ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

               ΣΩΤΗΡΗ Ε. ΓΥΦΤΑΚΗ

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

ΜΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΜΗΡΙΑ

Καλαμάτα- Δεκέμβρης 2000

 Η πρώτη μου επαφή  με την πολιτική θα πρέπει να αναζητηθεί πολύ παλιά, γύρω στα πρώτα μου μαθητικά χρόνια, όταν αλυσοδεμένος έφτασε στο χωριό μου εκείνος ο θείος  από το Καλογερέσι, που η μάνα το πιο συχνά τον χούγιαζε, μα και η νόνα το ίδιο έπραττε, μόνο που φαίνεται πως τον πόναγε κιόλας τον έρμο, πρωτοπαίδι, βλέπεις του μεγαλύτερου αδερφού της, του Μπαρμπαγιάννη.

            Σε μένα όμως άλλη εντύπωση είχε δημιουργηθεί. Μέσα μου φάνταζε σα μεγάλος ήρωας και τα πρώτα μου ακούσματα από την τυφλή νόνα με οδηγούσε κατευθείαν σε τέτοιους κόσμους ηρώων, όντας μου διηγούνταν ιστορίες των προγόνων μας. Εκεί και τον θείο Θοδωρή κατέτασσα, τον ξακουστό Μπουμπού, όπως τον αποκαλούσαν οι συχωριανοί μου, που έτρεμαν στο άκουσμά και μόνο του ονόματός του, ενώ σε μένα φαίνονταν ως ο πιο καλός θείος του κόσμου.

            Εκείνος όμως μας θυμόταν. Στις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα, γύρω στα μεσάνυχτα μας επισκέπτονταν αριά και που και μας πόρευε, ό,τι μας έλειπε. Ζάχαρη, ρύζι, καφέδες και κινίνα. Εγώ, σαν ο πιο τυχερός, θαρρώ, απολάμβανα τις πικρόγλυκες σοκολάτες κι κείνα το στρόγγυλα, καφετιά κουφέτα, που άφηναν μια απίθανη γεύση στο στόμα, που με έκαναν να ξεχνώ και το μικρό πονάκι που μου προκαλούσε ο θείος, καθώς μου τράβαγε πότε το ένα και πότε το άλλο αφτί, μα και το ισχνό μου μάγουλο τα ίδια…τράβαγε. Αλήθεια ποτέ μου δεν κατάλαβα, γιατί το έκαναν συχνά στα μικρά παιδιά οι μεγάλοι, τι είδους αγάπη ήταν αυτή!

            Η μάνα ούρλιαζε, μόνο όταν έφευγε πηδώντας από το βορινό παραθύρι ο θείος κι εξαφανίζονταν πέρα μακριά από το ρέμα, αλλά και η νόνα μετά άρχιζε τις κατάρες εναντίον του και μόνο ο πατέρας δεν έβγαζε μιλιά…

Σε μένα άρεσε πολύ ο θείος Θοδωρής, γιατί ήταν ψηλός, ωραίος με γένια σαν το Χριστό, μα πάνω απ΄ όλα γενναίος κι αυτό γιατί κανένας μας δεν είχε ποτέ τολμήσει να πηδήσει από το παράθυρο, όχι πως ήταν το πιο ψηλό, μα γιατί κάτωθέν του υπήρχανε ξύλα κι άλλα αντικείμενα, κι όχι χώμα σκαμμένο.

            Ήμουνα ατίθασος μικρός για αυτό με φώναζαν ανταρτάκι οι δικοί μου. Μάλιστα η νόνα συχνά με παρομοίαζε με το Θοδωράκη τον Μπουμπού κι εμένα πρέπει να μου άρεσε και καμωνόμουν, για αυτό μου το παρατσούκλι.

            Εγώ το μικρό ανταρτάκι εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό, όντας έφερναν αλυσοδεμένο το θείο Μπουμπού εκείνα τα ανθρωπάκια από την Ασούταινα, ή τη Μάλη και…όργωναν με το μαστίγιο το καταματωμένο του κορμί κι εκείνος με το βλέμμα ψηλά, πέρα μακριά από το αλλόφρονο πλήθος- που ζητωκραύγαζε τους κοντοστούπηδες χίτες-να ατενίζει στον κόσμο του κι εμένα πήγαινε να σπάσει η καρδιά μου από πόνο κι έτρεμα στριμωγμένος στα βελέσια της νόνας!

            Θαρρώ πως από κείνη τη στιγμή άναψε μέσα μου, κάποια βαθιά κι επίμονη επιθυμία να θέλω να μοιάσω στο θείο Μπουμπού! 

Από τότε με κυνηγούσε εκείνο το σύνδρομο, που συχνά- πυκνά, όταν η μάνα θύμωνε  κι έβριζε κάποιους, χρησιμοποιούσε εκείνη την …επάρατη φράση:

-Ο παλιάνθρωπος, είναι μαθές και κομμουνιστής!

Κι όταν συχνά θύμωνε και με μένα τότε αμόλαγα κι εγώ, τις πιο πολλές φορές ενδόμυχα την κουτουράδα μου.

-Θα πάω να γίνω κομμουνιστής!

Αυτό μου έμεινε κι έμελλε πολλές φορές να το πληρώσω, ακόμα και με ποινές  αυστηρές, κρατητήριο, ας πούμε, στο στενό καμαράκι του σταθμού χωροφυλακής του χωριού μου.

Βέβαια αυτό δεν μπορούσα να το πω και στο δάσκαλο, όταν με κυνηγούσε, αλλά από μέσα μου πάντα μου πέρναγε εκείνη η ιδέα. Ήθελα να γίνω διαφορετικός από τους άλλους, τους καλούς, τους υποτακτικούς, επιθυμούσα να βγω στα  όρη, στα λαγκάδια, πέρα μακριά από τους ανθρώπους και τα καταπιεστικά καθήκοντα στο σπίτι, στη στάνη και σε κάθε είδους δουλειές, που διέφεραν από τα παιχνίδια που βαθιά επιθυμούσα. Μα και ο αστυνόμος πολύ καλά δασκαλεμένος από το μεγάλο μου αδερφό, πολύ κοντά στους κακούς με τοποθετούσε. Όποια μπαγαποντιά γίνονταν στο χωριό, τις πιο πολλές φορές εγώ την… πλήρωνα. Ακόμα και τότε που βάλανε φωτιά σε κάποιες καλύβες  πέρα εκεί στο Ξερολάγκαδο, εμένα ήρθαν νύχτα και συνέλαβαν οι χωροφυλάκοι! Πώς να μην είχα λοιπόν κάποιο λόγο να είμαι διαφορετικός από τους άλλους, να με συνοδεύει  το σύνδρομο του θείου Μπουμπού, κι όταν μάλιστα έμαθα λίγο αργότερα πως τον είχανε με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάσει σε θάνατο και τον εκτέλεσαν…

Νομίζω, πως δεν χάρηκαν όταν πληροφορήθηκαν το γεγονός αυτό οι δικοί μου, μόνο η μάνα, θαρρώ, πως κάτι πέταξε, μάλλον υβριστικό για τέτοιους νομάτους και οι άλλοι σώπασαν, ενώ η δική μου η θλίψη έγινε ασήκωτη και για πολύ καιρό δεν μπόρεσε να το χωρέσει ο νους μου, γιατί σκοτώνουν τους ήρωες…

Θα πρέπει να ήμουνα στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού σχολείου, όταν είχα πάθει εκείνη την ψύχωση με το Μαύρο Καβαλάρη της πολιτικής, με τον Πλαστήρα εννοώ, όντας κάποιος συγγενής μας είχε πολιτευτεί με το κόμμα του. Μου άρεσαν πολύ τα άλογα κι έτσι εκείνος έγινε το πρότυπο μου, αλλά και για το γεγονός, πως η μάνα τον έβριζε, κατάλαβε πως θα είχε σχέση με τους κομμουνιστές ή κάτι τέτοιο. Εδώ φαίνεται πως με είχε επηρεάσει κι ο νουνός μου- μακαρίτης πια Κ. Μ.- που συνεχώς από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου συχνά μου μιλούσε για τον Πλαστήρα  και για το κίνημά του, τότε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή κι έτσι η εκτίμησή μου ανέβηκε αρκετά και λίγο αργότερα έμαθα και για τον Γεώργιο Παπανδρέου(εννοώ τον Γέρο της Δημοκρατίας).

Στις τελευταίες πια τάξεις του γυμνασίου ένιωσα πιο πολύ την καταπιεστική συμπεριφορά των καθηγητών με το κατηχητικό και την καταφανή επιμονή τους, σχεδόν απαγορευτική, για διαβάσματα βιβλίων πέραν των γυμνασιακών. Έτσι κάθε βιβλίο που  βρίσκονταν στη… λίστα των απαγορευμένων, ό,τι μου έπεφτε στα χέρια το ...ξεκοκάλιζα!

Αν και με ενδιέφεραν πάντα τα λογοτεχνικά  και φιλοσοφικά βιβλία, όπως το Also sprachZarathustra του Νίτσε, αλλά και ρωσική λογοτεχνία από Πούσκιν ως τον Μαγιακόφσκι και φυσικά ο Τολστόι κι ο Ντοστογιέφσκι, μετά πήρανε τη σειρά τους ο Μαρξ και οι πιότερο δυσεύρετοι, Φόιερμπαχ και Ένγκελς. Εδώ βέβαια δεν είχα εντρυφήσει, αφού τα κείμενα μου ήταν ανιαρά, αλλά κατά βάση φαίνεται πως συμφωνούσα σε πολλά. Κι ήρθε εκείνο το καλοκαίρι στο χωριό, όπου ο αστυνόμος δεν χρειάστηκε και πολλή σκέψη για να με οδηγήσει στο κρατητήριο του σταθμού χωροφυλακής, γιατί, λέει, διάβαζα αριστερές εφημερίδες. Κι ήτανε η πάλαι ποτέ γνωστή «Ελευθερία» του Κόκκα, την οποία έπαιρνα βέβαια για κάποια της λογοτεχνικά κείμενα, τεχνοκριτικά, πιθανόν, κι όχι για τις πολιτικές της θέσεις, που μπορεί να απηχούσαν και τις δικές μου,  αλλά σε εκείνη την περίπτωση ίσχυαν οι πρώτοι λόγοι, φαίνεται πως για τον αστυνόμο του χωριού μου ήταν στη λίστα των απαγορευμένων κι έτσι ..κέρδισα μια καλοκαιριάτικη νύχτα στο στενό, τσιμεντένιο καμαράκι, πίσω από τα κάγκελα! Ευτυχώς που ο μπάρμπα Λάμπρος, που έκανε χρέη μάγειρα στους χωροφυλάκους και τον αστυνόμο, μου πέταξε ένα ξεροκούμουτσο  και ξέχλιανα την ολονύχτια πείνα μου.

Στην τελευταία τάξη του γυμνασίου έπεσε πάνω μου ο πέλεκυς βαρύς, βέβαια όχι  για πρώτη φορά για τις πολιτικές μου απόψεις και μετά την αποβολή μου από τα γυμνάσια της περιφέρειας κατέληξα στην Αθήνα και μάλιστα στο Δεύτερο Αθηνών, το νυχτερινό, με γυμνασιάρχη το γνωστό Πάτρα! Εκεί πια ήμουν ελεύθερος, δεν υπήρχαν οι ...μικροί καταδότες και μπορούσα να ασχοληθώ με την πολιτική  μα δεν με κράτησε πολύ. Φαίνεται πως έπεσα σε κάποιους αριστερούς  δογματικούς και διαχώρισα τη θέση μου. Δεν επιθυμούσα να γίνω τέτοιος κομμουνιστής κι έτσι με κέρδισεν εκείνο το φεγγάρι ο έρωτας. Πέρασε αρκετός καιρός χωρίς διαβάσματα. Ήταν τα χρόνια, όπου τα κοριτσόπουλα άρχισαν να παίζουν σοβαρότερο ρόλο στη ζωή μου από την πολιτική. Ο φίλος μου ο Σ. Κ. με τράβηξε κάποια βραδινά  στα γραφεία των«Προοδευτικών», το κόμμα  του Σπύρου Μαρκεζίνη, που θαρρώ με είχε εντυπωσιάσει με κάποια ομιλία του προεκλογική, που είχα ακούσει παρασυρμένος για αυτό από τον ίδιο πάντα φίλο Σ. Κ. Αν θυμάμαι καλά ήταν τότε που είπε το παρακάτω αμίμητο, που έκτοτε μου έμεινε. «Λένε, πως ο Μαρκεζίνης ή στον πάτο θα σας πάει ή του ύψους…». Κι εκείνος απαντούσε: «Είμαστε  βυθισμένοι τόσο βαθιά στον πάτο, που άλλο πιο κάτω δε γίνεται, ε τότε λοιπόν σίγουρα στα ύψη θα σας ανεβάσω!» και μετά από λίγο αποχώρησα κι απ΄ αυτόν με την ίδια περίπου απαρέσκεια, όπως κι από τους κομμουνιστές. Μετά πάλι με παίδεψε το θηλυκό γενικά, που ωστόσο μου χάρισαν και κάποιες πολύ όμορφες στιγμές κι έπειτα πάλι η μεταμέλεια για τις άστοχες περιπλανήσεις μου. Ο στρατός πέρασε σχεδόν πολύ γρήγορα, αφού εκεί  αγάπησα τη μουσική των μορς, δούλεψα ως ασυρματιστής στο 480 τάγμα Διαβιβάσεων των Καταδρομών και παράλληλα ως εκπαιδευτής στους ασυρμάτους υψηλής ισχύος, αλλά παράλληλα μου δόθηκε ο χρόνος να διαβάσω και να γράψω τα πρώτα μου ποιήματα, που χάθηκαν σε κάποιο τρένο προς τη Γερμανία, αφού μετά το στρατιωτικό έφυγα με το πρώτο...σμπάρο  για την παραπάνω χώρα, μπας και καταφέρω να κάνω καμιά βολική σπουδή ως εργαζόμενος.

Άλλωστε εκείνα τα χρόνια η ζωή στην Ελλάδα ήταν δύσκολη και η Γερμανία η εύκολη πόρτα, αφού ο Καναδάς και η Αυστραλία είχανε πια κλείσει, ή θα έπρεπε να έχεις μέσον για να μπεις στις λίστες να πας σε κάποιον πολιτικάντη, φιλώντας ...κατουρημένες ποδιές, που εγώ σε εκείνη τη φάση, ούτε να οσφρανθώ δεν άντεχα. Μα και ποιος θα μπορούσε να αποποιηθεί τη σοφή(;) ή παμπόνηρη φράση του Καραμανλή ή ρήση, αν θέλετε, πως «η μετανάστευση ήταν…Θεού ευλογία!» Προσγειώθηκα στη φτωχομάνα Γερμανία κι ως Βέρκστουντεντ(Werkstudent), όπως τότε της μόδας ήταν για τους φτωχούς σπουδαστές, κατάφερα να φοιτήσω κάποια εξάμηνα σε διάφορα πανεπιστήμια της Γερμανίας.

Εκεί ως ήταν φυσικό μελέτησα πέρα από κάποια μου υποχρεωτικά μαθήματα και λίγη πολιτική, ωστόσο η φιλοσοφία, η ποίηση και  η λογοτεχνία ασκούσανε πάνω μου μια υπέροχη, κάποιες φορές βασανιστική, επιρροή! Πέρα από τον Καντ, Χέγκελ ,Φίχτε, Γιάσπερ, Χάιντεγκερ και Σαρτρ, διάβασα πια και από το πρωτότυπο Μαρξ, Ένγκελς και Φόιερμπαχ. Ήταν η περίοδος που περισσότερο με απασχόλησε, ως ήταν φυσικό και η ποίηση των Γερμανών, άλλωστε βρίσκομουν στη χώρα, που είχε βαθιά ενστερνισθεί το αρχαίο ελληνικό πνεύμα κι είχε μεγαλουργήσει, οικοδομώντας επάνω στα αρχαία πρότυπα. Ο Γκαίτε, ο Σίλλερ, ο Χέλντερλιν, ο  Κλάιστ, και τόσοι άλλοι ποιητές αυτής της χώρας αποκαλύπτονται μπρος στη μεγαλοσύνη της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας κι είναι γεγονός πως το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους, στήνεται πάνω σε τέτοιες κλασικές δομές, η θεματογραφία τους σε μεγάλο μέρος αρχαιοελληνική και ιδιαίτερα στον Απολλωνοχτυπημένο Χέλντερλιν, σχεδόν αποκλειστική. Πως θα μπορούσε να μη με ενδιαφέρει πρώτιστα η ποίηση των Γερμανών ποιητών;

Αλλά και η ενασχόληση μου, κάπως παράταιρα βέβαια με την πολιτική, δεν έμεινα στα αζήτητα των ενδιαφερόντων μου.  Είχα σχέσεις με πολλούς φοιτητές που ασχολούνταν αρκετά με τα πολιτικά. Γάλλοι, Ισπανοί και Πορτογάλοι, κύρια, αλλά κι Ασιάτες, Πέρσες, Τούρκοι κι άλλοι από αραβικές χώρες, μαζευόμαστε τα βράδια μετά το φαγητό στη Μένζα και πολιτικολογούσαμε. Ήτανε η εποχή του Τζων Φιτζέραλντ Κέννεντυ και του Χρουτσώφ, από την άλλη μεριά του ψυχρού μετώπου και η πολιτική  όξυνση είχε ανεβάσει το πολιτικό θερμόμετρο σε όλα τα πλάτη του πλανήτη, πόσω μάλλον σε ένα πανεπιστήμιο. Τότε λοιπόν συνέβη  κάτι, που σε μένα τουλάχιστον δίχως υπερβολή, στοίχισε αρκετά. Ήταν η εποχή που ο αμερικανός πρόεδρος Κέννεντυ είχε επισκεφτεί το Βερολίνο, αμέσως μετά το θεμελίωση του περίφημου τοίχους κι είχε ως φαίνεται πολλά να συζητήσει με τον καγκελάριο της Δυτικής-τότε- Γερμανίας, την και πονηρή αλεπού(schlauer Fuchs ), αποκαλούμενο, Κόνραντ  Αντενάουερ και πρώτιστα για θέματα ΝΑΤΟ και το μελλοντικό ρόλο της Δ. Γερμανίας στην Ισορροπία Τρόμου. Πολλοί πιθανόν να θυμούνται την ιστορική φράση του Κέννεντυ, τότε μπροστά στο τοίχος, Ιχ μπιν άιν Μπερλίνερ!(Ich bin ein Berliner)  και την πάλι ιστορική φράση του γερμανού καγκελάριου, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο, να δηλώσει ποιους πολιτικούς θεωρούσε καλύτερους στον κόσμο, και η απάντησή του, είχε  διπλή ανάγνωση  για τους γνωρίζοντες Γερμανικά (Ich kenne die= Ιch Kennedy), δηλαδή, εγώ τους γνωρίζω αυτούς η πρώτη,  και η δεύτερη, Εγώ κι ο Κέννεντυ! Τότε λοιπόν ο διευθυντής του γνωστού μας περιοδικού Spiegel, Ρούντολφ Αυγκστάιν είχε αναφερθεί διεξοδικά στις συνομιλίες του Αμερικανού προέδρου με τον συμπατριώτη του καγκελάριο, που βασικά αφορούσαν στα σχέδια του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη κι αυτό το γεγονός προκάλεσε τη σύλληψή του και κράτησή του για κάποιες μέρες θαρρώ…

Το συμβάν αυτό προξένησε σοβαρές διαμαρτυρίες φοιτητών σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια της Ομοσπονδιακής  Γερμανίας, φυσικά και στο δικό μου, στο πανεπιστήμιο του Ζάαρ κι ήμουνα από τους πρώτους που βγήκαμε  διαμαρτυρόμενοι με πλακάτ στους κεντρικούς δρόμους της πόλης του  Saarbrücken. Την άλλη μέρα το απόγευμα γυρνώντας σπίτι κι ανοίγοντας την πόρτα να μπω μέσα, βλέπω την σπιτονοικοκυρά μου να με αναμένει στο κεφαλόσκαλο με ένα μου χαρτοκιβώτιο και τη βαλίτσα έτοιμα να τα εκσφενδονίσει πάνω μου και με τη φράση: Raus Kommunist aus meinem Haus,(Έξω παλιοκομμουνιστή από το σπίτι μου)και τα μπογαλάκια μου προσγειώνονται βίαια στα πόδια μου! Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα σε κάποιο πάρκο!

Άρχισε να ψιλοβρέχει κι έκανε και κρύο κι έτσι ένιωσα για τα καλά τις συνέπειες της πρώτης μου πολιτικής πράξης εις την ξένην, όπως θα λέγαμε παλιότερα. Το ίδιο χρονικό διάστημα είχε φουντώσει μέσα μου η επιθυμία να ασχοληθώ πιο πολύ με την πολιτική.  Σε αυτό βοήθησε αρκετά μια Ελληνίδα φοιτήτρια, από την Κρήτη, η Φ. Λ., που έφερε μαζί τα ξαναμμένα πνεύματα από την Ελλάδα. Ήταν τα χρόνια του ανένδοτου αγώνα, που είχε ξεκινήσει ο Γέρος της Δημοκρατίας, Παπανδρέου, μετά από τη μεγάλη νοθεία των βουλευτικών εκλογών του 1961. Μια καταπληκτική, λεβέντικη, κρητική ψυχή, που μεταλαμπάδιασε εκείνη την ορμή και σε μας, που είχαμε κάπως ξεκοπεί από την πατρίδα και τα πολιτικά γεγονότα της χώρας μας. Με προτροπή της ίδιας κάναμε και κάποια βράδια με σκοπό την ενημέρωση γύρω από τα πολιτικά, που λάβαιναν χώρα στην Ελλάδα. Κάπου τριάντα Έλληνες φοιτητές ήμασταν τότε εκεί, μαζί με αυτούς που φοιτούσαν στην ιατρική σχολή του κοντινού Χόμπουργκ. Αλλά και κατά τη διάρκεια των φοιτητικών διακοπών, Μάρτη κι Απρίλη στο χειμερινό εξάμηνο και Αύγουστο, Σεπτέμβριο κι Οκτώβριο στο θερινό, όπου μετακομίζαμε οι πιο πολλοί, οι εργαζόμενοι δηλαδή φοιτητές, σε βιομηχανικές πόλεις, όπως Στουτγάρδη, Μανχάιμ και Λούντβισχάφεν(Ludwigshafen), τουλάχιστον εγώ, βρίσκαμε νεοφερμένους από την πατρίδα συμπατριώτες με συνθήκες σύμβασης ντροπής, έτσι γίνονταν πιότερο ευλογία  τότε για τους γερμανούς βιομηχάνους η μετανάστευση, που δημιούργησε το οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του ΄60! Πως αλλιώς να το πει  κανείς αυτό, αφού υπέγραφαν συμβάσεις για 300 το πολύ 350 μάρκα το μήνα κι από αυτά του κρατούσαν κι ενοίκιο για τις παράγκες, όπου τους στοίβαζαν, ενώ το αντίστοιχο για τους ντόπιους ή εκείνων της μαύρης εργασίας ήταν τουλάχιστον διπλάσιο!

Εκεί στο μεγάλο εργοστάσιο της BASF  της γνωστής φάμπρικας ανιλίνης, χρωμάτων, ταινιών κλπ γνώρισα τους καλύτερους συμπατριώτες μας, κάπου 500 (πεντακόσιοι) Κρητικοί, είχανε ριχτεί στη Λάγκα,(Lager),δηλαδή θύμιζε περισσότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης, παρά σπίτια για γκάσταρμπαϊτερ, έτυχε να ζήσω κάποιες φοιτητικές μου διακοπές εργαζόμενος νυχτερινή βάρδια και γνώρισα από κοντά το δράμα των Ελλήνων μεταναστών. Με τα χρόνια όμως καλυτέρευσαν και οι δικές τους σχέσεις εργασίες. Εκεί γνώρισα επίσης το πάθος τους για τη δημοκρατία. Πιθανόν ο τόπος καταγωγής τους, μπορεί και η μεγάλη φτώχεια κι ανέχεια, ήταν οι πρώτοι που έφεραν το πολιτικό κλίμα της Ελλάδας, ατόφιο, όπως το έζησαν στο πετσί τους. Το επόμενο φθινόπωρο, μιλάω για το 1963, η Ένωση Κέντρου κέρδισε τις εκλογές κι έτσι όλοι αναθαρρήσαμε, ώσπου πια το επόμενο Φεβρουάριο του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου, έκανε…περίπατο συντρίβοντας τη δεξιά.

Για μας είχε πια ανοίξει ο δρόμος της επιστροφής και οι περισσότεροι από μας γιορτάσαμε το Πάσχα εκείνης της χρονιάς με τους δικούς μας στην Ελλάδα. Υπήρχε πια μια άλλη Ελλάδα. Παντού έπνεε άλλος άνεμος. Ο χωροφύλακας ακόμα με εξοντωτικές εξουσίες, ωστόσο είχε βάλει  και λιγάκι την ουρά κάτω από τα σκέλια του! Δεν ήταν πια το φόβητρο της νοικοκυράς που άφηνε τα νερά της μπουγάδας να ξεχύνονται στους δρόμους, δεν είχε πια  και τόση αξία το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, αφού και οι χωροφυλάκοι με πολλή φειδώ το εξέδιδαν, αφού κι αυτοί φοβόντουσαν τις μεταθέσεις, ή ποιος ξέρει και τι άλλο, τα πράγματα άλλαξαν πια, η κυβέρνηση Παπανδρέου όλο και κάτι κατάφερνε και βασικά στα σχολεία και στους αγρότες. Η δωρεάν παιδεία δεν έπαιρνε σάρκα κι οστά, όπως είχε εξαγγελθεί προεκλογικά, αλλά αναδομούνταν έστω κι αποσπασματικά, ο δραστήριος Ευάγγελος Παπανούτσος, βάλνονταν να αλλάξει την κατάσταση που επικρατούσε στα σχολεία, με εκείνη την μεταρρύθμιση, που έβαζε κάποιες βάσεις για την παιδεία κι απαλάφρυνε κάπως τους πτωχότερους γονείς, έστω με την δωρεάν παροχής διδακτικών βιβλίων στους μαθητές δημοτικών και γυμνασίων, οι αγρότες με την ψήφιση νόμου για την μικρούτσικη έστω, αγροτική σύνταξη, τόσα είχε, τόσα έδινε! Δεν μπορούσαν άλλωστε να γίνουν πολλά σε νευραλγικούς τομείς, αφού η κυβέρνηση δεν έλεγχε πολλά μέλη του υπουργικού συμβουλίου, γεγονός που εμφανίστηκε μετά από έναν χρόνο περίπου. Κι έφτασε στο σημείο ο πρωθυπουργός να μη μπορεί να ελέγξει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, μετά ήρθε η διάσπαση  της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, η άφρονη συμπεριφορά του παλατιού έναντι της κυβέρνησης, οι αλλεπάλληλες εκπτώσεις της πολιτικής αξιοκρατίας, και μάλιστα στους κόλπους της κοινοβουλευτικής ομάδας της κυβέρνησης, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η εξαγορά των συνειδήσεων, όπως μετέπειτα περίτρανα αποδείχτηκε και τέλος η παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου, τα Ιουλιανά, το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων, η συμπαιγνία του παλατιού με πολιτικούς παράγοντες, πρώην συνεργάτες του Παπανδρέου κι έτσι πια το παρακράτος,  έπαιρνε ξανά στα χέρια του την αόρατη εξουσία, διακωμωδώντας την πολιτική εξουσία φτάνοντας στα άκρα. Είδανε πολλά τα μάτια μας εκείνη την περίοδο. Οι νέοι με τη Δημοκρατία από τη μια μεριά στους δρόμους με το 1 1 4  αλαλάζοντας και το παρακράτος από την άλλη μάχονταν στο σκοτάδι με το σκοτεινά τους σχέδια κι όπως πάντα οι Εφιάλτες  περίμεναν τη δημοκρατία στη γωνία! Τότε κάποιοι άνοιξαν τις πύλες και η μεγάλη συμφορά απλώθηκεν από τη μια ως την άλλη  άκρια της χώρας. Είναι η εποχή που επιστρέφω στην Ελλάδα, εγκαθίσταμαι στη Καλαμάτα, γνωρίζω τη μητέρα των παιδιών μου, αποφασίζω να ζήσω σε αυτή την πόλη, στην πόλη των Ιβίσκων και λίγο μετά τα γεγονότα του Ιουλίου το 1965 αρχίζω να διδάσκω ιδιωτικά γερμανικά μαθήματα σε φίλους και γνωστούς τραπεζιτικούς υπαλλήλους κι ένα χρόνο αργότερα, ανοίγω Ινστιτούτο Ξένων Γλωσσών στην Καλαμάτα, γεννιέται η κόρη μου και γράφω το πρώτο μου βιβλιαράκι, ένα συνθετικό μακρύ ποίημα, του οποίου ο τίτλος απηχεί και τις διαθέσεις μου, πρόκειται για το  «Τραγούδι του Ήλιου», ίσως το πιο αγαπημένο μου στιχούργημα κι μετά από λίγο καταπιάνομαι με ένα χρήσιμο διδακτικό πόνημα: «Η Γερμανική σε Απλά Μαθήματα», που χρησιμοποιούν οι επειγόμενοι για μετανάστευση στη Γερμανία και γίνεται ανάρπαστο, η ανάγκη βέβαια. Σήμερα δεν υπάρχει πια, αφού ήταν γραμμένο σε πολύγραφο με τη βοήθεια κάποιου μου μαθητή, σήμερα διπλωμάτη και μάλιστα πολύ επιτυχημένου! Είναι η πιο ευχάριστη εποχή της ζωής μου. Έχω μια κόρη, ένα ιδιωτικό σχολείο, φίλους, εκτίμηση, όλα διαβαίνουν όμορφα, δημιουργικά, ωστόσο πολλά ακούγονταν, αν και τότε ήμουνα απορροφημένος με την οικογένεια και το σχολείο κι έρχονταν οσονούπω και το δεύτερο παιδί

Και ξημέρωσε εκείνη η επάρατη Παρασκευή στις 21 του Απρίλη 1967 και με το: «Από σήμερον κι έως νεωτέρας διαταγής αίρονται…» κι έκλεισαν τα στόματά μας και οι σκέψεις μας κλειδώθηκαν στο υποσυνείδητο κι αυτό για τους περισσότερους τσαμπουκαλήδες Νεοέλληνες, που συμπαρατάχθηκαν με τους …σωτήρες, που έθεσαν όλους συλλήβδην για μια εφταετία στο γύψο. Στις 23 Απρίλη, δηλαδή δυο ημέρες μετά την αποφράδα εκείνη μέρα ήρθε στον κόσμο κι ο γιος μου, αποτραβήχτηκα στη μοναξιά μου και για πολύν καιρό δεν έγραψα τίποτα, δεν έπραξα τίποτα, απλώς σώπαινα και υπόμενα. Στη διάρκεια της δικτατορίας έκανα κάποια ταξίδια στο εξωτερικό κι είδα πως εκεί υπήρχε ένα κάποιο κλίμα αισιοδοξίας, πως οι δικτάτορες δεν θα έμεναν πολύ, κι όμως διαψεύστηκαν και αν δεν υπήρχαν οι φοιτητές της Νομικής αρχικά με τα πρώτα ξεσπάσματα κατά των απριλιανών πραιτόρων και του Πολυτεχνείου μετά από εννιά μήνες περίπου, η πτώση του Παπαδόπουλου και η αναρρίχηση του πλέον άφρονος και αρρωστημένου εθνικόφρονα Ιωαννίδη, ο οποίος κατεξευτέλισε και πρόδωσε ό,τι ακόμα υπήρχε όρθιο, πιθανόν  η χούντα να στέκονταν κάμποσα χρόνια ακόμα στο σβέρκο μας κι ο γύψος καλά θα κρατούσε!

Ελάχιστοι Παναγούληδες πρόταξαν τα στήθη τους, ενώ οι Νεοέλληνες  στέναζαν στα γήπεδα και στα ξενυχτάδικα, άσχετα, αν μετά την …αυτόματη απελευθέρωσή μας, με την ατιμωτική παράδοση της Μεγαλονήσου στα νύχια του Αττίλα, βγήκαμε όλοι μας αντιστασιακοί, …τρομάρα μας, ακόμα και οι πιο επίσημοι καταδότες των περιπτέρων και των συνοικιακών ψιλικατζίδικων! Θαρρώ, πως το γεγονός, που εμείς οι Ελληναράδες είμαστε δυστυχώς στην τελευταία θέση απ΄ όλους τους εταίρους μας στην Ε.Ε. μόνο στα αρνητικά, μπορεί κανείς να το αναζητήσει και σε εκείνη τη συμπεριφορά μας, έναντι των ανάξιων εκείνων συνταγματαρχών και εδώ αρμόζει εκείνη η ρήση του καλού συγγραφέα Νίκου Δήμου, «Η δυστυχία το να είσαι Έλληνας! ..» 

    Τόπο στην οργή λοιπόν και η Δημοκρατία πάλι στο τόπο της! Γέμισαν οι δρόμοι και οι πλατείες χειροκροτητές. Άσματα και πάλι άσματα. Ο Μίκης γεμίζει τα γήπεδα, κι αποκοντά ο Σαββόπουλος, ο Μαρκόπουλος και τόσοι άλλοι δεύτεροι και τρίτοι κι άλλοι παρακατιανοί.

Ο λαός αναζητάει τις μνήμες του, οι πολιτικοί και όλοι οι  πολιτικάντηδες  ανοίγουν τα τεφτέρια τους, τα καταχωνιασμένα κι ο λαός ακουρμαίνεται τα συνθήματα και τα επαναλαμβάνει ως παλιά μου ...τέχνη κόσκινο κι οργανώνεται σε κόμματα και σε παρατάξεις.

Φτάνει ο Καραμανλής στην Ελλάδα, όπως κι ο Ανδρέας Παπανδρέου, βγαίνουν από τις φυλακές κι επιστρέφουν από τα ξερονήσια οι αγωνιστές πατριώτες, οι μόνοι που δικαιούνταν το αξίωμα του αντιστασιακού επάξια, γίνονται εκλογές και με την θεοδωράκεια ρήση «Καραμανλής ή τανξ!»  του μεγάλου μας τραγουδο-οδηγητή, θα δώσουν το 54% στο μεγάλο μας Μακεδόνα …Λυτρωτή, η Ένωση Κέντρου θα πάρει τη δεύτερη θέση, κι ως ένωση κορυφής, όπως και η πάλαι ποτέ …μητριά της, μέσα σε λίγα χρόνια δεν θα αντέξει ως τέτοια σύμπτυξη!

Το τρίτο της τότε βουλής κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, το νεότευκτο Πασόκ, που ιδρύθηκε στις 3 του Σεπτέμβρη, με καταστατικές αρχές, που βρήκαν απήχηση στο λαό, με κάποια επιφύλαξη στην αρχή, αλλά με την οργανωτική του δομή και δυναμική, την πολιτική διορατικότητα και πυγμή του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θα αργήσει να αναδειχθεί μετά από πολύ  λίγο χρόνο, ανερχόμενο πολιτικό κίνημα κι αυτό σε λιγότερο από ένα χρόνο μετά τις πρώτες μεταπολιτευτικές βουλευτικές εκλογές του 1974, ξεκινάει την οργάνωσή του σε όλη την επικράτεια. Δεν είναι δύσκολο να διαβλέψει κανείς, πως ο Α. Παπανδρέου και το κόμμα του δεν θα αργήσει να κυβερνήσει τη χώρα!

            Στήνονται οι πρώτες οργανώσεις κι ένα αόρατο θαρρείς χέρι, θα προσπαθήσει να τις ελέγξει, πράγμα σαφώς δύσκολο για άπασα την επικράτεια. Τα πρώτα γραφεία των Τοπικών Οργανώσεων στήνονται στις περισσότερες πρωτεύουσες των Νομών, ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι πυρήνες σε κάποιες επαρχιακές πόλεις ή και χωριά ακόμη, με σχετικές πρωτοβουλίες μυημένων στις οργανωτικές διαδικασίες ή ακόμα κι από κάποιους, που βιάζονταν να εγκλωβίσουν  δημοκρατικούς πολίτες, που ήθελαν πια να εκφραστούν και πιθανόν και να προσφέρουν.

Η πρώτη Οργάνωση στην Καλαμάτα, στήθηκε στα μέσα της άνοιξης του 1975, στο κέντρο της Πλατείας Β. Κωνσταντίνου θαρρώ τότε, σήμερα Εθνικής Αντίστασης, αν δεν κάνω λάθος, αφού ονόματα πλατειών και δρόμων αρκετές φορές έχουν αλλάξει, όχι μόνο μια φορά. Νομίζω το ισόγειο κατάστημα ανήκε τότε στον Αριστείδη Αλμπάνη. Εκεί μαζευτήκαμε κάμποσοι επώνυμοι κι ανώνυμοι καλαματιανοί εκείνης της εποχής κι εκλέξαμε με κάπως βασανιστικό τρόπο, μια συντονιστική επιτροπή, που μετά από λίγο διαλύθηκε και τα μέλη της διασκορπίστηκαν από δω κι από κει… Κάποια οργανώθηκαν στο ΚΚΕ εξωτερικού, άλλα στο ΚΚΕ εσωτερικού- όπως αναφέρονταν τότε σχηματικά και κάποια άλλα αποστασιοποιήθηκαν. Είχε ξεσπάσει μια διασπαστική κίνηση κεντρικά από μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας κι άλλες συσπειρώσεις κι ο πρόεδρος του Πασόκ διέγραψε κάποια στελέχη. Το Κίνημα πέρασε μια φοβερή κρίση εκείνη την περίοδο. Έμειναν μόνο ελάχιστα μέλη, τα πιο πολλά θαρρώ γύρω από τους τότε πολιτευτές, αφού η Μεσσηνία δεν είχε εκλέξει βουλευτές, οι οποίοι είχαν ανάγκη κάποιας οργάνωσης, άλλωστε και το Κίνημα το ίδιο επιδίωκε. Εκείνο το καλοκαίρι έγινε κάποια προσπάθεια  ανασυγκρότησης της Οργάνωσης, αλλά δεν λειτούργησε εκείνη η πρόχειρα εκλεγμένη συντονιστική επιτροπή και κάποια χρήματα που συλλέχτηκαν για να βαφτούν τα γραφεία, ποιος ξέρει ή θυμάται(;) πια που κατέληξαν. Εν πάση περιπτώσει στην Καλαμάτα δεν υπήρχε πια σχεδόν οργανωτική δομή του Κινήματος, παρά μόνο σκόρπια στελέχη σε μια υποτυπώδη οργάνωση.

Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς ανέβηκα στην Αθήνα για κάποιες δουλειές του σχολείου μου– κι εκείνη την εποχή είχα ένα πολύ  καλά οργανωμένο φροντιστήριο με 535 μαθητές-και βρίσκονταν στην ίδια θέση που υπάρχει ως σήμερα με άλλον ιδιοκτήτη.  Επισκέφτηκα τα γραφεία, που βρίσκονταν τότε στην οδό Πανεπιστημίου, ήρθα σε επαφή με στελέχη, κορυφαία ακόμα και σήμερα και ως ήταν φυσικό, ανάφερα αυτό που επικρατούσε στην Καλαμάτα.

Συμμερίστηκαν τις απόψεις μου, όμως δεν μου ανακοίνωσαν τίποτα. Μήνας δεν θα είχε περάσει όντας με κάλεσαν να ανέβω στην Αθήνα κι εκεί μου ανακοίνωσαν πως: «με απόφαση του προέδρου με όριζαν ή διόριζαν»-δεν έχει και τόση σημασία πια-Γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής Μεσσηνίας. Λίγες μέρες μετά συγκάλεσα το νομαρχιακό όργανο του κινήματος, που αποτελούνταν από δέκα ακόμα μέλη και συγκροτηθήκαμε σε σώμα με τις καθ΄ ύλην αρμοδιότητες.

Η ιδιότητα του Γραμματέα είχε δοθεί στην αφεντιά μου, ενώ  για δεύτερο Γραμματέα το σώμα αποδέχτηκε τον Θανάση Αλεβίζο. Στην τότε πρώτη διορισμένη Νομαρχιακή Επιτροπή συμμετείχαν ακόμη ο μακαρίτης Κώστας Εξαρχόπουλος, Παναγιώτης Τομαροπανάγος από το Βασιλίτσι, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος από την Κυπαρισσία, ο Γιάννης Πανταζόπουλος, αρχιτέκτονας από τη Μεσσήνη, ο Χρήστος Ρηγανάς, γλύπτης, ο Γιάννης Χρόνης, γιατρός, ο Γιώργος Δραγώνας, έμπορος, ο Βαγγέλης Καράμπελας, ιδιωτικός υπάλληλος, ο Περικλής Φιλιππόπουλος, έμπορος κι ο μακαρίτης Νίκος Χρονόπουλος από το Πυργάκι Τριφυλίας, αγρότης.

Εκείνη η Νομαρχιακή Επιτροπή ελάχιστα δούλεψε με αυτή της τη σύνθεση. Κάποιοι έφυγαν μόνοι τους ή  και αποστασιοποιήθηκαν μετά από λίγο και κάποιους παρακάλεσα ο ίδιος να παραιτηθούν από το όργανο, αφού έτσι κι αλλιώς τυπικά και μόνο βρίσκονταν μέσα στη Ν.Ε. θεωρώντας την ως ένα είδος κομματικού συλλόγου.

Η οργανωτική δουλειά έπεσε στους ώμους ελάχιστων μελών της Ν.Ε., αλλά ωστόσο οικονομικά παρείχαν μια κάποια υποστήριξη για να μπορέσει να σταθεί η οργάνωση, αφού από τα κεντρικά δεν υπήρχε κανενός είδους βοήθεια οικονομική. Μετά τα γεγονότα των διαγραφών υπήρχε μια τάση απάθειας κι η αδυναμία οργανωτικής αναβάθμισης αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα για την παραπέρα πορεία του κινήματος στην περιοχή. Καταφέραμε να μαζέψουμε κάποια χρήματα κι ενοικιάσαμε γραφεία στο οίκημα του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου κι από το χειμώνα του 1976 το στήσιμο των Οργανώσεων.

Καλέσαμε τα παλιά μέλη της Οργάνωσης να  ενταχθούν στις οργανώσεις πράγμα που σιγά-σιγά άρχισε να αποδίδει, αφού πολλοί ανταποκρίθηκαν, ήρθανε και νέα μέλη, έτσι το Φλεβάρη του 1976 είχε ενεργά αρκετά μέλη. Το πρώτο κεντρικό στέλεχος που κατέβηκε για καθοδήγηση στη Καλαμάτα, αρχές της άνοιξης της ίδιας χρονιάς, ήταν ο Αντώνης Καράς, μέλος τότε της διορισμένης Κεντρικής Επιτροπή. Την ίδια περίοδο μας κάλεσαν στα κεντρικά και μας δώσανε πλάνα δουλειάς για την πιο πέρα οργανωτική και πολιτική δόμηση του Κινήματος. Δεν ήταν όμως  τόσο εύκολα τα πράγματα, γιατί ναι μεν, ισχυρίζονταν πως ήταν Πασόκ, κι ορκίζονταν στο όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά για να ανοίξουν γραφεία οργάνωσης στο χώρο τους, το μέτραγαν πολύ. Σιγά και σταθερά όμως με την έντονη παρουσία του προέδρου του Πασόκ στη βουλή, άρχισε ο δημοκρατικός κόσμος να ανασαίνει κι έτσι δειλά στην αρχή με παρρησία στη συνέχεια, άρχισαν να ανοίγουν οργανώσεις στην περιφέρεια ίδιους χώρους, κι όχι ιδιωτικά και κρυφά κι ανάκρυφα στα σπίτια μελών ή φίλων. Η πρώτη Τοπική Οργάνωση στήθηκε στο Βασιλίτσι με πρωτεργάτη τον Π. Τομαροπανάγο, και ακολούθησαν τα Φιλιατρά, η Κυπαρισσία και οι Γαργαλιάνοι, που είχαν πια γραφείακανονικά και με ταμπέλα! Γράφτηκαν νέα μέλη, εκλέχτηκαν συντονιστικές Επιτροπές και μπορούσε κανείς από το καλοκαίρι ως το φθινόπωρο του 1976 να μιλάει για μέλη συνειδητοποιημένα με πολιτικό λόγο πειστικό, τα οποία μπορούσαν να πείσουν να εγγραφούν νέα μέλη, και νέο αίμα να μπει στην οργάνωση. Η Οργάνωση πια άρχισε να επεμβαίνει σταθερά στα τοπικά συμβούλια, στις συνεταιριστικές οργανώσεις, δημιουργώντας επίσης αγροτικούς συλλόγους και σε άλλους τοπικούς φορείς και θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μια καλή οργανωτική κατάσταση σε επίπεδο Νομού.

Αρχές του 1977 μπήκε πια οργανωτικό πλάνο στο νομό κι έτσι με κεντρική  βοήθεια και καθοδήγηση δημιουργήθηκαν κι άλλες Τοπικές Οργανώσεις(Τ.Ο) και Οργανωτικοί Πυρήνες(Ο.Π). Αρχές Φλεβάρη 1977 υπάρχουν πια Τ.Ο στη Μεσσήνη, στο Βλαχόπουλο, Αρφαρά, Μελιγαλά, Πύλο, Φοινικούντα, Ανδρούσα, αλλά και Ο.Π. στην Κορώνη, Αμπελόφυτο, Πυργάκι, Χαντζή, Πετρίτσι, Καρδαμύλη, Λαγκάδα, Στούπα, Ρίγγλια, Κάμπο, Μάλτα, Αριοχώρι, Βασιλικό, Αετό και Αλαγονία.

Στα μέσα της άνοιξης του 1977 υπήρχε μια πολύ καλή οργάνωση στο Νομό και μέσα σε εκείνη τη χρονιά η Ν.Ε. πρωτοστάτησε σε πολλά επίπεδα, αφού είχε βάλει στόχο να διαδραματίσει ρόλο σημαντικό σε πολλούς τομείς, όχι μόνο πολιτικούς, αλλά και πολιτιστικούς, εκείνη τη χρονιά δημιουργήθηκαν στην Καλαμάτα όλοι οι πολιτιστικοί Σύλλογοι που υπάρχουν σχεδόν ως σήμερα άπαντες.

              Α) «Το Μεσσηνιακό Ερασιτεχνικό Θέατρο»(Μ.Ε.Θ) στο οποίο ανεβάστηκαν για πρώτη φορά με τόσην επιτυχία θεατρικές παραστάσεις, που έκανε περιοδεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Μεσσηνίας με έργα του Τσέχωβ «Αίτηση σε Γάμο και Αρκούδα», Β)ο «Σύλλογος των Ανθεστηρίων Μεσσηνίας», που αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο, η αναβίωση του παλιού τμήματος, εκείνου της προδικτατορικήςΠεριηγητικής Λέσχης, που είχε ως αντικείμενο έκθεση ανθέων πάνω στο μεσαιωνικό κάστρο της Καλαμάτας  κι ακόμα η ίδρυση του «Μορφωτικού Συλλόγου Μεσσηνίας». Κοντολογίς, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, πως εκείνη η χρονιά υπήρξε για την πόλη των Ιβίσκων, μια πολιτιστική άνοιξη.

            Τώρα μετά από τόσο χρόνια μπορώ με βεβαιότητα να δηλώσω, πως εάν δεν υπήρχαν εκείνες οι δραστηριότητες κάποιων αλαφροΐσκιωτων πολιτών αυτής της πόλης, ίσως σήμερα να μην υπήρχε η πολιτιστική έκρηξη, που πραγματοποιήθηκε μετά από λίγα χρόνια στην πόλη. Αυτοί που εμπνεύστηκαν και πραγμάτωσαν τότε τα οράματά τους, ξεκίναγαν χωρίς καμιά οικονομική υποστήριξη, ούτε από το Δήμο και φυσικά, που τέτοια τύχη από την πολιτεία, γιατί δεν ήταν μόνο το κέφι τους, ή το μεράκι τους, που τους οδήγησαν έως εκεί, έβαλαν βαθιά και το χέρι τους στην τσέπη τους. Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούσαν σ΄ αυτούς τους πολιτιστικούς φορείς, ήσαν σαφώς άτομα βαθιά πολιτικοποιημένα, κάποια δε κομματικοποιημένα σε προοδευτικούς χώρους.

Εκείνη επίσης τη χρονιά πραγματοποιήθηκε και η μεγαλύτερη, ίσως, πολιτιστική εκδήλωση στη Καλαμάτα. Αναφέρομαι στο φεστιβάλ κλασικής μουσικής στο Αμφιθέατρο του Κάστρου της Καλαμάτας, που πραγματοποίησε: ο «Μουσικό-φιλολογικός Σύλλογος Ακρίτας» με τον αείμνηστο πρόεδρό του, τότε, Παναγιώτη Καράμπελα. Το εξαίρετο Kolegium Musikum της Βιέννης με μια ορχήστρα σαράντα μουσικών υπό τον Peter Guth και μαέστρο τον αείμνηστο Tsawdar Kotsiekof και μας χάρισαν για τέσσερις ημέρες ανεπανάληπτες για την πόλη μουσικές απολαύσεις, πρωτόφαντες για την πόλη μας, όπου παραβρέθηκε  κι ο διάσημος  μουσουργός-μακαρίτης κι αυτός πια- Μιλτιάδης Καρύδης. Τα γράφω αυτά γιατί είχε την ανάλογη δραστηριότητά της σε  όλα αυτά και η Ν.Ε. του Πασόκ, αφού εγώ χρειάστηκε να μεταβώ στη Βιέννη, να έρθω σε επαφή με τους υπεύθυνους μουσικούς.

Εκείνη η χρονιά υπήρξε για μένα η πιότερο δημιουργική για τον πολιτικό χώρο, που είχα την τιμή να εκπροσωπώ και να ηγούμαι, αφού σχεδόν τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας με απασχολούσε μόνο το κόμμα  και η οργάνωσή του, αφήνοντας  στο έλεος του γδικιωμού τα παιδιά μου, την οικογένειά μου κι ένα ιδιωτικό σχολείο 550 μαθητών. Μια οργάνωση με είκοσι τρεις ΤΟ και ΟΠ, ήθελε πολλά τρεξίματα, πολλή δουλειά.

Υπήρχαν προβλήματα στον αγροτικό τομέα, στην ύπαιθρο, αλλά και στις ημιαστικές περιοχές. Ο κόσμος άρχισε να επενδύει στο όνομα  του Ανδρέα Παπανδρέου, έβλεπε με καλό μάτι τις προοπτικές ανόδου του κόμματος στην εξουσία, μα και υπήρχαν κι επιφυλάξεις, που οι αριστερές δυνάμεις διέσπειραν μέσα στις οργανώσεις του, όπου είχαν κάποιες προσβάσεις. Ωστόσο το Πασόκ, ήταν ένα μικρό κόμμα στη βουλή με δεκατρείς μόνο βουλευτές, όσο περίπου και το ποσοστό του πανελλαδικά, μα στη βάση σίγουρα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Αυτό το διαπίστωνε κανείς καθημερινά με τις επαφές του στην επαρχία.

Το βάρος λοιπόν έπεφτε στις οργανώσεις του Κινήματος, όχι να διατηρήσουν αυτό το ισχνό ποσοστό, αλλά να το διπλασιάσουν, μα καίρια η ευθύνη βάραινε τα ηγετικά στελέχη του, τα οποία είχαν ακόμα την βάσανο την αντιπολιτευτική μέσα στο κόμμα των ίδιων των πολιτευτών του, οι οποίοι προσπαθούσαν μέσα από τα οργανωμένα μέλη και τα κατώτερα στελέχη δικές τους μικροπολιτικές, προσωπικές στρατηγικές να περάσουν. Όχι πως κι αυτοί δεν φρόντιζαν να αυξάνουν τους πολιτικούς φίλους, μα για ίδιον πολιτικό, όφελος φυσικά.

Δεν ήταν όμως ή ίδια κατάσταση η σημερινή, αφού τα οργανωμένα μέλη δεν ξεπερνούσαν τα 350 στο Νομό, ωστόσο οι δραστηριότητές τους θα μπορούσαν να συγκριθούν με δεκαπλάσιο αριθμό σημερινών μελών. Τότε το Κίνημα δεν είχε άλλους πόρους πέραν των εισφορών των μελών, που κάλυπταν τα έξοδα της οργάνωσης, αλλά το 10% από τις εισπράξεις η Ν.Ε. όφειλε να το αποδίδει στο Κίνημα κι ακόμα όφειλαν να διακινούν την εφημερίδα του Πασόκ,  Εξόρμηση και το περιοδικό της Νεολαίας Αγωνιστής, κι άλλες εκδόσεις, όπως ημερολόγια, φυλλάδια, μπροσούρες, αφίσες, τα βιβλία του προέδρου, εισπράττοντας παράλληλα αντίστοιχα ποσά, που αποδίδονταν

εξολοκλήρου στο Κίνημα. Αλλά και την αφισοκόλληση τότε πραγματοποιούσαν τα μέλη της οργάνωσης και εδώ το βάρος έπεφτε στους νεολαίους φυσικά, τους οποίους όφειλαν τα μέλη των Συντονιστικών Επιτροπών με κάθε εμβόλιμο τρόπο να προστατεύουν και να υπερασπίζονται στα δικαστήρια, στα αστυνομικά τμήματα, αφού τότε το άγρυπνο μάτι της αστυνομίας συνεχώς συλλάμβανε νεαρά μέλη και τα οδηγούσε εκεί, για εκφοβισμό! Μόνο όποιος στα σοβαρά αναλάμβανε το ρόλο του μπορεί να θυμάται ακόμα τα καρδιοχτύπια, τα ολονύκτια που τραβάγαμε, ώσπου να βεβαιωθούμε, πως οι νεολαίοι μας ξέφευγαν τις συλλήψεις. Θυμάμαι πολλές φορές, που νύχτες ολόκληρες με βροχές και κρύα και αγιάζι   την έβγαζαν κάτω από φορτηγά, ώσπου να απομακρυνθούν οι χωροφυλάκοι, από τα σημεία που τους εντόπιζαν.

Δυστυχώς τότε είχαν κι αυτοί οι καημένοι πολλή δουλειά για να κοιμάται ήσυχη η πατρίδα από τους …τρομοκράτες τους αφισοκολλητές!

Κι άλλοτε πάλι όταν τα αμερικάνικα καράβια πλεύριζαν την Καλαμάτα έπεφτε πολλή δουλειά επίσης στους καημένους τους χωροφυλάκους. Και κάναμε καλές τότε συγκεντρώσεις στην Καλαμάτα, μαζί όλα τα αριστερά κόμματα με ομόφωνες πορείες και υπήρξανε αλήθεια υπέροχες στιγμές, τότε που μαζί κραυγάζαμε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο! Στιγμές ανεπανάληπτες!

Μα και τότε είχαμε και τα προβλήματά μας, όχι μέσα στην οργάνωση, αλλά οι πολιτευτές μας. Αυτοί τρωγόντουσαν σαν τον σκύλο με τη γάτα στο ίδιο νοικοκυριό. Κι αυτό ήταν φυσικό, αφού έπρεπε να διαμοιράζονται τα ιμάτια του, τους άμοιρους Πασόκους!

Η Οργάνωση έκανε το παν για να τα ξεπεράσει, μα δεν ήταν κι εύκολο. Άλλοτε κουβαλούσαν αντιστασιακούς, δήθεν κολλητούς, άλλοτε διάφορα υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ή καλλιτέχνες προβεβλημένους, πάντα για ίδιον όφελος. Γιατί να μην θυμηθούμε κάποιες ιστορίες, όπως ας πούμε, τη μήνυση κάποιου πολιτευτή ενάντια σε δημοσιογράφο, εκείνη ενάντια στο μακαρίτη Σπύρου Ξιάρχο από υποψήφιο βουλευτή του Πασόκ! 

Ο μακαρίτης τότε διευθυντής της εβδομαδιαίας εφημερίδας, Μάχη, που υπάρχει ακόμα και σήμερα, θαρρώ στον ίδιο πάντα χώρο, που υποστήριζε τον τότε πολιτευτή  Θ. Φ. κι αργότερα βουλευτή και υπουργό Ανασυγκρότησης Καλαμάτας μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1986, αναφέρθηκε με κείμενά του στην εφημερίδα του ...συκοφαντικά κατά ανθυποψηφίου του Πασόκ, κατηγορώντας τον για τη μετεμφυλιακή  του δράση.

 Τα γεγονότα όπως εξελίχτηκαν αμαύρωσαν τη φήμη του Κινήματος στο Νομό.

Ακόμα θυμάμαι τον αείμνηστο Σπύρο Ξιάρχο και την αγωνία του να δικαστεί κι εγώ να μη μπορώ να του προσφέρω τίποτα. Θυμάμαι τις προσπάθειες  του σταλμένου από το Κίνημα Στάθη Γιώτα, μέλος τότε της Εκτελεστικής Γραμματείας του Πασόκ να μη μπορεί να κάνει τίποτα να μεταπείσει τον πολιτευτή του Πασόκ να ανακαλέσει κι  εκείνος να έχει κατέβει στην Καλαμάτα με το βαρύ πυροβολικό του Κινήματος, όπως το βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Γιώργο Παπαδημητρίου, τον Αντώνη Λιβάνη, Γιώργο Κατσιμπάρδη κι Ανδρέα Φραγκιά, τέτοια πράγματα εν έτει 1977 και το Πασόκ να πορεύεται για θριάμβους με τέτοια προβλήματα!

Ας είναι! Τότε ευτυχώς με την επέμβαση του μακαρίτη δήμαρχου της Μεσσήνης Δ. Κούτσικα, πατέρα του γνωστού Φοίβου Κούτσικα-μακαρίτης κι αυτός –επήλθε ο … ηρωικώς συμβιβασμός!

 Τέτοια συμβάντα δεν υπήρχαν μόνο στην Καλαμάτα, αλλά και σ΄ άλλες πόλεις του Νομού κι όλα προς... άγραν ψήφων φυσικά.

Δεν ήταν εύκολα πράγματα, δεινοπαθούσαμε να τα βγάλουμε πέρα με εσωτερικά μας προβλήματα, εννοώ των πολιτευτών, που έμπαιναν στις οργανώσεις κι αλώνιζαν, βαυκάλιζαν συνειδήσεις μικροπασόκων, αφού ακόμα και στα χωριά είχανε ξεχωριστά καφενεία πολιτευτές του ιδίου κόμματος, όμως και οι κεντρικάριοι, που γνώριζαν καλά πολλά από τα προβλήματα των πολιτευτών δεν δρούσαν με αυστηρά μέτρα, γιατί αυτό που τους έκαιγε ήταν η εξουσία, περισσότερους ψήφους, περισσότερους βουλευτές και κάπου εκεί την πλήρωναν οι πρόθυμοι δουλευταράδες, που πήγαιναν με το σταυρό στο χέρι ή να το πω καλύτερα, με το ευαγγέλιο το σοσιαλιστικό!   

Η οργανωτική προσπάθεια του Κινήματος προχωρούσε σταθερά στο Νομό. Θυμάμαι εκείνα τα λόγια του σπουδαίου ηγετικού στελέχους Παρασκευά Αυγερινού, που σε κάποια μας συνάντηση στα κεντρικά γραφεία του Πασόκ στην Αθήνα μας τόνισε εμφαντικά:

-Αν θέλουμε να γίνουμε κόμμα εξουσίας πρέπει να ξεπεράσουμε το φράγμα του 15%, αλλιώς θα μείνουμε κόμμα διαμαρτυρίας! Και συνιστούσε στον ίδιο πάντα τόνο, ο εξαίρετος εκείνος Νέστωρας του Κινήματος προς τα στελέχη των Νομαρχιακών Επιτροπών:

-Τρέξτε στους Νομούς σας! Ξεχάστε σπίτι και οικογένεια! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, σε σας στηριζόμαστε!

Κι εμείς πράτταμε το καθήκον μας, ή περισσότεροι τουλάχιστον… Μα σήμερα αν ανατρέξω να δω ποιοι απ΄ αυτούς επέζησαν πολιτικά, θαρρώ πως ελάχιστοι μένουν. Κι αν κάποιοι απ΄ αυτούς αναδείχτηκαν κι έφτασαν να γίνουν βουλευτές ή και υπουργοί ακόμα, σεμνά κι αθόρυβα πέρασαν στην εφεδρεία, ωσάν καλοί στρατιώτες ως όφειλαν. Ένας απ΄ αυτούς, για να μείνω στη περιοχή μας, σε όμορο Νομό, είναι  ο Παρασκευάς Φούντας, Α΄ Γραμματέας Ν. Ε Λακωνίας, έγινε βουλευτής, έλαβε κι άλλα αξιώματα στη βουλή, αν καλά θυμάμαι κι αθόρυβα αποσύρθηκε..

Η άνοιξη του 1977 σαφώς και υπήρξε η αποτελεσματικότερη οργανωτική προσπάθεια που έζησε ποτέ η Οργάνωση του Κινήματος στο Νομό. Δεν υπήρξε μέρα που να μην έβγαινε η Ν.Ε. με κάποια από τα μέλη της δηλαδή, στην επαρχία. Εμένα με είχε χάσει τόσο το σπίτι μου, όσο και το σχολείο. Κάποιοι από τους φίλους μου, ή από το συγγενικό μου περιβάλλον με κατηγορούσαν, πως κατασπαταλούσα πνευματικές και σωματικές δυνάμεις για το κόμμα, αλλά ακόμα και οικονομικά δυσχέραινα το σπίτι μου, την οικογένειά μου, τα παιδιά μου. Τότε δεν το αντιλαμβανόμουνα, αλλά αργότερα σκύβοντας στο ημερολόγιό μου διαπίστωνα πραγματικά τι είχα πράξει., πόσο είχα βλάψει τα οικογενειακά μου και ατομικά μου συμφέροντα. Έπρεπε όμως αυτή η δουλειά να γίνει, το κόμμα να περάσει το φράγμα του 15%, για μην καταντήσει μαρκεζινικό, κόμμα διαμαρτυρίας!

Οι εισηγήσεις που είχε προτρέψει η Εκτελεστική Γραμματεία του Κινήματος  να πραγματοποιηθούν έγιναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με τη βοήθεια βέβαια των κεντρικών καθοδηγητικών οργάνων, Αντώνη Αγγελίδη, Σταύρου Καλαβρυτινού, και Παναγιώτη Καλαποθαράκου.

Έτσι στις 3 του Ιούνη 1977 πραγματοποιήθηκε στην Καλαμάτα η πρώτη Νομαρχιακή Συνέλευση του Πασόκ στην επικράτεια κι ως είχε τότε ειπωθεί, το Κίνημα είχε τα βλέμματα στραμμένα στη Μεσσηνία, ενώ την ίδια ημερομηνία, όπως ανακοίνωνε η κομματική Εξόρμηση, πραγματοποιήθηκαν οι Νομαρχιακές Συνελεύσεις στη Σουηδία και Αγγλία κι αυτός ήταν ένας λόγος παραπάνω, πως η Μεσσηνία είχε τέτοιο ενδιαφέρον. Η Νομαρχιακή Συνέλευση στη Μεσσηνία πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία.

Η Εξόρμηση στις 10 Ιουνίου 1977έγραφε κατά λέξη κάτω από τον τίτλο,

« ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΚΛΕΓΕΙ ΤΙΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ»

«Μπαίνουμε ήδη στον πιο ουσιώδη σταθμό  της πορείας του κινήματός μας», τόνισε σε μήνυμά του προς την πρώτη Νομαρχιακή Συνέλευση στη Μεσσηνία  ο πρόεδρος του Πασόκ και «κάλεσε τα μέλη του κινήματος να δουλέψουν με αυταπάρνηση, υπευθυνότητα και ενθουσιασμό  για να γίνει το Πασόκ ο γνήσιος εκφραστής του λαϊκού Κινήματος» και πιο κάτω τόνιζε η εφημερίδα:

«Οι διαδικασίες για την ολοκλήρωση των δημοκρατικών διαδικασιών στο κίνημα  συνεχίζονται εντατικά και με τη συμμετοχή χιλιάδων μελών του Κινήματος σε Συνελεύσεις των Τοπικών Οργανώσεων τους, εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους και συζητούν τα θέματα, που θα απασχολήσουν τόσο τις Νομαρχιακές Συνελεύσεις, όσο και την Πανελλήνια Συνδιάσκεψη. Με ιδιαίτερη επιτυχία έγιναν την περασμένη Κυριακή 3.6 τρεις Νομαρχιακές Συνελεύσεις  του Πασόκ. Στη Μεσσηνία, στην Αγγλία και στη Σουηδία» και η εφημερίδα συνεχίζει:

« Στη Νομαρχιακή Συνέλευση της Μεσσηνίας που έγινε στην Καλαμάτα με τη συμμετοχή εκατό περίπου αντιπροσώπων από τις ΤΟ και ΟΠ του Πασόκ στο Νομό, συζητήθηκαν: Η Πολιτική εισήγηση του Προέδρου και της Εκτελεστικής Γραμματείας, Το Καταστατικό του Κινήματος και τα Τοπικά Προβλήματα….

«Στη συζήτηση που ακολούθησε  εκφράστηκαν οι απόψεις των μελών των Οργανώσεων του Κινήματος στην περιοχή κι εγκρίθηκαν οι τελικές αποφάσεις- προτάσεις για την Πανελλήνια Συνδιάσκεψη. Μετά το τέλος της συζήτησης έγιναν εκλογές για την ανάδειξη της Νομαρχιακής Επιτροπής. της Νομαρχιακής Πειθαρχικής Επιτροπής και των αντιπροσώπων για την Πανελλήνια Συνδιάσκεψη.

Για τη Νομαρχιακή Επιτροπή εξελέγησαν κατά σειρά επιτυχίας οι :

Γυφτάκης Σωτήρης, Γεωργίκος Παναγιώτης, Καράμπελας Βαγγέλης, Κανελλόπουλος Δημήτρης, Σπυρέας Πέτρος, Βεργόπουλος Δημήτρης, Ψιλόλιγνος Ανδρέας,  Αδαμόπουλος Κώστας, Αντωνόπουλος Ιωάννης, Φαρμάκης Κώστας και Φιλιππόπουλος Κώστας» Στη συνέχεια αναφέρεται η εφημερίδα στις άλλες δυο Ν.Σ. Όλα αυτά τα αναφέρω για την ιστορία και μόνο!

Μετά τη Ν. Συνέλευση συνήλθε η Ν.Ε. σε σώμα ως ακολούθως: Α΄ Γραμματέας προτάθηκε ομόφωνα ο Σ. Γυφτάκης, Β΄ Γραμματέας Κ. Αδαμόπουλος,, Γεωργίκος Π. υπεύθυνος Οργανωτικού, Καράμπελας Β. Υπεύθυνος Συνδικαλιστικού, Βεργόπουλος Δ. Αγροτικό, Σπυρέας Π. Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κι όλα τα υπόλοιπα μέλη ανέλαβαν τις άλλες ποικίλλες αρμοδιότητες της Ν.Ε. στις επαρχίες τους.

Τον Ιούλιο του 1977 πραγματοποιήθηκε η πρώτη Πανελλήνια συνδιάσκεψη  στο Πάρκ Χοτέλ απέναντι από το Πεδίο Άρεως με πολλή επιτυχία. Εκεί με πρότειναν στελέχη κεντρικά για να υποβάλω υποψηφιότητα για την Κεντρική Επιτροπή, αλλά δεν δέχτηκα. Προτίμησα να μείνω ως επιτελής  στην Οργάνωση του Νομού, παρά να δεχτώ ανώτερα καθήκοντα. Με γέμιζε η δραστηριότητά μου στην οργάνωση, ένιωθα πολύ ικανοποιημένος με την πορεία του έργου, που είχε παραχθεί στο Νομό, αλλά πίστευα πως τα δύσκολα θα ακολουθήσουν. Μετά την Πανελλήνια Συνδιάσκεψη επέστρεψα στη Καλαμάτα.

Όλο το καλοκαίρι του 1977 δεν σταθήκαμε σε χλωρό κλαδί, καθώς φαίνονταν πως η άνοδος του Πασόκ ήταν αλματώδης και η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή σκόπευε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, βλέποντας τη μεγάλη άνοδο του Πασόκ και προφανώς να προλάβει το ενδεχόμενο νίκης του Κινήματος. Η ενημέρωσή μας  συχνή πυκνή με τα κεντρικά και η δραστηριότητά μας κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού προφανής. Κάναμε συχνές συνελεύσεις στις επαρχίες, κρατούσαμε τα μέλη σε συνεχή ενημέρωση  κι είμαστε πανέτοιμοι. Αρχές φθινοπώρου το Κίνημα ήταν πια  σίγουρο πως θα πάμε για εκλογές. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα ήταν η οικογένειά μου, που δεν με  έβλεπε σχεδόν καθόλου. Ξημεροβραδιαζόμουνα στην επαρχία και σε συνεχή εγρήγορση. Είχα εγκαταλείψει το σχολείο κι είναι γνωστό πως το φθινόπωρο είναι για τα φροντιστήρια η χρυσή ευκαιρία. Για να πάει καλά το σχολείο όλη τη χρονιά, πρέπει να κάνεις καλές εγγραφές μαθητών κι αυτές πραγματοποιούνται πάντα το φθινόπωρο! 

Θυμάμαι συγκεκριμένα, κεντρικά, κορυφαία στελέχη του Κινήματος που μου τόνιζαν πως η προσφορά μου ήταν σημαντική, σε ένα χώρο, όπως η Μεσσηνία και η Καλαμάτα και για το πόσους κινδύνους διέτρεχε το ιδιωτικό σχολείο μου, που όντως έτσι έγινε..

Σήμερα που τα βλέπει κανείς από τόσο μακριά δεν αναλογίζεται πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα, αφού σε πολλούς Οργανωτικούς Πυρήνες, όταν μαζεύονταν για κομματική δουλειά, τα μέλη αυτών των Ο.Π. δεν τολμούσαν ανοιχτά να δείξουν την κομματική τους ταυτότητα.

Από το σπίτι μου υπήρχε, όπως τόνισα, μεγάλη αποδοκιμασία για όλες μου τις δραστηριότητες για το κόμμα, αλλά μετά από λίγο, αυτό επεκτάθηκε και στο φιλικό περιβάλλον, που το είχα απόλυτα ανάγκη να μου συμπαρασταθεί, όχι μόνο στις επιλογές μου, αλλά και οικονομικά, για να μπορεί το κόμμα να έχει κάποια αξιοπρεπή εμφάνιση στις επερχόμενες εκλογές.

Έτσι εκείνοι οι φιλικά προσκείμενοι στο Κίνημα, μετά από κάποιες παραινέσεις προσώπων οικογενειακού  μου περιβάλλοντος αρνήθηκαν να συμπαρασταθούν οικονομικά. Το δυσάρεστο για μένα ήταν όταν ανακάλυπτα πως μέλη της Οργάνωσης, αλλά και στελέχη, μεσαία κι ανώτερα του Νομού, βρίσκονταν κοντά σε πολιτευτές,  τους οποίους τόσο  οικονομικά, όσο και κομματικά υποστήριζαν κι άφηναν την Οργάνωση  να ταλανίζεται οικονομικά τουλάχιστον, κι έτσι το βάρος έπεφτε σε ελάχιστα μέλη ή στελέχη, αλλά και προσωπικά είχα υποστεί  μεγάλο μερίδιο οικονομικού βάρους.

Οι εκλογές πλησιάζουν, οι πολιτευτές γυρνούν την επαρχία και ξεσηκώνουν τον κόσμο και σωστά έπρατταν, όμως τα γραφεία της Ν.Ε. του Πασόκ στην Καλαμάτα  δεν βρίσκονται σε κεντρικό σημείο κι εγώ αναζητώ κτίριο για να στεγάσω τα γραφεία της Ν.Ε., όπου και το εκλογικό κέντρο του Κινήματος.

Το κτίριο βρίσκεται, είναι κεντρικό σε εξαίρετη, περίοπτη θέση, σε καινούργια πολυκατοικία, στην οδό Κ. Γεωργούλη και Αριστομένους γωνία. Το ενοίκιο υψηλό και τα οικονομικά της Οργάνωσης πενιχρά. Τρέχω σε γνωστούς δημοκρατικούς γνωστούς μου και όχι μέλη  του Πασόκ και παρακαλώ για  οικονομική ενίσχυση. Άλλος θαρραλέα, κι άλλος επιφυλακτικά μου συμπαρίστανται, εξοικονομώ  τα ενοίκια δυο μηνών και την εγγύηση. Ελπίζω πως λίγο πριν τις εκλογές η οικονομική στήριξη θα είναι πιο εύκολη υπόθεση. Σε μια τέτοια προεκλογική περίοδο, όπως είναι γνωστό, εκείνοι που έχουν ελεύθερα κεντρικά ακίνητα για ενοικίαση, ζητούν απίθανα ποσά, ωστόσο φαίνεται πως υπήρξα πολύ τυχερός, ή ο εκμισθωτής με εκτιμούσε, που μάλλον το δεύτερο υποθέτω ίσχυσε, κι έτσι κατάφερα με λίγα χρήματα να ενοικιάσω πολύ καλό οίκημα, για γραφεία της Ν.Ε. που θα χρησιμοποιούνταν και για εκλογικό κέντρο, ομιλία προέδρου κλπ.

Όταν εγκαταστάθηκαν τα γραφεία της Ν.Ε. μπήκαν οι ταμπέλες από τη μια μεριά του μπαλκονιού ως την άλλη- δώρο και η ταμπέλα από φίλο δημοκράτη κι όχι πασόκο, έπιπλα πάλι δώρο-αυτά από μέλος του Πασόκ, το Γιάννη Μαυρέα- κόσμος άρχισε να ανεβαίνει στα γραφεία, να μιλάει για το Κίνημα κι όσο πλησίαζαν οι εκλογές ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν πως υπάρχει οργάνωση.

Παλιά μέλη επαναδραστηριοποιούνται, μπαίνουν στην οργάνωση, δηλώνουν διάθεση υποστήριξης οικονομικής και κομματικής, δέχονται να στελεχώσουν ομάδες δουλειάς. Εκείνη ακριβώς την περίοδο χρειάζομουν  στήριγμα και συμπαράσταση από τους δικούς μου, αλλά αντ΄ αυτών  το γραφείο της Ν.Ε. γέμιζε κόσμο, που ελάχιστες  φορές, σπάνια, ή καθόλου είχα δει  σε πασοκικό χώρο.  Είχανε πια μυριστεί πως το Πασόκ  προηγούνταν πολύ της Ένωσης Κέντρου κι ερχόντουσαν και δήλωναν, σαν από καιρό παθιασμένοι… πασοκάνθρωποι!

Το Πασόκ βέβαια είχε ανοιχτές τις πόρτες του  για όλο τον κόσμο, το μη προνομιούχο, ακόμα και για αυτούς, που τους ανοίγονταν η όρεξη για μελλοντικές επενδύσεις στο χαρτί που έπαιζε, ως φαντάζονταν το Κίνημα. Υπήρχαν  πόρτες ανοιχτές  και ευκαιρίες άνετες για σίγουρες πορείες! Ήταν πασίδηλο πως οι οργανωτικές αδυναμίες του Κινήματος ήταν τέτοιες, ή να το πω καλύτερα οι φίλοι και τα μέλη του Κινήματος δεν ήταν άμοιρα του νεοελληνικού σύνδρομου!

Το εύκολο κέρδος, η εύκολη προσπέλαση, τα λόγια τα ωφέλιμα για το θέατρο του παράλογου, που πάντα κάτω από τέτοιες περιστάσεις βρίσκει τρόπους να αναδυθεί σε ενορχηστρωμένες και βάρβαρες στρατηγικές!

Ποτέ δεν μπόρεσε ο Νεοέλληνας να βρει το δρόμο του κι είχε απόλυτο δίκιο ο ποιητής που κραύγαζε, Αντισταθείτε!…

Μα πως ;

Κόσμος πολύς ανέβαινε-κατέβαινε από τα γραφεία του Πασόκ, όλοι μαζί στη Μάχη, υπόσχονταν, ο Ανδρέας θα μας οδηγήσει στη Νίκη!

Πολιτικάντηδες, κουμπάροι, φίλοι του Κινήματος που ήθελαν να γίνουν μέλη, οι δυο υπογραφές στο άψε- σβήσε κι αμέσως με συνοπτικές διαδικασίες γίνονταν μέλη, αυτή ήταν και η άνωθεν σύσταση.

Χρειαζόμασταν ανθρώπους, ψηφοφόρους όσο γίνονταν πιο πολλούς κι ας βάζαμε λίγο νερό στο κρασί μας, όσο αφορούσε στο καταστατικό μας, αλλά να κρατάμε και τα όποια προσχήματα! Κι έρχονταν οι πολιτικάντηδες με τις ομάδες τους, έμπαιναν στο κόμμα κι άλλαζαν οι συσχετισμοί μέσα στις Τ.Ο. και Ο.Π. κι έτσι η Ν.Ε.  δεν μπορούσε πια να ελέγξει την κατάσταση. Οι υποψήφιοι βουλευτές πιάσανε κεντρικά γραφεία, ο ένας με τους δικούς του προπηλάκιζε τον άλλο του, ανθυποψήφιο, τα βάζανε με τη Ν.Ε. και τα μέλη των Συντονιστικών Επιτροπών των Οργανώσεων κι εκεί η Ν.Ε. ζητούσε τη βοήθεια των κεντρικαρίων, μα κι αυτοί που να βρούνε άκρη, σε όλη την επικράτεια τα ίδια περίπου πράγματα, ίδιες καταστάσεις επικρατούσαν, αυτό μάθαινα, όταν ζητούσα την αρωγή τους. Γνώριζα κάποια πρόσωπα, το ρόλο τους την τελευταία τριετία και τις επιδιώξεις τους φυσικά και μη μπορώντας να πράξω κάτι διαφορετικό, έκανα πως δεν καταλάβαινα και παρακολουθούσα τα πράγματα από κοντά. Λίγες ημέρες πριν τις εκλογές έδειχνε πως το Κίνημα θα ανέβαινε ψηλά, πιθανόν και να διπλασίαζε το ποσοστό του, ενώ κάποιοι μιλούσαν για θρίαμβο, ωστόσο εμείς, τα μέλη της Ν.Ε. ξέραμε πως αυτό θα ήταν μάλλον αδύνατο. Ο κόσμος ήταν ακόμα σφιγμένος, χωμένος βαθιά στα σύνδρομά του. Ήθελε τον Ανδρέα, αλλά όχι ακόμα για κυβερνήτη, φοβόταν. Τα Μέσα ενημέρωσης στα χέρια της συντηρητικής κυβέρνησης, τα υποβολιμαία, ακραία συνθήματα κατά των σοσιαλιστών, δεν άφηναν ελεύθερο το φρόνημα του Νεοέλληνα να εκδηλωθεί. Αλλά το γεγονός πως το Κίνημα θα κατακτούσε το αξίωμα της μείζονος Αντιπολίτευσης ήταν πέρα για πέρα συνειδητό πια  στην αντένα του λαού ορατό.

Παντού όπου κι αν γυρνάγαμε όλοι μας το επαναβεβαίωναν σε όλους τους τόνους.

-Άντε, πάτε για κυβέρνηση ο ένας, έ όχι και κυβέρνηση, σίγουρα θα αλλάξει η σύνθεση της Βουλής, πάνω από εκατό θα βγάλει ο Ανδρέας κι όλο πιο  ενθαρρυντικά ακόμα λόγια ακούγαμε από δω κι από κει. Αισθάνομουν δικαιωμένος, αν και μέσα στο κόμμα έβλεπα κάποια δυσάρεστα πράγματα.

Την προτελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές, ο Ανδρέας επισκέφτηκε την πόλη μας και είχε την μεγαλύτερη προεκλογική συγκέντρωση, που είχε ποτέ πολιτικός αρχηγός στην Καλαμάτα. Ήμουν εγώ που τον προλόγισα και αισθάνθηκα πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο ενθουσιασμένος. Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές, που έζησα θωρώντας από εκεί επάνω τον κόσμο να αποθεώνει τον Αντρέα, τον  λαϊκό ηγέτη του Κινήματος. Πρώτη μου φορά από τόσο κοντά έζησα εκείνο τον θρίαμβο, τον κόσμο κάτω να παραληρεί και τον ηγέτη μας να μαγνητίζει σίγουρα  εκείνο το πλήθος στην τεράστια πλατεία Β. Γεωργίου-Εθνικής Αντίστασης μετέπειτα-και λίγο μετά την ομιλία του Ανδρέα, στη μεγάλη αίθουσα του Αλμυρού, Αρόζας, αν καλά θυμάμαι τότε, να ακούω τον Αντρέα και να θαυμάζω απεριόριστα τη λαμπερή του προσωπικότητα κι ακόμα πολύ καλά ενθυμούμαι, πόσο με ενθουσίασε το φωτεινό μυαλό, τα σαγηνευτικά του λόγια, η πειστικότητα, που ασκούσε η λάμψη του και η εμβέλεια των νοημάτων του….

Οι εκλογές πέρασαν, το Πασόκ δικαιώθηκε για τους αγώνες των Οργανώσεων του, αλλά και η μαεστρία, η δημεγερσία του λαοπρόβλητου ηγέτη, αλλά κι ο λαός που ανυπόμονα έβλεπε την αλλαγή στα κοινοβουλευτικά δρώμενα, ανέδειξαν το Κίνημα δεύτερο κόμμα στη Βουλή με 26% κι 93 βουλευτές. Μα εδώ οφείλω να τονίσω πως η δεξαμενή των αριστερών δυνάμεων άδειαζε, επ΄ ωφελεία του Κινήματος. Ήταν καιρός να εκφραστούν και αυτές οι δυνάμεις από ένα δημοκρατικό και ως έδειχνε φίλα προσκείμενο, στα προβλήματα και τους πόθους των οραμάτων τους. Η Ένωση Κέντρου έμεινε στην τρίτη θέση, που στα επόμενα χρόνια, ή στους επόμενους μήνες της έμελλε να ψάξει για καινούργια αφεντικά ένθεν κακείθεν του πολιτικού της χώρου.

Δεν μπορούσα, παρά να είμαι κι εγώ ευχαριστημένος για το ποσοστό  που έφερε το Πασόκ στο συντηρητικό, μεσσηνιακό χώρο. Μόνο που για μένα από εκεί και πέρα ξεκινούσαν τα δύσκολα. Από τη μια μεριά είχα την  οικογένεια μου και το φιλικό μου  περιβάλλον, που με είχε κυριολεκτικά χάσει τους τελευταίους μήνες και με πίεζε να τα αφήσω όλα και να επιστρέψω στο σπίτι, στο σχολείο και στα παιδιά μου κι έχοντας, πια άμεση επίγνωση, πως είχα κατασπαταλήσει όλες μου τις δυνάμεις, όλη μου την ικμάδα και πως τώρα μετά την περίτρανη νίκη του κόμματός μου, όφειλα πραγματικά να επιστρέψω πια στα καθήκοντα του οικογενειάρχη του πατέρα, του συζύγου και του  επιχειρηματία, όμως στο βάθος έβλεπα, πως με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα υπονομευόταν το έργο μου σε μεγάλο βαθμό, αφού πια το θαυμάσιο μαγαζί, που άκουγε στο όνομα Πασόκ, είχε πολλούς μουστερήδες κι άρπαγες, που με περίμεναν στη γωνία κι ήταν βέβαια πολύ εύκολο να με εξαναγκάσουν σε συμβιβασμούς ή στη χειρότερη περίπτωση να με ανατρέψουν!

Κάποιοι βέβαια από δαύτους γνώριζαν πολύ καλά τα πράγματα και από πρώτο χέρι, τις όποιες δυσκολίες, δυσανασχετήσεις  μέσα στο στενό, οικογενειακό  μου χώρο κι  ήμουν υποχρεωμένος να αντιπαρέλθω, προκειμένου να σταθώ στα πόδια μου. Τώρα μετά από τόσα χρόνια, όντας ανατρέχω σε κείνες τις μνήμες κι αναγνωρίζω, το πόσες φορές αναγκάστηκα να υπερπηδήσω εκείνα τα μαγκανοπήγαδα, που μου είχανε στήσει οι κόλακες της εξουσίας που παραμόνευαν δίπλα μου, σχεδόν μέσα στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον, αισθάνομαι όχι πίκρα, μα αηδία και θα προτιμούσα να μην φέρνω στο νου μου εκείνες τις θύμησες, αλλ΄ όμως σεβόμενος τον εαυτό μου  και την ιστορία μου, για αυτό το λόγο, άλλωστε όλοι μας, που περνάμε από αυτό το φωτεινό διάστημα, ανάμεσα από το τίποτα της προέλευσης μας, έως τοάλλο τίποτα, προς το οποίο είμαστε καταδικασμένοι να πορευτούμε όλοι, όπως ορθά το έγραψε ο ποιητής, είμαι κι εγώ υποχρεωμένος να καταθέσω εκείνα μου τα βιώματα…

Μετά την περίλαμπρη νίκη του Πασόκ, πολλά μέλη της Ν.Ε. έχουν πολλές αντιθέσεις ανάμεσό τους, γεγονός, που έχει προκληθεί από τους πολιτευτές, τους ήδη εκλεγμένους κι αυτούς που έμειναν μακριά από τις πύλες της ...θεάς Βουλής! 

Αρχικά εκλέγονταν ο Αριστόδημος Μπουλούκος κι ο μακαρίτης Φοίβος Κόυτσικας, μόνο που από την επόμενη μέρα με κάποιες ενστάσεις και καταμετρήσεις ψηφοδελτίων την έδρα φάνηκε να την κερδίζει ο Θανάσης Φιλιππόπουλος, αλλά με ελάχιστες ψήφους. Δημιουργείται εκρηκτική κατάσταση στους κόλπους του Κινήματος. Μέλη απλά εναντίον μελών της Ν.Ε. και περισσότερο κατά του Γραμματέα! Για κάποιο χρονικό διάστημα συνεχίζεται ο πόλεμος ...φατριών ανάμεσα στα μέλη της Ν.Ε. η βαβούρα και τα αλληλοφαγώματα βγαίνουν κι έξω από το χώρο μας κι ως είναι φυσικό δημιουργούν ρήγματα μέσα στην οργάνωση.

Έχει δημιουργηθεί μια αναστάτωση στην Οργάνωση και έχει δοθεί ευκαιρία να μπουν κάποιοι  μέσα στο κόμμα, που από πολύν καρό το επιζητούσαν, ενώ παλιά και ικανά στελέχη, να αποχωρούν. Ο τελευταίος χρόνος τα είχε υπερβολικά κουράσει, αλλά και οικονομικά δυσχεράνει και με όλα αυτά, που έβλεπαν να γίνονται στην οργάνωση τους ενοχλούσαν κι έτσι προτίμησαν να αποτραβηχτούν. Προσπαθώ να πείσω παλιά κι έμπειρα στελέχη και μέλη να παραμείνουν στην Οργάνωση και να αντιπαλέψουν τις νέες εμβόλιμες διαθέσεις των νεοεισερχόμενων. Είναι ωστόσο γεγονός πως μέλη ακόμα και της Ν.Ε. συμμαχούν με εξωτερικούς παράγοντες, ώστε να εξαναγκάσουν τον Γραμματέα να συμβιβαστεί με τη νέα διαμορφωμένη κατάσταση. Ούτε το καταστατικό πια δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Μέλη νέων Συντονιστών Επιτροπών αντί να δεχτούν μέλη μόνο με αιτήσεις τους υπογεγραμμένες από δυο παλιά μέλη,  τους εγγράφουν απλά στα βιβλία μελών και δίχως καμιά καταστατική διαδικασία τους ...βαφτίζουν μέλη.  Κι ενώ η  οικονομική συνδρομή των μελών πραγματοποιούνταν με νόμιμα κουπόνια του Κινήματος μέσα από τη Ν.Ε. εισπράττουν με δικά τους μπλοκ και θεός είδε τι γίνονταν πια εκεί. Προσπάθησα να βάλω μια κάποια τάξη, αλλά είδα με θλίψη μου πως κι άλλα μέλη της Ν.Ε. συμφωνούσαν με τις αντιλήψεις των νέων Σ.Ε. των Τ.Ο.

Τώρα πια έβλεπαν μπροστά τους τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, το επόμενο φθινόπωρο κι έτσι τους έτρωγε πολύ να διαμορφώσουν μια νέα κατάσταση στα όργανα του Κινήματος, για να προτείνουν,  ή να προταθούν  για δημοτικοί άρχοντες! 

Είχαν φτάσει πια τα Χριστούγεννα και θέλησα να ξεκουραστώ λίγο, να περάσω τις άγιες μέρες με την οικογένειά μου, άλλωστε όλη αυτή η άθλια κατάσταση μέσα στην Οργάνωση την μετέφερα και στο σπίτι, γεγονός που δημιουργούσε πολλά, επιπρόσθετα προβλήματα. Ζήτησα λοιπόν από την Εκτελεστική Γραμματεία μια δίμηνη άδεια από τα καθήκοντά μου, πράγμα που έγινε μεν αποδεκτό, αλλά με κάποιες επιφυλάξεις κι αν γίνονταν να το ανέβαλα για κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα- φαίνεται πως γνώριζαν κεντρικά τι γίνονταν κι αλλού κι όσο να΄ ναι θέλανε να ελέγξουν την παραπέρα πορεία του Κινήματος-.

Βέβαια κι εγώ από τη μεριά μου γνώριζα πως πολλοί καιροφυλακτούσαν, μα όφειλα και στην οικογένειά μου μέρες που έρχονταν, να μείνω κοντά τους για τις γιορτές, αλλά και για το σχολείο μου επίσης, που είχε αρχίσει να φθίνει καταπώς η φήμη του και αρκετοί μαθητές να φεύγουν..

Καθήκοντα Γραμματέα θα εκτελούσε ο Β΄ Γραμματέας, που δεν ήταν άλλος από τον μακαρίτη Τάκη (Κώστα) Αδαμόπουλο από την Κυπαρισσία, μετέπειτα Δήμαρχο της πόλης του. Κάποιος σύντροφος της Ν.Ε. τότε μετά από λίγες ημέρες με χούγιαξε για αυτό μου το ολίσθημα…

-Έβαλες το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, μου είπε επί λέξει! Δεν ήθελα να το πιστέψω, αφού εγώ ήμουν εκείνος που τον είχα προτείνει για αυτή τη θέση κι όχι μόνο επειδή ήταν συμπατριώτης μου, από την Τριφυλία, τους Αρμενιούς, αλλά γιατί του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Φαίνεται πως εκείνος ο σύντροφος της Ν.Ε., που ήταν απέξω, γνώριζε καλύτερα τα πράγματα.  

Τον χρησιμοποίησαν λοιπόν, προκειμένου να περάσουν τα σχέδιά τους.

Εγώ πάντως πέρασα υπέροχα εκείνα τα ανέμελα Χριστούγεννα με τους δικούς μου. Μάλιστα ένιωσα τόσο ακμαίος, αφού και ποίηση έγραψα!

Δεν κράτησε όμως πολύ αυτή μου η ηρεμία κι ανεμελιά. Κόντευε η μεγάλη καλαματιανή γιορτή, η Υπαπαντή του Σωτήρος, στις 2 του Φλεβάρη,  όταν το μέλος του Οργανωτικού του Κινήματος, συγκεκριμένα ο Δημήτρης  Γαϊτανίδης, μου τηλεφώνησε για να μου ζητήσει την ακριβή ημερομηνία σύγκλισης της Ολομέλειας μελών του Κινήματος στο Νομό, που θα λάβαινε χώρα στην Καλαμάτα. Πήγα να εκραγώ. Του είπα πως κάποιο λάθος έχει γίνει κι εν πάση περιπτώσει εγώ δεν γνώριζα τίποτα. Του είπα πως δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο κι αμέσως τηλεφώνησα στο στον αντικαταστάτη μου(τον μακαρίτη πια Κ. Αδαμόπουλο).

 Εκείνος προφασίστηκε διάφορες δικαιολογίες, πως θα με ειδοποιούσε, πως δεν ήθελε να μου χαλάσει την ηρεμία κι άλλα τέτοια φαιδρά… Τον παρακάλεσα να μην ασχοληθεί ξανά με θέματα της Οργάνωσης και πως επανέρχομαι κανονικά στα καθήκοντά μου.

Κάλεσα αμέσως συνεδρίαση  της Ν.Ε. κι εκεί εξέθεσα τα πάντα. Διαπίστωσα πως μέσα στη Ν.Ε. υπήρχε πια μια μικρή ρήξη. Ήταν μέλη που είχανε συμφωνήσει με την άποψη του Β΄ Γραμματέα, κι άλλα πάλι που ήταν με το μέρος μου αναφανδόν, ωστόσο μου επέρριπταν κατηγόριες, πως κακώς είχα αφήσει να διογκωθεί η Τ.Ο. της Καλαμάτας και κάποια συγκεκριμένα μέλη της να ποδηγετούν την Οργάνωση.

Τελικά η Ολομέλεια που προσπάθησαν να στήσουν και μέσα από την οποία θα επεδίωκαν να διαβάλουν το νομαρχιακό όργανο και φυσικά τον Γραμματέα, μάλιστα παρουσία κεντρικού οργάνου, δεν έγινε. Όμως η ζημιά είχε ήδη τελεστεί. Το παιχνίδι των εισοδιστών-όπως ονόμαζαν τότε αυτού του είδους τις πρακτικές-είχε πετύχει διάνα! Πολλά μέλη έπαιζαν ήδη το παιχνίδι τους. Αυτή την πολιτική...ασθένεια φοβόταν πάντα ο Ανδρέας Παπανδρέου, κι αυτός ήταν ο λόγος που φοβόταν τις εκλογικές διαδικασίες, που για κάποιους τότε κεντρικάριους ήταν διαδικασίες με τρομοκρατικές μεθόδους! 

Ακόμα και κατά τις Νομαρχιακές Συνελεύσεις έντονη ήταν η ανησυχία, όπως καλά το είχα υποπτευθεί, όντας τα βλέμματα πάντων ήταν στραμμένα και στη δική μας Ν.Σ., αφού όπως ανάφερα πιο πάνω, ήταν η πρώτη στην επικράτεια. Κι είχανε δίκιο βέβαια, γιατί γνώριζα πως ήθελαν κάποια μέλη που προέρχονταν από τις Οργανώσεις Ιταλίας να μπουν στην Οργάνωση με πλάγιους παντοίους τρόπους.

Δεν είχα παρά να καταγγείλω κι εγώ το γεγονός αυτό, που αν και δεν είχε στοιχεία εισοδιστών, ωστόσο δημιουργούσε πρόβλημα στην παραπέρα πορεία της Οργάνωσης, δεν το έπραξα όμως για λόγους καθαρά προσωπικούς, αφού η ιστορία της κομματικής μου δραστηριότητας με είχε πολύ κουράσει κι είχανε ήδη αρχίσει στο σπίτι μου τα πρώτα σοβαρά προβλήματα. Από την άλλη είχα πολύ φοβηθεί για την πορεία των Οργανώσεων στο Νομό, που τόσο πολύ είχα δεθεί μαζί της.

Μπορεί στην πόλη της Καλαμάτας να υπήρχε πρόβλημα, αλλά στην επαρχία η Οργάνωση ήταν ακμαία κι έτσι ξεκίνησα την αντεπίθεση ποιοτική δουλειά στην οργανωτική πορεία του Κινήματος. Μπήκε λοιπόν πρόγραμμα στο οργανωτικό για συχνές επισκέψεις στις Οργανώσεις της επαρχίας.

Μα κι εδώ το μακρύ χέρι των εισοδιστών είχε καταφέρει να εισχωρήσει κι έτσι έμπαιναν κάποια πρωτοκλασάτα νέα μέλη σε κάποιες τέτοιες ομάδες διαφώτισης, έτσι που και η προσπάθεια αυτή δεν μπόρεσε να αποδώσει, ως θα όφειλε. Κι εδώ το προσωπείο της διαφώτισης, άρχισε δειλά-δειλά να δείχνει το πρόσωπό του, έπεφταν οι μάσκες κι ο πόλεμος πια ήταν πολύ πιο δύσκολος.

Οι σταυρωτήδες, όπως αποκαλούσα κάποιους νέους…συντρόφους μου, είχαν πολύ καλά καταστρώσει τα  στρατηγικά σχέδιά τους. Κι αυτό δεν ήταν άλλο παρά πως θα μεθοδεύσουν μια τέτοια κατάσταση στην Οργάνωση, ώστε να προτείνουν τους εαυτούς τους για το χρίσμα από το κόμμα, αφού οι δημοτικές εκλογές ελάχιστους μήνες απείχαν από την ημερομηνία διεξαγωγής τους.

Ήξερα πια καλά πως το παιχνίδι το είχα χαμένο. Κάποιοι σύντροφοί μου, μέλη της Ν.Ε. μου ζήτησαν να αντιδράσω, να καταγγείλω αυτά που γίνονταν μέσα στην Οργάνωση, αφού το μόνο που απασχολούσε τον Τ.Ο. Καλαμάτας δεν ήταν τίποτα άλλο πέρα από την απόχτηση του χρίσματος για τις δημοτικές εκλογές.  Αρχές καλοκαιριού και ο ακήρυχτος πόλεμος μέσα στην Οργάνωση καλά κρατούσε. Αργότερα  έμαθα πως κάποια μέλη της Τ.Ο. Καλαμάτας είχαν ανέβει στα κεντρικά γραφεία στην Αθήνα κι είχανε παίξει το ρόλο του υπεραμύντορα της Οργάνωσης και πως δήθεν εκόπτοντο για την παραπέρα πορεία της Οργάνωσης, πως Οργάνωση σωστή δεν υπήρχε και πως κάποιος… αυταρχικός Γραμματέας μόνο.. έλυνε κι έδενε! 

Οι…αναμάρτητοι του Πασόκ έστειλαν το μέλος της Κ. Ε. υπεύθυνο Οργανωτικού Ν. Μ. αργότερα και Νομάρχη διορισμένο του Κινήματος στο Νομό, για να εποπτεύσει στην...αποκαθήλωση του Α΄ Γραμματέα της Ν.Ε., που πριν από έναν περίπου χρόνο είχε πανηγυρικά από την οργανωμένη βάση εκλεγεί. Αυτό όμως έπρεπε να γίνει και με τη σύμφωνη γνώμη του Γραμματέα, για τον οποίο η Εκτελεστική Γραμματεία είχε σχεδόν πλέρια άποψη για τις δυνατότητές του, αλλά πρώτιστα για το ποιόν του. Αν έμπαινε όντως πρόβλημα εκούσιας αποχώρησής του, αυτό όφειλε να επιβεβαιωθεί από κεντρικό όργανο. Το κεντρικό αυτό στέλεχος βρέθηκε κι αυτό ήταν ο παραπάνω Ν. Μ., ο οποίος κατέβηκε στη Μεσσηνία, για να διαπιστώσει την οργανωτική δομή του Κινήματος στο Νομό. Πήρε κι ένα δευτερότερο στέλεχος του οποίου δεν θυμάμαι, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, αφού φυσικά γνώριζα ποιος ο λόγος της επίσκεψης του κεντρικού στελέχους κι είχα άλλωστε αφήσει να διαφανεί αυτή μου η επιθυμία για την εκούσια αποχώρησή μου από τη θέση όχι μόνο του Γραμματέα, αλλά και του απλού μέλους της Ν.Ε., οπότε τους…έλυνα τα χέρια. Αυτό το είχα κιόλας τηλεφωνικά αποκαλύψει σε μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας, το οποίο κι εκτιμούσα δεόντως, που προσπάθησε να με μεταπείσει, θεωρώντας πως δεν έπραττα το σωστό, όμως εγώ είχα πάρει τις αποφάσεις μου, αφού και η πίεση από τους δικούς μου ήταν αφόρητη, ποιος ξέρει, ίσως ένας από τους σταυρωτήδες μου είχε βάλει κι εκεί, βαθιά το χέρι του!

Ένα άλλο μέλος της Ε.Γ. που έμαθε για την απόφασή μου με πήρε κάποιο βράδυ τηλέφωνο και ήταν χαρακτηριστική η φράση του, όταν πείσμονα του απάντησα, πως είχα πια πάρει την απόφασή μου.

-Μα τώρα φεύγεις! Τώρα που οι αγώνες σου δικαιώθηκαν, αφήνεις ένα πόστο σημαντικό, αυτό του Α΄ Γραμματέα της Οργάνωσης και καλά γνωρίζεις την άποψη του προέδρου για σένα. Με προέτρεψε να μην το πράξω, αφού έτσι θα καταστρέψω την πολιτική μου καριέρα. Του εξήγησα πως μου είναι πολύ δύσκολο να αντισταθώ στα ύπουλα σχέδια εκείνης της ομάδας, δεν είχα την αντοχή να παλέψω όλη αυτή την πλεκτάνη, που είχε στηθεί γύρω μου, προκειμένου να στηρίξουν κάποιοι τις πολιτικές τους επιδιώξεις. Άλλωστε δεν ήμουν διατεθειμένος να τα βάλω μαζί τους, γιατί και πάλι εγώ θα έμενα εκτεθειμένος απέναντι στους φίλους και γνωστούς, που με είχανε προ πολλού επηρεάσει να τους αδειάσω τη γωνιά, προτού μου συμβεί τίποτα χειρότερο. Μετά από λίγες ημέρες, ένα άλλο στέλεχος του Κινήματος με παρακάλεσε να μην κάνω πίσω και πως τώρα περισσότερο από ποτέ με χρειάζονταν το Κίνημα. Του εξέθεσα τους λόγους μου κι αυτός προσπάθησε να μασήσει κάπως τα λόγια του, αλλά δεν φάνηκε να θέλει με επιμονή να με στηρίξει, οπότε η άποψή μου ισχυροποιήθηκε. Θα αποχωρούσα. Σιγά μην κάθονταν το υψηλόβαθμο στέλεχος να με πείσει να αντισταθώ! Θαρρώ πως τα ίδια γινόντουσαν κι αλλού, κι αυτοί της Μεσσηνίας δεν ήταν δα και οι χειρότεροι στην επικράτεια. Homo hominis lupus κι άντε εσύ να βρεις το δίκιο σου, λες και τα πολιτικά κόμματα εκτρέφουν τέτοιες ηθικές αντίστασης, ενάντια στους  lupus!

Όφειλα όμως να αποδείξω στο στέλεχος που στάλθηκε για να διαπιστώσει την οργανωτική κατάσταση  του κόμματος στο Νομό.

Η πρώτη μας επίσκεψη έγινε στην Τ.Ο. Μελιγαλά, μια κωμόπολη πολύ γνωστή για το πολύ μικρό ποσοστό που κατάφερε να εκφράζει δημοκρατικές απόψεις, ωστόσο εκεί υπήρχε μια καλή Οργάνωση. Και η …επιθεώρηση συνεχίστηκε στον Ο.Π. Βασιλικού και μετά κατά σειρά στις Τ.Ο. Κυπαρισσίας, Φιλιατρών, Γαργαλιάνων, Πυργάκι, Αμπελοφύτου, Βλαχόπουλου και Ο.Π. Πετριτσίου, Χαντζή, και τελευταία στην Τ.Ο. Μεσσήνης. Το κεντρικό στέλεχος κουράστηκε να επιθεωρεί οργανώσεις και μάλιστα τόσο ζωντανές. Τον είδα να έχει κατακουραστεί, όταν αργά το βράδυ πια είχαμε φτάσει ως την τελευταία Οργάνωση. Την ίδια ημέρα ένα άλλο μέλος της Ν. Ε., ο Δ. Β. είχε πραγματοποιήσει την ίδια…εκδρομούλα με άλλο στέλεχος από τα κεντρικά σε άλλες Οργανώσεις της Πυλίας.

Αργά το βράδυ,  σαν φτάσαμε στην Καλαμάτα είχα πια καταλάβει την αποστολή του συντρόφου… κεντρικάριου. Αν δηλαδή ένιωθα πια κουρασμένος και αν θα επιθυμούσα να ξεκουραστώ  καταθέτοντας την παραίτησή μου!!

Το έπραξα με όλη μου την καρδιά και περισσότερη αηδία! Αυτό ήταν. Τώρα πια τα εμπόδια από τη μεριά μου είχανε εντελώς εκλείψει. Το έδαφος ήταν πια ελεύθερο για δράση. Έπρεπε να βρεθεί λοιπόν μια κάποια λύση. Η εκλεγμένη Νομαρχιακή Επιτροπή όφειλε να στείλει τις παραιτήσεις της, τόσο απλά. Επέμενα πως αυτό έπρεπε να γίνει για το καλό του Κινήματος! Κάποιοι αντέδρασαν, δεν είχανε όμως κι άλλη επιλογή, ενώ κάποια άλλα μέλη Ν.Ε. είχαν τους λόγους τους να είναι ευχαριστημένοι, περισσότερο δε οι εκλεγμένοι βουλευτές, αφού τους έμενε κι αυτών το πεδίο ελεύθερο να δράσουν όπως επιθυμούσαν.

Δεν έχω υπόψη μου αν κάτι τέτοιο συνέβη σε άλλες Ν.Ε. της επικράτειας.

Μέσα σε λίγες ημέρες διορίστηκε Γραμματέας Ν.Ε. άτομο, ανενεργό ως μέλος της Τ.Ο. Καλαμάτας κι εν πάση περιπτώσει, άγνωστο στα μέλη της απελθούσης Ν.Ε. Θαρρώ πως όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν καλά  για ποιο πρόσωπο πρόκειται.

Όταν απευθύνθηκα σε μέλος της διορισμένης νέας Ν.Ε. και αρκετά γνωστό μου κι εξέφρασα την αντίθεσή μου για την επιλογή αυτή, λες και γύρισαν τα πράγματα πάλι στο 1974, μου απάντησε επί λέξει:

-Μα ο Γραμματέας θα κάνει, ότι εμείς του πούμε! Ενοχλήθηκα τόσο, που για αρκετό χρονικό διάστημα δεν ασχολήθηκα πια με την Οργάνωση.

Περνούσα πια τις καλύτερες ημέρες με  την οικογένειά μου, μόνο που είχα αργήσει να το διαπιστώσω αυτό! Η ζημιά είχε πια γίνει. Και την είχαν προκαλέσει οι άνθρωποι που πέρασαν πάνω από το πτώμα μου για να ανέβουν ψηλά και μάλιστα με τον πιο απεχθή τρόπο.

Στην Τ.Ο. Καλαμάτας γράφτηκαν καινούργια μέλη, χωρίς καμιά  καταστατική διαδικασία, οι δημοτικές εκλογές πλησίαζαν κι όλοι τους εισπράξανε πολιτικά οφέλη. Σε ένα κόμμα ανερχόμενο, που φαίνονταν πια πεντακάθαρα πως πάει πια για την εξουσία, ποιος θα ήταν εκείνος που δεν θα έμπαινε σαν άνοιγαν οι πόρτες, που έτσι κι αλλιώς διάπλατα ορθάνοιχτες βρίσκονταν, σε εκείνους που πρόσφεραν γη και ύδωρ για την ανέλιξή τους;

Ακόμα κι άτομα που πριν λίγο καιρό βρίσκονταν σε αντίπαλο στρατόπεδο και μάχονταν το Πασόκ, ως αντεθνικό κι αμερικανοκίνητο και μέμφονταν κύρια τον πρόεδρό του ως αμερικανοπουλημένο, τώρα έψελναν αίνους για αυτόν! Η κουτάλα ..γαρ!

Αισθάνομουν τόσο άσχημα ψυχολογικά, όχι γιατί  είχα χάσει τα πάντα, μα κύρια γιατί είχα αποστερηθεί την εμπιστοσύνη μου στους πάντες, ακόμα και στους πιότερο κοντινούς μου ανθρώπους, θαρρείς κι  αποτελούσε η αρετή σπάνιο, πια δείγμα ανάμεσά μας. Κι όμως αυτό ποτέ και με τίποτα δεν εξαγοράζεται.

Το καλοκαίρι πέρασε με πολλά προβλήματα μέσα στην οργάνωση, ωστόσο αυτό που είχανε βάλει σκοπό οι εισοδιστές το πέτυχαν. Με τον τρόπο τους κατάφεραν να βγάλουν απέξω κάποιους υποψήφιους, που θα μπορούσε να προτείνει το κόμμα κι έμειναν αυτοί να ...στρατευτούν, όπως άφησαν να διαρρεύσει και στη συνέχεια το δήλωσαν επίσημα αρχές του φθινοπώρου. Μια ομάδα άσχετων κι άγνωστων στο ευρύτερο κοινό της Καλαμάτας περιέρχονταν δικηγορικά γραφεία, ιατρεία και δήθεν ως εξουσιοδοτημένοι από το Κίνημα προέβαιναν σε διερευνητικές επιλογές. Μαζί τους κι ο διορισμένος Γραμματέας, που από το πουθενά βρέθηκε να ηγείται του τοπικού Πασόκ κι έτσι έδιναν την εντύπωση των άσχετων ή και των μη υπολογίσιμων. Που να δεχτούν κάποια προβεβλημένα πρόσωπα της πόλης να ακούσουν τέτοιες διαδικασίες. Φαίνεται πως αυτή η μέθοδος λειτούργησε πολύ επιδέξια κι έτσι δεν έμενε πια στο τέλος, αφού κανείς δεν δέχονταν το χρίσμα, να στρατευτεί ο κινών τα νήματα εκείνης της έξυπνης κι ωστόσο παμπόνηρης εκστρατείας!  Έτσι φτάσαμε στον Οκτώβριο, έγιναν οι εκλογές κι από τον πρώτο γύρο έμεινε εκτός του φαβορί της εκλογικής μάχης, και νυν δήμαρχος της πόλης με πλούσιο έργο και λαϊκή βάση ο Μ.Β.

Σε εκείνη την εκλογική αναμέτρηση υπήρχαν τρεις συνδυασμοί. Δύο από τη δεξιά, συντηρητική παράταξη κι ένας από το Πασόκ και λοιπά αριστερά κόμματα. Για την επαναληπτική αναμέτρηση έμεινε ο ένας  συνδυασμός με επικεφαλής τον Κ. Κ., που έσερνε πίσω του βαρίδια από τη χουντική εφταετία και ο άλλος με τον Σ. Μ. επικεφαλής από το Πασόκ  κι άλλες προοδευτικές δυνάμεις.  Εκεί παίχτηκε το παιχνίδι πολύ καλά, αφού η χουντική προέλευση του Κ. Κ. λειτούργησε αντίστροφα για αυτόν και τη μάχη κέρδισε  ο δημοκρατικός συνδυασμός. Όλα λοιπόν ήρθαν κατ΄ ευχήν! Αυτό υπήρξε και το σημαντικότερο γεγονός εκείνης της χρονιάς για την Καλαμάτα, που γιορτάστηκε δεόντως από τους δημοκρατικούς πολίτες της πόλης. Όλα αυτά τα είχε πολύ καλά διαβλέψει ο Σ. Μ. Βέβαια η τύχη δούλεψε μόνο για αυτόν, από τη στιγμή που ο πρώην δήμαρχος για ελάχιστους ψήφους έμεινε εκτός κι όλο το μένος των δικών του ξέσπασε εναντίον του Κ. Κ. Ακροδεξιοί ορκίζονταν ανοιχτά στις πλατείες της πόλης, πως θα προτιμούσαν να ψηφίσουν ΚΚΕ, παρά τον Κ. Κ. κι ως ήταν φυσικό ο νικητής των εκλογών θα μπορούσε να ήταν οιοσδήποτε, εκτός από τον Κ. Κ.

Από κει και πέρα η απομυθοποίησή μου υπήρξε στρατηγικά μεθοδευμένη. Όμως η Οργάνωση αφέθηκε να παραδέρνει στις αμαρτίες της και μετά από λίγο τη θέση του Γραμματέα πήρε ο δεύτερος Γραμματέας Τάκης Αδαμόπουλος από την Κυπαρισσία. Αλλά και πάλι τα προβλήματα της Οργάνωσης τεράστια, οπότε αναλαμβάνει πάλι η Ε. Γ. του Κινήματος να λύσει το πρόβλημα. Για το λόγο αυτό κατέρχεται στην Καλαμάτα το ίδιο μέλος της Κ. Ε. που μου είχε ζητήσει…ευγενικά την παραίτησή μου! Η κατάσταση ήταν πια ανεξέλεγκτη. Ο νέος δήμαρχος και μέλος του Κινήματος πια, που είχε βαλθεί να ποδηγετήσει την Οργάνωση, την είχε διχάσει, είχε δημιουργήσει φανατικούς φίλους, μα πιότερο φανατικούς εχθρούς μέσα στην Τ.Ο. Καλαμάτας. Κάποιοι μάλιστα απ΄ τους δεύτερους είχαν συμπαραταχθεί μαζί του στις δημοτικές εκλογές και τώρα ακόνιζαν τα κομματικά τους μαχαίρια για εκδίκηση.

Μου ζητήθηκε από τον ίδιο κεντρικάριο, που είχε συναινέσει στην αποπομπή μου, να μπω ξανά στη νέα Ν.Ε. ως επίλεκτο μέλος, αφού γνώριζα καλά την Οργάνωση και ήταν φυσικό να με δεχτούν πάλι τα ιστορικά μέλη της. Μαζί μου ακόμα δυο άλλα μέλη, που είχανε αποστασιοποιηθεί. Ο γιατρός, Παναγιώτης Σοφός και ο ηλεκτρολόγος αυτοκινήτων, Φλέσσας Στάικος.

Με αυτή της τη σύνθεση η Ν.Ε. θα προετοίμαζε τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, που ως έδειχναν τα πράγματα θα προκήρυσσε πρόωρα, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, αφού βιάζονταν να ανέβει στο ύπατο αξίωμα, έχοντας και αυτός λεηλατήσει την Ένωση Κέντρου, αλλά κύρια επειδή φοβούνταν, πως η επέλαση του Ανδρέα Παπανδρέου, έρχονταν ακάθεκτη.

Ανέλαβα την υπευθυνότητα του Οργανωτικού κι ως τέτοιος ξαναμπήκα με την ίδια ή και μεγαλύτερη ζέση στη δουλειά. Είχα δουλέψει πολύ για εκείνη την Οργάνωση και δεν ήθελα να χαθούν κι άλλες ευκαιρίες. Η δραστηριότητά μου εξαντλήθηκε κύρια στην επαρχία, γιατί την είχαν αφήσει απενεργοποιημένη και δίχως αυτήν εκλογές δεν κερδίζονταν. Στις επαφές μου στην επαρχία έβλεπα πια πεντακάθαρα, πως οι εκλογές θα κερδηθούν, δεν χώραγε αμφιβολία. Τα μηνύματα νίκης έφταναν από παντού. Στα καφενεία, στα χωράφια, στις γειτονιές, στα μαγαζιά, παντού ο κόσμος μίλαγε για βέβαιη νίκη του Πασόκ Όπου κι αν περνάγαμε, με όποιους ερχόμαστε σε επαφή, όλοι είχαν βαθιά πιστέψει, πως το Πασόκ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Όλο το καλοκαίρι τα πόδια μας βγάλανε νερό. Διατρέχαμε τη Μεσσηνία από τη μια ως την άλλη άκρια. Οι Οργανώσεις είχανε βρει το ρυθμό τους και κάποιες είχανε… ανάψει φωτιές! Γίνονται τοπικές συνελεύσεις, εκλέγονται νέα όργανα, παίρνονται σωστές αποφάσεις για καίρια αιτήματα αγροτών. Καταγράφονται τα αγροτικά προβλήματα και καταρτίζονται ειδικές εισηγήσεις, που στη συνέχεια στέλνονται στις κεντρικές επιτροπές επεξεργασίας του Πασόκ. Στην τελευταία φάση γίνονται προτάσεις από τις γενικές συνελεύσεις των Τ.Ο και Ο.Π. για υποψήφιους βουλευτές του Κινήματος. Οι δυο ήδη βουλευτές αυτοδίκαια θα υπάρχουν στα ψηφοδέλτια. Προτείνομαι για υποψήφιος βουλευτής από  πολλές Τ.Ο. και Ο.Π. και μάλιστα σε πολύ υψηλή θέση, ανάμεσα στους πρώτους. Φαίνεται πως η απομυθοποίησή μου, τουλάχιστον στην επαρχία, δεν έχει ακόμα συντελεστεί. Το όνομά μου υπάρχει ζωντανό σε όλες τις οργανώσεις της επαρχίας, ακόμα και μέσα στην πόλη της Καλαμάτας. Αισθάνομαι υπέροχα. Οι αγώνες μου, αναλογίζομαι, πως τώρα πια δικαιώνονται.

Αλλά, ω, του θαύματος  σε κάποιες οργανώσεις της Καλαμάτας, αλλά και στον Ο.Π. της Κορώνης υπάρχει και το όνομα της συζύγου μου, ως υποψήφιας βουλευτού! Να σημειωθεί πως η σύζυγός μου, ποτέ δεν υπήρξε μέλος καμιάς Οργάνωσης, όχι πως εγώ δεν το ήθελα, αλλά αυτή δεν είχε ποτέ επιδιώξει κάτι τέτοιο, τουναντίον ποτέ της δεν συναίνεσε για το δικό μου ρόλο στην Οργάνωση…

 Όταν είδα να φτάνει το όνομα της γυναίκας μου με προτάσεις  κι από κάποιες άλλες Οργανώσεις της Καλαμάτας, κατάλαβα τι σήμαιναν όλα αυτά, όμως το δέχτηκα με την ελπίδα, πως θα μπορούσαν να ηρεμήσουν τα πράγματα στο σπίτι, γιατί οι σχέσεις μας περνούσαν μια σοβαρή κρίση. Μόνο όποιος έχει ζήσει τέτοιες καταστάσεις, θαρρώ, καταλαβαίνει πως έφτασα στο σημείο να δεχτώ μια τέτοια υποβάθμιση…

Στην επιλογή από τους προτεινόμενους υποψηφίους από τις Οργανώσεις εκτός από τα μέλη της Ν.Ε. συμμετείχε ανώτερο στέλεχος του Εκτελεστικού Γραφείου, ο Παρασκευάς Αυγερινός. Σε παρατήρησή του, πως δεν είναι φρόνιμο σε μια περιοχή, όπως η Μεσσηνία να παίρνει τη θέση μου η γυναίκα μου, την οποία άλλωστε στην επαρχία πέρα από το όνομά της κανείς δεν τη γνώριζε, αντιπαρήλθα τη νύξη με την ίδια πάντα  δικαιολογία, πως ήταν και δική μου επιθυμία, γεγονός που άφηνα να εννοηθεί στο φιλικό μου περιβάλλον.

Βέβαια ήξερα πολύ καλά, πως κάτι τέτοιο το ήθελε πολύ η σύζυγός μου και προκειμένου να επέλθει έστω και κάποια παροδική ηρεμία στο σπίτι, το δέχτηκα με τη συναινετική, συζυγική αλληλεγγύη. Μέσα μου όμως γνώριζα καλά τι είχε συμβεί, τι παιχνίδι είχε παιχτεί σε βάρος μου. Για το καλό της οικογένειάς μου το…κατάπια!

Οι εκλογές προκηρύχτηκαν για τις 18 Οχτώβρη κι όλα τα μέλη ξεχύθηκαν στην επαρχία κάνοντας γνωστό το κυβερνητικό πρόγραμμα του Κινήματος. Για μένα το έργο ήταν διπλό. Είχα επιπλέον να δουλέψω για την προώθηση της συζύγου μου. Δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα από τα προγράμματα του Πασόκ, αλλά και την επαρχία επίσης. Για ένα περίπου μήνα εγκαταλείψαμε σπίτι, παιδιά και σχολείο, διατρέξαμε όλη  την Μεσσηνία, από τη Μάνη ως την Τριφυλία κι από την Πυλία ως τις υπώρειες της ορεινής Μεσσήνης και Τριφυλίας. Γεγονός είναι πως δέχτηκαν την υποψηφιότητα της, μα περίμεναν εμένα υποψήφιο κι εδώ κάποιοι δεν συμφώνησαν μαζί μου, κι ούτε που υπερψήφισαν τη σύζυγό μου από αντίδραση προφανώς, αφού το γεγονός της δικής μου απόρριψης, σχολιάστηκε δυσμενώς.

Μάλιστα καλοί μου φίλοι μου το τόνισαν κατάμουτρα.

-Έκαψες και τα δικά σου τα χαρτιά, μου είπε κάποιος κι ένας άλλος, πιότερο εμφαντικά:

-Κρίμα καημένε! Δεν έπρεπε για δεύτερη φορά να υποκύψεις στις κομματικές διελκυστίνδες!

Γεγονός πάντως είναι, πως από την ιδιαίτερη πατρίδα μου την αγαπημένη μου, Τριφυλία, ψηφίστηκε ιδιαίτερα προνομιακά, χάρη στη δική μου καταγωγή, έλαβε κάπου 1700 σταυρούς κι από όλη την άλλη Μεσσηνία μόλις, που έφτασε τους 500, παρόλο που την επαρχία αυτή σε ελάχιστα  χωριά καταφέραμε να πάμε, αφού το πρόγραμμα δεν έβγαινε, γιατί εκείνη η επαρχία μας έπεφτε πολύ μακριά κι ο χρόνος δεν μας περίσσευε. Γνώριζα όμως πως η φήμη μου στην επαρχία αυτή ήταν διαδεδομένη και τα χωριά της ορεινής μου περιοχής, αν κι ανήκαν σε άλλο χώρο, την ψήφισαν μονοκούκι!

Δυστυχώς όμως, στην υπόλοιπη Μεσσηνία υπήρξε δυσφημιστική προβοκάτσια ενάντια στη σύζυγό μου και σε μένα, πράγμα που δεν τόλμησαν να πράξουν στην Τριφυλία. Κι όλα αυτά μέσα από τους κύκλους των άλλων ανθυποψηφίων του Κινήματος, για ίδιους λόγους φυσικά. Πολλά από αυτά που ακούστηκαν είχαν στόχο την αποδυνάμωσή της και φυσικά κάτι τέτοιο βόλευε κάποιους. Αυτό συνέβη σε χωριά της Πυλίας, όπως εγώ προσωπικά αργότερα διαπίστωσα.

Κι όμως σε μια πολύ δύσκολη περιοχή, το ποσοστό του Πασόκ ξεπέρασε κατά πολύ το μέσο όρο της επικράτειας. Ιδιαίτερα στα ορεινά χωριά, του πάλαι ποτέ δήμου Τριπύλης, το ποσοστό του Πασόκ ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη και αυτό οφείλονταν κατά κύριο λόγο, στη δική μου σχέση με τους ανθρώπους των χωριών αυτών, μα ακόμη και σε άλλες πόλεις της Τριφυλίας, Κυπαρισσία, Φιλιατρά, Γαργαλιάνους, Χώρα, Κοπανάκι  κι άλλες μικρότερες κωμοπόλεις, η σύζυγός μου υπερψηφίστηκε. Συγκέντρωσε τελικά 2214 ψήφους, που για εκείνη την εποχή θεωρήθηκε αξιόλογος αριθμός ψηφοφόρων και μάλιστα για μια γυναίκα!

Εμένα με ταλάνιζε ακόμη εκείνη η φτιαγμένη ιστορία της υποψηφιότητας της γυναίκας μου, αν και κατά βάθος γνώριζα, γιατί το είχαν μεθοδεύσει, τόσο οι τοπικοί άρχοντες, όσο και οι άλλοι πολιτευτές.

Από τη μια μεριά επιτυγχάνονταν η δική μου σίγουρη, απομυθοποίηση, αφού η οργανωμένη βάση είχε συνδέσει το όνομά μου με το Κίνημα, αλλά και κάποιοι υποψήφιοι, που στηρίζονταν στην Τριφυλία, πίστευαν πως η δική μου υποψηφιότητα θα μπορούσε να τους στερήσει την εκλογιμότητά τους. Ενώ τώρα θα μπορούσαν εύκολα να ψεγαδιάσουν τη σύντροφό μου, όχι εμένα, ιδιαίτερα στη Μάνη και στην Πυλία, όπου έπεσε η περισσότερη λάσπη σε βάρος της!

Μετά τις εκλογές για μένα οι δυσκολίες ήταν σαφώς περισσότερες. Ανέκυψαν πιο πολλά προβλήματα πέραν αυτών των σχέσεων αναμεταξύ μας, αφού πίστευε πως με την εκλογή της θα άλλαζαν κάποια πράγματα, έτσι πίστευε η σύζυγός μου. Έβλεπε τη συμπάθεια του κόσμου παντού διάχυτη, όλοι της έλεγαν πως θα πάει πολύ καλά, πως θα εκλεγεί βουλευτίνα κι αυτή τα έπαιρνε σοβαρά υπόψη της, κάτι που εγώ ποτέ δεν το είχα πιστέψει, απλώς πέρναγα μια περίοδο δύσκολη, τόσο μέσα στην οικογένεια, όσο και μέσα στην Οργάνωση. Τώρα μετά απ΄ όλα αυτά έρχονταν και η οικονομική κατάσταση που είχε σαφώς επιδεινωθεί.

Προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου, το όφειλα περισσότερο για τα παιδιά μου. Αυτό όφειλα πάση θυσία να το πράξω. Εδώ δεν υπήρχαν πια επιλογές. Παρόλο που το κόμμα με είχε ποτίσει ..πικρό κρασί, όφειλα να το πιω ως τον πάτο!

Εξακολούθησα να βρίσκομαι στη Ν.Ε. πιότερο για λόγους εγωιστικούς και καθόλου ωφέλιμους, τόσο οικονομικά, όσο και ψυχολογικά. Δεν ήθελα να αισθάνομαι εξωπεταγμένος, ως ένα ιστορικό στέλεχος, που το κόμμα τον έστειλε στο σπίτι του, όπως διατείνονταν κάποιες τοπικές εφημερίδες, παλιότερα με την τότε αποχώρησή μου ή και τώρα ετοιμάζονταν να πράξουν από κάποιες πηγές παίρνοντας πληροφορίες.

Δεν σκόπευα να χάσω το παιχνίδι αμαχητί κι αυτό ήταν το μεγάλο μου βάσανο, ή η ανυπέρβλητη υπομονή μου, μα κι επιμονή μου συγχρόνως. Διαισθανόμουνα πως άντεχα ακόμα και πως κάποτε θα κέρδιζα εκείνο τον άνισο αγώνα. Δε μπόρεσα ποτέ να ανεχθώ το γεγονός, πως κάποιοι θερμοκέφαλοι πασόκοι, το έπαιζαν με καραμελίστικο τρόπο δυσφημώντας με, ως αυταρχικό, εγωκεντρικό, ως μονομάχο κι αεροκωπηλάτη!

Κι είχα τους λόγους μου να αντέχω και να μην πετάξω τα όπλα μου καταγής! Φαίνεται πως ο φιλαράκος μου, το πασίγνωστο γκαρσόνι από τα τότε Γαλάξια,  είχε δίκιο, που με τον τρόπο του με ειρωνευόταν, όντας άκουγε τους λεβέντες καφενόβιους εκεί μέσα τι σκάρωναν σε βάρος μου, και τους απαντούσε με εκείνο το ανεπανάληπτο κι αμίμητο:

-Ρε σεις κουφάλες, δεν έχει ανάγκη εφτούνος, είναι μεγάλη πουρναρόριζα! 

Κι εννοούσε την αφεντιά μου, ο φίλος από τις Βρύσες  της Αρκαδιάς, Τ. Γ. και όταν κάποιο απομεσήμερο με συνάντησε απέξω από το σχολείο μου, που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι μου, μού μίλησε για πράγματα φοβερά, που είχε ακούσει από κάποια γνωστά προσώπατα!

Και δεν ήταν ο πόλεμος, που μου γινόταν μέσα στο κόμμα, αλλά κι απέξω και μάλιστα σκληρός, ανελέητος, οικονομικός. Έως εκεί είχαν κάποιοι φτάσει. Τώρα βέβαια θα μπορούσε κανείς να μου πει, τι θα περίμενα από άτομα που μπήκαν στην Οργάνωση για να παίξουν τέτοιου είδους παιχνίδια,  ανήθικα, βρώμικα καλύτερα θα έλεγα, με πάσα βεβαιότητα. Κι εγώ δεν είχα φροντίσει να προστατεύσω τα νώτα μου. Αυτό θα έπρεπε να ήταν το πρώτο μου μέλημα, όμως ομολογώ, πως εγώ μπήκα σε αυτό τον πολιτικό χώρο κι έδωσα ό,τι είχα και δεν είχα, όλη μου τη ζωτικότητα, όλη μου την ικμάδα για το καλό του Κινήματος της Αλλαγής, για να κατακτήσει την εξουσία και να αλλάξει τη ζωή μας. Κι αυτό το έκανα όχι για μένα, μα για το καλό της χώρας, των παιδιών μου! Δεν φανταζόμουνα πως θα γίνομουν ο αποδιοπομπαίος τράγος… Αλλά το χειρότερο για μένα ήταν, όταν έβλεπα άτομα που πολεμούσαν, πριν λίγα χρόνια ή και μήνες, κάποιους άλλους, μανιωδώς το Πασόκ και τον πρόεδρό του, όχι μόνο έμπαιναν στην Οργάνωση, αλλά να γίνονται και στελέχη πρώτου μεγέθους και με μεθόδους  που να εξαναγκάζουν ιστορικά στελέχη να αποστασιοποιούνται κι έτσι να μένει ελεύθερο το πεδίο δράσης τους, όχι φυσικά επ΄ αγαθώ του Κινήματος αλλά της αφεντιάς τους! 

Αυτά συνέβαιναν τότε που όλοι ήταν σίγουροι πια πως το Πασόκ θα γινόταν κυβέρνηση κι όντως στις 18 Οχτώβρη το Πασόκ…συναντήθηκε με την ιστορία κι ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωσε  πως θα ήταν πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Σαφώς κι ήταν το σωστότερο για έναν σοσιαλιστή πρωθυπουργό, αλλά όταν άφηνε να εννοηθεί πως άνοιγαν οι πύλες της οργάνωσης, για να μπουν μέσα όσοι …πιστοί προσέλθετε, έγινε το έλα να δεις! Εκείνοι που λυσσαλέα το πολέμησαν εισήλθαν από τις ορθάνοιχτες πόρτες κι έτσι πια ήταν σίγουρο πως θα άλλαζε και η δομή της οργανωμένης βάσης. Όσοι προσπάθησαν να εμποδίσουν ή να ελέγξουν κάτι τέτοιο, μάταια  το επιχείρησαν. Μόνο σπασμωδικές κινήσεις θα γινόντουσαν. Εκεί πια που η κατάσταση ξέφυγε τελείως, ήταν οι κλαδικές οργανώσεις, όπου έβαλαν βαθιά το χέρι τους στη διαμόρφωση της κοινωνικής πολιτικής, αλλά ακόμα και στον εξοστρακισμό μη αρεστών ανθρώπων, που θέλησαν με τη δύναμη που διέθεταν για να εξαποστείλουν όλους από ...Σουφλί και πάνω!

Έζησα τέτοιες καταστάσεις, που ακόμα και σήμερα, όντας ανατρέχω σε κάποιες μου θύμησες, εκείνης της εποχής, αισθάνομαι τουλάχιστον ντροπή. Αλλά για  να ελέγξει κανείς τα πάντα μέσα στην οργάνωση, χρησιμοποιούσε ό,τι περνάει από το χέρι του κι έγραφε όσους γίνονταν περισσότερους, έτσι πια μπορούσε να περάσει τα κελεύσματα των κολλητών του.

Ήμουν ακόμα μέλος της Ν.Ε. έχοντας μόνο μια ψήφο, ή εν πάση περιπτώσει  είχα την ίδια άποψη με τη μειοψηφία της.

Στα μέσα της Άνοιξης του 1982 ξεκίνησαν οι διαδικασίες στις Οργανώσεις για την εκλογή της νέας Ν.Ε. και των άλλων οργάνων της βάσης. Υπήρχε μια τρομοκρατική θα μπορούσε κανείς να πει, ατμόσφαιρα γύρω από τις διαδικασίες εκλογής των διαφόρων αντιπροσώπων,  από τις Οργανώσεις Βάσης.

Εδώ οφείλω να ομολογήσω πως ένα μέρος των μελών της Ν.Ε. όφειλε να δράσει με τα ίδια ακριβώς μέτρα εκείνων που ήθελαν να ποδηγετήσουν την Οργάνωση, επ΄ ωφελεία τοπικών αρχόντων και επικίνδυνων πολιτικάντηδων, για να μη καταστούν οι Οργανώσεις άβουλα όντα στα χέρια επιτήδειων, με περαιτέρω καταστροφικές τάσεις μέσα στην Οργάνωση. Η Οργάνωση έπρεπε να μη σκύψει το κεφάλι, παρά να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να δράσει σε περίπτωση άλωσής της από εξωθεσμικά όργανα

Η δύναμη των οργανωμένων μελών μέσα στην πόλη της Καλαμάτας βρίσκονταν πιο κοντά στις επιδιώξεις αυτών, που ήθελαν για ίδιον όφελος να ποδηγετήσουν το χώρο, ωστόσο η επαρχία(Μεσσήνη, Πυλία, Τριφυλία και με προεξάρχουσα τη Μάνη), ήταν σε θέση να κινηθεί άνετα  και να αντισταθεί στις βουλές του μέλλοντος μεσσηνιάρχη!  

Τα μέλη των Οργανώσεων στις επαρχίες λίγο-πολύ γνώριζαν τι συνέβαινε, αλλ΄ επειδή γνώριζαν πως σε λίγο και η κυβέρνηση θα συντασσόταν με τη μεριά του τοπάρχη, κρατούσε κάποιες αποστάσεις κι αυτό μας δυσκόλευε αρκετά, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, έπραττε κατά το ελληνικό πια σύνδρομο!

Η μάχη δύσκολη κι ως φαίνονταν η επικράτηση του ...δημαρχιακού στρατοπέδου μάλλον επιβεβαιωμένη. Έπρεπε λοιπόν η άλλη ομάδα, στην οποία ανήκα να δράσει  δραστήρια, να παίξει με τα ίδια χαρτιά, ειδάλλως θα χάνονταν τα πάντα. Όλοι μας κάθε πρωί ξεκινάγαμε μπονόρα για την επαρχία και μαγαζί, το μαγαζί, χωράφι το χωράφι και σπίτι το σπίτι μεταφέραμε τις απόψεις μας, τονίσαμε την απόπειρα πως πάει να αλωθεί τελικά η Οργάνωση από  άτομα, που ήρθαν για να δρέψουν τα επιμίσθια, να διαλύσουν όταν αυτό δεν θα τους βολεύει την Οργάνωση.

Κάποιοι πείθονταν και εργάζονταν μαζί μας για να μην χάσει η οργανωμένη βάση τους στόχους της.

Χρειάστηκε κόπος πολύς, μόχθος ανείπωτος για να πεισθούν ακόμα και παλιά μέλη, ωστόσο κάποιοι που έστερξαν στο πείσμα μας, μπήκαν μπροστάρηδες κι έτσι στις επαρχιακές συνελεύσεις, άρχισε να φαίνεται δειλά στην αρχή, καταφανώς στη συνέχεια, πως οι άλλοι έχαναν το παιχνίδι.

Το αποκορύφωμα  έντασης ανάμεσα στις δυο πλευρές υπήρξε στην Καλαμάτα,  αφού εκεί  στήριζαν με όλες τους τις δυνάμεις τους δικούς του αντιπροσώπους, ώστε να έχουν την υπεροχή,  για να εκλέξουν την πλειοψηφία στη Ν.Ε. Εκεί δημιουργήθηκε και η τραγελαφική εκείνη ιστορία των σημαδεμένων χαρτιών από το επισπεύσαντα αδερφό του τοπάρχη, να αρπάξει το Μανιάτη από το μανίκι, όντας σημείωνε  κάποια ονόματα υποψηφίων αντιπροσώπων σε λευκά χαρτιά, πράγμα που γίνονταν σε κάθε τέτοια εκλογική διαδικασία.

Πάραυτα συνήλθε το Πειθαρχικό Συμβούλιο–το διορισμένο κι ελεγχόμενο από τον τοπάρχη-και προέβη στη διαγραφή μου από την Οργάνωση, όπως και του Στέλιου Βενιού. Πράγμα που αναστάτωσε όλη την εκλογική βάση. Τότε ήταν που ανάλαβε ο αείμνηστος Γ. Γεννηματάς, διαφωνώντας κάθετα, με την ενέργεια εκείνου του άτυπου ουσιαστικά οργάνου, που ποτέ νωρίτερα δεν είχε συνέλθει, για τέτοιο θέμα. Την ίδια ημέρα με ενημέρωσε ο ίδιος προσωπικά, πως αν μου έφεραν κάποια απόφαση, να μην τη λάβω υπόψη μου, γιατί δεν έχει καμιά αξία!

-Ήταν σαν να μη το έλαβα ποτέ!

Εκείνο το τηλεφώνημα από τον υπουργό Εσωτερικών αν δεν με απατά η μνήμη μου, μου έδωσε φτερά, αν και την επόμενη ημέρα η εβδομαδιαία εφημερίδα Μάχη, που στήριζε αναφανδόν το Κίνημα, βγήκε και τα έβαλε μαζί μου! Έλα όμως που τον είχανε τουμπάρει ο τοπάρχης και κάποιοι άλλοι, μάλλον και Πύλιος τοπάρχης. Τι κάνουν τα συμφέροντα! Κάποια μέρα πολύ αργότερα μου ζήτησε συγγνώμη ο συντάκτης εκείνου του ρεπορτάζ. Καημένε- ο θεός ας αναπαύει τη ψυχή σου!- Σπύρο!

Αρχές Ιούλη πραγματοποιήθηκε η Νομαρχιακή Συνέλευση στο Κέντρο Γρηγόρη, εκεί που στεγάζεται σήμερα το ΚΤΕΛ Καλαμάτας. Από τα κεντρικά παραβρέθηκε η Βάσω Παπανδρέου. Παρόλη την κινητικότητα των τοπαρχών, πήρε την άνετη πλειοψηφία η ομάδα στην οποία συμμετείχα, σε μέλη Ν.Ε. κι όλων των άλλων οργάνων.

Για την ιστορία και μόνο αναφέρω τα μέλη Ν.Ε.  που εκλέχτηκαν κατά σειρά ψήφων: Ανδρέας Σαρρής, Σωτήρης Γυφτάκης, Δημήτρης Βεργόπουλος, Κώστας Κατσούλης, Δημητρης Σάμιος, Χρίστος Χριστοφιλόπουλος, Δημήτρης Λυκοτραφίτης και Κώστας Κουφόγιαννης, ενώ από την άλλη μεριά των τοπαρχών Καλαμάτας, Φιλιατρών και την άμεση στήριξη της πιο πάνω εφημερίδας, οι παρακάτω: Παναγιώτης Παπαδόπουλος, Γιώργος Καρκατζούλης, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Νίκος Αντωναρόπουλος κι Αντώνης Βιδάλης.

Οι λοιδορίες οι κουτσαβακισμοί έδιναν κι έπαιρναν τόσο κατά την ψηφοφορία, όσο και  μετά την έκδοση των αποτελεσμάτων, που εντάθηκαν πιο πολύ.  

Πάλι για την ιστορία και μόνο αντιγράφω επακριβώς  το πρώτο έγγραφο της νέας Ν.Ε. κι είναι το πρώτο  άλλωστε έγγραφο του Πασόκ που κοινοποιώ, αλλά όλα αυτά έτσι κι αλλιώς δημοσιεύτηκαν την επόμενη μέρα σε όλα τα τοπικά έντυπα.

Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ                                            Καλαμάτα 16-7-1982

Αριθ.Πρωτ.1

                                                                                                 Προς

                                                         1)Επιτροπή Οργανωτικού ΠΑΣΟΚ, Αθήνα

                                                         2) Βουλευτές  ΠΑΣΟΚ Μεσσηνίας  Φοίβο        

                                                        Κούτσικα, Αριστόδημο Μπουλούκο, Θανάση

                                                        Φιλιππόπουλο

                                                       3)Επαρχιακά- Τομεακά Γραφεία ΠΑΣΟΚ

                                                       Μεσσηνίας

                                                       4)Τ.Ο. και Ο.Π. ΠΑΣΟΚ Μεσσηνίας

 Θέμα: Α)Συγκρότηση σε Σώμα της Ν.Ε. Β) Οικονομικά πλάνα

Η Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Μεσσηνίας στη συνεδρίασή της  12.7.1982 και 15.7.1982 (Αριθ. Πρακτικών 1και 2) συγκροτήθηκε σε Σώμα ως εξής:

1.      Α΄ Γραμματέας Ανδρέας Σαρρής 2. Β΄ Γραμματέας Δημήτρης Βεργόπουλος και

3)Τριμελής Γραμματεία:

Ανδρέας Σαρρής, Σωτήρης Γυφτάκης, Γιώργος Καρκατζούλης

4.Υπεύθυνος Οργανωτικού: Δημήτρης Βεργόπουλος

5.Υπεύθυνος Διαφώτισης: Παναγιώτης Παπαδόπουλος

6.Υπεύθυνος Νεολαίας: Νίκος Κωνσταντόπουλος

7.Υπεύθυνος Οικονομικού: Κώστας Κουφόγιαννης

8.Υπεύθυνος ΑΤΟΠ: Αντώνης Βιδάλης

9.Υπεύθυνος Πολιτιστικού: Νίκος Αντωναρόπουλος

10.Υπεύθυνος Εργατοϋπαλλήλων: Σωτήρης Γυφτάκης

11.Υπεύθυνος Επιστημόνων –Καλλιτεχνών: Γεώργιος Καρκατζούλης

12. Υπεύθυνος Τύπου: Ανδρέας Σαρρής

13. Υπεύθυνος Κινητοποιήσεων: Δημήτρης Λυκοτραφίτης

14.Υπεύθυνος Γραφείου Τεκμηρίωσης: Σωτήρης Γυφτάκης

16. Υπεύθυνος Γραφείου Κοινοβουλευτικής Εκπροσώπησης: Ανδρέας Σαρρής

17.Υπεύθυνος Αγροτών: Κώστας Κατσούλης κι επί μέρους υπεύθυνοι:

α. Συνδικαλιστικού Αγροτών: Δημήτρης Σάμιος

β. Συνεταιριστικού Αγροτών: Χρήστος Χριστοφιλόπουλος

γ. Συντονιστής Γραφείου Αγροτών: Δημήτρης Βεργόπουλος

Η Ν.Ε.  επιφυλάχτηκε στο μέλλον  με άλλη της απόφαση  να καθορίσει τον υπεύθυνο Τεχνικής Γραμματείας και τον Υπεύθυνο για το Γυναικείο Κίνημα.

Β. Καλούνται οι Τ.Ο. , Ο.Π. και οι Κ.Ο.  του Νομού Μεσσηνίας μέσα σε δέκα ημέρες από την κοινοποίηση αυτού του εγγράφου  να τακτοποιήσουν όλες τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τη Ν.Ε.

                                            Με συντροφικούς χαιρετισμούς

                                                    Ανδρέας Σαρρής

                                              Α΄ Γραμματέας Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Μεσσηνίας

Έμπαινε λοιπόν ένα καινούργιο πλάνο στις οργανώσεις, αφού το Κίνημα είχε πια κερδίσει τις εκλογές κι ασκούσε τη διακυβέρνηση της χώρας. Μόνο που εκείνη η Ν.Ε. δεν υπήρξε και η καλύτερη.  Όλες οι προηγούμενες Ν.Ε. είχανε τα προβλήματά τους, μόνο που είτανε διαφορετικά, δυσλειτουργίες που οφείλονταν στις πιέσεις και τις εξαρτήσεις από τους υποψήφιους βουλευτές, ενώ τώρα είχε απαλλαγεί οριστικά  από δαύτους, αφού τώρα είχανε και οι τρεις εκλεγεί βουλευτές και λίγο έως καθόλου τους ένοιαζε η Οργάνωση. Τώρα τα προβλήματα βρίσκονταν μέσα στη Ν.Ε. αφού τα μέλη της .ήταν αυτά που καθόριζαν τις διαθέσεις της οργανωμένης βάσης.

Θα ενθυμούνται όλα τα παραπάνω μέλη της Ν.Ε. το πόσο δύσκολο ήταν να παρθεί οποιαδήποτε απόφαση ομόφωνα κι ενώ προς τα έξω οφείλαμε να δείχνουμε σύμπνοια και σύμπλευση, αλλά αυτό για να επιτευχθεί πέρναγαν νύχτες ολόκληρες, από το βράδυ ως την άλλη μέρα το πρωί. Παρόλα αυτά προχωρούσε το οργανωτικό πλάνο, που είχε μπει από τα κεντρικά κι έτσι τα μέλη της Ν.Ε. που δεν ποδηγετούνταν από τους τοπάρχες, όργωναν κυριολεκτικά τις επαρχίες περνώντας τις κυβερνητικές θέσεις στη βάση  για την περαιτέρω στήριξή του κυβερνητικού έργου.

Λάθη γινόντουσαν, μα το κυβερνητικό έργο προχωρούσε  και νέοι θεσμοί δημιουργούνταν με απώτερο όφελος για το λαό, που τόσα χρόνια ανάμενε την Αλλαγή. Η δημοκρατία βάθαινε και διευρύνονταν, ο χωροφύλακας έπαψε να παίζει τον άχαρο ρόλο, που του είχαν μάθει να διαδραματίζει. Ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, αυτός ιδιαίτερα του δημοσίου τομέα, ενώ αυτός του ιδιωτικού τομέα, δυστυχώς έμενε πολύ πίσω. Δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις καταστάσεις, ίσως επειδή δεν ήταν κατάλληλα οργανωμένος, όπως οι άλλοι. Εξακολουθούσε να παραμένει έρμαιο των διαθέσεων του εργοδότη. Η αχίλλειος πτέρνα του εργαζόμενου παρέμεινε ευάλωτη. Η κυβέρνηση, είτε δεν θέλησε, είτε δεν μπόρεσε να προστατεύσει τα δικαιώματα του εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα, ως θα όφειλε, όπως αυτό είχε πραγματωθεί πολλές δεκαετίες πριν στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για το μικρομεσαίο, ωστόσο έπραξε περισσότερα. Έπεσαν πολλά χρήματα στην αγορά και οι πιότερο καταφερτζήδες ξεζούμισαν τον κρατικό κορβανά. Όμως θεσμικές αλλαγές έγιναν κι απ΄ αυτές άλλες ευοδώθηκαν κι άλλες έμειναν μεσοστρατίς. Μόνο που πολλά έγιναν με δανεικά κι έτσι στην πορεία η χώρα βρέθηκε βαθιά χρεωμένη.

Επειδή όμως η εξιστόρηση αυτών των γεγονότων έγινε βασικά με σημείο αναφοράς την προσωπική μου σχέση με το Πασόκ, θα πρέπει να σημειώσω εδώ, πως ίσως ο μόνος, απ΄ όσους τουλάχιστον εγώ γνωρίζω, βλάφτηκε άμεσα και σκληρά από το Κίνημα ήμουν εγώ και η οικογένειά μου, δίχως αυτό να σημαίνει, πως οι δικές μου ευθύνες ελαχιστοποιούνται, για την όποια μου κατάντια.

Πρόδηλο ήταν, πως όλοι οι επώνυμοι και όλα τα στελέχη, μικρά ή μεγάλα, που ασχολήθηκαν με το Πασόκ, δεν μπήκαν στο πολιτικό αυτό χώρο για να …σώσουν την πατρίδα, ή για την ψυχή των προγόνων τους, μα για να ανελιχθούν, να καταξιωθούν κοινωνικά, αλλά κύρια  να ωφεληθούν κοινωνικό-οικονομικά! 

Το Κίνημα ήταν ένας καινούργιος πολιτικός χώρος, που θα μπορούσε κανείς παίζοντας σωστά τα χαρτιά του, με εγκάθετους μέσα στην οργάνωση να τραβήξει ψηλά, αντέχοντας ακόμα και τα κατοπινά συντροφικά μαχαιρώματα. Φαίνεται πως εγώ μπήκα ως …ποιητής στο χώρο και ως φαντασμένος με τέτοια οράματα, ούτε καν μπόρεσα να δω αυτά που γινόντουσαν γύρω μου…

Το μόνο που αδυσώπητα πολεμούσα  ήταν να διαφυλάξω το χώρο από τέτοιες απαράδεκτες καταστάσεις, μόνο που εκεί δρούσαν συμμορίες αγγέλων, με διαβολικό πρόσωπο!

Το Κίνημα ήθελε κόσμο να μπαίνει μέσα  και να αλέθει το νόημα των καιρών μαζί με τους μαυραγορίτες των σοσιαλιστικών οραμάτων..

Δυστυχώς η οικονομική κατάσταση του σχολείου μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο κι ο πόλεμος καλά κρατούσε. Μόνο που οι εχθροί δεν έφταναν από το αντίπαλο στρατόπεδο, μα μέσα από τον ίδιο πολιτικό χώρο, όπου είχα αναλώσει όλες μου τις δυνάμεις, όλες μου τις ικμάδες, κοντολογίς τα δημιουργικότερα χρόνια της ζωής μου. Κι είναι φυσικό, όταν την οικονομική ευμάρεια, διαδέχεται οικονομική δυσπραγία, τότε τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, έως πολύ επικίνδυνα.

Γνωστοί ή φίλοι μου, που πριν λίγο στήριζαν τις επιλογές μου, τους αγώνες μου, βρέθηκαν απέναντί μου. Κάποιοι απ΄ αυτούς μου μίλησαν σοβαρά, στηλίτευσαν την  όλη μου διαδρομή στο Κίνημα.

Αλλά το χειρότερο βρίσκονταν στις προθέσεις κάποιων να με βλάψουν και οικονομικά, σαμποτάροντας το σχολείο μου, που είχε πάρει τον κατήφορο. Και σαν να μην έφτανε αυτό πλάκωσαν και οι Δημόσιες Αρχές, εφορία, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ κλπ. που όλες μαζί βάλθηκαν, η μία μετά την άλλη να ελέγχουν στην πιο ακατάλληλη εποχή, το ήδη παρατημένο στην τύχη του σχολείο μου, ενώ στα προηγούμενα, χρόνια που κατείχα και την πιο υψηλή θέση στο Κίνημα, όντας στην αντιπολίτευση το κόμμα μου, οι έλεγχοι ήταν κανονικοί, οι συνηθισμένοι. Δεν μου έλαχεν τέτοια …περιποίηση!  Θα πρέπει να ήμουν πολύ αφελής να πιστέψω πως όλα αυτά γινόντουσαν τυχαία, έτσι γιατί η κυβέρνηση της Αλλαγής, ήθελε να καταστρέψει έναν απ΄ αυτούς, που μόχθησε  για να έρθει η ποθητή αυτή ώρα!

Ποιος θεός της Ελλάδας βολεύονταν, ώστε κάποιος που πρόσφερε τα πάντα για το καλό του τόπου, όφειλε να πληρώσει με το αντίστοιχο νόμισμα;  Αυτό μου θύμιζε μιαν αλλόκοτη ιστορία, που έλαβε χώρα σε κάποιο,.. ηλιόλουστο, μανιάτικο χωριό, όντας κάποιοι αρχόντοι στα δύσκολα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας, αφαίρεσαν την ιθαγένεια διαπρεπέστατου συμπατριώτη μας, καθηγητή του πανεπιστήμιου, θαρρώ της Κολούμπια των ΗΠΑ, προφανώς δημοκρατικών πεποιθήσεων, μέσα στο ίδιο του το σπίτι, αφού σε ανύποπτο χρόνο, δώριζε  το πατρικό του στην κοινότητα του χωριού και τύχαινε εκεί να στεγάζεται το κοινοτικό γραφείο!

Το όνομα αυτού: Σωκράτης Καλογερέας!

Ναι, κάπως έτσι αισθάνομουν και το χειρότερο, εγώ το ζούσα και δεν μπορούσα να αντιδράσω. Και θα ήταν και γελοίο να επιχειρήσω κάτι τέτοιο, γιατί θα γινόμουν πια περίγελος του κόσμου!

Το μόνο που θα μπορούσα να πράξω ήταν να εγκαταλείψω  τον τόπο μου και να ψάξω να βρω την τύχη μου στα σαράντα πέντε χρόνια μου, μαθές, κάπου αλλού…

Έβλεπα πάντως με κάποια συμπόνια, άντε και λίγη συμπάθεια στα πρόσωπα κάποιων φίλων μου ή γνωστών μου.

Ας πρόσεχα! Αυτοί με είχαν προειδοποιήσει, το τι μπορούσε να μου συμβεί, έτσι,  είχα αρχίσει να μπαίνω στα βαθιά νερά των πολιτικών ...αχερώνων!

Τότε έγραψα και κάποια ποιήματα, που πιθανόν να ήταν κι από τα καλύτερά μου, μόνο που τα ...έπνιξα, αφού ντρεπόμουν για την κατάντια μου.

Ανέβηκα στην Αθήνα προσπαθώντας μέσα από γνωστά μου πρόσωπα, που χρόνια γνώριζαν την πολιτική μου δραστηριότητα στο Νομό μου, για να βρω κάποια  διέξοδο τουλάχιστον, στα οικονομικά μου προβλήματα, μα εκεί βρήκα μόνο κλειστές πόρτες.

Όλοι της γης οι βολεμένοι δεν ήξεραν, δεν γνώριζαν, δεν μπορούσαν, αλλά κατά τα άλλα τι κάνει η Καλαμάτα, πως πάει η Οργάνωση! Τι ντροπή, τι αηδία!

Κι άλλοι πάλι πολύ υψηλά ιστάμενοι, διοικητές μεγάλων οργανισμών, που  τύχη…αγαθή στελέχωσαν αμέσως μετά την αλλαγή της διακυβέρνησης, μου πρότειναν να γυρίσω στην Καλαμάτα, που είναι ωραία πόλη με ωραία θάλασσα και καθαρόν αέρα!

Κάποιος απ΄ αυτούς στον οποίο πρόστρεξα, μπας και μπορέσει να με βοηθήσει, αφού ήταν ο διοικητής ενός σημαντικού οργανισμού, που άρμοζε στις γνώσεις μου και τις ιδιαιτερότητές μου, με ρώτησε πως πάει το φροντιστήριο, κι όταν του είπα, πως τα είχα όλα φορτώσει …στον κόκορα, χαμογέλασε ελαφρά ο κύριος Κ. Χ. και μ΄ όλη την αφέλεια του κόσμου μου πέταξε κατά πρόσωπο:

-Ρε μπας και χώρισες με τη γυναίκα σου; Βέβαια εκείνο το πρόσωπο τώρα αναπαύεται στον άλλο κόσμο, διέθετε όμως όλη τη δυνατότητα να με βοηθήσει για  να μπορέσω να πιαστώ από κάπου.

Τα ίδια άκουσα κι από πολλά άλλα πρόσωπα, που προτού να γίνουμε κυβέρνηση χαμήλωναν για να ακούσουν τα μηνύματα της επαρχίας, μα τώρα οι ωτασπίδες έκαναν καλά τη δουλειά τους!

Κι εκεί που όλα μαύρα κι άραχλα έβαιναν και πουθενά φως δεν φαίνονταν, μου πέρασε η ιδέα να επισκεφτώ και τον τότε υπουργό Γεωργίας. Ήταν ο μόνος που μου είχε προκαλέσει εντύπωση, όντας με πήρε τότε, ως μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας τηλέφωνο, για να του βρω κάποιο ξενοδοχείο κοντά στη θάλασσα. Θα έρχονταν να μιλήσει στους αγροτοσυνεταιριστές για αγροτικά θέματα. Σε εκείνη την επικοινωνία μας λοιπόν δεν χρησιμοποίησε την πολυφορεμένη φράση, σύντροφε, αλλά με τη λέξη φίλε!      Αυτό το κράτησα από τότε σαν δείγμα ειλικρίνειας, κι ομολογώ πως μου άρεσε, χίλιες φορές το προτιμούσα, από το ανειλικρινές σύντροφε!

Σκέφτηκα λοιπόν να τον επισκεφτώ τον Κώστα Σημίτη  και για έναν άλλο λόγο. Διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του ήταν τότε, ο γνωστός μου Α.Α. από τις συχνές του επισκέψεις στο Νομό Μεσσηνίας, ως  κεντρικός καθοδηγητής, την εποχή που ήμουν Α΄ Γραμματέας Ν.Ε.

Μίλησα  ανοιχτά στον Α.Α. για τα προβλήματά μου κι εκείνος με άκουσε με μεγάλη προσοχή, κάτι είπε με τον υπουργό και με έστειλε σε κάποιον να με βοηθήσει να βρω κάποια απασχόληση, έστω και προσωρινή. Είναι αλήθεια πως κάτι βρέθηκε και θέλησα να δοκιμάσω. Τελικά βρέθηκα στην Αυστρία να προωθώ, γεωργικά προϊόντα Αγροτικών Συνεταιρισμών, που ποτέ δεν μπόρεσα να συνεννοηθώ για την προώθησή τους, αφού τα στελέχη εκείνων των συνεταιριστικών οργανώσεων δεν θέλησαν καλά- καλά να καταλάβουν τι όφειλαν να πράξουν για να δυνηθούν να μπουν στις Αγορές της Ευρώπης.

Έζησα τραγελαφικές καταστάσεις που δεν νομίζω πως πρέπει αναλυτικά να αναφερθώ  με λεπτομέρειες, για το τι έζησα εκεί. Θα πρέπει όμως να πω, πως εκεί δεν είχα σταλθεί ως υπάλληλος με κάποια ανάλογη σύμβαση, αλλά ως απλός ιδιώτης. Και διάλεξα τη Βιέννη, επειδή είχα εκεί κάποιους γνωστούς και θα είχα κατάλυμα να μείνω, ώσπου να βρω κάποιους τρόπους πρόσβασης κι εμπόρευσης γεωργικών προϊόντων. Δεν μπόρεσα όμως να συνεννοηθώ με τα στελέχη των συνεταιριστικών οργανώσεων, που αρχικά είχε το Πασόκ πολλά επενδύσει πάνω τους, αλλά όπως διαπίστωσα, είτε ήταν αδιάφοροι ή ανίκανοι να διαχειριστούν τέτοιες άγνωστές τους ιδιότητες.

Θα αρκεστώ να αναφερθώ  μόνο σε ένα παράδειγμα για να διαπιστωθεί πόσο μακριά βρισκόμασταν, από το να μπορούμε να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Αγορά.

Πήρα λοιπόν δείγματα βρώσιμων ελιών κι όφειλα να τα πλασάρω σε αλυσίδες καταστημάτων. Η συσκευασία τους ήταν κονσέρβες των 200 γραμμαρίων.

Άνοιγα εύκολα τις κονσέρβες κι έδειχνα το εξαίρετο προϊόν που περιείχαν. Παρόλο που η κονσέρβα θα κοστολογούνταν μόνο 17 σελίνια κι είχε διπλάσιο περιεχόμενο απ΄ αυτό  των ιταλικών, που βρίσκονταν σε μικρά γυάλινα βαζάκια, θαυμάσια στην εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά στη διπλάσια σχεδόν τιμή από τις ελληνικές κονσέρβες.

Σε ερώτησή μου προς τον αυστριακό έμπορο να προτιμήσει τις δικές μας, αυτός με όσο πιο ευγενικό τρόπο μπορούσε, μου αποκάλυψε την εμπορική μας ανικανότητα ή αφέλεια, αν θέλετε:

-Εγώ το ξέρω και το βλέπω, πως οι ελιές οι δικές σας είναι καλύτερες, αλλά τη νοικοκυρά στο σουπερμάρκετ, ποιος θα την πείσει;

Κι είχε απόλυτο δίκιο ο αυστριακός έμπορος.

Πώς να πλασαριστεί στην αγορά ένα προϊόν που ο πελάτης  δεν το ξέρει, αφού δεν το βλέπει. Σε επίμονες ερωτήσεις μου προς  διευθυντικά στελέχη συνεταιριστικών οργανώσεων για τις συγκεκριμένες συσκευασίες, μου απαντούσαν:

-Αυτά έχουμε, κι αν τους αρέσει!  

Το ίδιο συνέβαινε  και σε άλλες περιπτώσεις με άλλα προϊόντα, που δοκίμαζα να πλασάρω και βρίσκομουν σχεδόν κάθε φορά σε πολύ δυσάρεστη θέση, όντας δεν μπορούσα να βρω κάποια κατανόηση από συνεταιριστικές οργανώσεις για διάφορα άλλα προϊόντα. Μετά από τρεις εβδομάδες επέστρεψα στην Αθήνα, ξοδεύοντας κάποια χρήματα, τα οποία ουδέποτε εισέπραξα.

Ευρισκόμενος στη χειρότερη ψυχολογική κατάσταση, που είχα ποτέ μου βιώσει, προσπάθησα να βρω κάτι για να μην πεθάνω από την πείνα! Πέρασα πολύ δύσκολες μέρες εκείνο το καλοκαίρι, ώσπου με τη βοήθεια του ίδιου πάντα προσώπου, του Α.Α. διευθυντού του πολιτικού γραφείου του τότε υπουργού Γεωργίας, βρέθηκα κάποια μέρα στο γραφείο του αείμνηστου, τότε, υφυπουργού Τύπου Δ. Μαρούδα, που έδειξε να ένιωσε σε ποια δεινή κατάσταση  είχα περιέλθει κι αμέσως θέλησε να με βοηθήσει. Δεν έμαθα ποτέ, αν επικοινώνησε ο υπουργός Γεωργίας μαζί του ή έφτασε του Α.Α. η παρέμβαση, γεγονός είναι πως ο εξαίρετος άνθρωπος Δημήτρης Μαρούδας βρήκε τον τρόπο και σε λίγες εβδομάδες προσλαμβανόμουν στη Γ.Γ.Τ.& Π. ως δημοσιογράφος με σύμβαση αορίστου χρόνου και λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1983 αναχωρούσα για την Πράγα για να στελεχώσω το Γραφείο Τύπου της Πρεσβείας μας στην Πράγα.

Είχα λύσει τουλάχιστον προς το παρόν το οικονομικό μου πρόβλημα. Ευτυχώς που οι χυλοπίτες, οι τραχανάδες από τη μητέρα μου για ακόμα μια φορά, όπως και στα πέτρινα χρόνια του εμφύλιου πόλεμου, με είχανε κρατήσει στη ζωή. 

Για πρώτη φορά μετά από μια εφταετία σκληρής δουλειάς έβρισκα επιτέλους μια δικαίωση, έστω κι αν ήρθε απ΄ άλλου. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος που μου δίνονταν πάλι ένα πόστο, για να μπορέσω να αναπτύξω μια καινούργια δραστηριότητα σε χώρο, που άρμοζε πιο πολύ στα αισθήματά μου, αλλά και κάπως γνώριμο, αφού είχα περάσει πάνω από πέντε χρόνια σε βόρεια χώρα στα νιάτα μου, όντας σπούδαζα στην τότε Δυτική Γερμανία. Είχα πολλά ακούσει για την πανέμορφη Πράγα και παρόλο που επιθυμούσα μια γερμανόφωνη χώρα, δεν ήμουν καθόλου δυσαρεστημένος, που βρέθηκα στην Πράγα. Εκεί μιλιόνταν τα Γερμανικά σχεδόν πιο άνετα από τα Ρώσικα. Η χώρα αυτή είχε παλιούς, καλούς δεσμούς με την όμορη Γερμανία και η γερμανική γλώσσα, τους ήταν πιο πρόσφορη από οποιαδήποτε άλλη, άλλωστε και νότια συνόρευε πάλι με τη γερμανόφωνη Αυστρία.

Το γεγονός όμως που με ξάφνιασε ήταν πως οι υπάλληλοι της Πρεσβείας γνώριζαν πολλά για την αφεντιά μου κι αμέσως μετά την εμφάνισή μου άρχισαν να λύνεται η γλώσσα τους. Τώρα από πού κι ως που, όλα αυτά, δε μπόρεσα ποτέ να βρω. Μάλιστα κάποιος υπάλληλος, που αργότερα γίναμε και φίλοι, ή έτσι τουλάχιστον δείχναμε προς τα έξω, μου ξεφούρνισε πολλά, που αφορούσαν στην οικογένειά μου, τις σχέσεις μου με το κόμμα και κάποιες, ως έφταναν στα αφτιά του ως τέτοιες, αδυναμίες μου! Τάχα, πως τον τελευταίο καιρό και μετά από ατυχίες μου δήθεν, το είχα ρίξει στο ποτό!

Με παραξένεψε το γεγονός πως τέτοια πράγματα διαδίδονταν ακόμα και στη μακρινή Πράγα, με απώτερο σκοπό, όπως τουλάχιστον το προσελάμβανα εγώ, για να με πλήξουν! Δεν έψαξα διόλου, τα άφησα όλα να τρέχουν και προσπάθησα να κάνω, όσο καλύτερα μπορούσα τη δουλειά μου.

Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει πιο πολλά για τις δραστηριότητές μου στην Πράγα, μπορεί να τα βρει στο βιβλίο μου:

«Τέσσερις και μία Εποχές ή 422 Ημέρες στη Πράγα»

Η ιστορία μου με το Πασόκ  φαίνεται πως εδώ έπαιρνε ένα τέλος, όσο φυσικά αφορούσε στη σχέση μου με την Οργάνωση, στην οποία ανήκα, στη Μεσσηνία.

Έλπιζα πως εδώ θα τέλειωναν και οι ταλαιπωρίες μου, ο κατατρεγμός μου, θα έλεγα καλύτερα από κάποιους «συντρόφους» μου, που κι εδώ δεν σταμάτησαν να με λοιδορούν, να με σημαδεύουν με ό,τι χειρότερο μπορεί κανείς να εκτοξεύει ενάντια σε κάποιον, ο οποίος σε τίποτα και κανέναν ποτέ του δεν έβλαψε, αλλά  φρόντιζε μόνο να πράττει πάντα το σωστό.

Φαίνεται πως δεν ήθελαν να με αφήσουν σε χλωρό κλαρί, όπως λένε κι έτσι οι …καλές πληροφορίες έφτασαν όχι μόνο στην Αθήνα, στην υπηρεσία μου, μα και στην Πράγα. Οι πληροφορίες για το άτομό μου, με  είχανε προλάβει και με …περίμεναν!

Έκανε υπομονή. Που θα πάνε, δεν θα βαρεθούν να ασχολούνται με μένα, σκέφτομουν, δίνοντας τόπο στην οργή.

Κι όμως ποτέ δεν έπαψα να ενδιαφέρομαι για την πορεία και την τύχη της Οργάνωσης. Επικαλούμαι τη μαρτυρία του παλιού,  καλού φίλου και συντρόφου Δ. Β., στον οποίο έστειλα επιστολή από την Πράγα, όπου αναφερόμουν στην Οργάνωση κι  εκδήλωνα  την έκδηλη επιθυμία μου, να μεταφέρει την άποψή μου στην Οργάνωση για ομόνοια και σύμπλευση για το καλό του Κινήματος, επ΄ αγαθώ του κοινωνικού συνόλου.

Είναι σίγουρα λυπηρό να αναφέρω, πως οι παράγοντες του Κινήματος στο Νομό Μεσσηνίας προσπάθησαν με κάθε εμβόλιμο  κι ανεπίτρεπτο τρόπο να συνεχίζουν να με διαβάλουν κι όταν ακόμα δεν βρίσκομουν εκεί.

Και τι δεν έσπερναν σε βάρος μου κατά τη διάρκεια της απουσίας μου από την πόλη που αγάπησα και τόσο βαθιά δέθηκα μαζί της, λες κι ήμουνα γέννημα και θρέμμα της, που τύχη αγαθή δεν υπήρξα, γιατί τότε θα αισθάνομουν πιότερο πικραμένος, αν κι αυτό σε ανύποπτο χρόνο, λίγο μετά το πραξικόπημα σε ένα μου ποίημα,  είχα εκφράσει κάτι τέτοιο, γιατί έτσι,όπως έδειξαν τα πράγματα, πάντα ξένος υπήρξα σ΄ αυτή την πόλη και για του λόγου το αληθές το παραθέσω στο τέλος αυτής της κομματικής αναδίφησης.

Αλλά περαιώνοντας θα ήθελα να πω και τούτο:

Οι σταυρωτήδες μου πάνω στην κακία τους άφηναν έμμεσα να διαδίδονται σχόλια που με τιμούσαν.

Να, ας πούμε, έλεγαν από δω κι από κει, πως το Κίνημα αποπλήρωσε με το παραπάνω την ανταμοιβή μου, για τις υπηρεσίες που πρόσφερα στο κόμμα, στέλνοντάς με Πρέσβη στην Τσεχοσλοβακία!

Αυτό φυσικά με ανέβαζε, κάτι που το χαιρόμουνα και θα έπρεπε να ήμουνα ευγνώμων  για το διαδιδόμενο.

Η σχέση μου με το Πασόκ βέβαια συνεχίστηκε και σε άλλο μου γραφτό, που καμιά σχέση δεν έχει πια με την Οργάνωση Μεσσηνίας, αλλά από άλλη θέση, όπως κι από άλλο μου γραφτό και με άλλη ιδιότητα το επισημαίνω.

Θα ήταν ωστόσο παράλειψή μου για την ιστορία του Κινήματος και τη σχέση μου  με αυτό να μην αναφέρω, πως η απομυθοποίησή μου, είχε μπει τόσο βαθιά στο στόχαστρο των ντόπιων παραγόντων, που δεν εδέησε ποτέ, από τότε που το Πασόκ κυβερνάει τη χώρα να με τοποθετήσουν σε ένα τοπικό, κρατικό συμβούλιο, έστω κι ως απλό μέλος, έτσι για τα μάτια του κόσμου, ενώ υπήρξαν απλά οργανωμένα μέλη, ή φίλοι ή κι εχθροί, που ούτε σημαντικό ρόλο σε οποιαδήποτε οργάνωση πρόσφεραν ή αντιθέτως, πολέμησαν το Κίνημα, κι ωστόσο συμμετείχαν σε περισσότερα από ένα, τέτοια τοπικά συμβούλια κι όχι μόνο ως απλά μέλη τους, αλλά ως πρόεδροι κλπ. Αισθάνομαι ειλικρινά και μόνο για αυτό το λόγο περήφανος. Αυτή υπήρξε και η μεγαλύτερη ..τιμή που έγινε ποτέ στο πρόσωπό μου. Θαρρώ, πως ο κόσμος του Πασόκ, που μαζί μου έζησε τις πιο πολυτάραχες, ιστορικές στιγμές από την ίδρυσή του, ως τη γιγάντωσή του, θα συμφωνήσουν μαζί μου.  Αυτό θα είναι και η μεγαλύτερη ηθική μου ικανοποίηση!!

Σημείωση: Πολλές φορές επεχείρησα να γράψω αυτές μου τις περιπέτειες, αλλά  μόλις το  χειμώνα 2000 βάλθηκα να μαζεύω από δω κι από κει τα σκόρπια μου χαρτιά, πολλά από τα οποία χάθηκαν κι αναφέρομαι στα ελάχιστα μόνο που κατάφερα να βρω. Για όποιες μου παραλήψεις ή και υπερβολές ζητώ κατανόηση, τουλάχιστον από συντρόφους που κατά κάποιον τρόπο αφορούν, ωστόσο επιθυμώ να δηλώσω δημόσια πως δεν είχα καν την πρόθεση να θίξω κανέναν, απλώς αντικειμενικά περιέγραψα όσα βίωσα μέσα στο Κίνημα.

                     Η Κρισιμότητα των Ευρωεκλογών

                         « Οι καιροί ου μενετοί»

              «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Καλαμάτας, Σάββατο ,15 Μαΐου 1999*

Είναι γεγονός πως η χώρα μας, η Ευρώπη ολόκληρη κι ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται στη κρισιμότερη εποχή της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, πολιτισμικής ιστορίας της.  Τα περάσματα από τη μια χιλιετία στην άλλη είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως  οροθετήθηκαν, σηματοδοτήθηκαν από καινοφανή, κοσμοϊστορικά φαινόμενα που άλλαξαν την πορεία των πολιτισμών, των λαών πάνω στο πλανήτη. Φαίνεται πως και μ΄ αυτό το πέρασμα στη νέα χιλιετία  είμαστε καταδικασμένοι να δεχτούμε τις ίδιες, μήπως  και χειρότερες  επιβουλές της μοίρας μας, γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσω τον παραλογισμό, την απάνθρωπη συμπεριφορά, την παράκρουση που χτύπησε τις βουλές των ισχυρών της γης, την ηθική κατάπτωση, την απαξίωση όλων των αξιών που θεσμοθετήθηκαν και καθαγίασαν πάνω στον ταραγμένο μας πλανήτη θρησκείες, προφήτες, ποιητές και φιλόσοφοι όλων των εποχών  κι όλων των τόπων.

Σήμερα, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά της Νεοελληνικής μας ιστορίας, η χώρα μας , η χώρα των Ελλήνων, βρίσκεται στη σημαντικότερη ιστορική της καμπή. Στα 178 χρόνια από την Εθνική μας Ανεξαρτησία, είναι η πρώτη φορά που η δημοκρατία εδώ και είκοσι πέντε χρόνια στεργιώνει όλο και πιο σταθερά κι είναι ανάγκη επιτακτική να πορευτεί σταθερά στη νέα χιλιετία, που με κομμένη την ανάσα όλοι οι λαοί της γης προσμένουν.

      Σ΄ αυτή λοιπόν την τόσο κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας, δεν έχουμε το δικαίωμα να παίζουμε επικίνδυνα παιχνίδια σε βάρος του λαού μας, που επιτέλους άρχισε δειλά-δειλά να απολαμβάνει τα αγαθά μιας υγιούς οικονομίας, που αποτελεί και τη βασική  προϋπόθεση για την παραπέρα ευδόκιμη ευημερία του λαού μας.. Ποτέ ως τώρα τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια  από τη μεταπολίτευση ως σήμερα δεν είχαμε τόσο θετικούς δείκτες της οικονομίας μας σε όλους τους τομείς, Μπορεί να υπάρχει ακόμα το φάσμα της ανεργίας, να πλήττονται τα αγροτικά μας προϊόντα, αλλά είναι σίγουρο πως πάμε προς τα μπρος.

      Μπορεί ο ελληνικός λαός και μάλιστα ο μη προνομιούχος να υφίσταται τις περισσότερες οικονομικές πιέσεις προκειμένου να επιτευχθεί, η αναμφίβολα απαραίτητη σύγκλιση προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά αναντίρρητα από χρόνο σε χρόνο, από μήνα σε μήνα, η Ελλάδα αποδείχνει , πως είναι η μοναδική χώρα στη ταραγμένη περιοχή των Βαλκανίων, όπου υπάρχει σταθερότητα, ανάπτυξη και προοπτική για καλύτερες ημέρες,,  είναι μια χώρα που εγγυάται την ειρήνη για την περιοχή της, γεγονός άλλωστε που όλοι σχεδόν  δέχονται και το σπουδαιότερο  που στην παρούσα κρίση η Ελλάδα είναι κι από τις δυο πλευρές αποδεκτή για τη συμβολή της, τόσο από τους επιτιθέμενους, ΝΑΤΟϊκούς μας συμμάχους, αλλά κι από τη φίλη Σερβία, που από την πρώτη στιγμή η χώρα μας της συμπαραστάθηκε όσο το μπορούσε, όσο της το επέτρεπε η δυσχερέστατη θέση που βρίσκονταν. Αλλά ας μην το ξεχνάμε, πως από τότε που ο σημερινός πρωθυπουργός ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, η οικονομία μας πρώτη φορά από την μεταπολίτευση και δώθε κατάφερε τόσα πολλά και συγκεκριμένα να τιθασεύσει τον πληθωρισμό  στο 3% από το 14% που τον παρέλαβε η κυβέρνηση του Πασόκ, τα επιτόκια στεγαστικών δανείων από 20% να κατεβάσει στο 6%  τα επαγγελματικά από το 30% στο 13%, το έλλειμμα  του ΑΕΠ από  το 14% στο 2% και πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες ο δείκτης της ανάπτυξης  από  2% να ανέλθει στο 3,5% , αλλά κι αισθητή μείωση του δημόσιου χρέους σε ανεκτά επίπεδα παρόμοια ή και καλύτερα από κάποιων ευρωπαϊκών χωρών, όπως της γειτονικής Ιταλίας…

        Αλλά και η τελευταία επιτυχία της κυβέρνησης που εξασφάλισε  για το 3^ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης πολύτιμους πόρους που μαζί με την ΚΑΠ(Κοινοτική αγροτική πολιτική) πάνω από 15 τρισεκατομμύρια δραχμές! Είναι σαφές λοιπόν, πως θα επιταχυνθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης της χώρας μας για να την καταστήσουν ισχυρή και σύγχρονη. Τα επιτεύγματα αυτά που η κυβέρνηση του Πασόκ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη επέτυχε, είναι ασφαλώς πειστικά κριτήρια για τη θετική ψήφο μας στις επικείμενες ευρωεκλογές, για να βαδίσει η χώρα σίγουρη προς τα μπρος..

         Αυτή την κρίσιμη λοιπόν στιγμή που τα Βαλκάνια φλέγονται, που αποσταθεροποιείται η περιοχή μας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να θέλουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να δείξουμε τη δυσφορία με τη δικαιολογία, ότι αυτές δεν είναι εθνικές εκλογές. Αυτή την κρίσιμη περίοδο  είναι περισσότερο επιτακτική ανάγκη να στηρίξουμε την κυβέρνηση του Πασόκ. Γιατί αν η κυβέρνηση του Πασόκ δεν έχει την στήριξη του ελληνικού λαού της αφαιρεί δυνάμεις για τις παραπέρα ενέργειες της στην παρούσα ζοφερή κρίση..

        Θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά μια βαθιά και βασανιστική ματιά γύρω μας για να αντιληφθούμε πόσο επιτακτικό είναι εμείς οι Έλληνες με το σωστό πολιτικό μας αισθητήριο να επιλέξουμε ανάμεσα στη σίγουρη και σταθερή πορεία μας και στις αβέβαιες  κασσάνδρειες ρήσεις  των άλλων κομμάτων και ιδιαίτερα της ΝΔ.  Κι ας μην ξεχνάμε πως αυτή την κρίσιμη στιγμή για την παγκόσμια αναταραχή, μόνο η κυβέρνηση του Πασόκ είναι ικανή να κρατήσει τη χώρα μας στη σωστή της πορεία προς το μέλλον της.

       Ας ρίξουμε μια ματιά να δούμε τι συμβαίνει στην Ευρώπη και τι πράττουν οι ηγέτες της, υποχείρια όργανα του πανίσχυρου αφεντικού τους κι ας τους συγκρίνουμε με τη δική μας στάση, γιατί είναι η μόνη που υψώνει τη φωνή της και δείχνει το δρόμο για την έξοδο  από την κρίση μόνο με πολιτικά μέσα.

Ας μην ξεχνάμε πως η απόφαση των πιο πλούσιων χωρών  και της Ρωσίας ήταν και η αρχική δική μας άποψη, που επανειλημμένα ο υπουργός μας των εξωτερικών είχε  αναπτύξει σε όλα τα διεθνή φόρα. Ας κλείσουμε τα αφτιά μας στα πατριδοκάπηλα συνθήματα της κάποιων δήθεν δημοκρατικών κομμάτων διαμαρτυρίας,(ΔΗΚΙ)

και των άλλων αριστερών  κομμάτων από τη μια μεριά και την αλλοπρόσαλλη θέση της ΝΔ από την άλλη, που μη έχοντας ειλικρινή και ξεκάθαρη θέση ..ψαρεύουν σε …θολά νερά! 

    Σ΄ αυτή την κρίσιμη και ιστορική για την πατρίδα μας, στιγμή, πρέπει να σταθμίσουμε τα συμφέροντά μας  και την πορεία της χώρας μας, γιατί οι καιροί ου μενετοί!

                                                                             Σωτήρης Γυφτάκης

                                         Π. Γραμματέας Ν.Ε ΠΑΣΟΚ Μεσσηνίας

 

 

          ΜΕ ΠΟΙΟ ΠΑΣΟΚ ΘΑ ΠΟΡΕΥΤΟΥΜΕ*

(΄΄ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ’’ Καλαμάτας, Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2000)

                          ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ ΓΥΦΤΑΚΗ

         (Τέως  Α΄ Γραμματέα της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Μεσσηνίας)

Τα εικοσιέξη του χρόνια έκλεισε  προχθές το ΠΑΣΟΚ και θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί, αν ενηλικιώθηκε το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου  με επιτελείο συνεργατών του στις 3 του Σεπτέμβρη 1974.

Η απάντηση είναι εξίσου δύσκολη ,όσο κι εκείνη του πρωτόφαντου φαινομένου στα πολιτικά μας πράγματα ,τουλάχιστον στη διάρκεια του περασμένου αιώνα κι εννοώ τη τρίτη του επανεκλογή στη δεκαετία του 1990-2000. Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα, στο περασμένο  η ακόμα και στο προπερασμένο αιώνα δεν πλειοψήφησε  για τρίτη συνεχή φορά και για σοσιαλιστικό κόμμα ίσως κερδίζει και την πανευρωπαϊκή πρωτιά, αν εξαιρέσει κανείς κάποια σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των Σκανδιναβικών χωρών, που έχουν μακρά πείρα αλλά και μακράν ιστορία .

Τι είναι εκείνο που συνετέλεσε, ώστε στο Πασοκ να  στέρξει  αυτή η επιβράβευση; Ποια είναι εκείνη η μαγική συνταγή που του αποκαλύφθηκε και την εφάρμοσε;

Πως έγινε εκείνο το θαύμα κι ένα ..κοστούμι αδειανό κατά την σοφιστικέϊτ  παράφραση του χαριτολόγου υπουργού Θ. Πάγκαλου-για να θυμηθούμε και το μεγάλο νομπελίστα ποιητή μας Γ. Σεφέρη και να μην παρεκτραπούμε  ως την ακραία άποψη του γνωστού κι ως στρατηγού Θ. Τσουκάτου, που μίλησε για...τυμπανιαίο πτώμα, όταν είχε τεθεί το ερώτημα περί αναγέννησης του κόμματος..

Σκέφτομαι μήπως θάπρεπε να ψάξουμε να βρούμε την απάντηση στα παράλογα κάποιες φορές, που συχνά επαναλαμβάνονται, σύνδρομα του ελληνικού λαού; Ας θυμηθούμε:Οτσαλάν, Κοσσυφοπέδιο, Χριστόδουλος. Μπορεί εν τέλει να οφείλεται στη πολιτική.. αντένα  του σοφού λαού μας που πάντοτε έκρινε σωστά κι επέλεγε κάθε φορά ορθόφρονα τη κυβέρνησή του  επ΄ ωφελεία του κοινού λαϊκού καλού…

Όπως και νάναι  η απάντηση είναι δύσκολη, αφού φτάνουμε πάλι στο ίδιο σημείο. Και είναι εκεί η αρχή του παράλογου, όταν κανείς αναλογιστεί, πως το άλλο μεγάλο κόμμα, που πολλές τετραετίες με άλλον χαρισματικό ηγέτη, κυβέρνησε τη χώρα, ψάχνεται συνεχώς ,αναζητώντας ανανεωτικό πρόσωπο  σε πολλούς αξιόλογους ηγήτορες, πέντε συνολικά μετά την αποχώρηση του ιδρυτή του και συνεχώς χάνει με μια μικρή ανάπαυλα κι εκείνη με τη μοναδική  ψήφο του άγνωστου Κατσίκη, ενώ αντίθετα το Πασόκ  ζητάει επίμονα τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια,  να ανανεωθεί, αφού συνεχώς κερδίζει!!

Βέβαια είναι γεγονός πως το κυβερνόν κόμμα, τουλάχιστον από το 1993 και δώθε και ιδιαίτερα την  τελευταία τριετία παρήγαγε αρκετά ικανοποιητικά κυβερνητικό έργο και μάλιστα στον οικονομικό τομέα, ώστε δικαιωματικά να ενταχθεί η χώρα-με το σπαθί της– για να αναφερθώ στη στερεότυπη φράση του πρωθυπουργού- στην ΟΝΕ..

Κέρδισε όπως είταν φυσικό πολιτικούς φίλους κι οπαδούς από το μεσαίο κι από συντηρητικό πολιτικό φάσμα, αφού συνέκλιναν  τα συμφέροντά τους με εκείνα της χώρας.

Είναι  επίσης και το γεγονός, πως ο  σχεδόν άγνωστος τότε Κώστας Σημίτης, το 1978 είχε σωστά διαβλέψει την αναγκαιότητα των καιρών κι ορθά είχε εκφράσει το περίφημο εκείνο ‘’Ναι στην Ευρώπη των λαών! Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων !’’ κι όπως θυμούμαστε το πλήρωσε ακριβά με την αποπομπή του από την τότε Εκτελεστική Γραμματεία του Κινήματος..

Το Πασόκ τότε εδονείτο απ το παπανδρεϊκό προωθητικό  προς την εξουσία σλόγκαν, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο.

Γνώριζε καλά ο λαϊκός δημεργέτης και χαρισματικός ηγέτης του Πασόκ, πως η δεξαμενή που  θα αντλούσε ψήφους θα ενστερνίζονταν με πάθος αυτή του την άποψη. Ο κόσμος ήθελε την αλλαγή, που έτσι κι αλλιώς θα έρχονταν. Κανένα εμπόδιο δε μπορούσε να σταθεί στην ορμητική της πορεία προς την  εξουσία. Ο λαός διψούσε για εξουσία, αφού πίστεψε βαθιά το ψυχοτονωτικό Το Πασοκ στη κυβέρνηση κι ο λαός στην εξουσία. Εδώ το ερώτημα  που προείχε είταν, αν  κι ο ίδιος είταν έτοιμος. Τα πράγματα έδειξαν πως δεν  είχε προετοιμαστεί κι έτσι η Αλλαγή  ξεστράτισε κάπως. Πολλά κι έμπειρα στελέχη της βάσης εξαναγκάστηκαν  να κατέβουν από το τρένο!!

Η πρώτη τετραετία του Πασοκ μπορεί να μη μπόρεσε να αλλάξει ριζικά τις δομές της κοινωνίας, κατάφερε όμως να αποδομήσει  το κράτος της   δεξιάς που νέμονταν χρόνια πολλά την εξουσία, να δημιουργήσει νέους θεσμούς, να δικαιώσει  τους αδικαίωτους για δεκαετίες, αλλά εκείνο το βάθεμα και το πλάτεμα της δημοκρατίας δεν έφτασε τους στόχους, που οραματίζονταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κάποιες φορές μάλιστα έφερνε κι αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.. Έτσι χάθηκαν σημαντικά ερείσματα του Κινήματος. Η δεύτερη  κυβερνητική θητεία του Πασοκ είταν εκείνη που έκοψε τα ..ύπατα του, όπως σοφά, λέει ο λαός μας!

Θα σταθώ όμως στη θητεία της υπουργίας του Κώστα Σημίτη στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, που υπήρξε ένα  από τα σημαντικότερα , οικονομικά επιτεύγματα της κυβέρνησης, αφού η οικονομία ανάκαμψε κι ο πληθωρισμός έπεσε στο 13,30%. Όμως ο πρόεδρος του Κινήματος είχε άλλη άποψη κι  …άδειασε τον υπουργό του και την οικονομική του πολιτική και κατάντησε να φτάσει  ως τα έσχατα, στο πολυθρύλητο εκείνο Τσοβόλα δώστα όλα!! Και βέβαια ο λαός προτιμούσε τότε Τσοβόλα κι όχι Σημίτη! Βλέπεις  το παράλογο είναι συνυφασμένο με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του λαού.

Αν είχε ακολουθηθεί  η οικονομική πολιτική του σημερινού πρωθυπουργού, πιθανόν να έχανε το Πασοκ την εξουσία, θα κέρδιζε όμως η χώρα.. Έτσι και το Πασόκ έχασε–με το βρώμικη λασπολαγνεία της Αντιπολίτευσης και    όλων των ΜΜΕ μη εξαιρουμένων- αλλά κι ο τόπος βγήκε  χαμένος.

Ποιος ξέρει, πιθανόν κι αυτή η οικονομική  πολιτική του τότε υπουργού Κ. Σημίτη τον σημάδεψε για τη παραπέρα πολιτική του θητεία κι έστειλε το μήνυμα στο όλο  σώμα του Πασοκ, ώστε να διαδεχτεί τον ιδρυτή του κινήματος, μετά τις περιπέτειες της υγείας του.

Μερικοί πιστεύουν, πως αν στη θέση του σημερινού πρωθυπουργού το 1996 βρίσκονταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ίσως να  μη κέρδιζε τις εκλογές και το τεκμηριώνουν. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο, ότι δε θα μπορούσε να πείσει περισσότερο, ούτε να δώσει, αφού ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πια σημαδευτεί από τα απλόχερα δοσίματά του στο λαό κι αν ήθελε –που το ήθελε, γιατί αλλιώς δε γινόταν, άλλος δρόμος δεν υπήρχε-να παραμείνει στην Ε.Ε. Δε γινόταν αλλιώς παρά να  φορέσει το …σημιτικό ένδυμα!!

Κι όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου στέκεται άνετα πλάι στους  μεγαλύτερους πολιτικούς του αιώνα ,που κυβέρνησαν τη χώρα και μάλιστα  στο ίδιο ύψος των: Ελευθερίου Βενιζέλου, Κωνσταντίνου Καραμανλή και  του Γεωργίου Παπανδρέου..

Ο Κώστας Σημίτης έκτοτε κέρδισε τη συμπάθεια των Ελλήνων, όχι μόνο  αυτών του Πασοκ και για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε ένας από τους λίγους πρωθυπουργούς της χώρας ,με το υψηλότερο ποσοστό δημοτικότητας  κι έφτασε ακόμη το ποσοστό του να είναι υψηλότερο   αυτού του κόμματός του. Δε θα είταν δε  παράλογο να ισχυριστεί κανείς ,πως αν δεν ηγούνταν   αυτός   του κόμματός του, η εξουσία  θα περνούσε στη Ν. Δ.

Ίσως θα πρέπει κανείς να ψάξει να βρει την απάντηση, που πολλούς βασανίζει, με ποια μαγική συνταγή κερδίζει απανωτά το Πασόκ τις εκλογές!

Πιθανόν το αναγεννημένο Πασοκ να μένει για πολύ  χρόνο ακόμη το ζητούμενο, αλλά ο Κώστας Σημίτης να είναι ο σημαντικός εκείνος προωθητικός  κριός που το σύρει προς τα μπρος;   

 Εμπρός και μ΄ αυτό το Πασοκ να πορευτούμε, έως ότου νέα ρεύματα, νέα πρόσωπα προκύψουν στη πορεία  επ΄ αγαθώ του ελληνικού λαού.

Επίλογος

Το πόνημά μου αυτό γράφτηκε το 2000 αφού συμμάζεψα διάφορες σημειώσεις που είχα προνοήσει  να τις καταχωνιάσω κάπου. Δεν τις δημοσιοποίησα ποτέ. Τώρα μετά τις πρόσφατες εκλογές  στις 16.9.2007 και την απρόσμενη ήττα από μια κυβέρνηση κατώτερη των προσδοκιών όλων, όσων την επέλεξαν, θεωρώ επιβεβλημένο καθήκον μου να αφήσω να δει το φως της δημοσιότητας.

            Δηλώνω κατηγορηματικά πως ο Γεώργιος Α Παπανδρέου υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους υπουργούς  Εξωτερικών της μεταπολιτευτικής εξωτερικής πολιτικής και είχε τις καλύτερες προθέσεις για την προοδευτική πορεία της χώρας, μόνο που δεν διείδε, ή δεν βρέθηκαν κατάλληλοι σύμβουλοι, επικοινωνιολόγοι να του πουν πως είχε να κάνει με έναν από τους συντηρητικότερους λαούς, όχι της Ευρώπης, αλλά των Βαλκανίων, με τα χειρότερα ΜΜΕ, με την άκριτη και  υποκριτική πατριδοκαπηλία και με την Εκκλησία εχθρική απέναντί του, ωστόσο και κάποια λάθη τακτικής δεν μπόρεσαν να αλλάξουν το συντηρητικό κι οπορτουνιστικό συλλογικό του Νεοέλληνα.

            Δεν έχω καν την διάθεση να κάνω κάποια πολιτική ανάλυση του αποτελέσματος

των εκλογών, όμως τόσα χρόνια στα μετερίζια πολλά διδάχτηκα από την συμπεριφορά των συντρόφων μου και σίγουρα μου είναι σαφές τι ήταν εκείνο που τους βόλεψε πιο πολύ  κι εδώ θα ήθελα να παραθέσω μερικές απόψεις έγκριτων συγγραφέων και κριτικών, που πέρα από την εκτίμησή μου, διαπιστώνω πως συμφωνώ κιόλας απόλυτα μαζί τους. Αρχίζω από τον καλό συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο (ΝΕΑ 22-9-2007) με το άρθρο του στην στήλη, Τα Ανορθόδοξα του 15νθήμερου, « Μας χρειάστηκαν περίπου τρεις εβδομάδες για να ξεχάσουμε την άνευ όρων παράδοσή στην καταστροφή. Υπολογίζω ότι θα μας χρειαστούνε λιγότερες ακόμη για να ξεχάσουμε πως την περασμένη Κυριακή είχαμε εκλογές…» Και παρακάτω:» Έλεος για μια σταγόνα πολιτικής στην έρημο της πολιτικής. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως όλα αυτά, τα άπλυτα, που συσσωρεύονται δεκαετίες τώρα κάτω από το τραπέζι, μας έκαναν να συνηθίσουμε την μυρωδιά του…»

            Στην ίδια εφημερίδα εξάλλου, ένας άλλος πνευματικός άνθρωπος, ο αξιόλογος βιβλιοκριτικός και συγγραφέας Δημοσθένης Κούρτοβικ, σε άρθρο του κάτω από τον τίτλο: Πυρίμαχο πολιτικό πνεύμα, ανάμεσα στα πολλά κι ενδιαφέροντα για το νόημα των εκλογών γράφει: «Η ελληνική κοινωνία μας φρονημάτισε, υπενθυμίζοντας μας πόσο συντηρητική είναι… Ο συντηρητισμός είναι μια στάση που μαρτυρεί  αστείρευτες αντοχές κι απεριόριστη προσαρμοστικότητα. Δεν εντυπωσιάζεται ο συντηρητικός από τα κελεύσματα των καιρών, δεν τον ενοχλούν οι λεγόμενες κακοδαιμονίες, δεν τον πτοούν  και δεν τον μεταστρέφουν οι καταστροφές… Δεν μπορεί κανείς να μην θαυμάσει την αγαστή συνεργασία του γαλάζιου υφυπουργού και του πράσινου νομάρχη της Ζαχάρως για την αξιοποίηση των 2.600 στρεμμάτων από τις πυρπολημένες εκτάσεις Ηλείας κι έτσι θα επιβεβαιωθεί αυτό που έχουμε ψυλλιαστεί, ότι ο κ. Καραμανλής είναι ο ιδανικός για την Ελλάδα πρωθυπουργός, ένας πρωθυπουργός που η ικανότητά του έγκειται στο να μην κάνει απολύτως τίποτα, εκτός από το να βγάζει ηθικοπλαστικά λογύδρια…» Και πιο κάτω σημειώνει ο καλός βιβλιοκριτικός και γιατί όχι πολιτικής θεωρητικός, όντας μα υπενθυμίζει: « Αυτή είναι η Ελλάδα κι ας μην κάνουμε τους έκπληκτους» φώναζε  πριν εφτά χρόνια μετά το ναυάγιο του Σάμινα, ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, προς όλους εκείνους, που και τους έκπληκτους και τους εξοργισμένους έκαναν. Ήταν από τις ειλικρινέστερες και στην πραγματικότητα πιο απελπισμένες δηλώσεις, που βγήκαν ποτέ από στόμα Έλληνα πολιτικού, πολλώ δε μάλλον πρωθυπουργού…»

            Αν δεν κάνω λάθος ο καλός συγγραφέας μάλλον δεν ανήκει στο Πασόκ. Πάντως δεν μπορώ  να μην καταθέσω εν κατακλείδι  τα σοφά λόγια του πιο δημοφιλούς Έλληνα πολιτικού, του τέως  Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Κωστή Στεφανόπουλου, όσον αφορά στο σύνδρομο των Νεοελλήνων: « Είμαστε επιπόλαιοι, αδικαιολογήτως αισιόδοξοι, οπαδοί ήσσονος προσπάθειας, φυγόπονοι, απείθαρχοι, κάποιες φορές αγενείς ανεύθυνοι, τσαπατσούληδες και αδιάφοροι…» Εμένα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Θαρρώ πως κανείς πολιτικός δεν τολμάει όχι να το πει, ούτε να το σκεφτεί, καν. Κι αυτή είναι ίσως η πιο τραγική μας τιμωρία!

Γράφτηκε λίγες ημέρες μετά από τις βουλευτικές εκλογές στις 16.9.2007.

Επώδυνη Έξοδος

Πέρασαν 33 χρόνια και κάπου άλλες τόσες ημέρες από την πασοκική μου ομηρία ως σήμερα κι ομνύω ότι αποχωρώ από το Κίνημα, μένοντας πολιτικά μετέωρος. Θεωρώ πως έτσι λυτρώνομαι  από άγχη που με κατέτρυχαν τα τελευταία χρόνια, ωστόσο είναι αλήθεια, πως είχα πιστέψει στη νέα ηγεσία του Πασόκ, που περίτεχνα αποδείχτηκε  μετά από τέσσερις, συνεχόμενες ήττες, πως είχα κάνει λάθος, ,όντας έχοντας θεωρήσει σωστό, όταν ο σώφρων Κώστας Σημίτης είχε παραδώσει τις τύχες του Κινήματος στον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, όπου και πανηγυρικά από την βάση εκλέχτηκε.  Στα ύστατα παπανδρεϊκά χρόνια-μετά την μητσοτακική παρένθεση- βρισκόμουν με το ένα πόδι στο Κίνημα και δεν θεωρώ τώρα επίκαιρο να αξιολογήσω αυτή μου την στάση, επανήλθα όμως όταν ανέλαβε ο Κ. Σημίτης, κάτι,  όπως κι από το πόνημά μου αυτό προκύπτει, είχα αποδεχτεί  πριν από πολλά χρόνια για τις πολιτικές του θέσεις,, που δεν θα ήθελα εδώ να τις επαναλάβω, παρά μόνο το γεγονός, πως η κυβερνητική θητεία την αξιολογώ, ως πολύ καλύτερη από αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου-αν εξαιρέσω μόνο τα δυο πρώτα του χρόνια, που όλοι εκείνοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν…

            Μετά την απρόσμενα συντριπτική ήττα του Κινήματος στις 16.9.2007 απέναντι στην χειρότερη κυβέρνηση, που γνώρισε ο τόπος μετά την μεταπολίτευση, πίστη μου κλονίστηκε και θεώρησα πως η συντηρητική στροφή του Νεοέλληνα ήταν η αιτία της μεγάλης πτώσης, ώσπου σιγά-σιγά, από τις πρώτες ημέρες παρατήρησα τη στάση του ΓΑΠ, τους συνεργάτες του, για τον τρόπο που προσπαθούσαν να ανακαλύψουν τους αποδιοπομπαίους τράγους με μιαν ασυνήθιστα κακόβουλη εμπάθεια και ανορθολογική πολιτική βάζοντας πρώτον στο στόχαστρο τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη-λες και οι ίδιοι δεν υπήρξαν πρωτοκλασάτοι υπουργοί ή υφυπουργοί στην κυβέρνησή του, έναν πρόεδρο και πρωθυπουργό, πέρα από το τεράστιο έργο του  που παρέδωσε στη χώρα του, καθόλη την διάρκεια της διακυβέρνησής του προηγούνταν του Κινήματος  του στις δημοσκοπήσεις, ως τις ημέρες που παρέδωσε το…μουντό δαχτυλίδι, στον ΓΑΠ, ενώ σε ουδεμία δημοσκόπηση μετά τις εκλογές του 2004, ο νέος ηγέτης δεν υπήρξε ούτε για μια φορά ο προωθητικός κριός  ως όφειλε, του Κινήματος και για αυτό θα πρέπει όσοι σήμερα επιμένουν να του παρέξουν την δεύτερη(εγώ λέω την Πέμπτη )ευκαιρία, ας είναι τουλάχιστον σοβαροί. Ωστόσο αναρωτιέμαι σε τι θα ωφελήσουν την παραπέρα πορεία του Πασόκ, η απεμπόληση των ευθυνών του ΓΑΠ και των συνεργατών του, μα και η εμπόλεμη κατάσταση που κήρυξαν σε όσους, έχουν μιαν άλλη άποψη. Προς τι η χρησιμοποίηση των κομματικών στρατών για να κρατήσουν την εξουσία στο Κίνημα! Είδα με πόση επιπολαιότητα και προχειρότητα, ανήθικη κι ανεύθυνη υποκρισία η ηγεσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η παλαιοπαπανδρεϊκή νομενκλατούρα, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΕΣΑΣΕ, ΓΣΕΒΕΕ  και λοιποί πασοκρατούμενοι  κλάδοι  κοινωνικών φορέων ΜΚΟ επετέθησαν εναντίον της διακυβέρνησης Σημίτη, ενώ δεν μας είπαν τι στο καλό έπρατταν τα τελευταία χρόνια, κυρίαρχοι του συνδικαλιστικού παιχνιδιού και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε με έναν Σημίτη στο περιθώριο, δίχως να έχει ουδεμία ανάμειξη στα τεκταινόμενα στο Πασόκ, κι όλα αυτά για να  κρατήσουν οι ηγεμονίσκοι αυτοί τους θώκους τους, στέλνοντας τους οπαδούς αλλά και πολλά μέλη του Κινήματος  σε άλλους όμορους χώρους. Με αυτό το τυμπανιαίο πτώμα ή το αδειανό πουκάμισο των οργανώσεων θαρρώ πως έφτασε η ώρα να σβήσω το πελιδνό, πράσινο φωτάκι και να κατέβω στο δρόμο πριν ξημερώσει μπας και κάτι νέο  προκύψει με το φως της ημέρας…

Σύντροφοι(;) Καληνύχτα σας!

Γράφτηκε μετά την επανεκλογή του ΓΑΠ από τα όργανα του Πασόκ ..