κλέφτικα τραγούδια σε κλέφτικα εστιατόρια!!!

    αν δεν ήταν οι   κ λ έ φ τ ε ς   του  21,  δεν θα ήμασταν ελεύθεροι  !!!

                      κλέφτικα τραγούδια – κλέφτικο φαγητό…!!! 

    Σ’ όλα τα κράτη του κόσμου προστατεύεται η ιδιοκτησία , και απαγορεύεται αυστηρά η αφαίρεση έστω και μικρού μέρους της περιουσίας του άλλου.  Υπάρχουν πολλά κράτη που η κλοπή τιμωρείται με κόψιμο του χεριού!!!. Σε άλλα κράτη, ακόμα και μια μικρή κλοπή τιμωρείται με θάνατο!

  Κι όμως, στην μόνη πολιτισμένη χώρα της γης, στης Ελλάδα, η κλοπή με μέτρο επαινείτο ήδη από τους αρχαίους χρόνους ως βασική αρετή!. Οι   κ λ έ φ τ ε ς   είχαν και Θεό που τους προστάτευε, τον Ερμή. Ό,τι είναι στη φύση, ό,τι είναι έρμαιο, μπορεί ο καθένας να το πάρει. Εν τέλει, ό,τι δεν αξιοποιεί ο άλλος, κι ό,τι του περισσεύει, μπορείς ελεύθερα να τα πάρεις. Πολύ λογική θεωρία, πολύ δημοκρατική, και προς όφελος όλων, ώστε τίποτα να μην μένει αναξιοποίητο…

  Τα ωραιότερα τραγούδια της Ελλάδας, είναι αυτά που αντέχουν στο χρόνο. Είναι τα παραδοσιακά τραγούδια, γραμμένα πριν πολλούς αιώνες…  Έχουν ανώνυμο ερασιτέχνη συνθέτη και στιχουργό.          Τα ωραιότερα -ίσως- παραδοσιακά είναι τα κ λ έ φ τ ι κ α   τ ρ α γ ο ύ δ ι α. Δεν είναι κατηγορία τραγουδιών ανάλογα με το χορό: καλαματιανό, τσάμικο, συρτό, κλπ.,  αλλά είναι πολεμικά τραγούδια με άφθονο συναίσθημα, ηρωισμό, αλλά και ερωτισμό. Μόνο που, πρέπει να έχεις μυηθεί για να μπορέσεις να τα καταλάβεις…  Είναι ιερά τραγούδια, κάπως σαν τον εθνικό ύμνο.

   Αλλά γιατί τα λένε  κ λ έ φ τ ι κ α?   Είναι τραγούδια που έβγαλαν και τραγουδούσαν οι  κ λ έ φ τ ε ς, και είναι βγαλμένα από την  κ λ έ φ τ ι κ η  ζωή τους!!!.

 Και τι ήταν οι  κ λ έ φ τ ε ς ? Τι σημαίνει αυτό? Ποιόν  έ κ λ ε β α ν, και γιατί?  Γιατί δεν πήγαιναν για δουλειά? Γιατί δεν είχαν δικά τους λεφτά ώστε να αγοράζουν ό,τι θέλουν? Μήπως ήταν κλεπτομανείς? Γιατί δεν τους έπιασαν, να τους πάνε στη φυλακή?

  Οι  κ λ έ φ τ ε ς  έκλεβαν τους Τούρκους και τους Αρχιμανδρίτες, οι οποίοι μάζευαν τα λεφτά για τον Σουλτάνο και τον Πατριάρχη . Οι  κ λ έ φ τ ε ς  έκλεβαν -επίσης- και τους πλούσιους Έλληνες, αλλά καμμιά φορά  έ κ λ ε β α ν  και κανα φτωχό, για να μπορέσουν να ζήσουν, να μην πεθάνουν απ την πείνα, για να μπορέσουν να κάνουν την επανάσταση. Αν δεν  έ κ λ ε β α ν , δεν θα έκαναν την επανάσταση του 21, και δεν θα μπορούσε σήμερα ο κάθε ‘φλώρος’ (δηλαδή όλοι μας) να πίνει το καφεδάκι του με το ραχάτι του, να καπνίζει, και να παίζει με το tablet!!!   Ναι, αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, και πρέπει όλοι μας να σεβόμαστε τους κ λ έ φ τ ε ς - αντάρτες πρόγονούς μας , του 21.

  Υπάρχουν  εκατοντάδες  κ λ έ φ τ ι κ α  τραγούδια. 

 Σαν να έβγαλε κάθε κ λ έ φ τ η ς  και το δικό του!   Το κλεφτόπουλο, Στ’ αναπλιού το Παλαμήδι, Οι Κολοκοτρωναίοι, Οι Κλέφτες, Τ’ Αντρούτσου η Μάνα, Του Κίτσου η Μάνα, Σαράντα παλλικάρια, Παιδιά της Σαμαρίνας, Ο κατσαντώνης, Εχε γειά καημένε κόσμε, Κάτω στου βάλτου τα χωριά, Τα παλλικάρια του μωρηά, της Αγια Σοφιάς, Πότε θα κάνει ξαστεριά, κλπ, κλπ, κλπ.

  Θα λέγαμε πως όλα τα παραδοσιακά τραγούδια της ελλάδας είναι λίγο-πολύ κλέφτικα, είναι ‘πολεμικά’, ‘περήφανα’, όπως ακριβώς είναι και ερωτικά…

                                         Παιδιά μ’ σαν θέλτε λεβεντιά

                     Παιδιά μ’ σαν θέλτε λεβεντιά, και κλέφτες να γενείτε

                    Εμένα να ρωτήσετε, πώς τα περνούν οι κλέφτες

                    Ολημερούλα πόλεμο, τη νύχτα καραούλι

                    Ζεστό ψωμί δεν έφαγα, γλυκό κρασί δεν ήπια

                    Σε στρώμα δεν επλάγιασα, μηδέ σε μαξιλάρι

                    Το χέρι μου προσκέφαλο και το σπαθί μου στρώμα

                     Και το ντουφέκι μου αγκαλιά σαν το παιδί η μάνα

                                                   η Αρκαδιανή

 Ας μελετήσουμε ένα σπάνιο  κ λ έ φ τ ι κ ο  τραγούδι, μεγάλης ανεκτίμητης αξίας. Έχει  ρυθμό καλαματιανό, και αναφέρεται σε μία γυναίκα από την Κυπαρισσία (Αρκαδιά) που έγινε κλεφτοπούλα- κ λ έ φ τ ι σ σ α για 12 χρόνια!, χωρίς να την καταλάβουν!   Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το πραγματικό της όνομα.

  Η μουσική του τραγουδιού δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη, είναι πολύ απλοϊκή. Ίσως δεν χρειαζόταν καλύτερη, γιατί να δοθεί το βάρος στους εξαίρετους στίχους.

  Ποιός είδε ψάρι στη στεριά, και θάλασσα σπαρμένη

Ποιός είδε την Αρκαδιανή, στα κλέφτικα ντυμένη

                              Δώδεκα χρόνια έκανε, η κόρη με τους κλέφτες

 Και μιάν αυγή, μια Κυριακή, μια ‘πισημούλα μέρα

                              Είχαν οι κλέφτες σύναξη, να ρίξουν το λιθάρι

Κι η κόρη το πρωτόριξε, στους κλέφτες το λιθάρι

                              Απ το πολύ το τίναγμα, κι απ το πολύ το ζόρι

                              Εκόπη τ’ ασημόκουμπο, κι εφάνη το βυζί της

                              Τότες την καταλάβανε, πως ήτανε γυναίκα!...

   Σχόλια:  Το τραγούδι αναφέρεται σε πραγματικό περιστατικό, ωστόσο υπάρχει έντονο το σημείο της υπερβολής. Μία γυναίκα ντύθηκε άντρας και πήγε ‘για κλεψιά’, πήγε στα βουνά να πολεμήσει τους Τούρκους! (ενώ κανονικά οι γυναίκες δεν πολεμούν).     Είναι απίστευτο πώς δεν την κατάλαβαν για 12 χρόνια οι άλλοι κλέφτες, πως ήτανε γυναίκα!!. Μάλλον το ξέρανε και δεν το μαρτυρούσανε.   Ίσως να έγινε και ερωμένη των κλεφτών, αν και, τότε, πού καιρός για έρωτες?!.

  Όμως η λαϊκή μούσα πολύ καλώς γράφει ό,τι γράφει… Ίσως θέλει να παραδειγματίσει και άλλες γυναίκες να βγουν στον πόλεμο. Ίσως ο ποιητής θέλει να παρακινήσει και τους άντρες για περισσότερη ‘κ λ ε ψ ι ά’ , αφού τους ξεπέρασε μια γυναίκα...      .       Οι στίχοι ούτως ή άλλως αξίζουν βραβείο. Είναι ανώτεροι από νομπελίστα ποιητή.

      Αλλά ας αφήσουμε την ποίηση και την μουσική, και ας πάμε ‘στο ψητό’!!!

Εστιατόριον:  ‘τ ο     κ λ έ φ τ ι κ ο ν’  

    Υπάρχει ένα είδος φαγητού , ακόμα και σήμερα σε μερικά εστιατόρια, που λέγεται ‘κ λ έ φ τ ι κ ο ’. Τι να σημαίνει άραγε?   Παριστάνουν πως το μαγειρεύουν όπως έκαναν τότε οι   κ λ έ φ τ ε ς , αλλά στην ουσία απλώς το τυλίγουν στη λαδόκολα και το ρίχνουν στο φούρνο.

   Αλλά πώς ‘μαγείρευαν’ οι αυθεντικοί  κ λ έ φ τ ε ς   το φαγητό αυτό?

 Έ κ λ ε β α ν   ένα ζώο, αρνί ή κατσίκι, το έσφαζαν στα γρήγορα, το έγδερναν, πέταγαν τα έντερα, και  έσκαβαν στα γρήγορα ένα λάκκο μισό μέτρο βάθος, το τύλιγαν με το τομάρι του, το σκέπαζαν με χώμα και επάνω άναβαν φωτιά και έκαναν πως ζεσταίνονταν. Μπορεί και να έφευγαν αν τους κυνηγούσαν, και μετά από 4-5 ώρες επέστρεφαν, άνοιγαν το λάκκο και έτρωγαν το κρέας που είχε γίνει ‘λουκούμι’. Ίσως να μην το έγδερναν και καθόλου!

   Κ λ έ β ο ν τ α ς   εμείς την ιδέα αυτή από τους αρχαίους κ λ έ φ τ ε ς , θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε το αξιέπαινο έργο τους, μήπως και φανούμε αντάξιοί τους, μήπως και απελευθερώσουμε και μεις σήμερα την σύγχρονη Ελλάδα!...

 Νοικιάζεις ένα μαγαζί εστιάσεως (κάτι ανάμεσα σε καφενείο – ταβερνείο και εστιατόριο) και το ονομάζεις κ λ έ φ τ ι κ ο. Η διακόσμηση απλή, χωριάτικη και αλλοπρόσαλλη. Φέρνει μια καρέκλα ο καθένας απ το σπίτι του, όλες διαφορετικές. Το ίδιο και τα τραπέζια. Ένα πηρούνι ο ένας, ένα ο άλλος. Ή βάζεις και  κ λ έ β ο υ ν κανα κουταλάκι από το εσπρέσσο από άλλα μαγαζιά, + κ λ ε μ μ έ ν ε ς  ζάχαρες ,κλπ.   Όλα κ λ ε μ μ έ ν α. Το φαγητό θα είναι κάθε μέρα και διαφορετικό. Πότε πλούσιο, πότε φτωχικό,   ό,τι μας φέρνουν οι  κ λ έ φ τ ε ς. Εμείς κλεπταποδόχοι…

  Η μουσική κι αυτή κλέφτικη: κλέφτικα τραγούδια, ή έστω ρεμπέτικα και χασικλίδικα.

 Τα μαγαζιά αυτά έχουν πολύ μέλλον τα επόμενα χρόνια…                                        

                                      antoniosantonopouloskyparissia.blogspot.gr

 Υστερόγραφο:.  Πριν λίγα χρόνια, στα χωριά, αν κάποιος αγαπούσε μια γυναίκα την ‘έ κ λ ε β ε’ , ή   ‘κ λ έ β ο ν τ α ν’ και οι δύο. Αρχαίο ελληνικό έθιμο.

 Σε πολλά  κ λ ε φ τ ο χ ώ ρ ι α  της Κρήτης, της Πελοποννήσου, αλλά και όλης της Ελλάδας , όποιος επίδοξος γαμπρός ζητούσε τη νύφη, έπρεπε να φέρει ένα κ λ ε μ μ έ ν ο ζώο για να φάνε, έπρεπε να δείξει την ανδρεία του…, και πως μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά του…

 Δυστυχώς ,στις μέρες μας λιγόστεψαν οι κλεψιές, λιγόστεψαν κι οι άντρες.

  Ίσως με τα  κ λ έ φ τ ι κ α   εστιατόρια να ξαναντρειέψουν μερικοί…

  ------Το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου: το εγχειρίδιο του καλού κλέφτη, αξίζει να το διαβάσει καθένας