Όλα να τα περιμένει κανείς

Δυο χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και γράφονται πολλά και διάφορα. Άλλα για να δείξουν ότι στο διάστημα αυτό πολλά άλλαξαν στην Ελλάδα. Άλλα για να δείξουν ότι το μόνο που άλλαξε είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από Αριστερά έγινε προσκυνημένη Αριστερά, ή και άρνηση της Αριστεράς. 

Φυσικά κι επόμενα όλα αυτά - δεν συμβαίνει και κάθε μέρα να αναδειχτεί ένα μικρό αριστερό κόμμα σε πλειοψηφικό, και να σχηματίσει κυβέρνηση. 

Αλλά για να σας πω τη δική μου σκέψη, αυτό που μου φαίνεται πιο μυστηριακό, και πιο μεγάλο, είναι ότι αυτή η κυβέρνηση άντεξε δυο χρόνια. Παρά το γεγονός ότι όλα είχαν στηθεί έτσι, ώστε να μην αντέξει ούτε δυο μήνες.

Και να μην είχαν στηθεί όμως, δεν υπήρξε κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση που να αντιμετώπισε τόσες δυσκολίες, τόσες συνωμοσίες, τόση εχθρότητα, τόσες παγίδες. 

Που να είχε από την πρώτη στιγμή απέναντί της μια συμμαχία των “μέσα” με τους “έξω”, με στόχο να την ξεφορτωθούν. 

Που από την πρώτη στιγμή, επίσης, να την καταδίωκε ένας απηνής εκβιασμός: Θα κάνετε τούτο, και κείνο, αλλιώς θα την πληρώσει η χώρα σας. Όχι εσείς, αλλά η κοινωνία, η Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή, τέλος, να βρήκε τα ταμεία του κράτους άδεια, και τα συρτάρια γεμάτα δεσμεύσεις στις οποίες άλλοι, από ανοησία ή από σκοπιμότητα, είχαν ρίξει τη χώρα.

Κι όμως, άντεξε δυο χρόνια. Παρά το γεγονός ότι βρέθηκε σε έναν κλοιό εκβιασμών. Επίσης, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι που κλήθηκαν να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες ούτε πείρα είχαν ούτε χρόνος τούς δόθηκε να προετοιμαστούν. Και τέλος, παρά την αιμορραγία που προκάλεσε ο δύσκολος συμβιβασμός το καλοκαίρι του 2015. Και όχι απλώς άντεξε. 

Κέρδισε ενδιάμεσα ένα κρίσιμο δημοψήφισμα, και μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση. Έχοντας απέναντί της τη φρενιασμένη διαπλοκή, τα παλιά τζάκια, τις πακτωμένες συντεχνίες, τη ρεβανσιστική Δεξιά, τους υπερσυντηρητικούς της Ευρώπης, ακόμα και αριστερούς που δεν μπορούν να δουν τι παίζεται.

Θυμάμαι πριν από δυο χρόνια έναν πολύ επώνυμο δεξιό: Το παιδί είναι άσχετο, δεν θ’ αντέξει ούτε μια βδομάδα, έλεγε για τον Τσίπρα. Γιατί κατά βάθος πίστευε, όπως κι άλλοι του είδους, ότι κάποιοι σ’ αυτόν τον τόπο γεννιούνται για να εξουσιάζουν, κι άλλοι για να εξουσιάζονται. 

Ε, λοιπόν, το «παιδί» είναι ακόμα εκεί. Όπως και τα άλλα «παιδιά». Έπαθαν, έμαθαν, παλεύουν. Κι αν αυτή η κυβέρνηση άντεξε δυο ολόκληρα χρόνια ενάντια σε όλες τις θύελλες και τις προβλέψεις, σκέφτομαι ότι ίσως μείνει κάνα δυο δεκαετίες ακόμα. Απ’ αυτά τα «παιδιά» όλα να τα περιμένει κανείς...