| ΑΠΟ ΒΙΟΛΙΣΤΗ |
( Ας κάνουμε κάτι για να γίνει σωτήριο)
Αφήνοντας για λίγο έξω τις θεωρητικές αναζητήσεις, που είναι άλλωστε αναγκαίες, θα πρέπει να ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση, που δεν χρειάζεται και πολλές αποδείξεις, πως τούτη η χώρα, τούτη η πατρίδα λεύτερη μένει μόνο όσο βρίσκεται σε πόλεμο και όσο σε πόλεμο χάνει τα παιδιά της. Γιατί σε καιρούς ειρήνης τα εχθρεύεται τα κάνει να νιώθουν μισητά και ξένα, κυνηγημένοι από την ίδια τους την μάνα.
Είμαστε ένας λαός που δεν επαναστάτησε ποτέ κατά των ντόπιων τυράννων μα σαν ήρθε η ώρα να νιώσουμε Έλληνες δεν φοβηθήκαμε, δεν δειλιάσαμε δεν τσιγκουνευτήκαμε μήτε στο αίμα, μήτε στην πείνα, μήτε στην δίψα, μήτε στον αγώνα.
Αλλά έχουμε ένα κουσούρι, να μην βλέπουμε πέρα από την μύτη μας.
Αυτό είναι που μέχρις και σήμερα μας βαστάει με σκυμμένο το κεφάλι, άβουλους και ανήμπορους καρτερικά να ακουστούν από κάποιον άλλο και όχι από μας οι καμπάνες του πολέμου, οι καμπάνες του αγώνα, οι καμπάνες για την λευτεριά.
Έχουμε και ένα ακόμα, είμαστε θρησκόληπτοι με τον αυτό μας και με τα λάθη μας. Είμαστε ανήμποροι να πούμε όχι στο ίδιο λάθος, γιατί δεν θέλουμε να κοιτάξουμε τον θεό κατάματα. Τον θεό μας, τον εαυτό μας. Τον εαυτό του εαυτού μας.
Έτσι κάθε φορά ψάχνουμε χιλιάδες δικαιολογίες ή ιδεολογίες, για να μη παραδεχτούμε πως αν και μας δόθηκε η ευκαιρία, εμείς κιοτεύσαμε μπρος στις ευθύνες, αφήσαμε να μας παρασύρουν ωραία ακουμπισμένα στο αυτί μας λόγια, τον κλέφτη που με το ένα χέρι μας χάριζε με ένα πλατύ χαμόγελο εμπιστοσύνης ένα γαρύφαλλο και με το άλλο μας έμπηγε ένα μαυρομάνικο μαχαίρι πισώπλατα.
Μα ποτέ είδαμε καθαρά και με συμφέρον, το συμφέρον μας αλλά με συμφέρον, το συμφέρον τους στην κάθε επιλογή μας, την κάθε υποστήριξή τους που μας καθιστά δούλους τους.
Αναρωτιέμαι αν σε μας, μας αξίζουν καλλίτερες μέρες, αν ήταν ποτέ χρήσιμα τα γράμματα και η γνώση που χωρίς αυτή, αγράμματος τότες ο λαός, πριν από πενήντα, εκατό ή εκατονπενήντα χρόνια περνούσε τα ίδια σε σύγκριση με το παρόν και τους πολλούς πλέον εγγράμματους νεοέλληνες του σήμερα.
Σαν τι να άλλαξε σήμερα από τότε, τι και που οι περισσότεροι των νεοελλήνων είναι εγγράμματοι, που είναι ο πολιτισμός τους, που είναι η χειραφέτησή τους, που είναι η ανδρεία τους;
Τα βρίσκουμε στους «σελέμπριτι», στα κωλάδικα, στα φτηνιάρικα μπιζού, στα μπαράκια, στα τούρκικα σίριαλ, στα αυτοκίνητα, στην ξενομανία, στα γκρικλις, στις ασπόνδυλες λέξεις και φράσεις του στιλ « έφαγα χ», αλλά και κατά τα άλλα οι ίδιοι σκυψοκεφαλάκηδες, οσφιοκάμπτες, κοκότες παρωχημένων ιδεολογιών, παλιοί κοψοχέρηδες, σημερινοί πολιτικοί και διανοητικά «άστεγοι», επαναστάτες πλατειών μιας χρήσης, χυδαιολόγοι, κουτσαβάκηδες του δεν πληρώνω αλλά οι πρώτοι των πρώτων να πληρώνουν, πατριώτες της τσέπης και της αρπαχτής, φιλοσοφούντες ιντερνετάκηδες, ατομικιστές, λιμοκοντόροι, αριβίστες, ευρωμανείς νεοπατριώτες, εθνικιστές ευρωλάγνοι, γραικύλοι, γιουσουφάκια και νενέκοι. Προσωποποίηση του Κράτους και του Πολιτικού συστήματος.
Από την άλλη, το Πολιτικό Σύστημα του Κράτους της Οικονομικής και Πολιτικής ελίτ, η «εξουσία» ενσαρκωμένη στα πρόσωπα και την ιδιοφυΐα των πολιτικών μαφιόζων, ξεδιάντροπα και ανερυθρίαστα κατακλέβει την γη μας, τα σπίτια μας, το μόχθο μας, την ζωή μας και … συμπάσχει λοιδορώντας μας, λέγοντας τάχατες πόσο άδικα και επαίσχυντα αλλά και πόσο μοναδικά αναγκαία είναι όλα τούτα τα δεινά που μόνο ένας λαός, ο συγκεκριμένος λαός, πρέπει να τα υποστεί, για την σωτηρία της Πατρίδας του.
Μαζεύουν ότι βρουν από όπου τ’ αρπάξουν, όσα αρπάξουν με φόρους επί φόρων, για να ταΐσουν τους δανειστές και τα τσιράκια τους, για να μπορούν αυτοί να βολεύονται στην εξουσία και ν’ ασκούν το πολιτικό και οικονομικό νταβατζιλίκι πάνω μας. Και πλουτίζουν και ευδαιμονούν, τα παιδιά τους σπουδάζουν στα εξωτερικά, μέσα στην χλιδή και τις ανέσεις, δεκάδες μπάτσοι να τους φυλάνε ακόμα και από ένα τυχαίο μυγόχεσμα, να τους περιποιείται ασθμαίνουσα μια συντηρητική, αρτηριοσκληρωτική πολιτική και στενοκέφαλη οπισθοδρομική δημοσιογραφία με χιλιοφθαρμένες ετικέτες καιροσκοπικών, τάχα ιδεολογικών διαφοροποιήσεων αφού τα μπουλούκια με τα κορόιδα και τους φοβισμένους νομοταγείς, πληρώνουν και «θυσιάζονται» γι αυτό που γεννήθηκαν, γι’ αυτό που έμαθαν και γι’ αυτό που ζούνε. Είτε «γραμματιζούμενοι» σήμερα είτε αγράμματοι χθες, μοιάζουν σαν να έτσι γεννήθηκαν, γι’ αυτό να γεννήθηκαν, γι’ αυτό να υπάρχουν και γι’ αυτό να εκπαιδεύτηκαν.
Ελπίζω να λιγοστέψουν τα κορόιδα, οι νενέκοι, οι σκυψοκεφαλάκηδες τα κουτσαβάκια επαναστάτες το 2012, για να μην πάρουν και άλλους στο λαιμό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου