ΕΡΤ, όπως όλοι μας

Γύρω στη μία τα ξημερώματα, έξω από την ΕΡΤ, κόσμος πάει και έρχεται. Η Μεσογείων κλειστή, αν και κάποιοι πονηροί κατάφερναν και περνούσαν με το αυτοκίνητο, καθώς δεν είναι δυνατόν να καταναλώσεις όλη την ενέργεια στο περπάτημα. Μετά πώς θα διαδηλώσεις.

Περπάτημα στην μέση της Μεσογείων και επαφή με κύριο γύρω στα 67.

-         Προς τα δω είναι η ΕΡΤ;
-         Όχι , προς την άλλη πλευρά.
(δυσπιστεί και χρειάστηκε ένα διερευνητικό ύφος για να πεισθεί)
-         Πάτε στην συγκέντρωση;
-         Ναι
-         Δεν νιώθετε λίγο σαν να σας απαγορεύουν να πάτε, όταν σας (μας) καπελώνουν με τις κομματικές σημαίες;
-         Και τί να κάνεις; Μπορείς να το αφήσεις έτσι; Μπορείς να πεις δεν με νοιάζει;

-         Όχι, απλά ρώτησα πώς νιώθετε.
-         Τα έχω ζήσει εγώ αυτά, τα θυμάμαι από το πολυτεχνείο. Πάλι να κλείσει η τηλεόραση, ακόμα και τα τηλέφωνα. Ο άνθρωπος είναι πολιτικό όν. Δεν μπορεί να ιδιωτεύει. Πρέπει όλοι να αντιδράσουμε.
-         Τι δουλειά κάνετε;
-         Πολεοδόμος μηχανικός.
-         Πόσο χρονών είστε;
-         Είμαι γεννημένος το 1946.
-         Σαν τον πατέρα μου. Και είστε συνταξιούχος;
-         Όχι δούλευα μέχρι αργά και αργά πήρα χαμπάρι τι γίνεται και ήρθα κατευθείαν
-         Σας ευχαριστώ πολύ….

Οι αλλεπάλληλες ερωτήσεις μάλλον τρόμαξαν τον κύριο σχετικά με την ιδιότητά μου και τις προθέσεις μου, οπότε μαζί με ένα διερευνητικό ύφος, αποφάσισε να ρωτήσει και αυτός.

-         Εσύ τι δουλειά κάνεις;
-         Λογιστής
-         Σαν τον γαμπρό μου. Αλλά στην εταιρεία που ήταν άρχισαν τα κουρέματα και κούρεμα στο κούρεμα, αποφάσισε να γίνει ασφαλιστής.
-         Υπομονή και να τους χαίρεστε όλους.
-         Να αντιδράς και μην περιμένεις να συμφωνήσεις με κάποιο κόμμα 100%. Να τα κοιτάς όλα και να βάλεις ένα όριο. Όποιο σε εκφράζει πάνω από 50% , αυτό να ψηφίσεις. Αλλιώς φτιάξε ένα δικό σου κόμμα, μάζεψε τους φίλους σου, πες δεν με εκφράζει κανείς και κάνε ένα δικό σου κόμμα.
-         Σας εύχομαι καλό βράδυ.

Είχα φτάσει πια στην πλαϊνή είσοδο του μεγάρου. Ακριβώς απέναντι η καντίνα με τα σουβλάκια και τα λουκάνικα και πολλοί με μια μπύρα στο χέρι. Μπήκα μέσα, πολλοί διαφορετικοί  άνθρωποι. Δεν έλειπαν οι σημαιούλες. Οι ανεξάρτητοι Έλληνες, το ΠΑΜΕ , ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΕΠΑΜ και κάτι κοκκινόμαυρες που δεν ξεχώρισα τι ήταν. Ήταν και ένας «βλάκας» με Ελληνική σημαία αλλά μάλλον θα ήταν ο χαζός της παρέας. Αυτόν που τον έχουν όλοι οι υπόλοιποι για να σπάνε πλάκα. Μια κυριούλα έχει γίνει το επίκεντρο στο πηγαδάκι που είχε στηθεί και όσο πιο «διακριτικά» μπορούσε ενημέρωνε τις φιλενάδες της ότι «αύριο θα βρεθώ με τον Τσίπρα». Φυσικά οι φιλενάδες κρέμονταν από τα χείλη της.

Στο προαύλιο εγκατάσταση με ηχεία και ένας, που δεν διέκρινα ποιος είναι, προσπαθούσε να κάνει τον τραγουδιστή και ούρλιαζε «άιντε θύμα, άιντε ψώνιο». Οι κλασσικές φιγούρες με τα ταγάρια και τις μπαλαρίνες με το λουράκι, το ένιωθαν το τραγούδι.

Θυμήθηκα τον παππού που μιλούσα πριν:
«Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
Θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς λέει το τραγούδι και μιλάει για τον γάιδαρο, το ίδιο θα πάθουμε και εμείς.

Βγήκα ξανά στην Μεσογείων. Ο κόσμος χαλαρός. Με το που τελείωσε το τραγούδι ακούστηκε το σύνθημα «εμπρός λαέ».
Κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Η μοναδική εικόνα που με μελαγχόλησε ήταν ανθρώπινες φιγούρες στους ορόφους του μεγάρου να κοιτάνε κάτω.

Ένιωθα θυμωμένος, με όλους.

Καταρχήν με όλους αυτούς τους υπάνθρωπους που μπορούν να διαμαρτυρηθούν μόνο κάτω από μια κομματική ταυτότητα. Που λερώνουν τον χώρο με την παρουσία τους και στην ουσία δημιουργούν στεγανά. Μπορείς να διαμαρτυρηθείς, αλλά μόνο αν ανήκεις σε εμάς, αλλιώς πήγαινε στους πιο κάτω.

Θύμωσα που είδα ανθρώπους να βρίσκουν ευκαιρία για να πουλήσουν και να φάνε αντίστοιχα, λουκανικάκια και να πιούνε μπύρες. Θύμωσα που το event έγινε ευκαιρία για έξοδο και public relations.

Θύμωσα με τον ηλικιωμένο κύριο που μέσα στον ακτιβισμό του είναι έτοιμος να παραχωρήσει τις μισές από τις αξίες του και τις πεποιθήσεις του και να ψηφίσει ένα κόμμα από αυτά που υπάρχουν και που στην ουσία αποτελούν τα δεσμά των Ελλήνων.

Πιο πολύ όμως θύμωσα με την ΕΡΤ, για την ακρίβεια με τους ανθρώπους της ΕΡΤ. Ζητάνε την συμπαράσταση, ζητάνε βοήθεια μέσα στην απελπισία τους. Αλλά πόσο δικαιούνται να το κάνουν; Τι ηθικά στηρίγματα έχουν ώστε να ζητούν αλληλεγγύη;

Πόσες φορές έχουν πλέξει το εγκώμιο του εκάστοτε πρωθυπουργού; Πόσες φορές παρουσίασαν το άσπρο – μαύρο; Πόσες φορές έκαναν πως δεν ακούν τις διαμαρτυρίες για την τρόικα. Πόσες φορές παρέβλεψαν γεγονότα; ΠΟΤΕ ΜΙΛΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ;

Πόσο εύκολο είναι τελικά να πεις «καλά να πάθουν». Εύκολο πολύ, αλλά άδικο, μικρόψυχο και κυρίως κουτό.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα φωτεινό παράδειγμα της στάσης που έχουμε όλοι. Ότι ας βολευτούμε και δεν θα μας πειράξει κανείς. Θεωρούμε ότι έχουμε περιχαρακωθεί πίσω από τις ιδέες μας και τον τρόπο ζωής και αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας. Έτσι την πάτησαν. Έτσι θα την πατήσουμε όλοι λίγο πολύ.

Λόγω μέσων όμως και εμπειρίας είχαν μια ευκαιρία που λίγοι άνθρωποι θα την έχουν.
Αντί να κάνουν για τρεις τέσσερις ώρες εκπομπή με συνεχόμενες τοποθετήσεις ακόμα και του Πατριάρχη σχετικά με την διαφωνία για το κλείσιμο της ΕΡΤ, θα μπορούσαν αυτές τις ώρες, απλά να ζητήσουν συγνώμη.

Να πουν συγνώμη που για τόσο καιρό έπαιζαν τα βολεμένα στρατιωτάκια της εξουσίας και να κάνουν πρώτα αυτοκριτική, να βγάλουν ότι τόσο καιρό λογόκριναν για να κρατήσουν την θέση τους και τότε να ζητήσουν αλληλεγγύη.

Τότε δεν θα είχε δέκα χιλιάδες ανθρώπους, αλλά εκατό, ένα εκατομμύριο και τότε θα μιλούσαμε για πολιτικό σεισμό.

Επειδή όμως δεν το κάνουν θα λήξει και αυτή η επαναστασούλα. Θα τελειώσουν οι μπύρες, τα λουκανικάκια και οι κ.κ πολιτικοί, που έτρεξαν να συμπαρασταθούν μήπως και κερδίσουν καμία ψήφο, θα πρέπει να βγουν και σε κανένα κανάλι που να είναι on-air.

Για αυτό στην Ελλάδα οι επαναστάσεις, οι αντιδράσεις είναι εκ προοιμίου αποτυχημένες.
Γιατί γίνονται από ανθρώπους, από εμάς που την ημέρα υπηρετούν αυτό το σύστημα και το βράδυ ντύνονται αλλιώς. Από πολίτες δηλαδή που είναι πολιτικά ….τραβεστί. Και γιατί όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης θεωρούν ότι κανιβαλίζοντας ανθρώπινα δράματα σαν των ανθρώπων που έμειναν από δουλειά κάνουν κανένα θεάρεστο έργο.

Αν οι πολίτες δεν κάνουν αυτοκριτική, αν δεν βγουν οι κομματικές σημαίες από τις συγκεντρώσεις, αν δεν ζητήσουμε συγνώμη από τις επόμενες γενιές, πάντα βαθιά μέσα μας θα ξέρουμε ότι ξεκινάμε έναν αγώνα που είναι από την αρχή χαμένος.

Και μην πει κανείς ότι αυτός δεν συμμετείχε σε αυτά.
Γιατί συνέργια είναι και όταν δέχεσαι και κάνεις τα στραβά μάτια σε ένα αδίκημα. Όταν κάθε σπίτι έχει από έναν βολεμένο, από έναν δημόσιο υπάλληλο, από έναν συμβιβασμένο, και στηρίζει την ευμάρεια του σε αυτό το σύστημα, κανείς δεν δικαιούται να δηλώνει αθώος.

Τελείωσε μάλλον λοιπόν η ΕΡΤ. Δεν στεναχωριέμαι επειδή τελείωσε, έτσι και αλλιώς δεν ανήκα στους τηλεθεατές της. Στεναχωριέμαι όμως γιατί έπεσε ένα κομμάτι του ντόμινο που σε κάποιο σημείο στέκομαι και εγώ. Όλοι στεκόμαστε, απλά προτιμάμε να το κάνουμε με γυρισμένη την πλάτη.
Στεναχωριέμαι που υπάρχουν άνθρωποι που θα πάρουν την θέση όλων αυτών που απολύθηκαν και θα είναι οι γενίτσαροι του συστήματος, καθώς θα παρακαλέσουν και θα ορκιστούν υποταγή για να παίρνουν 400€.

Ονειρεύονται πολλοί μια πλατεία Ταξίμ στην Ελλάδα. Ας μάθουν ότι η μεγαλύτερη πλατεία, προς το παρόν τουλάχιστον, στην Ελλάδα είναι η πλατεία Τάξε μου.

ΣΤΑΜΟΣ ΤΣΑΝΟΥΣΗΣ

stsanoussis.blogspot.gr