Η χώρα διέρχεται μια από τις κρισιμότερες περιόδους της νεώτερης ιστορίας της.Είναι μια περίοδος που πιθανώς να κληθούμε να δώσουμε μάχη για την ίδια την εθνική μας επιβίωση.
Είναι κοινό μυστικό, το ακούω σε παρέες, το διαβάζω στα social media, η ανησυχία για ένα θερμό επεισόδιο κάπου στο Αιγαίο μέχρι τις 20 Ιανουαρίου.
Δηλαδή μέχρι την ορκωμοσία Τραμπ.
Τιτάνιες πιέσεις ασκούνται στην ελληνική πλευρά, από το υπό αποχώρηση «δημοκρατικό» αμερικανικό κατεστημένο, ώστε να προδοθεί για μια ακόμη φορά η Κύπρος γινόμενη ένα νεο-οθωμανικό προτεκτοράτο.
Κυρίως ξένα και ντόπια προσκυνημένα συμφέροντα βιάζονται να «κλείσουν» το Κυπριακό με τους δικούς τους όρους (και μπίζνες) πριν αναλάβει ο Τραμπ και πάνε όλα από την αρχή.
Ο παρανοϊκός της Άγκυρας απειλεί να μας αδειάσει 3 εκ. πρόσφυγες στα νησιά μας, την ώρα που η Τουρκία τραντάζεται από έναν πολύνεκρο εσωτερικό πόλεμο, που τον έσπειρε και τον θερίζει ο ίδιος ο Ερντογάν.
Ο γεωπολιτικός μας χώρος, από τον Δούναβη μέχρι τον Ευφράτη, μυρίζει μπαρούτι.
Οι βόρειοι γείτονές μας φλερτάρουν επίσης με την αστάθεια.
Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα ξέσπασμα του Ισλαμικού Κράτους στα δυτικά Βαλκάνια, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι τα Σκόπια θα συνεχίσουν να υπάρχουν ως κράτος, ότι η Βουλγαρία δεν θα πάει με τον Πούτιν, ότι το νεο-οθωμανικό αλβανικό προτεκτοράτο του Ράμα δεν θα καταρρεύσει επίσης εξαιτίας του ίδιου του αλλοπρόσαλλου Ράμα.
Είμαστε στη μέση και ολόγυρά μας χοροπηδάνε παρανοϊκοί που αλαλάζουν «Αλλαχού Ακμπάρ».
Και η Ευρώπη, η κάποτε «ασφαλής Ευρώπη», στην οποία ενταχθήκαμε για να οχυρωθούμε απέναντι στο βαλκάνιο και μεσανατολικό φρενοκομείο που μας περιβάλλει, η Ευρώπη αυτή είναι αβέβαιο εάν θα έχει μέλλον, τουλάχιστον ως Ενωμένη Ευρώπη των Βρυξελλών και των τζιτζιφιόγκων.
Όλα μοιάζουν έτοιμα να διαλυθούν και οι πάντες κάνουν ό,τι μπορούν για να τα διαλύσουν.
Και εμείς στη μέση. Μας «πιάνουν» όλα τα μποφόρ. Της Ευρώπης, των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής.
Αυτή είναι η θέση μας στον χάρτη χιλιάδες χρόνια, αυτή είναι η μοίρα μας χιλιάδες χρόνια, για αυτό και στον τόπο αυτό πλάστηκε μια ξεχωριστή ράτσα ανθρώπων.
Είναι ο τόπος που μας έκανε αυτό που είμαστε. Ικανούς για κάθε μεγαλείο αλλά και για κάθε μικρότητα. Είναι αυτές οι αντιθέσεις που μας χαρακτηρίζουν. Άλλοτε ήρωες, άλλοτε τιποτένιοι.
Ακόμα και ο τροχήλατος Σόιμπλε, ως κλασσικός εμμονικός Γερμανός, δεν δείχνει να νοιάζεται καθόλου για την Ευρώπη.
Πιέζει την Ελλάδα και τα άλλα νότια «θύματα» του ευρώ να υποταχθούν στις εντολές του αν και γνωρίζει ότι έτσι υπονομεύει την ΕΕ.
«Τι θέλει ο Σόιμπλε», με ρωτούν συχνά φίλοι που αναζητούν κάποια λογική ερμηνεία στην εμμονή του.
«Τίποτα δεν θέλει», τους απαντώ, «αυτοί είναι οι Γερμανοί. Τι ήθελε ο Κάιζερ στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τι ήθελε ο Χίτλερ στον Δεύτερο που τον ξεκίνησε δύο δεκαετίες μετά; Τι θέλουν άραγε οι Γερμανοί; Δεν ξέρω τι θέλουν, ξέρω όμως ότι πάντα αυτοί καταστρέφουν την Ευρώπη. Αυτοί ως «βάρβαροι» γκρέμισαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην ύστερη αρχαιότητα και μας βύθισαν στον Μεσαίωνα για χίλια χρόνια, αυτοί ευθύνονται για δύο Παγκοσμίους Πολέμους στον 20ο αιώνα. Δεν ξέρω τι ζόρι τραβάνε. Ξέρω όμως ότι είναι οι καταστροφείς».
Όποιος έχει άλλη άποψη για τους Γερμανούς ας την καταθέσει από κάτω, στα σχόλια.
Αυτά συμβαίνουν τώρα. Δεν είναι στο μέλλον, είναι τώρα.
Μόνο μια νίκη της Λεπέν στις επικείμενες Προεδρικές Εκλογές στη Γαλλία λείπει για να τιναχτούν όλα στον αέρα.
Για να έχουμε μια «τέλεια καταιγίδα».
Το τι μου λένε λοιπόν διάφορα ξιπασμένα ευρωλιγούρια της πολιτικής ορθότητας του νεο-σοσιαλ-φιλελευθερισμού για ευρωζώνες και μνημόνια κι άλλα φιλελέ πανηγύρια ασπόνδυλων γιάπηδων, ούτε τα ακούω, ούτε με ακουμπάνε.
Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Πάρτε το είδηση. Είναι ένας πόλεμος μεταξύ των δυνάμεων του Ορθού Λόγου και του Παράλογου. Στο στρατόπεδο του Παράλογου βάζω μαζί, στο ίδιο κάδρο, από νεοφιλελέδες έως και τζιχαντιστές.
Όσους δηλαδή ασκούν την Ύβρη της δυσαρμονίας με τον Παγκόσμιο Ρυθμό.
Όσοι μετέχουν στην κλασική φιλοσοφία με πιάνουν. Οι άλλοι δεν με νοιάζει.
Αυτά που προανέφερα είναι τα σημαντικά.
Στην Ελλάδα με αυτά τα σημαντικά ασχολείται σχεδόν μονάχη της η ιστοσελίδα που τώρα διαβάζετε. Το TRIBUNE. Γιατί όσοι μαζευτήκαμε εδώ να γράψουμε πονάμε και αγωνιούμε για τον τόπο, για το έθνος, για την ανθρωπότητα.
Σε άλλες ιστοσελίδες αγωνιούν για άλλα πράγματα. Για τα διαφημιστικά πακέτα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που θα πάρουν από τις τράπεζες, για το πότε οι εκλεκτοί τους «πολιτικάντηδες» θα ξαναπάρουν την εξουσία για να συνεχιστεί το φαγοπότι από εκεί που σταμάτησε όταν ο ελληνικός λαός εξέλεξε πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα.
Να σας πω εγώ τι πιστεύω για τον Τσίπρα
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ενώ μόλις εχθές -Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου- δολοφονήθηκε ο Ρώσος Πρεσβευτής μέσα στην Άγκυρα, ενώ νταλίκες πέφτουν πάνω σε χριστουγεννιάτικες γιορτές στο Βερολίνο, ενώ η χώρα βρίσκεται με το δάχτυλο στη σκανδάλη έτοιμη για όλα, ξαφνικά το απόγευμα πέφτω πάνω σε ένα βίντεο με τίτλους σε διάφορες ιστοσελίδες του στυλ «Ο Τσίπρας χτύπησε το τραπέζι σε αγρότες» κ.α. τέτοια ανόητα επιπέδου δημοσιογραφικού παιδικού σταθμού.Πρώτη μου σκέψη, στον λόγο της τιμής μου, «χέσ…κε η φοράδα στο αλώνι».
Δηλαδή για να καταλάβω, ένας πρωθυπουργός χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και τι έγινε;
Αλλά ας πούμε ότι έγινε, ότι ήταν «ανάρμοστο» σύμφωνα με την αισθητική της κάθε νεοφιλελεύθερης παρθενοπιπίτσας που αντί για βιογραφικό κουβαλά… ποινικό μητρώο.
Πάω να δω το βίντεο. Σκέφτηκα, «τι έκανε πάλι αυτός;».
Τι είδα λοιπόν στο βίντεο; Είδα έναν πρωθυπουργό να προσπαθεί να συνεννοηθεί με κάτι τύπους που προφανώς δεν ήθελαν να συζητήσουν, ήθελαν να το παίξουν «μάγκες».
«Ρε καλέ μου, ρε χρυσέ μου κάτσε να μιλήσουμε», να λέει ο Τσίπρας, τίποτα αυτά, εκεί ετοιμοπόλεμα. Να του «μπαρουτιάσουν» την κουβέντα.
Εκεί λοιπόν ήρθε στα όριά του, χτύπησε μια φορά το χέρι (ούτε καν ήταν δυνατή) και τους είπε ότι ή θα κάτσουν να συζητήσουν ή αλλιώς να σηκωθούν να φύγουν.
Εάν ήμουν εγώ στη θέση του, πρωθυπουργός μιας χώρας σε εμπόλεμη κατάσταση, που βρήκα χρόνο μέσα στον χαμό για να ασχοληθώ και μου έστηναν τέτοια ανόητη προβοκάτσια, με ολόγυρα και όλο τον local Τύπο «ετοιμοπόλεμο» και προφανώς ορισμένοι συνεννοημένοι για «το τι θα γίνει», δεν ξέρω τι θα έκανα με τον στημένο απέναντί μου βλάκα, που νόμισε ότι βρήκε εύκαιρο πρωθυπουργό του «χεριού» του, ελπίζοντας να γίνει το βράδυ θέμα στα κανάλια, να τον βλέπουν οι όμοιοί του στο καφενείο και να του λένε «μπράβο» μεταξύ ρακής και λουκάνικου και να το έχει να το θυμάται μέχρι τα γεράματα, «ότι εγώ που λες ήρθε εδώ κάποτε ο Τσίπρας και του έκανα τη μούρη κρέας».
Όποιος έχει περάσει ώρα σε καφενείο στην ελληνική επαρχία με νιώθει απολύτως σε αυτό που γράφω.
Το πιο ενδιαφέρον στο βίντεο είναι ότι αφού έβαλε «τάξη» ο Τσίπρας η αίθουσα ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Αλλά αυτό δεν το ανέφερε κανείς, αν και «παίζει» στο βίντεο.
Οι προπαγανδιστές επιπέδου νηπιαγωγείου και αντίληψης «τρολ» έμειναν στο ότι ένας πρωθυπουργός χτύπησε το χέρι στο τραπέζι. Τι λέτε μωρέ «κλεφτόπουλα», σας πρόσβαλε όλους εσάς τους μεγαλωμένους στα μεγαλοαστικά σαλόνια, με γαλλικά και πιάνο και μεταξωτές ζαρτιέρες.
Τώρα θα σας πω τη γνώμη μου για τον Τσίπρα, που πρώτη φορά το κάνω.
Εμένα μου άρεσε που σοβάρεψε, που έβγαλε εκείνο το καλοσυνάτο χαμόγελο που τον χαρακτηρίζει, που αγρίεψε, που του γύρισε το μάτι (λίγο) και τους έβαλε στη θέση τους.
Βλέποντας το βίντεο του «σκηνικού» σκέφτηκα: Έλα ρε μεγάλε, επιτέλους! Επιτέλους φέρεσαι ως πρωθυπουργός.
Θα μου πείτε, έτσι φέρεται ένας πρωθυπουργός; Για πείτε μου λοιπόν εσείς πώς νομίζετε ότι πρέπει να φέρεται ένας πρωθυπουργός; Ως καλό παιδί; Ως «γελαστό παιδί»;
Ένας πρωθυπουργός δεν είναι ποτέ παιδί. Είναι ο κυβερνήτης μιας χώρας. Και τον Τσίπρα, είτε σας αρέσει είτε όχι, αυτόν έχουμε πρωθυπουργό σε μια πατρίδα που την κατέστρεφαν συστηματικά και με σχέδιο επί 40 χρόνια όλα αυτά τα κνώδαλα που του κάνουν σήμερα αντιπολίτευση.
Γιατί μην μου πείτε ότι του κάνει κάποιος ενάρετος και καταξιωμένος φυσικός ηγέτης αντιπολίτευση. Εάν υπήρχε τέτοιος θα είχαμε εκείνον πρωθυπουργό.
Κάτι δισύλλαβα με τα επώνυμα των πατεράδων τους έχει απέναντί του. (Θεωρώ και τον Κούλη δισύλλαβο). Και κάτι άλλα σούργελα δημιουργήματα εκδοτικών «συγκροτημάτων», που από ό,τι μαθαίνω τις τελευταίες ώρες τα εν λόγω εκδοτικά συγκροτήματα καταρρέουν επειδή επί Τσίπρα μπήκε τέλος στην αθρόα χρηματοδότησή τους από τα δημόσια Ταμεία που πληρώναμε όλοι μας.
Ο Τσίπρας έκανε λάθη. Του τα έχω γράψει στο παρελθόν. Και θα του γράψω και στο μέλλον.
Αλλά εδώ η «πλακίτσα» πρέπει κάποτε να τελειώσει. Και μάλιστα η πλακίτσα από τους δημοσιογραφικούς βόθρους και τα κατακάθια του διαδικτύου.
Και στον Τσίπρα θα πω ότι τον προτιμώ όταν χτυπά το χέρι στο τραπέζι, από τον Τσίπρα με το χαμόγελο. Δεν θέλω πρωθυπουργό με χαμόγελο. Θέλω πρωθυπουργό οργισμένο, θυμωμένο, να τα έχει πάρει στο κρανίο! Θέλω πρωθυπουργό έτοιμο για όλα. Πρωθυπουργό που να μην τον θεωρούν «καλό παιδί», πρωθυπουργό που να τον φοβούνται.
Και δεν τον θέλω φυσικά έτσι για ένα αστείο και άνευ ουσίας περιστατικό σαν αυτό στην Κρήτη.
Τον θέλω μαινόμενο και αφρισμένο για αυτά που μας έρχονται και για τις μάχες που θα κληθεί να δώσει για τα εθνικά μας θέματα, για τα μνημόνια και για τα καραγκιοζιλίκια της γερμανικής λιτότητας.
Πώς να σας το πω. Θέλω έναν πρωθυπουργό που να τον βλέπουν και να τον φοβούνται.
Κι εσύ δεξιέ μου φίλε αναγνώστη που με διαβάζεις και είμαι βέβαιος ότι έχεις οργιστεί και γαργαλάς το πληκτρολόγιο για να μου τα «χώσεις» στα σχόλια, θα σου πω μόνο ένα πράγμα. Εσύ καλέ μου φίλε με τον Κούλη που πας; Με τον Κούλη βρε φίλε; Και έχεις να λες για τον Τσίπρα;
νισαφι πια!
ΑπάντησηΔιαγραφή