Η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού με γοργούς ρυθμούς και η σημαντική
αύξηση σε αρκετά υπολογίσιμα ποσοστά τμήματος της κοινωνίας που επιθυμεί
την επάνοδο στο εθνικό μας νόμισμα, λογικά θα επαναφέρουν το δίλημμα. Ευρώ ή Δραχμή;
του Στρατή Μαζίδη
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον η πλειοψηφία του κόσμου, μέχρι και φανατικοί οπαδοί του ευρωμονόδρομου, αποδέχονται πως κακώς η χώρα μας εισήλθε στην ευρωζώνη. Ενώ τα επερχόμενα νέα μνημόνια και οι "ακόμη χειρότερες μέρες" παραφράζοντας το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ το 1985, μόνο πόντους θα προσθέτουν στην επιλογή της επιστροφής στη Δραχμή. Όμως, όπως κάθε τι στη ζωή, πριν διαλέξεις το εργαλείο ή τον τρόπο, χρειάζεται να καθορίσεις τι επιδιώκεις και τι ζητάς.
Πολύ λοιπόν τεθεί το ερώτημα "ευρώ ή δραχμή" χρειάζεται να αποφασίσουμε τι οικονομία θέλουμε και γενικά αν επιθυμούμε οικονομία καθώς τώρα δεν έχουμε. Όχι ότι είχαμε παλιά.
Νομίζω ότι όσοι ξορκίζουν το σενάριο "Δραχμή" ως προς τα καύσιμα, τις προμήθειες, τις επενδύσεις και το δανεισμό, θα πρέπει να αναρωτηθούν αν τώρα η χώρα θεωρείται αξιόπιστη και αν μπορεί να τη δανείσει κανείς με λογικό επιτόκιο. Ξεχνάμε ότι σε ευρώ αγόρασαν ελληνικά ομόλογα τόσοι άνθρωποι και έχασαν τους κόπους τους; Και ποιος μας δίνει πετρέλαιο; Κατα βάση το Ιράν. Και ποιοι επενδύουν στη χώρα; Κανείς, και όχι μόνο αυτό αλλά και όσοι έμειναν, αποχωρούν.
Άρα λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα. Το πρόβλημα είναι η οικονομία και οι παθογένειές της που τρία χρόνια τώρα δεν έχει αντιμετωπιστεί ούτε μία. Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα έρθει στην Ελλάδα όταν:
> για τα κρατικά ελλείμματα, αντί να περιοριστεί το δημόσιο, κόβονται 1.500.000 κεφάλια που δεν έφταιγαν και ακρωτηριάζονται άλλα τόσα (περικοπές μισθών)
> επίορκοι, κοπανατζήδες, λαδιάρηδες και ψευδο-πτυχιούχοι ακόμη πληρώνονται ενώ τόσα χρόνια τα υπηρεσιακά συμβούλια χρονοτριβούσαν τις υποθέσεις
> υπάρχει μια εφορία που δεν εκπληρώνει τους στόχους της, για μια μεταβολή περνάς από 6 γραφεία αντί για 1, και συνεχίζουμε να πληρώνουμε το κόστος λειτουργίας της αντί να την κλείσουμε οριστικά.
> πωλούνται οι κερδοφόρες ΔΕΚΟ αλλά από τις άλλες τις ζημιογόνες δεν έχει κλείσει ούτε μια.
> πτωχευμένοι εκδότες κυκλοφορούν ελεύθεροι, τους τρώμε στη μάπα και με βάση δημοσιεύματα, δια της γαλλικής σπόντας στο μπιλιάρδο λαμβάνουν ζεστό κρατικό χρήμα για διαφήμιση
> τιμωρείται η ιδιοκτήσια
> υπερφορολογούνται τα πάντα και δεν καθιερώνεται ένα μόνιμο, σταθερό και ήπιο φορολογικό καθεστώς που θα παροτρύνει την προσπάθεια και τη δημιουργία παρά θα την απωθεί γιατί κανείς δεν επιθυμεί συνέταιρο στην τσέπη του.
Τι οικονομία λοιπόν θέλουμε; Σοβάρη, λειτουργική, ευκίνητη και αναπτυξιακή ή της πλάκας όπως η σημερινή;
Διότι και στη δραχμή να πάμε, αυτό το πάρτυ πρέπει να τελειώσει και οι παθογένειες να αντιμετωπιστούν στη ρίζα τους. Με το να βάλουμε τις μηχανές μπροστά και δώσε μάστορα στο λαό λεφτά, δε θα καταφέρουμε κάτι.
Αφού λοιπόν διαλέξουμε οικονομία, τη σχεδιάσουμε και αρχίσουμε να τη στήνουμε, τότε πρέπει να δούμε και ποιο εργαλείο μας κάνει καλύτερο αλλά και τι επιθυμούμε εμείς. Μέλος της ευρωομάδας με τα πάντα να κατευθύνονται από τις Βρυξέλλες έως και τη σύνταξη του προϋπολογισμού ή ευελιξία και το κυριότερο, εθνική κυριαρχία;
Κι αυτό μόνο ο ελληνικός λαός πρέπει να το αποφασίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου