«Εγγυήσεις» χωρίς…εγγύηση

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ το λαό «τα χάλασαν». Με τους εργολάβους δεν τα χαλάνε. Τα διόδια ψηφίστηκαν και δεν γυρίζουν πίσω. Μην…εκτεθούν οι νομοθέτες μας με παλινδρομήσεις μπροστά στην παραεξουσία του χρήματος. Ωστόσο, ένας νόμος με νόμο καταργείται και μια υπογραφή με μια καινούρια αναιρείται. Το ξέρουν, αλλά κάλλιο να τα’ χεις καλά με το χρήμα, παρά με την ηθική.

ΟΙ εργολάβοι κρατούν κανάλια, κλείνουν δουλειές με το δημόσιο κι όταν γουστάρουν ανοίγουν δουλειές για ανέργους. Παραπέρα, δεν τους βλέπεις χέρι-χέρι με πολιτικούς και αρχηγούς.

Το πολύ-πολύ να δεις έναν φάκελο σφραγισμένο. Μέσα του η διαπλοκή και υπογραφές με κωδικούς. Για επικοινωνία με τους «ενδιαφερόμενους» κάποιας βαθμίδας στη σκάλα της πολιτικής. Βρώμικης όσο ποτέ, ωστόσο, ελκυστικής για ψηφοζήτες και διαγκωνιζόμενους για λίστες και πρωτιές.

ΔΕΝ είναι υπόθεση χρημάτων και μόνο τα ΔΙΟΔΙΑ. Είναι εκνευρισμός και ταπείνωση. Ατομική και εθνική, εχθρική για τον τουρίστα. Κι αν λογαριάζουμε, προκαταβολικά, τα «έσοδα» μετρώντας τους (αυριανούς τουρίστες), ας κόψουμε κάτι από αισιοδοξία. Γιατί, αν μας λάτρεψε ο «κουτόφραγκός» για τα αρχαία μας, σιχάθηκε τη λογική και την πρακτική των διοδίων μας. Στη Γερμανία δεν πληρώνει, στην Αυστρία μια (φτηνή) βινιέτα στα σύνορα κι ο δρόμος ανοιχτός και…ευρωπαϊκός.

ΤΑ διόδια θα τους «ρίξουν» και δεν το υποψιάζονται. Κι αν ο κ. Σουφλιάς γράφει τα…απομνημονεύματά του αραχτός στο τζάκι, μας άφησε την υπογραφή του. Και «ετερόκλητους» διαδόχους του (ιδέ Χρυσοχοΐδης) που ψεύδονται, χωρίς να παραιτούνται.

ΤΟ ‘παμε πως και ο ανώνυμος πολίτης κουβαλάει κι αυτός τις ενοχές του, ωστόσο, κουβαλάει, άθελά του, νερό για τους «επώνυμους» και πάμε παρακάτω. Στους Γριβαίους με δυο-δυο τους «δαπανηρούς» δικηγόρους και στις…εγγυήσεις των Φιλιππίδηδων. Ακούσαμε για την εγγύηση μαμούθ και το μυαλό μας πάει στον…πάροχο. Έμμεσο, αφανή και ανώνυμο. Και, επειδή μας τρώει η περιέργεια…

ΤΑ βιβλιάριά σας κάτω και ανοιχτά, κύριε Φιλιππίδη! Δίπλα τις φορολογικές δηλώσεις, με παραδίπλα τη σπάθα του «πόθεν έσχες». Περιμένουμε. Την πολιτική βούληση των πολιτικών μας; Την πρεμούρα τους να βγουν στο φως αλήθειες; Όχι, βέβαια, μιας και «ένοχος ένοχον ου ποιεί». Τη Δικαιοσύνη και μόνο περιμένουμε.