ΕΝΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Venceremos, το λοιπόν! Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «Μιλάω την προσωπική μας ιστορία, τους αγώνες και τις δικές μας στιγμές, από τις πιο μεγάλες μέχρι και τις πιο μικρές (μικρές, αλλά ανεκτίμητες, ένας Ροζ Πάνθηρας που ξεπηδάει από τα αυτοκολλητάκια της ΣΑΦ, στη Φιλοσοφική του ’80), τις βλέπω να περνάνε καρέ καρέ μπροστά μου, καθώς ακούω το Bella Ciao στην Πανεπιστημίου. Η τυραννία της μνήμης, η ευλογία της μνήμης [...]. Η πράξη είναι το πεδίο που μπορεί να εγγυηθεί πλατιές κοινωνικές (και όχι πολιτικές ή, ακόμα χειρότερα, πολιτικάντικες) συμμαχίες: η πράξη, η διεύρυνση του πεδίου της πράξης. Αυτό είναι το καθήκον μας, θεωρώ: να αδράξουμε τη στιγμή, να δημιουργήσουμε συμφωνίες και ρήξεις με βάση τις πράξεις. Και τη συμφωνία ή την κριτική μας, την υποστήριξη ή την αντίθεση, να τις εκφράσουμε πάλι με πράξεις -- όχι με παχιά λόγια, είτε πανηγυρικούς είτε φιλιππικούς».

«Για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να κυβερνήσει η Αριστερά». Συνέντευξη του Στεϊνγκρίμουρ Σιίγκφουσον, υπουργού Οικονομικών στην αριστερή κυβέρνηση της Ισλανδίας (2009-2013). «Παραδώσαμε μια πιο κοινωνία πιο ισότιμη από ό,τι πριν την κρίση». «Φορολογήσαμε τον μεγάλο πλούτο, προστατεύσαμε τους ανθρώπους με χαμηλό εισόδημα και υπερασπιστήκαμε τις δομές κοινωνικής πρόνοιας». «Αυτό που θα έκανα διαφορετικά, σήμερα, θα ήταν να δώσω έμφαση στον κοινωνικό διάλογο και στην κοινωνική συμμετοχή».

Η κοινωνική απογραφή ως αφετηρία ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων. Γράφουν ο Γιώργος Καλπαδάκης και ο Γιώργος Κοτσυφάκης γράφουν για την κοινωνική απογραφή ως αφετηρία ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων: «Μια ολοκληρωμένη πολιτική στη βάση της κοινωνικής απογραφής θα πρέπει να ενσωματώσει και τα πορίσματα που έχουν ήδη εξαχθεί για τη συμφιλίωση της εργασιακής και οικογενειακής ζωής από την Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF και το ΕΚΚΕ -- τη λήψη μέτρων για την παροχή στεγαστικών διευκολύνσεων κι εισοδηματικών ενισχύσεων στις οικογένειες, την ενίσχυση της γυναικείας απασχόλησης παράλληλα με τη συγκρότηση υπηρεσιών φροντίδας και φύλαξης των παιδιών και τη θέσπιση της γονεϊκής άδειας με αποδοχές και μέριμνα για τις ανάγκες στους βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς».

«Με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη». Γράφει η Έλενα Πατρικίου: «Στο μετά την σφαγή τεύχος του Charlie, ο Luz σχεδίασε στην πρώτη σελίδα τον Προφήτη δακρυσμένο. Η καρικατούρα ακολουθεί όλα τα κωμικά στερεότυπα της γελοιογραφικής αναπαράστασης του Άραβα (τη μύτη, το χρώμα του δέρματος, τα αραιά γένια…). Αλλά η λεζάντα γράφει: “Όλα έχουν συγχωρεθεί”. Τί έχει συγχωρεθεί; Τα σκίτσα, η βλασφημία, η σφαγή, το αίσθημα της ταπείνωσης, οι φόνοι; Ποιός έχει συγχωρέσει; Ο άσκημος δακρυσμένος Μωάμεθ ή ο σκιτσογράφος του Charlie; Ίσως δεν έχει σημασία. Ίσως το μόνο που έχει σημασία είναι ότι, αν έχουν όλα συγχωρεθεί, μπορούμε ξανά να γελάσουμε».

«Σύρριζα», ένα αστυνομικό του Πέτρου Μαρτινίδη: Ο Νίκος Ποταμιάνος γράφει: «Αγάπησα τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Μαρτινίδη, επειδή χάρη στη συγγραφική του μαεστρία ζωντάνευε ανθρώπους με αξίες που έρχονταν αντιμέτωποι με ανθρώπους κυνικούς, διατεθειμένους να κάνουν τα πάντα (ή έστω αρκετά) για το χρήμα και την εξουσία. Οι χαρακτήρες του, όμως, έχουν γίνει πια λιγότερο ζωντανοί. Είναι απογοητευτικό το πόσο λίγο αληθοφανής είναι η καρικατούρα ενός από τους τρομοκράτες: Κοντός και ψευδός, άρα (συμπεραίνει ο αναγνώστης) προβληματικός και κομπλεξικός. τέτοιοι είναι οι άνθρωποι που γίνονται τρομοκράτες. “Γνήσιο παιδί του κινήματος”, που μιλάει με συνθήματα. για την ακρίβεια δεν μιλάει αλλά φωνάζει, και απαντά σε αυτόν που του ζητάει να μιλά πιο σιγά: “Aδελφίστικα ψιθυρίσματα προτιμάς του λόγου σου;”. Μπορείτε να φανταστείτε κάπως έτσι τον Νίκο Ρωμανό (που προφανώς εμπίπτει στους τρομοκράτες κατά Μαρτινίδη); Εγώ, πάντως, όχι».

«Eμείς και οι άλλοι». Ένα κείμενο του Ασημάκη Πανσέληνου για τις εκλογές του 1950 στη Λέσβο και το ψηφδέλτιο της Δημοκρατικής Παράταξης στη Λέσβο, στην οποία ήταν υποψήφιος. Μας το παρουσιάζει ο Αριστείδης Καλάργαλης.

«Πόλεμος και Επανάσταση ή πώς ξαναγράφουμε από την αρχή μια Βαλκανική Ιστορία». Γράφει ο Δημήτρης Σταματόπουλος: «Το ξέσπασμα των ευρωπαϊκών επαναστάσεων, καθ’ όλη τη διάρκεια του μακρού 19ου αιώνα, μοιάζει να κινείται ακριβώς αντίστροφα σε σχέση με τον ρου της Παγκόσμιας Ιστορίας του Χέγκελ: αντί να κινείται από Ανατολάς προς Δυσμάς και το Απόλυτο Πνεύμα της να ενσαρκώνεται στο αστικό κράτος, η κίνηση είχε αντιστραφεί και η Ιστορία κινούνταν από Δυσμάς προς Ανατολάς, ακολουθώντας την πορεία της ραγδαίας εκβιομηχάνισης της ηπείρου. Η Επανάσταση έμοιαζε να αποτελεί τον προάγγελο της αστικοποίησης των φεουδαλικών κοινωνιών. Και αυτή η αυτοεκπληρούμενη προφητεία υλοποιήθηκε ακόμη και στην περίπτωση των κομμουνιστικών επαναστάσεων στη Ρωσία και στην Κίνα -- έστω κι αν χρειάστηκε να μεσολαβήσει μια παρατεταμένη κυριαρχία της γραφειοκρατίας, η οποία έπρεπε να υποκαταστήσει στον ρόλο του τον συλλογικό κεφαλαιοκράτη».

Όχι πια χωρίς ηγέτες. Του Πάολο Γκερμπάουντο (μετάφραση: Αντώνηε Γαλανόπουλος): "Ωστόσο, προς το παρόν η άνοδος του Τσίπρα και του Ιγκλέσιας προσφέρει ένα πολύ σημαντικό μάθημα για την Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα. Παρά το κυνισμό που έχει εδώ και αρκετά χρόνια συσσωρευτεί στην έννοια της ηγεσίας, συνεχίζουμε να χρειαζόμαστε ηγέτες: άτομα ικανά να μας κατευθύνουν και να μας εμπνέουν και να μας δίνουν μια ενιαία φωνή στο δημόσιο χώρο, πέρα από τις εξαιρετικές στιγμές της μαζικής κινητοποίησης, όπως αυτές που παρατηρήθηκαν στις καλύτερες μέρες του 2011».