Μια βόλτα χθες στο Σύνταγμα

 Freepen

Χτες στο σύνταγμα μπορούσε κανείς να δει με μια ματιά μια εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας και να την αποθανατίσει μόλις σε τρεις τέσσερις φωτογραφίες.

Μπροστά από τη Βουλή μαζεμένοι μερικοί πολίτες “αγανακτισμένοι” (κάποιος ειρωνικά είπε, ρε παιδιά τα καταφέραμε γεμίζουμε ένα ταξί), ένα πανό που έγραφε επιστροφή στη δραχμή, ελάχιστες φωνές που φώναζαν κάποια συνθήματα, οι υπόλοιποι κουβέντιαζαν και σχολίαζαν μ΄ενα καφέ στο χέρι, ένα σακουλάκι φιστίκια, και οι πιστοί σύντροφοι του ανθρώπου,
αδέσποτα σκυλιά που περιφερόντουσαν και μάζευαν χάδια. Μπροστά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους τα ΜΑΤ φυσικά, που μόλις γίνανε λίγοι περισσότεροι κι έκλεισαν την Αμαλίας πολύ απλά τους ψέκασαν και του έσπρωξαν απέναντι.

Στη κάτω πλατεία υπήρχαν τριών ειδών άνθρωποι. Μερικοί που κοίταζαν προς τα επάνω αλλά δεν μπήκαν στο  κόπο να ανέβουν γιατί χάζευαν και μια παρέα από παιδιά που χόρευαν άσχετα με το όλο σκηνικό, οι γνωστοί θαμώνες της πλατείας που έκαναν τη βόλτα τους μια ωραία ομολογουμένως βραδιά, και διάφορες παρέες που έβγαιναν από το μετρό, ντυμένοι κυριακάτικα ή και μασκέ έτοιμοι για κάποιο αποκριάτικο πάρτι.

Κάποια στιγμή δίπλα μου πέρασαν δυο κυρίες, ντυμένες με ταγιεράκι ηλικίας πενήντα και κάτι, φτιαγμένο μαλλί από κομμωτήριο κι ένα πακέτο με γλυκά στο χέρι, κούνησαν το κεφάλι τους κι είπε η μία “τους είδες που μαζεύτηκαν επάνω στη Βουλή μπροστά  πάλι, μα δεν τους μαζεύει κάποιος όλους αυτούς, πάνω που ησυχάσαμε θα αρχίσουν τις ίδιες αηδίες” Κούνησαν το κεφάλι περιφρονητικά σχεδόν με αηδία και προχώρησαν.

Κάποιος από τη παρέα μου είπε το θεϊκό “ρε παιδιά είστε σίγουροι πως είναι συγκέντρωση αγανακτισμένων ή ξαφνικά θα το γυρίσουν εδώ κάτω σε χάρλεμ σεικ και θα γίνουμε ρόμπα να μας δουν σε κανένα βιντεάκι στο youtube!”

Υπερβολές βέβαια, γιατί στο χθεσινό περιβάλλον δεν υπήρχε καμιά προοπτική ούτε για επαναστατική ανατροπή, ούτε για χάρλεμ σεικ. Ήταν μια βόλτα στο Σύνταγμα. Σε μια ωραία βραδιά. Ανάμεσα στο κόσμο υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι βασανισμένοι, το έβλεπες στα μάτια τους. Το έβλεπες στο σοβαρό βλέμμα τους και στη πίκρα τους. Στην απογοήτευση και στην οργή. Έμοιαζαν σαν τη μύγα μες το γάλα. Μια μύγα οργής μέσα στη μεγάλη καρδάρα από το γάλα της αποχαύνωσης, της αδιαφορίας, του ζαμανφουτισμού.

Πρέπει να υπήρχαν δέκα-δεκαπέντε εκπρόσωποι του κόμματος των ανέργων, άλλοι τόσοι του κόμματος των πετσοκομένων συνταξιούχων, άλλοι τόσοι του 56% ανεργίας των νέων ή εργαζόμενων με δυο κατοστάρικα και καρπαζιά, μερικοί εκπρόσωποι του κόμματος αδυνατώ να πληρώσω τα χαράτσια, και διάφορες τέτοιες κατηγορίες. Είχαν στείλει αντιπροσώπους στη λαϊκή συνέλευση μιας ονείρωξης. Φυσικά τα ΜΑΤ επειδή είναι επαγγελματίες κι όχι περιπατητές των πλατειών πριν μαζευτεί έστω κι από περιέργεια κόσμος, περιόρισαν το πλήθος πιο εκεί, καλού κακού γιατί όλο και κανένας τρελός μπορεί να είχε αναμιχθεί ανάμεσα στους αναποφάσιστους τύπου “να μείνω ή να πάω για καφέ?”

Φυσικά κανείς δεν υποτιμά εκείνους που ονειρεύονται στο κάθε σχεδιασμό οποιασδήποτε κινητοποίησης. Απλά πρέπει να γίνουμε και λιγάκι ρεαλιστές παιδιά. Κι εγώ θα ήθελα αύριο να μου πει το αφεντικό μου “σου έχω μια έκπληξη , αύξησα το μισθό σου κατά πέντε κατοστάρικα” αλλά δεν είμαι και τόσο ονειροπαρμένη να πιστεύω πως θα γίνει. Ο ευσεβής πόθος είναι πάντα σεβαστός αλλά να υπάρχουν και κάποια δεδομένα που να τον δικαιολογούν. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να βλέπει πιθανότητες να μαζευτεί ο “ελληνικός λαός” κάπου. Γιατί ο ελληνικός λαός δεν είναι κάτι το αφηρημένο. Είναι ο Μήτσος που θέλει να βγει στους δρόμους αλλά είναι κι ο Μήτσος που σχεδιάζει που θα κάνει χάρλεμ σεικ. Είναι η Μαρία που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά της αλλά είναι και η Μαρία που σκέφτεται τι χρώμα ανταύγειες να κάνει. Είναι και το παιδάκι που πεινάει αλλά είναι κι εκείνο που γκρινιάζει τι στολή να του πάρουν για το αποκριάτικο πάρτι.

Είναι επίσης οι λεφτά υπάρχουν, έναντι των δεν έχουμε μία. Οι άνθρωποι που κοιτάνε διάφορα προσπέκτους για κάτι που θέλουν να αγοράσουν (κινητό, τηλεόραση, ψυγείο, καφετιέρα ή και αυτοκίνητο) κι εκείνοι που  κοιτάνε τις αφίσες στις γειτονιές που έχει συσσίτιο…

Είναι οι γυναίκες που θα γεννάνε στο σπίτι μπας και πάρουν το επίδομα (ή και γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχουν να πληρώσουν μαιευτήρα) από εκείνες που γεννάνε σε δίκλινες σουίτες στα ιδιωτικά μαιευτήρια. Είναι οι νέοι που κανονίζουν που θα πάνε τριήμερο κι οι άλλοι που με το πτυχίο στη κωλότσεπη σερβίρουν καφέδες. Είναι μεγάλη η ποικιλία που ονομάζεται “ελληνικός λαός”

Η τρόικα είναι συγκεκριμένη. Η τριμερής κυβέρνηση είναι συγκεκριμένη. Η ελίτ που έχει εξασφαλισμένα μέχρι και τα τρισέγγονα είναι συγκεκριμένη. Ο λαός δεν είναι συγκεκριμένος, ένα μπούγιο είναι που ούτε ξέρει που πάει ούτε που βαδίζει. Θα δείξει τις προθέσεις του σε επόμενες εκλογές, αν και όποτε γίνουν, και την επόμενη όπως πάντα θα γκρινιάζει και θα απειλεί στο βρόντο.

vasiliskos2.blogspot.gr