Ήταν άνοιξη τού 2007. Κανείς δέν μπορεί νά ξεχάσει τήν απίστευτη τραγωδία πού βίωσαν 18 νέοι άνθρωποι στόν ποταμό Λούσιο τής Αρκαδίας. Ή ομάδα τών νέων συμμετείχαν στήν εκδρομή γιά πεζοπορία στήν όχθη τού ποταμού καί αναρρίχηση. Ή πεζοπορία τους μετατράπηκε σε απίστευτη τραγωδία, όταν παρασύρθηκαν από μεγάλο όγκο νερού καί λάσπης πού κατέβασε το ποτάμι. Από τους 18, δυστυχώς μόνο οι 10 κατάφεραν με τήν βοήθεια τών σωστικών συνεργειών, να βρεθούν ζωντανοί. Ένας από αυτούς είναι καί ο Φίλιππος Φραγκούλης...
ο οποίος αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο όπου περιγράφει με λεπτομέρειες τήν συγκλονιστική εμπειρία που έζησε. Μέσα από το βιβλίο του, εξυμνεί τόσο τήν δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, όσο και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού τών ανθρώπινων αξιών που τελικά πρέπει να ορίζουν τις ζωές μας.
Πρίν ξεκινήσεις για το ταξίδι αυτό, είχες κάποιο περίεργο προαίσθημα; Υπήρχε κάτι μέσα σου που σου έλεγε τελικά να μήν συμμετέχεις στήν εκδρομή;
Είχα ένστικτο, δέν ένιωθα καλά, έβλεπα ότι τις προηγούμενες μέρες δέν ήταν καλός και ο καιρός...Είχα προσπαθήσει και να το ακυρώσω. Αλλά δέν το έκανα γιατί δέν ήθελα να απογοητεύσω τόν φίλο μου που θα πηγαίναμε μαζί. Και τελικά πήγαμε και ακολούθησαν όλα αυτά που έγιναν.
Πώς αντιδράσατε όταν βρεθήκατε στο έλεος τής κακοκαιρίας; Τι κάνατε; Ποιά ήταν τα συναισθήματά σας;
Δέν
έχεις περιθώριο να αντιδράσεις. Εκείνη την στιγμή πού άρχισε το κακό,
θυμάμαι, συνομίλησα με τον εαυτό μου και είπα ότι δέν θέλω να πεθάνω
εδώ! Με πήρε το νερό, σχεδόν πνίγηκα. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές. Εκείνη
την στιγμή περνούσαν απο μπροστά μου εικόνες από αγαπημένα μου πρόσωπα
και ξαφνίκα ένιωθα μιά ηρεμία, μια γαλήνη. Κόντεψα να πεθάνω αλλά εκεί
είναι που είπα ότι πρέπει να το παλέψω. Μόλις μπόρεσα και πήρα μια
ανάσα, κατάφερα να πιαστώ από ένα βράχο και βγήκα έξω. Δέν έχεις χρόνο
να έχεις συναισθήματα. Αμέσως άρχισα να προσπαθώ να σώσω κάποιους, όσους
μπορούσα, όπως μπορούσα. Είδα ένα χέρι να περνάει από δίπλα μου μέσα
από το νερό και απλά το τράβηξα. Ήθελα απλά να σώσω. Είδα πολύ άσχημες
εικόνες, από ανθρώπους που πάλευαν να ζήσουν.Όταν κατάλαβα ότι εγκλωβιστήκαμε καί ότι δέν είχαμε περιθώριο διαφυγής, προσπάθησα να σκαρφαλώσω σε κάτι πολύ κάθετα βράχια καί προσπαθούσα να καταλάβω αν μας έψαχνε κάποιος,γιατί αυτή ήταν η μεγάλη μας αγωνία. Κάθισα σε έναν βράχο και άρχισα να χτυπάω ένα τενεκεδάκι που βρήκα δίπλα μου καί να κρατάω ρυθμό. Ήθελα να μας ακούσει κάποιος, κάποιος διασώστης. Άρχισα να φωνάζω το όνομα μου και κάποια στιγμή σκέφτηκα να τραγουδήσω δυνατά. Τραγουδούσα π.χ. το "ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ", ό,τι μπορούσα να σκεφτώ εκείνη την ώρα, γιατί νομίζω ότι έτσι έδινα κουράγιο καί στους υπόλοιπους. Έτσι μας άκουσαν όμως. Νομίζω ότι φώναζα καί τραγουδούσα 5-6 ώρες με πολύ μικρές παύσεις. Τελικά, αργά την νύχτα πέρασε ένα ελικόπτερο καί μας άκουσε. Νομίζω ότι ο άνθρωπος κρύβει μεγάλη δύναμη μέσα του, αρκεί να το παλέψει. Γενικότερα πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε μία τεράστια αποθήκη δύναμης μέσα μας που θα πρέπει να την απελευθερώσουμε.
Όλη αυτή η περιπέτεια σας άλλαξε καθόλου σαν άνθρωπο;
Φυσικά καί με άλλαξε. Θεωρώ ότι μετά από μία τέτοια περιπέτεια επικεντρώνεσαι στα ουσιαστικά πράγματα της ζωής καί αυτό είναι ένα μεγάλο μήνυμα που θέλω να περάσω με την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου.
Ποιά εικόνα από όλα αυτά που έζησες εκείνη τήν μέρα δέν θα ξεχάσεις ποτέ στήν ζωή σου;
Αυτό που μου έμεινε περισσότερο, είναι το πόσο βίαιο ήταν όλο αυτό που ζήσαμε. Δέν θα ξεχάσω ποτέ μία από τις κοπέλες, που την αναφέρω και στο βιβλίο μου, την οποιά το νερό την πέταξε μπροστά μου, την έβλεπα, ήθελα να κάνω κάτι για να την σώσω κι εγώ δέν μπορούσα να κάνω τίποτα. Πέρασα από μία φάση πικρίας που δέν μπορούσα να την σώσω. Είχα την αίσθηση του πόσο ελάχιστοι είμαστε οι άνθρωποι μπροστά σε κάτι που μπορεί να κάνει η φύση.
Ή οικογένειά σου πώς βίωσε όλη αυτή την περιπέτεια;
Ήταν ένα πολύ μεγάλο σοκ για τούς γονείς μου. Πέρασαν δύσκολα γιατί ήμουν αγνοούμενος καί δέν ήξεραν πώς να το αντιμετωπίσουν όλο αυτό γιατί δέν ήξεραν το αποτέλεσμα...Ή μητέρα μου είχε πάρει μία φόρμα μου καί τριγυρνούσε στο μπαλκόνι στο σπίτι μου και έλεγε επί 3 ώρες συνέχεια "έχασα το παιδί μου, έχασα το παιδί μου"! Αυτό για μένα θυμίζει έντονα σκηνή αρχαίας τραγωδίας.
Γιατί αποφάσισες να γράψεις καί να κυκλοφορήσεις ένα βιβλίο στο οποίο να περιγράφεις αυτήν, ίσως την πιό τραγική εμπειρία της ζωής σου;
Πιστεύω ότι μία τραυματική εμπειρία ενός ανθρώπου μπορεί να αλλάξει τις ζωές άλλων ανθρώπων. Θα ήθελα να βάλω τον κόσμο σε σκέψεις, να καταλάβουν ποιά είναι τα σημαντικά πράγματα στήν ζωή τους καί ποιές είναι οι πραγματικές αξίες που τις ξεχνάμε στο κυνήγι της καθημερινότητας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε και για την μνήμη τών παιδιών που ήταν μαζί μου καί γιά να αλλάξει επιτέλους αυτό το στρεβλό νομοθετικό πλαίσιο που υπάρχει γιά αυτές τις δραστηριότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου