Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου με το σύμφωνο συμβίωσης: Οι πρώτες παρενέργειες στην Ελληνική κοινωνία.

Ο πολυσυζητημένος θεσμός του συμφώνου συμβίωσης έχει συνδεθεί -δικαίως- με την προσπάθεια αποδόμησης του θεσμού της οικογένειας, υποβάθμισης της σημασίας της έγγαμης συμβίωσης και την επιχείρηση χαλάρωσης  των ηθών και των συνεκτικών δεσμών οι οποίοι αποτελούν τον θεμέλιο λίθο μιας συγκροτημένης κοινωνίας.

Για τον λόγο αυτόν εξομοιώνονται από νομικής πλευράς ο άνδρας και η γυναίκα οι οποίοι έχουν συνάψει μεταξύ τους γάμο, με τους δύο αντισυμβαλλόμενους του συμφώνου συμβίωσης (οι οποίοι πλέον μπορούν να είναι και ομοφυλόφυλοι),

ορίζεται μάλιστα ρητά από την σχετικό νόμο ότι «Στις προσωπικές σχέσεις των μερών του συμφώνου μεταξύ τους εφαρμόζονται αναλόγως οι διατάξεις για τις σχέσεις των συζύγων από το γάμο»

Η προχειρότητα όμως με την οποία η κυβέρνηση αντιμετώπισε το συγκεκριμένο θέμα, νομοθετώντας επιπόλαια και χωρίς καμία μελέτη και εκτίμηση των οποιωνδήποτε συνεπειών θα μπορούσε να είχε η εφαρμογή του συμφώνου συμβίωσης σε κάθε τομέα κοινωνικής δραστηριότητας, φαίνεται ότι ήδη άρχισε να προκαλεί ποικίλα προβλήματα νομικής φύσεως, τα οποία  είναι θέμα χρόνου να θίξουν τα δικαιώματα των εμπλεκόμενων πολιτών αλλά και να υπονομεύσουν την ασφάλεια του δικαίου.

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας "Αγορά" από έρευνα που έχει γίνει μόνο στον Δήμο Αθηναίων έχουν διαπιστωθεί δεκάδες περιπτώσεις σύναψης πολλαπλών συμφώνων συμβίωσης από τα ίδια άτομα, κυρίως αλλοδαπούς, με προφανή στόχο να προκύψουν οικονομικά ή οποιουδήποτε άλλου είδους οφέλη για τα εμπλεκόμενα μέρη.

Ενόψει μάλιστα της απλούστατης διαδικασίας τόσο της κατάρτισης ενός συμφώνου συμβίωσης(για την οποία απαιτείται μόνο η σύνταξη συμβολαιογραφικού εγγράφου και η κατάθεσή του στο Ληξιαρχείο)όσο και της λύσης του (η οποία μπορεί να λάβει χώρα με μονομερή δήλωση ενός εκ των συμβαλλομένων), ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μία βιομηχανία κατάρτισης εικονικών και καταχρηστικών συμφώνων  συμβίωσης με δυσμενείς συνέπειες όσον αφορά στα εμπλεκόμενα «μέρη» του συμφώνου συμβίωσης, αλλά και με ευρύτερες δυσάρεστες κοινωνικές προεκτάσεις.

Οποιοσδήποτε, για παράδειγμα, προβεί σε μονομερή λύση του συμφώνου συμβίωσης, αυτόματα αποκτά μια σειρά δικαιωμάτων εις βάρος του έτερου «αντισυμβαλλόμενου μέρους», σε θέματα κληρονομικά ,προσωπικά, περιουσιακά, διατροφής ή ακόμη και σε εργασιακό και ασφαλιστικό επίπεδο. Οι ως άνω κακόπιστες μεθοδεύσεις επ’ουδενί θα μπορούσαν να τύχουν εφαρμογής εντός του θεσμού του γάμου, ο οποίος παρέχει τα εχέγγυα και τις ασφαλιστικές δικλείδες για την προστασία των δικαιωμάτων των συζύγων.

Η βιομηχανία των εικονικών και καταχρηστικών συμφώνων συμβίωσης, η οποία ήδη άρχισε να αποκαλύπτεται και να τίθεται υπό τον έλεγχο των αρμοδίων διωκτικών αρχών, αποδεικνύει για μία ακόμη φορά την ορθότητα των επιχειρημάτων των πολέμιων του επίμαχου αυτού «θεσμού». Επιβάλλεται  λοιπόν  η πλήρης κατάργηση του επονείδιστου συμφώνου συμβίωσης, όχι μόνο κατά το μέτρο που επιτρέπει την σύναψή του από ομοφυλόφιλους, αλλά εν συνόλω, εφόσον στρέφεται ευθέως κατά των θεσμών της  οικογένειας και της έγγαμης συμβίωσης και ως εκ τούτου ναρκοθετεί τα θεμέλια της κοινωνίας μας.

Κανείς μας βέβαια δεν τρέφει αυταπάτες ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί με το υπάρχον πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο, εφόσον  το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων –πλην των Ελλήνων Εθνικιστών- στήριξε μετά πάθους την νομοθετική κατοχύρωση της ως άνω εκτροπής, ενώ και η Ελλαδική  Εκκλησία, δυστυχώς, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, επέδειξε απαράδεκτη ανοχή.

Είναι προφανές ότι μόνο μία μελλοντική Εθνική διακυβέρνηση της πατρίδας μας από το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της Χρυσής Αυγής θα αποκαταστήσει το δίκαιο και την τάξη και θα εγγυηθεί την διατήρηση των Αρχών, των Αξιών, των Παραδόσεων και της κοινωνικής συνοχής στον τόπο μας.

Γιώργος Χασιώτης