Βρέθηκε η λύση για τους καναπεδάτους!

Κι ενώ όλοι αναρωτιούνται γιατί δεν κατεβαίνει ο (υπόλοιπος) κόσμος στις διαδηλώσεις και αλληλοκατηγορούνται οι αντιδρώντες με τους καναπεδάτους, είμαι έτοιμος να σας ανακοινώσω τη λύση που ίσως δώσει τέλος σ’ αυτό το τεράστιο πρόβλημα.

Την ώρα, λοιπόν, που οι μεν κατηγορούν τους δε για την απάθειά τους μπροστά στην καταστροφή, ενώ οι δε κατηγορούν τους μεν για στείρα κι αχρείαστη αντίδραση (λέγοντας “και τί θα καταλάβεις άμα κατέβεις σ’ απεργία; Ό,τι είναι να περάσει, θα περάσει”), υπάρχει ένας πρωτότυπος τρόπος να ξεπεραστεί αυτή η κοινωνική αναμπουμπούλα.

Εφόσον συμφωνούμε, βάσει των όσων γνωρίζουμε, πως κάθε αύξηση μισθού, κάθε επίδομα, κάθε εργασιακό δικαίωμα, κάθε ώρα δουλειάς λιγότερη κερδήθηκε με απεργίες και διαδηλώσεις, μπορούμε να φτάσουμε στην εξής συμβιβαστική λύση:

οι αντιδρώντες θα πάψουν να πρήζουν τα α…..δια των καναπεδάτων να κατέβουν στους δρόμους, σε απεργίες και διαδηλώσεις, και δε θα τους ξαναπούν κουβέντα, υπό τον εξής όρο:

να συμφωνηθεί πως όταν κάτι κερδίζεται από μια διαδήλωση/ κινητοποίηση (αύξηση ή μη μείωση μισθού, επίδομα, λιγότεροι φόροι κλπ), θα εξαιρούνται των κερδών της συγκεκριμένης κινητοποίησης όσοι δε συμμετείχαν σ’ αυτήν!

Το σωματείο κάθε εργασιακού χώρου θα κρατάει αρχείο με όσους συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και θα αποδίδει τα του αγωνισθέντος στον αγωνισθέντα.
Ακόμη κι όταν μια κινητοποιήση πετύχει σε κάποιον απ’ τους σκοπούς της, οι καναπεδάτοι θα συνεχίσουν να ζουν υπό το προηγούμενο καθεστώς.
Αφού πιστεύουν πως “όσο κι αν χτυπιέσαι τίποτα δεν αλλάζει”, ας σεβαστούμε την άποψή τους και την επιθυμία τους και ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους.
Αλλά όχι και να κερδίζουν αυτοί, επειδή εκείνοι που κορόιδευαν έπαιξαν το κεφάλι τους!
Όχι και να αυξηθεί ο μισθός τους, χάρη στον αγώνα και το ρίσκο των άλλων!
Αυτό θα πει δικαιοσύνη!

Συγκεκριμενα προτείνω:

προκειμένου να επωφεληθεί των κερδών μιας κινητοποιήσης ένας εργαζόμενος, να υποχρεούται να αποδείξει ότι συμμετείχε στο 50% τουλάχιστον των κινητοποιήσεων του σωματείου του, είτε κατά μόνας είτε σε πανεργατική.
Ομοίως ένας άνεργος να υπογράφει σ’ έναν κατάλογο ενός σωματείου ανέργων, κατά τη συμμετοχή του στο 50% τουλάχιστον των πανεργατικών κινητοποιήσεων.

Έτσι, αν π.χ. μια κινητοποίηση επιτύχει να αποσοβήσει μια προαποφασισμένη από την κυβέρνηση μείωση μισθών κατά 20%, οι συμμετέχοντες να διατηρούν το μισθό τους ακέραιο, ενώ η μείωση να ισχύει μόνο για τους απέχοντες από την κινητοποίηση.

Είναι βέβαιο ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα επανέλθει η κοινωνική ειρήνη, καθώς θα αποδίδονται τα πρέποντα στον καθένα.
Εξάλλου όταν μια κινητοποίηση δεν πετυχαίνει, ο καναπεδάτος απλώς βιώνει π.χ. μια μείωση μισθού, ενώ ο απεργός, εκτός της μείωσης, πληρώνει χρυσή την απεργία από την τσέπη του, αντιμετωπίζει το φόβο της απόλυσης από τον εργοδότη του και θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειά του, την ελευθερία του και τη σωματική του ακεραιότητα στη διαδήλωση.
Όταν λοιπόν χάνει μια κινητοποίηση, χάνει πιο πολλά ο απεργός.
Γιατί όμως όταν μια κινητοποίηση κερδίζει, ο απεργός να κερδίζει τα ίδια με τον καναπεδάτο;

Απονομή δικαιοσύνης λοιπόν!
Ας ανοίξουν τα αρχεία των σωματείων και να καταγράφουν ονόματα απεργών και απεργοσπαστών!
Έτσι, όποιος πραγματικά πιστεύει πως αξίζει τον κόπο να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες, θα το κάνει, γνωρίζοντας πως μόνο έτσι θα καταφέρει να βελτιώσει τη ζωή του.
Όποιος δεν το νομίζει, γούστο του-καπέλο του, ας κάτσει εκεί που κάθεται, αλλά δε θα επωφεληθεί κανενός κέρδους, αφού θεωρεί πως δεν οφείλει να κάνει κάτι για να βελτιώσει τη ζωή του.
Και δε θα τον ξαναζαλίσουμε ποτέ ξανά!
Ο καθένας να αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών του.
Δικαιοσύνη μάγκες!

http://toixo-toixo.blogspot.gr/