Στη ζωή και στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζουν πάντα οι γενναίοι και οι
συναισθηματικοί. Ένας ολόκληρος λαός, μια γενιά ανθρώπων που έχουν
τραβήξει τα πάνδεινα σε μια πατρίδα που
την αγαπάνε
πολύ. αληθινοί πατριώτες αλλά και αληθινοί μπαλαδόροι πιθανόν μιας άλλης
δεκαετίας(και αυτό το πλήρωσαν ακριβά), έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια
τους όταν μια μάζα Γερμανών “στρατιωτών”, επέλασαν 7 λεπτά πριν από το
τέλος του δραματικού τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλου και τους έριξαν την
χαριστική “βολή”. Το συνηθίζουν αυτό οι Γερμανοί. Είναι στη φύτρα της
ιδιοσυγκρασίας τους.
Από την Αργεντινή που το 90% του
φτωχοποιημένου πλανήτη τους ήθελε νικητές, κρατάμε το πάθος για την
νίκη, την μεγάλη πορεία αλλά και τα όνειρα της ανασυγκρότησης μιας χώρας
που πάλι θα περάσει δια πυρός και σιδήρου για να σταθεί στα πόδια της.
14 χρόνια στερήσεις, αίμα, αγώνες, θύματα. Ξέρουμε πάλι τι θα πουν τα
επηρμένα τσιράκια του συστήματος: Γιατί μπερδεύετε το ποδόσφαιρο με την
πολιτική, την οικονομία, τη διαπλοκή. Γιατί εάν κάποιος τη νύχτα της
Κυριακής 13 Ιουλίου έβλεπε το αιμοδιψές βλέμμα της βρώμικης Μέρκελ, θα
αντιλαμβανόταν ότι για τον Γερμανικό λαό των σιχαμένων αυτό δεν ήταν ένα
απλό παιχνίδι, ένας τελικός αλλά η μάχη για την επιβολή, την
επικράτηση, την κραταιά ισοπέδωση ενός έθνους που σήκωσε κεφάλι, τόλμησε
να τους αμφισβητήσει, τους απείλησε. Και εκεί ρόλο παίζουν οι ήρωες.
Αλλά
ο Μέσι, ήταν μια ολοστρόγγυλη απογοήτευση. Γιατί και οι ήρωες,
λυγίζουν, αδυνατούν, είναι φθαρτοί, τρωτοί, ανυπόστατοι, στους
σιδηρόφρακτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου