Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας ακούγεται
συχνά ότι πολλοί πολιτικοί είναι όμηροι των μεγαλοσυνδικαλιστικών στελεχών και
δεν μπορούσαν να προχωρήσουν σε βαθιές τομές κατά της διαφθοράς στον δημόσιο
τομέα..!!!
Αυτό εν μέρη είναι μια πραγματικότητα
γιατί είναι γνωστό σε όλους ότι σε κάθε διοικητικό συμβούλιο, κάθε οργανισμού
του δημοσίου, και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, είχαν μοιραστεί οι βασικές θέσεις
και κυρίως των αντιπροέδρων, και σε αρκετές περιπτώσεις και των προέδρων σε
συνδικαλιστές ανωτάτων συνδικαλιστικών οργάνων, Γ.Σ.Ε.Ε, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ κλπ.
Από τα παραπάνω συμπεραίνετε ότι οτιδήποτε
έχει συμβεί στην λειτουργία και στη λήψη σοβαρών αποφάσεων των παραπάνω έχουν ιδία άποψη
και μάλιστα με συναίνεση όλα τα ανώτατα συνδικαλιστικά στελέχη της χώρας…!!!
Τι έχει συμβεί όμως τα τελευταία
χρόνια και πολλοί από αυτούς λειτουργούν
ανεξέλεγκτα;
Η στάση του Κ.Κ.Ε με την δημιουργία του ΠΑΜΕ , επέφερε ουσιαστικά τον
διαμελισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, και η μη συμμετοχή του στα όργανα των
ανωτάτων συνδικαλιστικών οργάνων, δημιούργησε ένα λειτουργικό κενό που έγινε εύκολα
εκμεταλλεύσιμο…!!!
Όλοι δεχόμαστε και σεβόμαστε την
διαφορετικότητα με την οποία βλέπει το ΚΚΕ την πολιτική στη χώρα και την
ιδεολογική του θέση στον τρόπο λήψης της εξουσίας και γενικά στις λήψεις των
πολιτικών αποφάσεων, αλλά δεν μπορεί ένα κόμμα, που ευθυγραμμίζεται πλήρως με
τα συμφέροντα του λαού και των εργαζομένων, να τον αφήνει στη μοίρα του και να
είναι «βορά» κάποιον επαγγελματιών συνδικαλιστών.
Δεν μπορεί το ΚΚΕ να επαναλαμβάνει
διαρκώς ότι, «για όλα φταίει το ΚΕΦΑΛΑΙΟ» και να αφήνει τους επιτήδειους να «δουλεύουν»…!!!
ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ;
Μόνο με την παρουσία του σε ένα ενιαίο
συνδικαλιστικό κίνημα και την συμμετοχή του, εξασφάλιζε όσο μπορούσε έναν φόβο
και έκοβε την όρεξη σε κάθε σκέψη για λαθροχειρίες…
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι,
γιατί προέβει σε τέτοια κίνηση το ΚΚΕ και αν μπορεί να κάνει κάτι σήμερα για να
επανορθώσει;
Μια λογική απάντηση που θα μπορούσε
να δοθεί είναι ότι, ενώ έβλεπε την πορεία των πραγμάτων προτίμησε να μείνει ουδέτερο
και αποστασιοποιημένο …!!!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, ο
τελευταίος που ευθύνεται για ότι συμβαίνει σήμερα στη χώρα είναι το ΚΚΕ, γιατί
ουδέποτε συμμετείχε σε κυβερνητικά σχήματα και σε κέντρα λήψεων αποφάσεων.
Δεν μπορεί όμως κανένας να αγνοήσει ότι είναι ένα
κόμμα που στην ουσία προσεγγίζει σε πολλά μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού, αλλά
με την ταχτική του δημιουργεί ένα πρόσχημα
στον λαό να το παρακολουθεί συγκρατημένα…!!!
Σε κάθε περίπτωση όμως, σαν κόμμα
του 10%, έχει την ευθύνη του σε πολλά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας…!!!
THOUREIOS/Π.Α.
Aρθογράφε μας δουλεύεις; μήπως ζεις σε άλλη χωρα; ή είρθες απο την σελήνη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρεις ή συνειδητά και αποπροσανατολιστικά μας γράφεις αυτά που γράφεις;
Φασιστοειδές να λες για το κκε το μόνο κόμμα που παλεύει για τους εργαζόενους και τον λαό ότι τάχατες φταίει το κκε για όλα και για την κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος και οχι τα αρχηστελέχη του πασοκ που κατέχουν τις ηγετικές θέσεις του σ.κ μην τρελαθούμε εντελώς. τις ανώτερες συνδ. οργανώσεις γσεε και αδεδύ ποιός τις ελέγχει; φυσικά το πασόκ. Γιαυτό έχουμε αυτές τις ασχημες εξελίξεις. Ευτυχώς που υπαρχει το κκε και το παμε και ειμαστε εκεί που είμαστε. Μην μας κοροίδευεις με τέτοια άρθρα. Σου βγαίνει το αντικομμουνιστικό σου, έχεις κάποιο προβληματάκι, να πας να το κυτάξεις.
Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ (ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΝΔ), ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΟ ΚΚΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ.
Τελικά τι είναι ο συνδικαλισμός;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η συντονισμένη δράση των εργαζομένων για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους;;
Είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων ο σκοπός της ύπαρξης των εργατικών σωματείων από συλλόγους μέχρι συνομοσπονδίες;;
Ιδού το ερώτημα. Η απάντηση μονολεκτική και ....
απόλυτη: ΟΧΙ
Χρόνια τώρα βλέπουμε τους πάσης φύσεως συνδικαλιστές, κάθε χρώματος και ιδεολογίας, μπλε, πράσινοι, κόκκινοι, μαύροι, να αγωνίζονται –τάχα- για τα δίκαια των συναδέλφων που εκπροσωπούν, ενώ στην πραγματικότητα διαγκωνίζονται και κόπτονται για την προσωπική τους και μόνο προβολή και ανέλιξη, γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους κατά πως λέει και η λαϊκή ρήμα.
Προσκολλημένοι στην εκάστοτε εξουσία –εργοδοτική ή πολιτική- με την κατάληψη προεδρικών θώκων από συλλόγους μέχρι ομοσπονδίες, με τη στήριξη αφελών ή όχι οπαδών, χρησιμοποιούν τον συνδικαλισμό σαν πλατύσκαλο, σαν εφαλτήριο μέσο και κατορθώνουν να αναρριχηθούν σε πολιτικά αξιώματα από βουλευτικά μέχρι υπουργικά, ικανοποιώντας με το αζημίωτο για αυτούς «και άλλους τινές» τις φιλοδοξίες τους συνήθως σε βάρος όχι μόνο των πολιτών των οποίων τα συμφέροντα –υποτίθεται ότι- υπερασπίζονται, αλλά και της ίδιας της ταυτότητας και ύπαρξης της Χώρας.
Πρόσφατο δείγμα συνδικαλιστή και μάλιστα προβεβλημένου, αποτελεί η περίπτωση του διευθυντή της Επιχειρησιακής Διεύθυνσης Ειδικών Υποθέσεων του Σ.Δ.Ο.Ε. στη Θεσσαλονίκη στην εξαιρετικού ενδιαφέροντος αποκάλυψη από τη Αστυνομία υπόθεσης πολυπρόσωπης εγκληματικής οργάνωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και που πιθανά να ονομαστεί από τα απεργούντα σήμερα (18/1) μίντια «Θεσσαλονικιάδα».
(Αν βέβαια κάποια από αυτά ασχοληθούν με το επεισόδιο).
Το περί ου ο λόγος «στέλεχος» δραστηριοποιήθηκε στον συνδικαλισμό –όπως αναφέρεται στις περιγραφές- από το 1995 μέχρι το 2005 στο χώρο των εφοριακών και αργότερα βρέθηκε επί κεφαλής της κλαδικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ.
Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης τον Ιούνιο του 2011 τον βρήκε διευθυντή στη Β΄ΔΟΥ Θεσσαλονίκης ενώ με την ανάληψη του υπουργείου οικονομικών από τον σημερινό υπουργό, ακολούθησε και η ανέλιξη του «προικισμένου» με το συνδικαλισμό στελέχους στη θέση που προαναφέρθηκε.
Για να μη μακρηγορούμε, γνωρίζουμε ποιοι πρώην συνδικαλισταράδες εργατοπατέρες προερχόμενοι κυρίως από μεγάλες οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ), έχουν ζεστάνει (η ζεσταίνουν ακόμα) με τα οπίσθιά τους βουλευτικά ή υπουργικά έδρανα, καθώς και τα αποτελέσματα των πολιτικών που ακολούθησαν (και ακολουθούν) που με την ανικανότητα τους έφτασαν τη Χώρα εκεί που είναι τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνίκανοι να καταλάβουν ότι ένα και ένα κάνουν δύο, ακόμα και αν μετρήσουν δάκτυλα, απεμπολούν τα δικαιώματα του Κράτους και αντί να επιδοθούν στην είσπραξη των οφειλομένων φόρων, εισφορών, βεβαιωμένων προστίμων, την πάταξη του παραεμπορίου που βάσει δηλώσεων αρμοδίων φορέων ανέρχεται σε 20 δις ευρώ, το νοικοκύρεμα και την περιστολή των κρατικών δαπανών,(ανοίγοντας μια παρένθεση να σχολιάσουμε ότι από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Μάη του 2011 παρά την υφιστάμενη κρίση, δημιουργήθηκαν 41 γενικές και ειδικές γραμματείες, νομικά πρόσωπα και αυτοτελείς υπηρεσίες με θέσεις αμειβόμενες μέχρι και με 487.00 ευρώ ετησίως, όπως με τον Ν. 3832, ΦΕΚ Α’ 38/9.3.2010. Κλείνει η παρένθεση),αφού έχουν εξασφαλίσει συνταγματικά το δικαίωμα να παρανομούν χωρίς συνέπειες, εφορμούν με ανεξάντλητη μανία σε μισθωτούς και συνταξιούχους για να περικόψουν μισθούς, συντάξεις, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη αδιαφορώντας αν για όλα αυτά οι εργαζόμενοι έχουν καταβάλει τις υποχρεωτικές τους εισφορές, αν όλα αυτά γίνονται με την παραβίαση των επιταγών του Συντάγματος που το έχουν καταντήσει από καταστατικό χάρτη σε κουρελόχαρτο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάτι τέτοια συνδικαλιστικά «μπουμπούκια» εκθέτουν τους πολιτικούς «προστάτες» τους, αν βέβαια θεωρήσουμε δεδομένο ότι όλα όσα πράττουν είναι εν αγνοία των δεύτερων. Λέμε «αν».
Με βάση λοιπόν τα προαναφερθέντα, εκτιμώ ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο για τη Χώρα, για τον τόπο, για το συνδικαλιστικό κίνημα, ακόμα και για τον τελευταίο εργαζόμενο, η πρόοδος των συνδικαλιστών να περιορίζεται και να τερματίζεται στον συνδικαλιστικό τομέα και να απαγορεύεται συνταγματικά η μεταπήδηση στην πολιτική, η κατάληψη πολιτικών «θώκων», ώστε να μη υπονομεύονται οι διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Η επόμενη αναθεωρητική Βουλή ας το λάβει σοβαρά υπόψη της, μαζί με την επιβαλλόμενη κατάργηση των άρθρων 61 και 62 του ισχύοντος Συντάγματος για τη βουλευτική ασυλία που είναι όνειδος για κάθε πολιτισμένο κράτος.
Είναι ίσως η μόνη σωστή, ηθική, πατριωτική πρωτοβουλία που μπορούν να πάρουν οι εθνοπατέρες για να προσφέρουν υπηρεσία στο Έθνος και να ξεπλύνουν τη ρετσινιά που τους ακολουθεί.