Μπορεί ένας λαός να νικήσει τoυς διεθνείς τραπεζίτες;

 

Υπάρχουν κάποιοι λαοί σήμερα που ακυρώνουν σε αποτελεσματικό βαθμό τα σχέδια των παγκοσμιοποιητών για την ανατροπή της εθνικής κυριαρχίας της χώρας τους, αλλά οι προκλήσεις που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν είναι ακόμη αρκετές.

Toυ Tony Cartalucci
Global Research *
14 Οκτωβρίου 2012
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Η Βενεζουέλα έχει προσφέρει στον κόσμο ένα επιτυχημένο μοντέλο για την αντιμετώπιση των ανατρεπτικών μεθόδων που χρησιμοποιούν η Wall Street και το Λονδίνο στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν το ένα μετά το άλλο τα έθνη-κράτη και να τα εντάξουν στην τεράστια παγκόσμια αποικία τους.
Ωστόσο, κάποιοι έχουν εκφράσει την άποψη ότι ο πρόεδρος Hugo Chávez είναι αποτυχημένος ηγέτης, με λανθασμένες πολιτικές, πολλές από τις οποίες λειτουργούν αντίθετα προς τις έννοιες της προσωπικής ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Αν και αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί για σχεδόν κάθε πολιτικό, το γεγονός παραμένει ότι, παρά τις όποιες ελλείψεις του Προέδρου Chávez, έχει δημιουργήσει ένα σημαντικό εμπόδιο στις φιλοδοξίες και ορέξεις των άπληστων δυνάμεων της Δύσης για όλη τη Νότια Αμερική, και έχει επανειλημμένα αντιταχθεί στη μηχανορραφία των Δυτικών σε όλο τον κόσμο.

Δείκτες ανάπτυξης και άλλα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν την επιτυχημένη πολιτική του Chávez σε διάφορους τομείς: θεαματική μείωση του δείκτη ανεργίας, κατακόρυφη αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, σημαντική μείωση της βρεφικής θνησιμότητας και του δείκτη της φτώχειας, τετραπλασιασμός των εξαγωγών πετρελαίου.  (Πηγή: The Guardian)

Από άλλους αναλυτές, που επίσης αμφισβητούν τον Πρόεδρο Chávez, έχει επισημανθεί ότι είναι επικεφαλής ενός πολιτικού κινήματος που δεν διαφέρει πολύ από το καθεστώς του Thaksin Shinawatra της Ταϊλάνδης, που ενώ υπηρετεί την Wall Street, εφαρμόζει λαϊκιστικές πολιτικές με στόχο την οικοδόμηση ενός πιστού στρατού ψηφοφόρων και την διαρκή παραμονή του στην εξουσία. Εν μέρει αυτό είναι αλήθεια, αλλά θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι πολιτικές της Βενεζουέλας είναι βιώσιμες, και αυτό είναι το άμεσο αποτέλεσμα της κρατικοποίησης της βιομηχανίας πετρελαίου της χώρας, ενώ ο Shinawatra της Ταϊλάνδης πήρε απλά τα χρήματα από τα κρατικά ταμεία, ενώ προσπαθεί να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα των τεράστιων εθνικών πόρων της Ταϊλάνδης στις ξένες πολυεθνικές.
Επίσης, οι πολιτικές και οικονομικές πολιτικές λανθασμένα θεωρούνται από πολλούς ως “πλευρές” τις οποίες είτε στηρίζει κανείς ή τις επικρίνει. Στην πραγματικότητα, η παγκόσμια ελίτ τις θεωρεί ως απλά εργαλεία, και η χρήση τους δεν υπαγορεύεται από την προσωπική προτίμηση ή ιδεολογία κανενός, αλλά από τη χρησιμότητα που προσφέρουν σε κάθε συγκεκριμένη περίσταση. Είτε κάποιος είναι “καλός” είτε είναι “κακός” ηγέτης, όταν του δοθούν κάποια κάδρα που πρέπει να καρφωθούν το ένα με το άλλο, αυτό που κάνει πρώτα απ΄όλα είναι να πάρει ένα σφυρί.
Έτσι συμβαίνει και στη διακυβέρνηση μιας χώρας, εφόσον οι ηγέτες διακατέχονται από τη στοιχειώδη αντίληψη του εθνικού συμφέροντος. Όταν ένας λαός επιβάλλεται να ενοποιηθεί εναντίον μιας μεγάλης, ικανής και κατευθυνόμενης από το εξωτερικό αντιπολίτευσης, τότε οι μηχανισμοί της πολιτικής, ο λαϊκισμός και οι σοσιαλιστικές πολιτικές δεν χρησιμοποιούνται σπάνια, αλλά κατά κανόνα.

Το παλιό, δοκιμασμένο κόλπο της δολιοφθοράς (που τελικά απέτυχε)

Το Σάββατο, 25 Αυγούστου 2012, στις 1:11 π.μ., έγινε μια τεράστια έκρηξη στο μεγαλύτερο διϋλιστήριο πετρελαίου της Βενεζουέλας, το Amuay, στην περιφέρεια Falcon. Από την έκρηξη σκοτώθηκαν 41 άτομα, 18 από τα οποία ήταν μέλη της Εθνοφρουράς της χώρας, και 64 άτομα τραυματίστηκαν σοβαρά. 17 από τα πτώματα είχαν απανθρακωθεί εντελώς και δεν ήταν δυνατό να αναγνωριστούν.
Δύο από τις κύριες εγκαταστάσεις του διϋλιστηρίου καταστράφηκαν εντελώς από την έκρηξη και η εκτεταμένη πυρκαγιά και προκλήθηκε ισοπέδωσε επιχειρήσεις και σπίτια στην περιοχή. Εκτεταμένες ζημιές σημειώθηκαν επίσης στη βάση της Εθνοφρουράς. Το διϋλιστήριο Αmuay ανήκει σε συγκρότημα διϋλιστηρίων που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Μόνο στο Αmuay παράγονται 645.000 βαρέλια αργού πετρελαίου και 200.000 βαρέλια βενζίνης καθημερινά, ενώ από όλο το συγκρότημα παράγονται 946.000 βαρέλια αργού σε καθημερινή βάση.
Το γεγονός ότι η έκρηξη αυτή, που σημειωτέον έγινε τα ξημερώματα και τα αίτια παραμένουν αδιευκρίνιστα, σημειώθηκε λίγες μόλις εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές στη Βενεζουέλα.
Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση έδρασε αμέσως και το διϋλιστήριο άρχισε να λειτουργεί και πάλι κανονικά δύο μέρες μετά την έκρηξη, ο Δυτικός τύπος ξεκίνησε μια εκστρατεία προπαγάνδας εναντίον του Προέδρου Chávez, κατηγορώντας τον για ανικανότητα.

Το απόρθητο φρούριο της αμερικανικής πρεσβείας στο Καράκας

Αυτό, ωστόσο, που δεν πληροφορήθηκαν όσοι ενημερώνονται από τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης είναι ότι ένα μήνα περίπου πριν το τραγικών διαστάσεων συμβάν στο Amuay κάποιοι υπάλληλοι στην αμερικανική πρεσβεία στην πρωτεύουσα της χώρας, το Καράκας, προέβλεπαν ότι ο Chávez θα σημείωνε “οριακή νίκη” στις εκλογές της 7ης Οκτωβρίου λόγω κάποιου “απρόβλεπτου γεγονότος”! 
Σε τηλεοπτική εκπομπή που μεταδόθηκε στις 22 Ιουλίου, 33 ημέρες πριν από την έκρηξη, ο Βενεζουελάνος δημοσιογράφος José Vicente Rangel ανέφερε ότι ο διευθύνων σύμβουλος μιας από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων είχε τρίωρη συνάντηση με υψηλόβαθμα μέλη του προσωπικού της αμερικανικής πρεσβείας στο Καράκας, στην οποία είχε παραστεί ο ίδιος. Kατά τη διάρκεια της συζήτησης ο Rangel ενημέρωσε τους Αμερικανούς για τα “κακά νέα”: παρά τις προσπάθειές τους να ενισχύσουν την αντιπολίτευση, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι τις εκλογές της 7ης Οκτωβρίου θα τις κέρδιζε και πάλι ο Hugo Chávez, και μάλιστα με διαφορά.
Η αντίδραση των Αμερικανών ήταν άμεση και απροκάλυπτη:
“Και όμως“, τους απάντησαν, “εμείς διατηρούμε διαφορετική άποψη. Ο νικητής των εκλογών θα κερδίσει οριακά. Έχουμε εμπιστοσύνη στον ηγέτη της αντιπολίτευσης, Capriles, και πιστεύουμε ότι θα κλείσει αυτή την “ψαλίδα” μεταξύ του κόμματός του και του Chávez“!  Όταν ο Rangel και ο διευθυντής της εταιρείας δημοσκοπήσεων ζήτησαν διευκρινίσεις, οι Αμερικανοί είπαν ότι δεν είναι απίθανο “να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα λόγω κάποιου απρόβλεπτου γεγονότος“ (το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του οποίου δεν διευκρίνισαν) “με συνέπειες που θα καθορίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα“.
Μετά από τα τραγικά γεγονότα της 25ης Αυγούστου και την κατάλληλη εκμετάλλευση του γεγονότος από την αντιπολίτευση (διάχυση κειμένων και φωτογραφιών στα ΜΜΕ που τόνιζαν την ανευθυνότητα της κυβέρνησης), όλο και περισσότεροι υποψιάζονταν ότι η έκρηξη στο διϋλιστήριο, που είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν οι ζωές 41 ανθρώπων, ήταν αποτέλεσμα δολιοφθοράς και όχι “ατύχημα”.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες, επομένως, είναι δύσκολο να δούμε ποια άλλη αποτελεσματική μέθοδο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ο Πρόεδρος Chávez εναντίον της Δύσης εκτός από το να οργανώσει τον λαό της Βενεζουέλας κατά των εταιρικών συμφερόντων που παρατάχθηκαν εναντίον του και της ουσιαστικής υπονόμευσης που αντιμετώπισε ο Chávez καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Tα κάδρα έπρεπε να καρφωθούν το ένα με τον άλλο, και ο Πρόεδρος Chávez επέλεξε να χρησιμοποιήσει ένα σφυρί αντί για πολλά, αφού τα χρονικά περιθώρια ήταν περιορισμένα.
Το πέτυχε, και καθώς σφυρηλατείται το οικοδόμημα της πολιτικής του, λαμβάνοντας μια πιο διακριτή και σταθερή μορφή, θα πρέπει σύντομα να χρησιμοποιήσει κι άλλα εργαλεία για να το βελτιώσει ακόμη περισσότερο.

Η διασφάλιση μιας σταθερής και ανθεκτικής δομής

Kαθώς ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Hugo Chávez, εδραιώνει τη θέση του, θα είναι σημαντικό να προχωρήσει πέρα από τις λαϊκιστικές πολιτικές που ήταν απαραίτητες για να κερδίσει εκείνους που συντόνισαν τις προσπάθειες εναντίον του μέσω της χρηματοδοτούμενης από ξένα κέντρα αντιπολίτευσης, ώστε να τους κερδίσει. Στο βιβλίο “Ελεύθερες Αγορές και Σοσιαλισμός: Μια εναλλακτική άποψη“, αναφέρεται:

“Οι κοινωνικές παροχές ενός σοσιαλιστικού κράτους δεν είναι παρά εργαλεία. Όπως ισχύει για κάθε εργαλείο, είναι αποτελεσματικές μόνο αν είναι καλός και αυτός που τις χρησιμοποιεί. Ενώ οι προθέσεις της “σοσιαλιστικής” ιατρικής, κοινωνικής πρόνοιας, παιδείας και ούτω καθεξής μοιάζουν να έχουν ευγενή κίνητρα, στην πραγματικότητα χρησιμοποιούνται κυρίως από ιδιοτελείς και διεφθαρμένους πολιτικούς, ως ψηφοθηρικά μέσα σε αντάλλαγμα για την δουλική εξάρτηση των ψηφοφόρων με σκοπό την εξυπηρέτηση μιας συγκεκριμένης πολιτικής ατζέντας.

Γενιές ολόκληρες κομματικών στρατών έχουν δημιουργηθεί μέσω των “σοσιαλιστικών” παροχών ακριβώς με αυτό τον τρόπο. Αποτέλεσμα είναι να μην προκύπτουν ρεαλιστικές λύσεις, αφού οι ρεαλιστικές, μόνιμες λύσεις – ενώ ανακουφίζουν τον πληθυσμό, εξαλείφοντας κάποια κοινωνικά προβλήματα – συγχρόνως υπονομεύουν τον πραγματικό σκοπό των παροχών του κοινωνικού κράτους με το να διευκολύνουν τη δημιουργία ενός δουλικού κομματικού στρατού.

Ωστόσο, ας φανταστούμε μια δέσμη παροχών για ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πρόβλημα, όπως η ιατρική περίθαλψη, που θα εφαρμόζεται στο πλαίσιο ενός προσωρινού μέτρου που θα γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε μερίδες πολιτών. Ενώ οι πολίτες λαμβάνουν επιδόματα ιατρικής περίθαλψης, οι δεσμεύσεις είναι προσωρινές και χρησιμεύουν μόνο στο να αποτρέψουν θανάτους, χωρίς να προσφέρουν απαραίτητα την κατάλληλη θεραπεία. Εν τω μεταξύ, ποσά επενδύονται στην παιδεία και τη βιοϊατρική τεχνολογία με βάση συγκεκριμένα κριτήρια και χρονοδιαγράμματα. Ταυτόχρονα, τα εμπόδια, όπως οι ανασταλτική νομοθεσία περί “δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας” και επιχειρηματικές δράσεις μονοπωλίων εξαλείφονται, επιτρέποντας έτσι να αναπτυχθεί ένας υγιής και θεμιτός ανταγωνισμός.
Αυξάνοντας την προσφορά εκπαιδευμένων ιατρών και μηχανικών βιοϊατρικής μέσω της βελτίωσης της εκπαίδευσης και προωθώντας τη βιοϊατρική τεχνολογία, τα προηγούμενα (δηλ. σημερινά) επίπεδα των επισφαλών ελλείψεων στην ιατρική περίθαλψη θα μειωθούν αναλόγως. Όταν θα έχουν εξαλειφθεί τα μονοπώλια, τότε θα μπορεί να σημειωθεί πραγματική πρόοδος. Έτσι, αν μια συγκεκριμένη εταιρεία διαθέτει μια βιώσιμη, οικονομικά προσιτή θεραπεία για τον καρκίνο, κανένα μονοπώλιο δεν θα είναι σε θέση να ασκήσει πιέσεις στην Ουάσιγκτον ώστε να τεθεί η συγκεκριμένη θεραπεία εκτός εμπορίου για να προστατευθούν τα συμφέροντα συγκεκριμένων βιομηχανιών. Παρόμοιες λύσεις θα μπορούσαν επίσης να εφαρμοστούν εύκολα στους ανεπαρκείς, απαρχαιωμένους και παρασιτικούς τομείς της βιομηχανίας πετρελαίου και αυτοκινήτων.
Θα πρέπει να κοιτάξουμε τη σημερινή κοινωνία γύρω μας και να εξετάσουμε προσεκτικά κλάδους και προϊόντα που παίρνουμε για δεδομένο. Δεν αλληλοσκοτωνόμαστε για ένα μπούτι κοτόπουλο ή ένα φύλλο μαρουλιού ούτε υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας που στερούνται τα βασικά είδη διατροφής. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή έχουμε οργανώσει την κοινωνία μας ώστε να χορηγούνται κοινωνικές παροχές από ένα σοσιαλιστικό κράτος που φροντίζει για τη σίτιση του πληθυσμού μας, αλλά έχουμε αναπτύξει γεωργική τεχνολογία που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια προσιτή αγορά από την οποία μπορούν να επωφεληθούν όλοι οι πολίτες υπό κανονικές συνθήκες.
Παρομοίως, η ιατρική τεχνολογία και άλλες βασικές βιομηχανίες μπορούν και πρέπει να προχωρήσουν σε σημείο όπου οι τιμές της αγοράς θα είναι προσιτές για όλους. Αυτό δεν θα συμβεί με παροχές από το σοσιαλιστικό κράτος ή μέσω της μονοπώλησης των κανονισμών που ισχύουν. Θα συμβεί με τη βελτίωση της παιδείας και του υγιούς ανταγωνισμού στις αγορές, όπου το μόνο δεδομένο είναι η προστασία των δικαιωμάτων των επιχειρηματιών, μικρών και μεγάλων, ώστε να ασκούν τις εμπορικές τους δραστηριότητες χωρίς να παρεμποδίζονται από τις μονοπωλιακές πρακτικές. Παράλληλα, είναι θεμιτό και λογικό να προχωρήσει κανείς πέρα από την εναλλακτική λύση της πλήρους, μόνιμης “σοσιαλιστικής” λύσης των κοινωνικών παροχών (και της πολιτικής μαστροπείας) και να μεταβεί προς την εφαρμόγή προσωρινών μέτρων που θα γεφυρώνουν συνεχώς το χάσμα ανάμεσα σε μερίδες πολιτών, μέχρι να επιτευχθεί η πλήρης κοινωνική ισότητα.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η έννοια της “ελεύθερης αγοράς” που περιγράφεται παραπάνω δεν αναφέρεται στην απόλυτη οικονομική αναρχία. Για παράδειγμα, εάν η Βενεζουέλα επιλέξει να ακολουθήσει πιο μόνιμες, τεχνολογικές λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα για τα οποία οι πολίτες σήμερα επιδοτούνται, δεν θα “ανοίξει τις αγορές της” κατ ‘ανάγκη στις ξένες πολυεθνικές και τον καταστρεπτικό “νεοφιλελευθερισμό”.

Είναι πασιφανές σήμερα, ότι η Δύση στηρίζει τις πραγματικά “ελεύθερες αγορές” και την οικονομική αναρχία, στα πλαίσια των οποίων μεγάλες εταιρείες είναι ελεύθερες να κάνουν ό,τι θέλουν, ακόμη και να κηρύσσουν λυσσαλέες, διεθνείς επιθέσεις εναντίον των πολιτών με σκοπό την επιδίωξη των συμφερόντων τους. Οι ασφυκτικοί νόμοι και  κανονισμοί, που πολλοί καλοπροαίρετοι υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς απεχθάνονται, έχουν επιβληθεί από αυτές τις αδίστακτες και άναρχα δομημένες εταιρείες και όχι από κάποια “σοσιαλιστική κυβέρνηση”. Για αυτούς τους ίδιους υποστηρικτές της ελεύθερης αγοράς, το “σοσιαλιστικό κράτος” είναι στην πραγματικότητα ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε και ελέγχεται από τα απρόσκοπτα, ανεξέλεγκτα και ασύδοτα εταιρικά συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών.

Για τη Βενεζουέλα, η απειλή της ανατροπής της κυβέρνησής της από ξένα κέντρα εξακολουθεί να είναι γεγονός.   Υπάρχει ένα ορατό παγκόσμιο δίκτυο ανατροπών κυβερνήσεων που συντηρείται από τα εταιρικά συμφέροντα και τους χρηματιστές της Wall Street και του Λονδίνου, των στυλοβατών του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.

Για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα του, να αφήσει το σφυρί και να αρχίσει να χρησιμοποιεί και άλλα, περισσότερο λειτουργικά εργαλεία, ο Πρόεδρος Hugo Chávez θα πρέπει να ενημερώσει τη βάση των ψηφοφόρων που τον στηρίζουν για τις προθέσεις του και να βεβαιωθεί ότι ο λαός της Βενεζουέλας έχει επίγνωση των κινδύνων και των πλεονεκτημάτων που ενέχονται στο επόμενο βήμα του.

Τέλος, καθώς ένας διαρκώς μεγαλύτερος αριθμός χωρών θα αρχίσει να αναστενάζει και να ξεσηκώνεται εναντίον της παγκόσμιας ηγεμονίας των νεοταξιτών της Δύσης και της “συναίνεσης της Ουάσιγκτον”, είναι σημαντικό όλοι οι λαοί σε όλο τον κόσμο να αποτρέψουν την υποκατάσταση αυτού του μοντέλου της παγκόσμιας τάξης από ένα άλλο, πανομοιότυπο.
Μια παγκόσμια διακυβέρνηση, με οποιοδήποτε όνομα, και οργανωτή το οποιοδήποτε κράτος ή ομάδα κρατών, είναι περιττή και χρησιμεύει μόνο για να ανατρέψει τις ελευθερίες των λαών σε εθνικό, τοπικό και ατομικό επίπεδο.
Αυτό που οφείλουμε να απαιτήσουμε εμείς οι λαοί του κόσμου από τους εκπροσώπους μας είναι ένας πολυπολικός κόσμος, όπου ο αμοιβαίος σεβασμός της εθνικής κυριαρχίας και της υπεροχής του έθνους-κράτους είναι η βασική αρχή των πάντων.
Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να προσανατολιστούμε και να εργαστούμε σε καθημερινή βάση και σε τοπικό επίπεδο για την επίτευξη αυτού του στόχου.

*Με επιπρόσθετες πληροφορίες που βρήκαμε από: Τhe Guardian, Axis of Logic