Ανεκδοτάκι... για μάς

Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους
πιλότους. Σύντομα, δύο άνδρες μπαίνουν στον αεροπλάνο, με στολή
πιλότου.
Φορούν μαύρα γυαλιά.
Ο ένας από  τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο
άλλος βρίσκει το δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού.

Προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την
πόρτα.
Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά και όλοι κοιτάζονται με μία
έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη στον φόβο ή τον σκεπτικισμό.

Μερικοί ψάχνουν τις κάμερές τους και τα κινητά, για το ενδεχόμενο show.

Μερικά λεπτά αργότερα οι μηχανές του αεροπλάνου ξεκινούν και το
αεροπλάνο επιταχύνει στην πίστα.
Τρέχει πολύ γρήγορα αλλά δεν μοιάζει ότι θα απογειωθεί ποτέ.

Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το
αεροπλάνο κατευθύνεται ίσια στη θάλασσα που βρίσκεται στο τέλος του
διαδρόμου απογείωσης.

Το αεροπλάνο έχει ήδη φτάσει στο τέλος της πίστας και επιβάτες
διαπιστώνουν ότι θα πέσουν στη θάλασσα.
Ξαφνικά οι φωνές των έντρομων επιβατών γεμίζουν το  αεροπλάνο,
αλλά αυτή ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο απογειώνεται
γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν, νιώθοντας λίγο ανόητοι που πίστεψαν
σε αυτό το κακόγουστο αστείο. Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός ξεχάστηκε.
.......
Στο πιλοτήριο όμως, ο πιλότος ακόμη ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα,
και επι τέλους βρίσκει το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει
σε λειτουργία.
Λέει μετά  στον συγκυβερνήτη:

-Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;
-Όχι, απαντά ο άλλος.
-Ρε συ το σκέφτεσαι, άν καμιά μέρα αυτοί βάλουν τις φωνές πολύ αργά
......θα πνιγούμε όλοι μας.!
ΤΕΛΟΣ ΑΝΕΚΔΟΤΟΥ.-

*Ερώτημα: ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ;*