Τα δύο πρόσωπα της «πίκρας…»

Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ  ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

                                              

    Μιά χαριτωμένη νέα γυναίκα, κάπου γύρω στα τριάντα, ήρθε και κάθησε απέναντί μου εδώ στο γνωστό «καφέ» της Αγγελάκη. Το ντύσιμό της αναδεικνύει επιμέλεια, όχι όμως σπατάλη. Το μακιγιάζ της φανερώνει  άτομο με κάποιες συντηρητικές απόψεις για τη ζωή, που έμαθε να τονίζει αυτό που πρέπει να τονισθεί χωρίς να γίνεται προκλητική... Το χαμόγελο που διαγραφόταν στα χείλη της έκρυβε μέσα του μιά φευγαλέα δόση αυτοσαρκασμού ...Το βλέμμα της ευθύ,  συναντήθηκε με το δικό μου και η νέα γυναίκα  τοποθετήθηκε...

    Εγώ κύριε Πιπερόπουλε, μια και μπήκαμε και στο 2012 μαζ’ι με τις ευχές μου θα σας το πώ στα ίσια διότι δεν μου αρέσουν οι υπεκφυγές, τα υπονοούμενα και οι έμμεσες βολές..Θα προτιμούσα να είχα παντρευτεί κι άς χώριζα...Τουλάχιστον τώρα θα μπορούσα να πώ σε φίλους  σε συγγενείς και άγνωστους ότι "... ναί, παντρεύτηκα, έκανα το κοινωνικό και θρησκευτικό μου καθήκον και δυστυχώς ατύχησα...Πάντως ΔΕΝ είμαι...ΓΕΡΟΝΤΟΚΟΡΗ! Αυτό το γράφω με κεφαλαία γράμματα !..."

    Σας είναι τόσο πικρός αυτός ο όρος; τη ρώτησα...

    Αφόρητα πικρός...αποκρίθηκε η νέα γυναίκα, ρίχοντας μια ματιά στο τραπέζι όπου παρέμεναν οι φιλενάδες της παρέας της...

    Και καθώς σε αυτό το άτυπο «κοινωνικοψυχολογικό εργαστήρι -καφέ» σε μια, σίγουρα επιπόλαια, αλλά κατά τη γνώμη της χρήσιμη, αναζήτηση δεδομένων στα άδυτα της ψυχής της, στις βασικές δομές προσωπικότητας, του υποσυνείδητου κόσμου της, θυμήθηκα την ειλικρίνεια μιάς άλλης νεαρής κυρίας που μου είχε μιλήσει σε φιλική σύναξη σε σπίτι φίλων μου μόλις πριν μερικές εβδομάδες..

    H αντίπερα πλευρά της «πίκρας» μιας άλλης γυναίκας που πίστεψε στο θεσμό, πίστεψε στο γάμο και την οικογένεια, που έκανε βίωμά της αυτό που το σύστημα, οι συγγενείς, οι γονείς την παρότρυναν, στην «κατάλληλη» ηλικία, να κάνει...

    Να παντρευτεί!... Και το έκανε...

    Βρήκε τον άνθρωπό της, ερωτεύθηκε, τυλίχτηκε στον ονειρεμένο μανδύα της αγάπης, ανέβηκε μαζί του στον Εβδομο ουρανό, και ακουμπώντας την αιωνιότητα έδεσε σε καρπό το αίσθημα, έδωσε ζωή και νόημα στον έρωτα και την αγάπη...Εγινε δυό φορές μητέρα και εγκατάλειψε μάλιστα και την εξέλιξη της καριέρα της γιατί είναι βαρύ το φορτίο, χωρίς ουσιαστική βοήθεια, να πραγματώσεις τους ρόλους της συζύγου, της νοικοκυράς, της μητέρας και της εργαζόμενης γυναίκας...

    Και πήγαιναν όλα καλά μέχρι την ημέρα που αυτός «λοξοδρόμησε» και αναζήτησε την  ονειρεμένη ένταση του έρωτα σε μιά νέα αγκαλιά...Ξανά και ξανά και ξανά, παρά τις συγκρούσεις, τις υποσχέσεις, τα κλάματα της συγνώμης την ικέτευση για…συγχώρεση.

    Βλέπεις όταν ο έρωτας γίνεται καθημερινότητα χρειάζεται νάχει βάθος κανείς για να σταθεί σωστός σύζυγος, οικογενειάρχης πατέρας...Αυτός όμως προτιμούσε να βρίσκεται στον παραμυθένιο Εβδομο ουρανό κι όχι στην προσγειωμένη πραγματικότητα της οικογενειακής ζωής...

    Τί κρίμα...

    Η νέα γυναίκα που μου άνοιξε, έστω σύντομα, την καρδιά της στο σπίτι των φίλων είχε επιτρέψει ένα καυτό δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της... Τι κρίμα, είχε πει, και ο πόνος της φαινόταν να είναι συντριπτικός...

    Άφησα την ελευθερία μου, την καριέρα μου, τα προσωπικά, τα υπαρξιακά μου όνειρα και τώρα άντε τώρα να ζήσω με το στίγμα της...ΖΩΝΤΟΧΗΡΑΣ...

    Γράψτε κύριε Πιπερόπουλε στα blogs αυτή τη λέξη με κεφαλαία γράμματα μου είπε: ΖΩΝΤΟΧΗΡΑ!..Υπάρχει κάτι χειρότερο;...

    Γεροντοκόρη ή Ζωντοχήρα ;

    Εξαντλούνυαι, άραγε όλα σε αυτό και μόνο το πικρό δίλημμα;

    Νάναι άραγε στην εικόνα αυτά μόνο τα δύο πρόσωπα της πίκρας;

    Η μήπως θάπρεπε να δούμε και ένα τρίτο πρόσωπο;

    Το πρόσωπο που εκφράζει τα άτομα που δέχθηκαν, πίστεψαν και παραμένουν πιστά στο θεσμό αλλά ο γάμος τους είναι θάνατος σε καθημερινή βάση;