Οι Ενοχές των Χωρισμένων Γονιών που Επιθυμούν ένα Σύντροφο

του Θάνου Ασκητή

«Έχω χωρίσει με τον άντρα μου εδώ και δύο χρόνια. Είμαι 39 ετών και μένω με την επτάχρονη κόρη μου. Υπάρχουν αρκετοί άνδρες που δείχνουν να τους αρέσω αλλά δεν αισθάνομαι έτοιμη να προχωρήσω. Έχω να βγω ραντεβού εδώ και 12 χρόνια… 

Απλά δεν μου φαίνεται σωστό... Είμαι μητέρα πια και όταν δεν εργάζομαι ασχολούμαι με την κόρη μου. Από την άλλη υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι είμαι γυναίκα, νιώθω να έχω και άλλες ανάγκες. Υπάρχει ένας άνδρας στο χώρο εργασίας μου που με φλερτάρει αλλά κάτι με κρατάει από το να προχωρήσω. Τι να κάνω;»

Είναι συχνό φαινόμενο για έναν άνδρα και κυρίως για μια γυναίκα που έχει μείνει μόνη μετά από μια σημαντική σχέση, μέσα στην οποία ενδεχομένως  απέκτησε και παιδιά, να αισθάνεται τύψεις στην προοπτική ενός φλερτ που θα αποσπάσει την ολοκληρωτική της προσοχή και το απόλυτό της ενδιαφέρον από το γονεικό της ρόλο. Πολλές γυναίκες αισθάνονται ενοχικά στην ιδέα να «κλέψουν» χρόνο από το παιδί τους και να αφιερώσουν κάποιες ώρες στην προσωπική τους ζωή, να δειπνήσουν με έναν άντρα που τους αρέσει, να μιλήσουν μαζί του στο τηλέφωνο, να περάσουν ένα απόγευμα μαζί του. Πόσο μάλλον να αφεθούν στο ερωτικό του κάλεσμα, να βιώσουν την ηδονή μέσα από το παιχνίδι στο σώμα τους. 

Και όμως όσο αναμενόμενες κι αν είναι αυτές οι ενοχές, ιδωμένες στο πλαίσιο της ανάγκης του χωρισμένου γονιού να είναι πάντα εκεί απόλυτα αφοσιωμένος και προσηλωμένος στο παιδί του, είναι απαραίτητο να τις επανεξετάσουμε σε ένα άλλο πλαίσιο: σε αυτό του γονιού που χρειάζεται να θέσει τον εαυτό του, την δική του ψυχική ισορροπία σε προτεραιότητα, εάν πράγματι επιθυμεί να προσφέρει ισορροπία και ολοκληρωμένη παρουσία στο παιδί του.

Το φλερτ, ο έρωτας, το σεξ, η συναισθηματική επένδυση εξελίσσουν τον άνδρα και τη γυναίκα, τους ωριμάζουν , τους γεμίζουν ενέργεια και αποτελούν από τα ισχυρότερα κίνητρα στην καθημερινότητα. Επιπλέον, τους κάνουν περισσότερο ανθεκτικούς στη γκρίνια και στις ατέρμονες απαιτήσεις των παιδιών, στα προβλήματα της καθημερινότητας, τους οχυρώνουν και τους βοηθούν να στέκουν δυνατοί απέναντι στις ανάγκες της οικογένειάς τους. Ίσως το πιο σημαντικό από όλα: το φλερτ, το σεξ και τελικά η ερωτική σχέση με ένα σύντροφο ολοκληρώνουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Άλλωστε, η ερωτική σχέση είναι μια σχέση που καλύπτει διαφορετικές ανάγκες από αυτή του γονιού με το παιδί του και είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση και την ευδαιμονία ενός ανθρώπου.

 Αξίζει να αναρωτηθείτε πώς είναι δυνατόν ένας γονιός που δεν αισθάνεται ευτυχισμένος, αφού στερεί το δικαίωμα του έρωτα από τη ζωή του, να κάνει το παιδί του πραγματικά ευτυχισμένο; Όσο και να το προσπαθεί, η ψυχική του ανισορροπία κάποια στιγμή θα τον προδώσει κάνοντας τον να νιώθει ευάλωτος, «μισός». Μην ξεχνάμε ότι η σημασιολογική ερμηνεία της ενοχής σημαίνει ότι «κάνω κάτι κακό». Είναι σημαντικό να αναρωτηθείτε λοιπόν,

Τι κακό κάνω στο παιδί μου με το να διεκδικώ την ευτυχία μου;

Άλλωστε η ευτυχία είναι αυτό που ενδόμυχα αναζητούμε όλοι, ένας αυτοσκοπός της ζωής μας και αυτό που περισσότερο από κάθε τι άλλο θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας.