Η “Κατοικία των Θεών” στο δάσος των Σκουριών

Το εκπληκτικό τεύχος “Η κατοικία των Θεών” με τον Αστερίξ και τους υπόλοιπους Γαλάτες πραγματευόταν το θέμα των ημερών (δάσος Σκουριών): την Ύβρι των καθεστωτικών δυνάμεων ενάντια στη Φύση, η οποία ζωογονεί τις τοπικές κοινωνίες. Μια Ύβρις που διαπράττεται χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της ανάπτυξης και της προόδου.
Ο Ιούλιος Καίσαρ, λοιπόν, απηυδισμένος από την αναποτελεσματικότητα των σχεδίων υποταγής του γαλατικού χωριού, αποφασίζει πως καταλληλότερος τρόπος για να τους εξαφανίσει είναι να καταστρέψει τον φυσικό τους πλούτο, ο οποίος τους τροφοδοτεί με οξυγόνο, βότανα και φαγητό.

Γι’ αυτό φωνάζει έναν μεγαλο-εργολάβο (θα μπορούσε να ονομάζεται και “Μπομπόλιους”), ο οποίος αναλαμβάνει να ξεπατώσει το δάσος με πρόσχημα την κατασκευή ενός πολυτελούς θερέτρου που θα προσέλκυε πολλούς επιφανείς τουρίστες.
Έτσι η εγκατάλειψη της φύσης αφενός και η στροφή στον καταναλωτισμό αφετέρου θα υπέτασσαν επιτέλους τους “βάρβαρους Γαλάτες”, αφού θα κατάφερνε επιτέλους ο παντοκράτωρ πολιτισμένος ρωμαϊκός κόσμος να επιβάλλει τους κανόνες του.
Ήξερε καλά τους Γαλάτες ο Καίσαρ…
Οι Γαλάτες δε θα κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια να παρακολουθούν τη θανατική τους καταδίκη!
Το ήξερε καλά αυτό ο Ιούλιος και γι’ αυτό εκπόνησε σχέδιο με βάση το οποίο η κοπή των δέντρων θα γινόταν μυστικά και ήσυχα τα βράδια, ώστε να μην πάρουν χαμπάρι οι Γαλάτες και να βρεθούν προ τετελεσμένων.
Και μετά, οποιαδήποτε επίθεσή τους δε θα ήταν ενάντια στο ρωμαϊκό στρατό κατοχής, αλλά στους τουρίστες που θα επισκέπτονταν την “Κατοικία των θεών”, η οποία παρεμπιπτόντως θα προσέφερε και εκατοντάδες θέσεις εργασίας…
Μια επίθεση στους τουρίστες θα αφαιρούσε λοιπόν το ηθικό πλεονέκτημα του δίκαιου αγώνα των Γαλατών!
Κάτι δε λογάριασε καλά όμως ο Ιούλιος!
Οι Γαλάτες μόλις το παίρνανε χαμπάρι, θα αρχίζανε κι αυτοί τα κόλπα!
Έτσι, κάθε νύχτα ξεριζώνονταν εκατοντάδες δέντρα και κάθε πρωί οι Γαλάτες τα ξαναφύτρωναν.
Κι όποτε χρειαζόταν, ρίχνανε και δυο μπούφλες στους φρουρούς.
Έτσι, ο πόλεμος νεύρων απέδωσε, βγάζοντας εκτός εαυτού τον μεγαλο-εργολάβο.
Οι Γαλάτες πάνε και ξεσηκώνουν τους σκλάβους που δούλευαν στο εργοτάξιο, καλώντας τους να επαναστατήσουν.
Οι σκλάβοι δέχονται και παίρνουν δώρο μαγικό ζωμό για να αντιμετωπίσουν τις ρωμαϊκές λεγεώνες-μπάτσους.
Πράγματι απεργούν, επιστρατεύονται (κατά την προσφιλή συνήθεια των αυτοκρατόρων), αντιμετωπίζουν τους ένοπλους λεγεωνάριους, τους αλαφιάζουν στο ξύλο και ο εργολάβος τρέχει αμέσως για συμβιβασμό.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς οι σκλάβοι να εκμεταλλευτούν την ανίκητη δύναμή τους και αν αποτελειώσουν τον αγώνα κερδίζοντας την ελευθερία τους, λειτουργούν φοβικά και συμβιβάζονται με μια αύξηση στο μεροκάματο, με… σταδιακή απαγκίστρωση από το μαστίγωμα και με την υπόσχεση να απελευθερωθούν μετά το τέλος του έργου.
Η εργοδοσία δέχεται και οι συμβιβασμένοι πλέον σκλάβοι πήγουν την απεργία και συνεχίζουν πιο δυναμικά την εργασία τους, εκμεταλλευόμενοι τη νέα μεγάλη δύναμή τους για να δουλέψουν πιο σκληρά και πιο γρήγορα!

Ξεπούλημα του Αγώνα από εργατοπατέρα της αρχαιότητας

Οι Γαλάτες, αν και απογοητεύονται από τον ενδοτισμό των σκλαβων, επειδή δε θέλουν να τους στερήσουν τη δυνατότητα των σκλάβων να απελευθερωθούν στο τέλος του έργου, τους αφήνουν διακριτικά να τελειώσουν το έργο τους, να πάρουν τα μεροκάματα και να φύγουν ελεύθεροι (αφού τελικά επικράτησε η πιο συντηρητική τους στάση) και σχεδίασαν το χτύπημα μετά το πέρας του έργου.
Επέδειξαν αλληλεγγύη στους σκλάβους, αν και οι σκλάβοι δεν επέδειξαν καμία αλληλεγγύη σ’ αυτούς.
Εκεί είναι άλλωστε και η διαφορά ελεύθερου και σκλάβου: στη συνείδηση.

Πράγματι χτίστηκε η Κατοικία των Θεών και οι Ρωμαίοι νόμισαν προσωρινά πως κέρδισαν οριστικά.
Έκαναν λάθος όμως.
Οι Γαλάτες δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη ακόμη.
Συσκέφθηκαν για να ετοιμάσουν τη δράση τους ενάντια στο τερατούργημα της “ανάπτυξης”.
Τότε όμως κάποιοι μικροαστοί του χωριού, τυφλωμένοι από την προοπτική του κέρδους, άρχισαν να υπαναχωρούν και να βλέπουν με θετικότερο μάτι την ύπαρξη της Κατοικίας των Θεών καιτ ων Ρωμαίων επενδυτών.
Αυξήθηκαν κάπως τα έσοδα των εμπόρων και αυτό βέβαια δεν περνούσε απαρατήρητο.
Κι ας είχε εξαφανιστεί το δάσος και τα αγριογούρουνα, με τα οποία τρέφονταν.

Μόλις χτίστηκε και πήγαν οι πρώτοι ένοικοι, μια ομάδα Γαλατών, που διατηρούσε ακόμη το ελύθερο φρόνημά της, κόντρα στο ρεύμα της καταναλωτικής υποταγής, αποφάσισε να δράσει δυναμικά και ακτιβιστικά.
Επινόησε ένα τέχνασμα για να εισχωρήσει στην Κατοικία των Θεών δήθεν συνθηκολογώντας και άρχισε τον πόλεμο νεύρων ενάντια στους ενοίκους.
Ένα πόλεμο νεύρων που δε γινόταν εύκολα αντιληπτός, αλλά είχε ορατά αποτελέσματα.
Επιχείρησε να χτυπήσει την επένδυση των Ρωμαίων στο κέντρο της: δηλαδή στο Κέρδος!
Έκανε με κόλπα τη ζωή των τουριστών μαύρη, ώστε εκείνοι να αναγκαστούν να φύγουν οικειοθελώς και να δυσφημίσουν στη Ρώμη το τερατούργημα αυτό.
Οι τουρίστες αποχωρούσαν ομαδόν και οι επενδυτές κοιτούσαν απορημένοι και πελαγωμένοι.
Οι επενδυτές θορυβημένοι από την αποχώρηση των τουριστών, εγκατέστησαν εκεί λεγεωνάριους, προκειμένου να συνεχίσει να κατοικείται η επένδυσή τους και να μη χαθεί οριστικά.
Όταν λοιπόν καθάρισε ο τόπος από τους τουρίστες και έμειναν οι λεγεωνάριοι, οι ακτιβιστές Γαλατες ανέλαβαν δράση και εισέβαλαν στην Κατοικία των Θεών εκδιώκοντας βιαίως τους βάρβαρους “εκπολιτιστές”.
Μετά την επίθεση αυτή, η Κατοικία των Θεών εγκαταλείφθηκε οριστικά και στη θέση της επανήλθε το δάσος των Γαλατών.
Και τελικά, ενώ στήνουν όλοι μαζί οι Γαλάτες το τσιμπούσι της νίκης της Φύσης ενάντια στους Βαρβάρους, ο Αστερίξ με τον Πανοραμίξ έχουν τον εξής διάλογο:
Αστερίξ: Πανοραμίξ, δρουίδη μας, πιστεύεις στ’ αλήθεια πως θα μπορούμε πάντα να σταματούμε τη ροή των πραγμάτων, όπως κάναμε αυτή τη φορά;
Πανοραμίξ: Και βέβαια όχι Αστερίξ. Αλλά έχουμε ακόμα καιρό. Πολύ καιρό…

ΥΓ.: Και τώρα, με αφορμή τα γεγονότα στις Σκουριές, πρέπει να καταδικάσω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;
Ε όχι ρε! Δεν την καταδικάζω!
Εκφράζω την πλήρη υποστήριξή μου στους μάγκες που είχαν τα κότσια να μπουν εκεί μέσα, στο άντρο των θρασύδειλων χρυσοθήρων, και να τα κάνουν λαμπόγυαλο.
Μπράβο στα κομάντο της αντίστασης που αψηφούν το βάρβαρο καθεστώς της “Ρωμαϊκής Ειρήνης του Κέρδους” και του δείχνουν τα κοφτερά τους δόντια.
Και οφείλουμε όλοι να τους μοιάσουμε.
Έτσι κι αλλιως τα μηχανήματα που καταστράφηκαν, σε λίγες μέρες θα έχουν αντικατασταθεί με καινούρια.
Το δάσος των Σκουριών όμως δεν θα αντικατασταθεί.
http://toixo-toixo.blogspot.gr/