Ένας εβραίος φυτεμένος στην κεφαλή του Eλληνικού συστήματος εξουσίας!

Ακολουθεί απόσπασμα από άρθρο που γράφτηκε πριν πολλά χρόνια και… επειδή ως γνωστόν προφήτες μετά Χριστόν δεν υπάρχουν, ρίξτε μια ματιά στην ακόλουθη ανάλυση και κατόπιν διαψεύστε την. Όποιος θέλει μπορεί να επιχειρηματολογήσει περί του αντιθέτου αλλά σε κάθε περίπτωση επιλέξτε ποια κείμενα πρέπει να αξίζουν την προσοχή σας. Ποια κείμενα επαληθεύονται, ποια κείμενα είναι σαν να γράφτηκαν σήμερα, σε ποια κείμενα οι λέξεις γράφονται όπως πρέπει να γράφονται.

Τι καταγωγής είναι ο Γιώργος Παπανδρέου; Έλληνας …θα έλεγε ο ανύποπτος αναγνώστης, Εβραίος …λέει ο γράφων. 

Η οικογένεια Παπανδρέου είναι μια ιδιόμορφη οικογένεια. Είναι μια ψευδεπίγραφη ελληνική οικογένεια, που "χτίστηκε" πάνω στις επιλογές μιας Εβραίας ζωντοχήρας και του εβραϊκού περιβάλλοντός της. Μιας Εβραίας, που "έκλεψε" το όνομα ενός διάσημου Έλληνα και το μετέτρεψε σε περιουσία - προσόν για το παιδί της. 

Ένα παιδί, που μεγάλωσε σε ένα κλειστό εβραϊκό περιβάλλον, χωρίς να έχει καμία σχέση με τον μόνο στα χαρτιά πατέρα του. 

Αυτό το παιδί βοηθήθηκε στην πορεία του από τον σιωνισμό, εξαιτίας του πολύτιμου "προσόντος" του. 

Του "προσόντος-κλειδί", που άνοιγε την πόρτα της ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Αυτοί οι οποίοι ήθελαν αυτό το...

"κλειδί", επένδυσαν πάνω σ' αυτόν που το διέθετε. Επένδυσαν πάνω στον Ανδρέα.

Γι' αυτόν τον λόγο είμαστε βέβαιοι ότι σπούδασε με χρήματα των σιωνιστών, έκανε ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ εξαιτίας των σιωνιστών, προβλήθηκε σαν ηγέτης παγκόσμιου βεληνεκούς από τους σιωνιστές και κυβέρνησε την Ελλάδα εξαιτίας τους. 

Γιατί είμαστε βέβαιοι για όλα αυτά; Γιατί είναι θέμα λογικής. 

Δεν μπορούσε ο "τροτσκιστής" Ανδρέας χωρίς βοήθεια να πάει και να σπουδάσει στις ΗΠΑ εκείνης της εποχής. Δεν μπορούσε ο "φιλοπαλαιστίνιος" Ανδρέας χωρίς βοήθεια να κάνει καριέρα στο εβραιοκρατούμενο Berkley. Δεν μπορούσε χωρίς βοήθεια ο "εμιγκράντης" πρώτης γενιάς Ανδρέας να έχει πρόσβαση στα εβραιοκρατούμενα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Δεν είναι δυνατόν μέσα στις ΗΠΑ να "κατασκευάζεται" ο υποτιθέμενος μέγας εχθρός της φιλοαμερικανικής Χούντας. Σε μια χώρα που την ταλαιπωρούσε ο μακαρθισμός και κυρίαρχος ήταν ο θηριώδης Εβραίος Κίσινγκερ, είναι αστείο και μόνον να το σκεφτεί κάποιος ότι θα διακρινόταν ένας άνθρωπος με τα χαρακτηριστικά του Ανδρέα. Ήταν πολύ "αντί" για να είναι αληθινός.Αντιλαμβανόμαστε ότι η πορεία αυτή συνεπάγεται "χρέη", που άγνωστο είναι πώς και με ποιον τρόπο ξεπληρώθηκαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Την ίδια κι απαράλλαχτη πορεία δείχνει να ακολουθεί μετά από χρόνια και ο γιος του Γιώργος. Έστω όμως ότι είναι Εβραίος. Και τι έγινε… θα έλεγε ο ανύποπτος, που αναγκαστικά θα παραστήσει τον συνήγορο του διαβόλου; Επειδή ρέει σε κάποιο ποσοστό εβραϊκό αίμα στις φλέβες του, είναι προδότης; Μπορεί να είναι Εβραίος και να αγαπάει τον τόπο καταγωγής του και τον λαό που τον φιλοξενεί. Το γεγονός ότι είναι Εβραίος δεν σημαίνει ότι πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο ότι είναι ύποπτος και δυνάμει προδότης. Για να μπορούμε να εικάσουμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να μπορούμε ν' αποδείξουμε ότι είναι συνδεδεμένος με τους σιωνιστικούς μηχανισμούς, που για δικούς τους λόγους επιθυμούν να ελέγχουν και να απειλούν την Ελλάδα. Έχει σχέση ο Γιωργάκης με τους μηχανισμούς αυτούς; "Χρωστάει" ο Γιωργάκης στους σιωνιστές, ώστε να υποπτευόμαστε ότι πίσω από την κάθε πολιτική του "κίνηση" υπάρχει και κάποιο "γραμμάτιο", που το ξεπληρώνει εις βάρος του ελληνικού λαού;Άρα αυτό το οποίο πρέπει να βρούμε είναι το αν "χρωστάει" και το πόσα "χρωστάει". Αν "χρωστάει" για την μέχρι τώρα καριέρα του και αν έχει "πιστωθεί" για τη συνέχεια της καριέρας αυτής. Άρα θα πρέπει να μελετήσουμε τα "κομβικά" σημεία αυτής της καριέρας. Πώς έγινε για παράδειγμα υπουργός εξωτερικών; Χάρη στην "τύχη" του ν' αποπεμφθεί ο Πάγκαλος …θα έλεγε ο ανύποπτος αναγνώστης. Λάθος. Χάρη στη Μοσάντ, που συνέλαβε και παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους και εξαιτίας αυτού του γεγονότος αποπέμφθηκε ο Πάγκαλος …θα έλεγε ο γράφων. Ποιοι ήταν οι διεθνείς παράγοντες που τον "ανακάλυψαν" και από τότε "καλλιεργούν" συστηματικά το προφίλ του και τον παρουσιάζουν σαν μια προσωπικότητα παγκόσμιου βεληνεκούς; Η "τύχη" του να κατάγεται από πολιτική οικογένεια ανάλογου βεληνεκούς και τα προσωπικά του προσόντα …θα έλεγε ο ανύποπτος αναγνώστης. Λάθος. Η Εβραία Ολντμπράιτ και τα εβραιοκρατούμενα ΜΜΕ των ΗΠΑ …θα έλεγε ο γράφων.

Ανάλογη βοήθεια απολαμβάνει και στο εσωτερικό της χώρας. Ποιοι είναι οι μηχανισμοί που τον υποστηρίζουν και τον παρουσιάζουν σαν τον μελλοντικό πρωθυπουργό της χώρας; Οι κομματικοί μηχανισμοί …θα έλεγε και πάλι ο ανύποπτος αναγνώστης. Λάθος. Είναι γνωστό σ' αυτούς οι οποίοι ασχολούνται με τα κόμματα ότι ο Γιωργάκης δεν έχει ισχυρό έρεισμα μέσα στον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί οι οποίοι τον στηρίζουν είναι οι "μη κυβερνητικοί" οργανισμοί που δραστηριοποιούνται στη χώρα - ιδίως στο θέμα των μειονοτήτων - και των οποίων οργανισμών ο κυριότερος φανερός χρηματοδότης είναι το ίδιο το υπουργείο εξωτερικών. Ποιοι είναι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί που τον παρουσιάζουν σαν τον πιο δημοφιλή Έλληνα πολιτικό; Οι αμερόληπτοι μηχανισμοί που πραγματοποιούν δημοσκοπήσεις; Λάθος. Οι μεροληπτικοί μηχανισμοί που υπηρετούν σκοπιμότητες και τις επιθυμίες τους τις παρουσιάζουν σαν δημοσκοπήσεις. Να πούμε από ποιους ελέγχονται; Περιττό.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η πορεία του Γιωργάκη είναι γεμάτη "χρέη". "Χρέη", που "κατά σύμπτωση" μας οδηγούν στην "πόρτα" των σιωνιστών. Από εκείνη την εποχή, που με κλάματα και εκβιασμούς η μη Ελληνίδα μάνα του - η οποία επίσης καταχρηστικά κρατά το ελληνικό επίθετο - τον επέβαλε στην κυβέρνηση Σημίτη και μέχρι τώρα, τα πάντα τα οφείλει στους σιωνιστές. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Δεν έχει τα προσόντα να τα καταφέρει με άλλον τρόπο. Είναι η απόλυτη ενσάρκωση της μετριότητας. Είναι ένα κουτό αλαφροΐσκιωτο μαμμόθρεφτο, που χωρίς εξωτερική βοήθεια δεν θα κατάφερνε να επιβιώσει σ' αυτήν τη ζωή ούτε ως κλητήρας. Ένας καλά εκπαιδευμένος κουτός, που έχει μάθει την τέχνη να κρύβεται μέσα στη σιωπή. "Φλυαρεί" μόνον όταν σωπαίνει και με τον τρόπο αυτόν αποφεύγει την κριτική. Σωπαίνει "εκκωφαντικά", εφόσον επαγγελματίες προπαγανδιστές ή αγράμματοι δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν να "φωνάξουν" αυτά τα οποία υποτίθεται θέλει να πει και δεν τα λέει. Ως εκ τούτου τα πάντα εννοούνται, έστω κι αν δεν λέγονται. Εννοείται ότι κατέχει τα θέματα της πολιτικής, όπως εννοείται ότι έχει και τις λύσεις σ' αυτά τα θέματα. Από τη στιγμή που εννοείται, δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Απλά πράγματα.

Φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός, χωρίς να έχει πάρει την παραμικρή θέση στο παραμικρό θέμα που αφορά τον ελληνικό λαό. Υπάρχει ζωντανός Έλληνας που να γνωρίζει την άποψη του Γιωργάκη για το ασφαλιστικό; Την άποψή του για την αγροτική πολιτική; Την άποψή του για τη δημοσιονομική πολιτική; Όλοι οι Έλληνες όμως, που ποτέ δεν έχουν ακούσει τις απόψεις του, υποθέτουν ότι είναι σημαντικός, εφόσον τον έχουν θαυμάσει σε "λαμπρές" φωτογραφίες με διάσημους παράγοντες της παγκόσμιας εξουσίας. Φωτογραφίες όμως που κοστίζουν και άρα κάποιος τις "πληρώνει". Το θέμα είναι ποιος τις πληρώνει και τι επιδιώκει από αυτές. Το θέμα είναι ποιος "επενδύει" πάνω του και τι προσδοκεί. Η πλειοψηφία των Ελλήνων - "λένε" τα γκάλοπ - τον θέλει πρωθυπουργό. Οι κατά κανόνα πονηροί Έλληνες θέλουν από τον μπουνταλά τον Γιωργάκη να τους κυβερνήσει. Αυτό εμείς το αμφισβητούμε και μαζί μ' αυτό αμφισβητούμε και την αξιοπιστία των γκάλοπ.

Γιατί; Γιατί είναι θέμα λογικής. Αν ισχύουν αυτά τα οποία λένε τα γκάλοπ, τότε ο ελληνικός λαός είναι σχιζοφρενής. Δεν εξηγείται αλλιώς. Οι λαοί θέλουν να τους κυβερνήσουν αυτοί οι οποίοι θέλουν και μπορούν να ενσαρκώσουν την άποψή τους. Ο κατά κανόνα αντιιμπεριαλιστικός και φιλοπαλαιστινιακός ελληνικός λαός δεν είναι δυνατόν να θέλει να τον κυβερνήσει ο "yes man" των ΗΠΑ και του σιωνισμού. Ταυτόχρονα ο ελληνικός λαός με την μέχρι τώρα συμπεριφορά του δείχνει ότι δεν τον εκτιμά ως άτομο. Το "Γιωργάκης", που εξακολουθεί ν' ακολουθεί τον μεσήλικα πλέον Παπανδρέου, είναι δείγμα του ότι υποτιμάται ως πρόσωπο και όχι δείγμα οικειότητας ή συμπάθειας. Είναι δείγμα γνώσης της πραγματικότητας. Γνωρίζει ο ελληνικός λαός ότι ο "Γιωργάκης" χωρίς τη βοήθεια της μάνας του θα είχε προ πολλού ιδιωτεύσει. Γνωρίζει ο λαός ότι ο "Γιωργάκης" παίζει σε "στημένο" παιχνίδι την καριέρα του. Δεν είναι δυνατόν αυτός ο λαός να έχει την άποψη που του προσδίδουν τα γκάλοπ.

Όλοι ζούμε στην ίδια κοινωνία και μπορούμε να έχουμε μια σαφή εικόνα της. Δεν χρειάζονται τα "επιστημονικά" γκάλοπ, για να μάθουμε τι συμβαίνει. Ένα πρόχειρο γκάλοπ να κάνει κάποιος μεταξύ των γνωστών και των φίλων του, βγάζει συνήθως το σωστό αποτέλεσμα. Υπάρχει Έλληνας ο οποίος να έχει έστω και έναν φίλο, που να πιστεύει ότι ο Γιωργάκης έχει κάποιες ικανότητες και να μπορεί να επιχειρηματολογήσει πάνω σ' αυτό; Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι χωρίς το όνομά του και τις όποιες διασυνδέσεις του όχι απλά δεν θα διακρινόταν, αλλά ούτε καν θα επιβίωνε. Πού βρίσκεται λοιπόν και πού κατοικεί αυτό το μεγάλο ποσοστό Ελλήνων που "θαυμάζει" τον Γιωργάκη; Στην "never land"; Υπάρχει σώφρον Έλληνας, που θα παρέδιδε τη διαχείριση της όποιας περιουσίας του στον Γιωργάκη; Το "κουτσάλογο" το βλέπεις και το καταλαβαίνεις. Σπάνια σε παρασέρνει, για να επενδύσεις πάνω του και να αποτύχεις. Αυτό συμβαίνει με τον "Κουτσογιωργάκη". Όταν δεν του εμπιστεύεσαι τη μικρή σου περιουσία, θα του εμπιστευτείς το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου; Όποιος κι αν είναι αυτός ο οποίος διαφημίζει τον Γιωργάκη, είναι αν μη τι άλλο καλός επαγγελματίας.

Εδώ βέβαια μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι το επικοινωνιακό "παιχνίδι" που στηρίζει τον Γιωργάκη είναι αποτέλεσμα της πολιτικής τρίτων. Πώς "παίζεται"; Με τον ίδιο τρόπο που "παίζει" ο γύφτος το "παιχνίδι" με την αρκούδα. Την αρκούδα, που περιφέρει μέσα σε ένα κλουβί πάνω σε μια καρότσα. Ο κόσμος βλέπει ένα απόλυτα δαμασμένο και τρομοκρατημένο ζώο με ένα χαλκά στη μύτη. Επειδή αυτό το θλιβερό θέαμα δεν αποδίδει κέρδος, αναλαμβάνει ο γύφτος να εξιστορήσει τα πράγματα και θάματα που αφορούν το θηρίο και τα οποία δεν φαίνονται. Ο γύφτος σου λέει για τους άθλους του θηρίου, οι οποίοι δεν επιβεβαιώνονται βέβαια από την εικόνα του. Ο κόσμος βλέπει την αρκούδα, αλλά πληρώνει αυτά τα οποία λέει ο γύφτος. Αυτό είναι το κόλπο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Γιωργάκη. Ο ελληνικός λαός βλέπει έναν θλιβερό μεσήλικα, που κάνει ό,τι του λέει η μητέρα του. Βλέπει έναν ανθρωπάκο χωρίς βούληση, χωρίς ικανότητες και με έναν "χαλκά" στη μύτη. Αυτά τα οποία ακούει όμως είναι τρομερά.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ο Γιωργάκης προστατεύεται από όλες τις πλευρές. Τον έχουν βάλει στη λαμπερή και προπαντώς ασφαλή "καρότσα" του υπουργείου εξωτερικών και τον περιφέρουν σαν σπουδαίο πρόσωπο. Το σύνολο των δηλώσεών του είναι του τύπου …"ήξεις αφίξεις". Είναι δηλαδή εντέχνως διφορούμενες, ώστε από τη μία πλευρά να μην μπορούν να του επιτεθούν αυτοί οι οποίοι θίγονται από αυτές και από την άλλη να μπορούν οι προπαγανδιστές να τις εκμεταλλευτούν. Ένα θέατρο δηλαδή. Το θηρίο παριστάνει το άγριο, αλλά όχι το τόσο άγριο, ώστε να προκαλεί και ν' αναγκαστεί ν' αναμετρηθεί με τους εχθρούς του. Το θηρίο δηλαδή "βήχει" για να το προσέξουν, αλλά ταυτόχρονα φροντίζει αυτός ο "βήχας" να μην προκαλεί την άμεση επίθεση των εχθρών του. Από εκεί και πέρα κάποιοι επαγγελματίες αναλαμβάνουν αυτόν τον "βήχα" να τον παρουσιάσουν σαν "βρυχηθμό". Πρόσφατα "έβηξε", δηλώνοντας έτοιμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η δήλωση; Τίποτε και πολλά ταυτόχρονα. Τίποτε, αν θέλεις να του επιτεθείς και ταυτόχρονα πολλά, όταν είσαι προπαγανδιστής και θέλεις να πείσεις τον κόσμο ότι ανάμεσα στις ευθύνες του Γιωργάκη είναι και να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ.

Αντιλαμβανόμαστε ότι με βάση όλα τα παραπάνω ο Γιωργάκης, πολύ πριν αναλάβει να μας "σώσει", θα πρέπει να μας δώσει κάποιες εξηγήσεις. Είναι υποχρεωμένος να μας δώσει εξηγήσεις, γιατί αποτελεί μείζον θέμα - αν όχι σκάνδαλο - να βρίσκεται ακόμα και στο πόστο του υπουργού των εξωτερικών. Αν είναι μέλος της εβραϊκής κοινότητας, η οποία όπως είπαμε άλλαξε συμπεριφορά, θα πρέπει να μας το γνωστοποιήσει. Γι' αυτόν τον λόγο αναφερθήκαμε εκτενώς στην αλλαγή "πλεύσης" της εβραϊκής κοινότητας και τη θεωρήσαμε λάθος από στρατηγικής πλευράς. Από τη στιγμή που οι "Έλληνες" εβραϊκής καταγωγής αποφάσισαν ότι είναι "ξένοι", αυτό αυτόματα επηρεάζει το σύνολο των μελών της κοινότητάς τους. Επηρεάζει καί τον Γιωργάκη, αν είναι Εβραίος. Αποτελεί λοιπόν μείζον θέμα να είναι ένας "ξένος" επικεφαλής του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών. Να είναι υπεύθυνος του διπλωματικού αρχείου αυτού του υπουργείου. Να είναι δηλαδή "ξένος" αυτός ο οποίος "γράφει" την ελληνική ιστορία και αυτός ο οποίος διαχειρίζεται τις ήδη υπάρχουσες πηγές της ελληνικής ιστορίας.

Σήμερα μάλιστα η ανάγκη για εξηγήσεις καθίσταται ιδιαίτερα επιτακτική, γιατί συνέβησαν και άλλα μεγάλα γεγονότα, που αφορούν την τύχη του ίδιου του ελληνικού κράτους και στα οποία πρωταγωνίστησε ο Γιωργάκης. Σε ποιο πράγμα αναφερόμαστε; Στο θέμα της θρησκευτικής μειονότητας της Θράκης. Οι ίδιοι οι Τούρκοι ποτέ δεν αμφισβήτησαν τη συνθήκη της Γενεύης και ποτέ δεν διεκδίκησαν τη μειονότητα αυτή ως εθνική. Από την ανταλλαγή των πληθυσμών και έπειτα το θέμα της μειονότητας θεωρούνταν λήξαν και με τον τρόπο αυτόν αντιμετωπίζονταν. Απλά, για λόγους εσωτερικής πολιτικής, που βόλευε καί τις δύο πλευρές, υπήρχαν κάποιες εντάσεις, οι οποίες ποτέ δεν ξέφευγαν από τα προσυμφωνημένα όρια. Για έναν σχεδόν αιώνα δηλαδή το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών θεωρούσε το θέμα ταμπού, ακόμα και να το συζητήσει σε διαφορετική βάση από αυτήν που είχε οριστεί στη Γενεύη. Οι υπουργοί εξωτερικών θα αντιμετωπίζονταν ως προδότες και μόνον αν συζητούσαν το θέμα. Ο μόνος υπουργός, που όχι απλά το συζήτησε, αλλά έκανε "δώρο" στους Τούρκους μια εθνική μειονότητα, είναι ο Γιωργάκης. Ο μόνος υπουργός που είναι "ξένος". Το έκανε και μάλιστα σε μια περίοδο που οι Τούρκοι δεν έχουν απαιτήσεις, εφόσον επιθυμούν την είσοδό τους στην Ευρώπη.
Αντιλαμβανόμαστε ότι αποτελεί επιτακτική ανάγκη να δοθούν εξηγήσεις από κάποιον ο οποίος θέλει μάλιστα να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα. Ο Γιωργάκης δηλαδή πρέπει να μας δώσει κάποιες απαντήσεις σε απλά ερωτήματα. Είναι Εβραίος; Αισθάνεται Εβραίος; Διαθέτει άλλο διαβατήριο εκτός από το ελληνικό; Πόσο έχουν συμβάλει οι ομοεθνείς του τόσο στην εκπαίδευσή του όσο και στην καριέρα του; Ήταν σίγουρος ότι κάποτε θα κυβερνούσε τη χώρα και προσανατολίστηκε στον τομέα των σπουδών κυβερνητικής; Είχε καλή "μαντεψιά" και έκανε το διδακτορικό του πάνω στο θέμα των μεταναστών και των μειονοτήτων - και μάλιστα σε μια εποχή που κανείς δεν το αντιλαμβανόταν ως πρόβλημα - ή μήπως κάποιος του το "σφύριξε"; Ποιος θα μπορούσε να το κάνει αυτό εκτός από εκείνους που κάποτε θα "επένδυαν" πάνω σ' αυτό το θέμα και έπρεπε να εκπαιδεύσουν ανάλογα τους ανθρώπους τους; Βοηθήθηκε στην καριέρα του από τους ομοεθνείς του; Ο "πολύς" κύριος Μίλερ, που τον στηρίζει συστηματικά, τι καταγωγής είναι;

Έχει σχέσεις με το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ; Όταν πηγαίνει στις ΗΠΑ, έχει συναντήσεις με ανθρώπους αυτού του λόμπι και αν έχει τις δημοσιοποιεί; Γνώριζε τον Μίλερ πριν αυτός έρθει στην Ελλάδα ως πρέσβης των ΗΠΑ; Ο "κολλητός" του ο Ισμαήλ Τζέμ τι ρόλο παίζει; Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε στο internet το επίθετο της συζύγου του; Γνωρίζει ο ίδιος εβραϊκά; Γιατί επένδυσε στη σιωνιστική βοήθεια για την ανέλιξή του και ποιο θα είναι το τίμημα που θα πληρωθεί - και από ποιον - γι' αυτήν; Θα μπορούσε η Θράκη να μπει μέσα στις συναλλαγές του, προκειμένου να "βοηθήσει" την καριέρα του; Θα μπορούσε δηλαδή η Θράκη ν' αποτελέσει ένα "γραμμάτιο" για την επιτυχία του; Είναι ταμπού γι' αυτόν το θέμα της Θράκης, όπως είναι για έναν Εβραίο το θέμα της Ιερουσαλήμ; Αν σε κάποια στιγμή θα πρέπει να καταδικάσει την αντιμειονοτική πολιτική του Ισραήλ, θα το κάνει; Αν σε κάποια στιγμή θα πρέπει να συνυπογράψει την προσαγωγή του Σαρόν σε διεθνή δικαστήρια, θα το κάνει; Αν σε κάποια στιγμή θα πρέπει να διαμαρτυρηθεί στο Ισραήλ για την προκλητική παρουσία της Μοσάντ στην Ελλάδα, θα το κάνει;

Η απορία μας δηλαδή είναι απλή. Υπάρχουν Εβραίοι, που έχουν την άνεση να τον πάρουν τηλέφωνο και να τον αναγκάσουν να κάνει πράγματα τα οποία είναι ενάντια στο ελληνικό κοινό αίσθημα και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα; Βοήθησε από το κρατικό του πόστο να διαφύγει ο Εβραίος απατεώνας Κουζίνσκι τη ρωσική δικαιοσύνη; Πιέστηκε από τους Εβραίους για να "βοηθήσει" την κατάσταση; Δεν ξέρουμε. Είμαστε βλάκες και απλά ρωτάμε. Απλά είναι τα πράγματα. Όταν στην πρώτη δυσκολία που αντιμετωπίζεις βγαίνει και σε "επαινεί" η Ολντμπράιτ, ευνόητο είναι ότι της έχεις υποχρέωση. Τώρα βέβαια, το αν είναι καλό ή όχι να σε επαινεί ένα τέτοιο κτήνος, είναι άλλο θέμα. Το θέμα είναι ότι η Ολντμπράιτ ανήκει στις δυνάμεις του σιωνισμού. Αυτές οι δυνάμεις είναι γνωστό ότι δεν κάνουν τίποτε "τζάμπα". "Πουλάνε" τη βοήθειά τους και μάλιστα ακριβά.

Τι πιστεύει ο γράφων ότι γίνεται σήμερα με όλη αυτήν τη φασαρία περί διαδοχής; Ολοκληρώνεται ένα στημένο "παιχνίδι", που είχε ξεκινήσει πριν από οκτώ χρόνια. Τι είχε γίνει τότε; Ο Ανδρέας Παπανδρέου πέθαινε στο Ωνάσειο και σήμανε "συναγερμός" στους "πιστωτές" του. Χανόταν η "επένδυσή" τους και διακυβεύονταν τα τεράστια συμφέροντά τους. Τα πράγματα ήταν τρομερά άσχημα, γιατί ο Ανδρέας παραμονές του θανάτου του είχε παραφρονήσει εντελώς και είχε κάνει τεράστια σφάλματα. Το καινούργιο βέβαια δεν ήταν ότι ο Ανδρέας είχε ερωμένη. Ήταν γνωστός γυναικάς ο Ανδρέας και αυτό δεν ήταν κάτι το καινούργιο. Το καινούργιο ήταν ότι τόλμησε και διέλυσε την οικογένειά του. Αυτό όμως ήταν επικίνδυνο. Γιατί; Γιατί οι "επενδυτές" προφανώς πίστευαν ότι μόνον μέσω της οικογένειας μπορούσαν να διαιωνίσουν την "επένδυσή" τους. Το διαζύγιό του τους έσπαζε την "αλυσίδα" που τους επέτρεπε να ελέγχουν την κατάσταση μέσα στο χρόνο.

Το ένα σφάλμα διαδεχόταν το άλλο και η κατάσταση ήταν πραγματικά ανεξέλεγκτη. Ένα από αυτά ήταν να παραγκωνίσει και τον γιο του, επειδή είχε τη φαεινή ιδέα ν' αμφισβητήσει τις προσωπικές επιλογές του και - "περιέργως" - να ταυτιστεί με τη μητέρα του. Τον είχε παραγκωνίσει σε βαθμό που ακόμα και στο νοσοκομείο πήγαινε με τον φόβο να του κλείσουν την πόρτα και βέβαια χωρίς τη δυνατότητα να εισπράξει πολιτικό όφελος από τη συγκινησιακή φόρτιση του κόσμου. Τα πράγματα αν μη τι άλλο ήταν δύσκολα. Το κόμμα, που κάποιοι από την εποχή του ΠΑΚ αντιλαμβάνονταν σαν ιδιοκτησία τους, "χανόταν" και ο γιος - και "επένδυσή" τους - ήταν πολύ μακριά για να το διεκδικήσει. Ήταν αρκετά νέος, ήταν αδύναμος και ταυτόχρονα - ειδικά εκείνη την εποχή - πολύ παραγκωνισμένος για να το διεκδικήσει στα ίσια. Η μάχη ήταν χαμένη πριν καν ξεκινήσει. Το "κανίς" του καναπέ δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε μια μάχη διαδοχής με πραγματικά αυτοδημιούργητα και σκληρά "σκυλιά" της εξουσίας. Οι "δελφίνοι" του ΠΑΣΟΚ έβλεπαν ως εύκολη "λεία" τον παραγκωνισμένο Γιωργάκη.

Τότε αποφασίστηκε να παιχτεί το "χαρτί" Σημίτη. Ωραίο και συμβολικό όνομα βέβαια για Έλληνα πρωθυπουργό. Τι ήταν ο Σημίτης; Ένα τίποτε. Ένας από τους πιο μέτριους υπουργούς που διέθετε ποτέ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ένας ευθυνόφοβος ανθρωπάκος, που ποτέ δεν είχε αναλάβει σημαντικό υπουργείο και τον οποίο ακόμα τον θυμούνται για την ατολμία του. Τον θυμούνται για τα γεμάτα "συρτάρια" του με τα διαρκώς αναβληθέντα "προσεχώς". Ένας άνθρωπος που περισσότερο σε απειλεί με τη γκρίνια του και την κακομοιριά του, παρά με τις ικανότητές του και τις απειλές του. Εμείς τον θυμόμαστε για τη "γενναία" στάση του με τα "ραβασάκια" που άφηνε τρεμάμενος στο γραφείο του Ανδρέα, ο οποίος γελούσε με τον εκφραστή των αμφισβητιών του. Αυτός ο άνθρωπος "άγνωστο" πώς νίκησε στις εσωκομματικές διαδικασίες τον πρωθυπουργεύοντα τότε Τσοχατζόπουλο. Ένα "θαύμα" της πολιτικής. Επειδή "θαύματα" δεν συμβαίνουν, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Κάποιοι τον βοήθησαν και αυτό το έκαναν για συγκεκριμένους λόγους.

Τι υποθέτουμε ότι έγινε τότε; Επέλεξαν έναν δικό τους άνθρωπο, για να κρατήσουν "ρεζερβέ" την καρέκλα του αρχηγού. Να τη βαστά "ζεστή" και απρόσιτη για όλους τους άλλους μέχρι να την παραδώσει στον εκλεκτό τους. Έναν άνθρωπο, που στην κυριολεξία "υπνώτιζε" τους αντιπάλους του. Γιατί; Γιατί όλοι είχαν γνώση των χαμηλών ικανοτήτων του και όλοι τον υποτιμούσαν —θεωρώντας τον εφήμερο— μέχρι τη δική τους σύγκρουση. Αγνόησαν βέβαια ότι ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Με μια τέτοια συμφωνία κάποιοι έδωσαν στον Σημίτη τη δυνατότητα να κατακτήσει μια φιλοδοξία που ούτε στα πιο προχωρημένα όνειρά του δεν θα τολμούσε να επιδιώξει. Πανίσχυροι πολιτικοί δεν κατόρθωσαν να φτάσουν στην πρωθυπουργία και το πέτυχε ο Σημιτάκος. Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός που γνώρισε ποτέ η χώρα. Τρομερά πράγματα για έναν άνθρωπο με τις ικανότητές του. Για έναν άνθρωπο, που κατά τύχη μπορέσαμε να τον δούμε πώς λειτουργεί πολιτικά, όταν συζητούσε με τον Μπλερ. Συζητούσε μ' αυτόν για τα "μάρμαρα", όπως συζητάνε οι νοικοκυρές γύρω από τη μπουγάδα …"Επειδή θα έρθει ο άντρας μου το μεσημέρι, θα μου δώσεις ένα δικό σου καθαρό τραπεζομάντιλο για να μην γκρινιάζει και μετά να σου το επιστρέψω;"

Αυτός ο άνθρωπος έγινε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της χώρας. Ο άνθρωπος, που πραγματικά δεν έχει προικιστεί από τον Μεγαλοδύναμο με τίποτε απολύτως. Δεν είναι σε τίποτε καλός. Δεν έχει κανένα απολύτως χάρισμα. Δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό από αυτά που αρέσκονται οι λαοί να έχουν οι ηγέτες τους. Ούτε καν στα δευτερεύοντα. Είναι δύσμορφος, είναι κοντός, δεν διαθέτει ευχέρεια λόγου, δεν ξέρει να περπατάει, δεν ξέρει να χαιρετάει. Τέτοιοι άνθρωποι, αν δεν υπήρχε η "αυλή" του δημοσίου να τους ταΐζει σε κάποιο πόστο, δεν θα επιβίωναν καθόλου. Από τους δρόμους θα τους μάζευαν. Και όμως αυτός ο άνθρωπος με τη βοήθεια κάποιων προπαγανδιστών ταυτίστηκε με την έννοια του τεχνοκράτη και κατόρθωσε να "κρύψει" μειονεκτήματα, που σε άλλες εποχές θα ήταν καταδικαστικά για κάποιον με τους στόχους του. Αντιλαμβανόμαστε ότι γι' αυτούς που τον στήριξαν ήταν εύκολο να του ζητήσουν ό,τι ήθελαν. Του τα έδιναν όλα για ένα μικρό τίμημα. Το τίμημα αυτό ήταν να παραδώσει τη θέση του όταν θα του το ζητούσαν.

Στο διάστημα που "έκλεισαν" την πρωθυπουργική θέση επιδόθηκαν σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα για την ανάδειξη του Γιωργάκη. Έπρεπε να παρουσιάσουν το "κουτσάλογο" σαν "άτι". Αποστολή βέβαια πολύ πιο δύσκολη ακόμα και από την πρωθυπουργοποίηση του Σημίτη. Γι' αυτό τους το έργο επιστράτευσαν τους πάντες. Επιστράτευσαν παλιούς φίλους του πατέρα του, που "αναγνώριζαν" στο πρόσωπό του τον πατέρα του. Επιστράτευσαν μεγαλοπαράγοντες της παγκόσμιας εξουσίας να φωτογραφηθούν μαζί του. Αραφάτ, Ολντμπράιτ και πολλοί άλλοι έσπευσαν ν' "ανακαλύψουν" το φυσικό πολιτικό "ταλέντο" του. Έσπευσαν να "προβλέψουν" το λαμπρό "μέλλον" του αναπληρωτή υπουργού των εξωτερικών. Του αναπληρωτή, που όλη η Ελλάδα γνώριζε ότι κατέλαβε χαριστικά λόγω πένθους τη θέση του και η οποία είχε ως αντικείμενο το "μη αντικείμενο" της ελληνικής ομογένειας. Συνεστιάσεις, ταξίδια, παρελάσεις και "ξύλινοι" λόγοι, που επαναλαμβάνονται απαράλλαχτοι μέσα στο χρόνο. Η χαρά του ανεύθυνου και του κηφήνα.

Μέχρι που φτάσαμε στο πρώτο κρίσιμο κομβικό σημείο, που ήταν η υπουργοποίησή του. Μόνον με "τρυκ" γινόταν υπουργός εξωτερικών και με κανέναν άλλο τρόπο. Μόνον με τη μέθοδο της αντικατάστασης του υπουργού και όχι με απευθείας ορισμό του σε ανασχηματισμό. Γιατί; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα αντιδρούσαν και οι πέτρες. Θα τον κατασπάραζαν οι ανταγωνιστές του. Γιατί; Γιατί όλοι γνωρίζουν το πλεονέκτημα που προσφέρει η θητεία στο εν λόγω υπουργείο. Είναι ο πιο ασφαλής προθάλαμος για την πρωθυπουργία. Προβολή εκ του ασφαλούς και καθόλου φθορά. Χλιδές και καθόλου μιζέρια. Ούτε σκληρά παζάρια με κοινωνικές τάξεις ούτε σκληρές αποφάσεις και διαμαρτυρίες. "Αερολογίες" για την παγκόσμια ειρήνη, δεξιώσεις και δημόσιες σχέσεις με χρήματα του λαού. "Οράματα" της πλάκας, όπως η ολυμπιακή εκεχειρία και δυνατότητα "εξυπηρέτησης" των μεγάλων "αφεντικών". Όλα αυτά δεν θα μπορούσε να τα διεκδικήσει ο Γιωργάκης με απευθείας τρόπο και με νεκρό τον πατέρα του. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "τρυκ". Τότε κάποιοι αποφάσισαν να θυσιάσουν και τον φουκαρά τον Οτσαλάν, προκειμένου να δώσουν εικόνα "καλπάζοντος" στον Γιωργάκη. Όλα αυτά μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, που θα οδηγούσαν στην ομαλή διαδοχή. Στο σημείο του μεγάλου "άλματος".

Το πρόβλημα όμως εδώ είναι και πάλι το ίδιο. Ο "λαμπρός" Γιωργάκης εξακολουθεί να είναι αδύναμος. Εξακολουθεί να υπολείπεται σε ικανότητες από τους αντιπάλους του. Βενιζέλος, Πάγκαλος, Παπαντωνίου, Τσοχατζόπουλος κλπ., όχι μόνον μπορούν να τον "καταπιούν", αλλά δεν χορταίνουν να το κάνουν. Ο Σημίτης, τηρώντας τη συμφωνία του, δεν έχει πρόβλημα να οδηγηθεί σε μια τιμητική "αποστρατεία", αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να οδηγήσει στη διαδοχή. Ούτε καν τους δικούς του ανθρώπους δεν μπορεί να πείσει γι' αυτήν την επιλογή. Γιατί; Γιατί στο διάστημα αυτό γύρω από τον Σημίτη έχει στηθεί μια "αυλή" στελεχών, που βλέπουν τον Γιωργάκη σαν τον "εφιάλτη" τους. Στελεχών της "εκσυγχρονιστικής" γενιάς, που είναι έτοιμα ακόμα και να σκοτώσουν, προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Άλλη επιλογή δεν έχουν, γιατί ο Γιωργάκης έχει τη δική του "αυλή" να βολέψει.

Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης το "παιχνίδι" που παίζεται υπέρ του Γιωργάκη. Στόχος αυτού του "παιχνιδιού" είναι να "καπελώσει" ο Γιωργάκης τους υπόλοιπους, χωρίς να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους. Πώς γίνεται αυτό; Με τον τρόπο που βλέπουμε καθημερινά. Ο Γιωργάκης "διεκδικεί", χωρίς να εμφανίζεται "διεκδικητικός". Ο Σημίτης "αρνείται", χωρίς να είναι "αρνητικός". Ένα παιχνίδι, που απλά απαιτεί γνώσεις για να έρθει εις πέρας. Πώς "παίζεται"; Κάποιοι καλλιεργούν φήμες και αυτές διαμορφώνουν ένα "κλίμα". Δημιουργούν τις τεχνητές συνθήκες πόλωσης, τα αποτελέσματα της οποίας βλέπουμε στα γκάλοπ. Τεχνητές συνθήκες δημιουργούν τεχνητά αποτελέσματα, τα οποία ερμηνεύονται όπως βολεύει αυτούς που τα επιδιώκουν. Στηριζόμενοι δηλαδή στην ισχύ της πρωθυπουργικής θέσης, "απομονώνουν" αυτόν τον οποίο θέλουν και μέσω των φημών δημιουργούν έναν ισχυρό πόλο, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Έναν πόλο ομοεπίπεδο της πρωθυπουργικής θέσης. Πώς μπορείς έναν απλό και παντελώς ασήμαντο άνθρωπο να τον "αναβαθμίσεις"; Πολύ εύκολα, αν έχεις τις ανάλογες γνώσεις. Είναι σαν να ξεχωρίζει ο Πάπας έναν απλό άνθρωπο και να τον παρουσιάζει ως τον υπ' αριθμόν ένα εχθρό της εκκλησίας. Αυτόματα τον τοποθετεί σε επίπεδο θεού.

Αυτό το νόημα έχουν τα παιχνίδια με τις φήμες, που "ξεχωρίζουν" τον Γιωργάκη. Ανάλογα με τις συνθήκες, άλλες φορές αυτές οι φήμες πολλαπλασιάζονται και άλλες φορές χάνονται. Ό,τι όμως και να γίνεται, ο Γιωργάκης εμφανίζεται ανεύθυνος γι' αυτές. Δεν μπορεί να γίνει στόχος αυτών που αισθάνονται "καπελωμένοι" από τον διπολισμό. Άλλες φορές οι φήμες αποδίδονται στη ΝΔ και άλλες φορές σε παρανοήσεις. Ταυτόχρονα δεν μπορεί να πέσει θύμα επίθεσης για το πολιτικό του έργο, γιατί δεν το επιτρέπει η ιδιομορφία της θέσης του. Γιατί; Γιατί απλούστατα είναι υπουργός εξωτερικών και κάνει τα θελήματα των ΗΠΑ. Αν κάποιος του επιτεθεί, κατηγορώντας τον για το έργο του, στην πραγματικότητα ανοίγει τον "τάφο" του; Αναγκαστικά θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με την αμερικανική πολιτική και αυτό είναι ανθυγιεινό για την πολιτική καριέρα τού οποιουδήποτε, όσο ισχυρός κι αν είναι. Χάρισε μια ολόκληρη μειονότητα στην Τουρκία και κανένας "εθνοπατέρας" δεν τόλμησε να ψελλίσει κάτι εναντίον του. Όταν δεν τον κρίνεις για κάτι το τόσο εμφανώς προδοτικό, θα τον κρίνεις για τη φιλοαμερικανική πολιτική του στο θέμα του Ιράκ ή της Γιουγκοσλαβίας;

Την ίδια ώρα λοιπόν που ο "θωρακισμένος" Γιωργάκης εμφανίζεται να "διεκδικεί" έστω και βουβά, ο Σημίτης εμφανίζεται "αρνητικός", χωρίς όμως να παίρνει σαφή θέση που να τον δεσμεύει. Γιατί το κάνει αυτό; Για να λειτουργεί ως "λαγός" του κουτσού Γιωργάκη. Για να τον παρασέρνει στην ταχύτητα της διαδοχής. Για να εμφανίζεται ο ίδιος ως στόχος του Γιωργάκη, ο οποίος όπως είπαμε δεν "στοχεύει". Για να εμφανίζεται ως στόχος ανατροπής του Γιωργάκη και όχι ως συνεταίρος του. Ποιο το κέρδος; Δημιουργεί συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις, που ωφελούν τον Γιωργάκη. Τον κάνει "ομοεπίπεδό" του. Όλοι οι διαφωνούντες, οι κουρασμένοι ή οι υποβαθμισμένοι από τον Σημίτη αναγκαστικά θα συσπειρωθούν γύρω από αυτόν που εμφανίζεται σαν ικανός να τον ανατρέψει. Το ίδιο γίνεται και από την άλλη πλευρά. Αναγκαστικά όλοι όσοι αμφισβητούν τον Γιωργάκη θα συσπειρωθούν γύρω από τον Σημίτη και αυτό θα είναι το τέλος τους. Γιατί; Γιατί απλούστατα ο "μονομάχος", που θα ηγηθεί του αγώνα τους, έχει συμφωνήσει εκ των προτέρων να χάσει τη μάχη. Ό,τι και να κάνουν, θα χάσουν τη μάχη, γιατί απλούστατα το δίπολο τους καταστρέφει.

Εδώ βρίσκεται η εξυπνάδα της πρακτικής. Αν ο Σημίτης εμφανιζόταν θετικός απέναντι στον Γιωργάκη, όλοι οι θιγόμενοι θα δημιουργούσαν "μπλοκ–πόλο" εναντίον καί των δύο. Έναν πόλο, που εύκολα θα νικούσε καί τον πρωθυπουργό καί τον υποτιθέμενο σφετεριστή της θέσης του. Σήμερα, με τις "πάσες" μεταξύ Σημίτη και Γιωργάκη έχουν ήδη χάσει το παιχνίδι. Ο Γιωργάκης τους "καπέλωσε", εφόσον η κοινή γνώμη ήδη έχει σχηματίσει την άποψη ότι οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ είναι ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο.

Αν στο έξυπνο αυτό παιχνίδι προσθέσει κάποιος και τις "ευλογίες" των ΗΠΑ, αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα είναι αρκετά εύκολα για τους συνωμότες. Δεν ήρθε για πλάκα ο Μίλερ στην Ελλάδα. Είχε μια αποστολή να φέρει εις πέρας και απ' ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει εύκολα. Ή μήπως είναι τυχαίο το γεγονός ότι την ώρα που ολόκληρη η Ελλάδα περίμενε τον Σημίτη να πάρει θέση στο θέμα της διαδοχής, ο Γιωργάκης είχε συνάντηση με τον Μίλερ; Από την τηλεόραση της αμερικανικής πρεσβείας παρακολουθούσε την ομιλία του πρωθυπουργού; Ο "ευχαριστούμε την αμερικανική κυβέρνηση" γνώριζε ποιοι τον παρακολουθούν και από πού; Λειτουργούσε κάτω από καθεστώς πίεσης, όταν γνώριζε ότι κάποιοι τον μελετούν εκείνη την ώρα; Αν το γνώριζε, τότε αναγκαστικά θα έπρεπε να πει το "ποίημα", γιατί σε άλλη περίπτωση θα είχε πρόβλημα. Λογικό δεν είναι; Είναι τυχαίο ότι το σύνολο της ομιλίας του ήταν γραμμένο εκ των προτέρων και δεν ξέφυγε ούτε μια γραμμή απ' αυτό;

Σ' αυτό το "παιχνίδι" βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει και ο Μητσοτάκης. Λείπει ο Μάης απ' τη σαρακοστή; Αυτός, με την μεγάλη του "εμπειρία", κατάλαβε ότι υπάρχει εσωκομματικό πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ. Τι έκανε; Είπε την αλήθεια. Είπε ότι είναι συμφωνημένο το παιχνίδι και ότι το πραγματικό πρόβλημα προφανώς βρίσκεται μεταξύ του Γιωργάκη και των δελφίνων και δεν είναι βέβαια αυτό το οποίο φαίνεται. Όμως, το πρόβλημα είναι ότι, όταν ο Μητσοτάκης λέει την αλήθεια, κανείς δεν τον πιστεύει. Το πρόβλημα είναι ότι "ακυρώνει" την αλήθεια και αυτό είναι το μεγάλο κι ανυπέρβλητο ταλέντο του. Μια πραγματική Κασσάνδρα. Αρκεί να πει κάτι ο Μητσοτάκης και όλοι το αμφισβητούν ως ενδεχόμενο. Αρκεί να "δείξει" κάτι ο Μητσοτάκης και όλοι το παραβλέπουν. Έριξε κι αυτός με τον τρόπο του "νερό" στον "μύλο" των υπερατλαντικών αφεντικών. Στήριξε όπως μπορούσε το τεχνητό δίπολο. Έχει κι αυτός τους λόγους του. Ελπίζει κι αυτός να είναι "καλός" μ' αυτούς, εφόσον ονειρεύεται ένα νέο δίπολο παπανδρεϊσμού και μητσοτακισμού, που θα διαχειρίζεται την εξουσία για τα επόμενα είκοσι τουλάχιστον χρόνια.

Αυτό που δείχνουν όλοι αυτοί να αγνοούν είναι το εξής: Το δύσκολο δεν είναι αυτό το οποίο επιχειρούν να κάνουν σήμερα, αλλά αυτό που ακολουθεί. Έστω ότι εύκολα ή δύσκολα καταφέρνουν και δίνουν στον Γιωργάκη την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Έστω ότι το ΠΑΣΟΚ κερδίζει ακόμα και τις εκλογές. Και τι έγινε; Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Το κράτος είναι υπερχρεωμένο. Κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ θυμίζει Αργεντινή. Το χρυσοφόρο δημόσιο κεφάλαιο έχει ξεπουληθεί, η εθνική παραγωγή έχει καταρρεύσει, η αγορά μονοπωλείται από τις πολυεθνικές και το ευρώ δεν επιτρέπει πειραματισμούς. Ο ίδιος ο Θεός ν' αναλάβει, δεν μπορεί να κυβερνήσει υπό αυτές τις συνθήκες. Ευνόητο είναι λοιπόν ότι τα δύσκολα έρχονται και αυτά κάποιος πρέπει να τα αντιμετωπίσει. Ποιος θα το κάνει αυτό; Ο Γιωργάκης; Όταν θ' αρχίσουν να βγαίνουν στους δρόμους τα εκατομμύρια των Ελλήνων, που δεν θα μπορούν να επιβιώσουν, τι θα γίνει; Πού θα βρεθεί το μέσον το οποίο θα κατευνάσει τη λαϊκή οργή; Πού θα βρεθούν τα χρήματα για να ασκηθεί κοινωνική πολιτική; Μέχρι τις εκλογές μπορείς να φτάσεις με νέα δάνεια. Την επομένη των εκλογών τι θα κάνεις; Ποιος θα τα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Ο George Papaηdreou; Θα τον βάλουν τον Γιωργάκη στη μέση της "κολάσεως" για να παλέψει με τα θηρία; Θα βάλουν τον Γιωργάκη να βγάλει τα "κάστανα" από τη "φωτιά"; Αστεία πράγματα και μόνον να τα σκεφτεί κάποιος.Όλα αυτά είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης. Δεν είναι μόνον οι αυτόχθονες "σωτήρες" που δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει. Η ίδια άγνοια χαρακτηρίζει και τα "brain tanks" της υπερδύναμης. Δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Βάζουν την "ορχήστρα" να παίζει τη στιγμή που ο αμερικανικός "Τιτανικός" βυθίζεται. Αναλώνονται στα δευτερεύοντα και δεν βλέπουν αυτά τα οποία πραγματικά συμβαίνουν. Δεν βλέπουν ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι καλά στην "υγεία" του. Ο ίδιος ο αμερικανικός λαός έχει αρχίσει να τον βλέπει ως το μεγάλο πρόβλημα του πλανήτη. Τα ίδια προβλήματα έχει και ο συνέταιρός τους; Ο σιωνισμός έχει χάσει το "φωτοστέφανο" του ολοκαυτώματος και είναι πλέον ορατός ως εχθρός των λαών. Ο ίδιος ο ισραηλινός λαός έχει αρχίσει ν' αμφισβητεί τους στόχους του. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν δείχνει ότι είναι ικανή να επιβιώσει. Στο Ιράκ καθημερινά σκάβεται ο "τάφος" της υπερδύναμης και όχι κάποιες νέες πετρελαιοπηγές. Η "αιμορραγία" είναι ακατάσχετη και δεν μπορεί να την αντέξει ακόμα και ένα κράτος όπως οι ΗΠΑ. Έννοιες όπως "μεσοπρόθεσμος" ή "μακροπρόθεσμος γεωπολιτικός σχεδιασμός" υπάρχουν πλέον μόνον στα βιβλία της στρατηγικής και πουθενά αλλού. Η μέρα να "βγαίνει"… και είναι επιτυχία για τους Αμερικανούς.
Αυτά όλα θα έπρεπε να τα λάβουν υπ' όψιν τους ως δεδομένα οι μανδαρίνοι της Ουάσιγκτον. Το ίδιο όμως θα έπρεπε να κάνουν και οι Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι σήμερα τρέχουν στην πρεσβεία τους για να υποβάλουν τα σέβη τους. Αυτοί μάλιστα θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο προσεκτικοί στις επιλογές τους, γιατί εδώ βρίσκεται η πατρίδα τους και όχι στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Για όλους αυτούς εδώ βρίσκεται τόσο ο "Παράδεισος" όσο και η "Κόλαση". Αντεθνικά παιχνίδια αυτού του επιπέδου είναι υπέρ του δέοντος επικίνδυνα σε τέτοιες εποχές. Αν πέσουν οι τύραννοι, θα τους ακολουθήσουν και οι λακέδες τους.

Τι γίνεται σ' αυτήν την περίπτωση; Ο θάνατος της αλεπούς. Ανοίγονται αρχεία μυστικών υπηρεσιών. Χάνονται πόστα σημαντικά για την ασφάλεια κάποιων προσώπων. "Φλυαρούν" άνεργοι πράκτορες, προκειμένου να ρευστοποιήσουν το κεφάλαιό τους. Υπόδικοι διαπραγματεύονται την τύχη τους με αντάλλαγμα πληροφορίες. Αλίμονο σ' αυτούς που σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είναι "καθαροί". Αλίμονο σ' αυτούς που φόρτωσαν "γραμμάτια" έναν λαό τον οποίο ανέλαβαν να τον "σώσουν". Εμείς εδώ θα είμαστε και θα περιμένουμε. Υπομονή διαθέτουμε και δεν μας πήραν και τα χρόνια. Το "λυκόφως" της αυτοκρατορίας δεν είναι μακριά. "Θα είμαστε και εμείς εκεί" …όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν.
Μας αρέσει να βγαίνουμε έξω όταν "σκοτεινιάζει".

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Πηγή