«O σύγχρονος πύργος της Βαβέλ των ανθρώπων»

Επιστολή που επισημαίνει την αναγκαιότητα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, υπογράφει αναγνώστης. 

 

Ολόκληρο το κείμενο της επιστολής που αναδημοσιεύουμε από το Πενταπόσπαγμα έχει ως εξής: 

 

"Δύσκολες σήμερα οι συνθήκες επικοινωνίας μεταξύ τον συνανθρώπων ο ένας λέει μαύρο ο άλλος καταλαβαίνει άσπρο συνεννόηση καμιά φυσικά κι ούτε καν προσπάθεια να καταλάβει ο ένας τι εννοεί ο άλλος.

Oταν έπαψε η κατανόηση κι η υπομονή να υπάρχει τη θέση αυτόν πήρε ο εγωιστικός ρόλος του εγώ ξέρω τι εννοεί ο τάδε κι δε μαρεσει" δίχως να κάτσει να αφουγκραστεί το λογισμού που άκουσε από τον άλλον άνθρωπο.

 Bγάζουμε συμπεράσματα έτσι αυθαίρετα για να νιώθουμε ότι όλα τα γνωρίζουμε κι ότι η δική μας άποψη είναι καλλίτερη από του άλλου όπου έχει τον αντίλογο. 

 

Eχουμε ξεχάσει τι σημαίνει κουβέντα ανταλλαγή απόψεων συνεννόηση νομίζουμε ότι υπερισχύει η δική μας γνώμη κι φυσικά αυτή ότι είναι και η σωστή πόσο τυφλοί είμαστε κι πλανεμένοι πιστεύοντας ότι εμείς τα ξέρουμε όλα κι οι άλλοι ότι κι να λένε είναι σκουπίδια γνώσεων. 

 

O πραγματικός σοφός είναι εκείνος που ξέρει να ΑΚΟΥΕΙ αυτός όπου επεξεργάζεται τις πληροφορίες όπου του δίδονται κι ξέρει να τις συζητάει ώστε να βγάζει σφαιρική αντίληψη τον πραγμάτων οποιος αυτό εφαρμόζει στην επικοινωνία του με τους άλλους κερδίζει. 

 

Oταν μαλώνουμε όλοι σα τα κοκόρια για το ποιος έχει δίκιο νομίζοντας ο καθένας ότι τα ξέρει όλα, τότε χανόμαστε τελείως ως άνθρωποι γιατί κατρακυλούμε σε μια κατάσταση λάθος οποιος θεωρεί τον εαυτόν του καλλίτερο από τους άλλους κι πιο σοφό πλανάται οικτρά. ο άνθρωπος είναι κοινωνικό on κι το έχει ξεχάσει γιατί πιστεύει ότι είναι από μονος του θεός με τις πράξεις του μειώνει τον συνάνθρωπο του τον κάνει σκουπίδι κι ύστερα πιστεύει ότι κατάφερε να βγει στην κορυφή μια κορυφή που αναπάσα στιγμή με μια "κατολιστιση" συντρίβεται διαλύεται.

 

O σύγχρονος πύργος της vavel είναι η "ασουνενοιση" κι η αδυναμία κατανοήσεις του σκεπτικού του διπλανού μας όπου προσπαθεί να μας πλησιάσει να επικοινωνήσει μαζί μας μα εμείς με τον τρόπο μας τον απορρίπτουμε με τον χειρότερο τρόπο. 

 

Αν δε καταλάβουμε ότι με την αδυναμία συνεννόησης κι επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο μας ποτέ δε θα "αδερφοθουμε" ποτέ δε θα γίνουμε αυτό που ζητάμε μια ενωμένη αγκαλιά όπου γυρεύουμε ως ψυχές την γαλήνη αυτής.

 

Aν δε κάνουμε τον κόπο να κάτσουμε με υπομονή να ακούσουμε να νιώσουμε τον άλλον να μπούμε στην θέση του ποτέ δε θα καταλάβουμε ούτε τους ίδιους τους εαυτούς μας απορρίπτοντας τον συνάνθρωπο μας απορρίπτουμε τον εαυτόν μας αυτό πρέπει να καταλάβουμε. 

 

Δε βγαίνει τίποτε ούτε κερδίζουμε με το να παρεξηγούμαστε με την κάθε λέξη που ακούμε από κάποιον με την κάθε χειρονομία που μπορεί ο άλλος αθώα να πράξει κι όχι με δόλο όταν με έμμεσο η άμεσο τρόπο δείχνουμε ότι δυσανασχετούμε με τον άλλον που μας πλησιάζει καταδικάζουμε τον εαυτόν μας σε μοναξιά. 

 

Ότι σπείρουμε θερίζουμε λοιπόν η επιλογή δική μας