Όταν η δημοκρατία λιμοκτονεί, γιατί με πολύ απλά λόγια: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΛΑΟΣ!

του ανιχνευτή

Γιατί είναι πολιτικά επιεικώς απαράδεκτες (μέσα, βεβαίως, στα πλαίσια υποτιθέμενων δημοκρατικών καθεστώτων) οι περίφημες “πράξεις νομοθετικού περιεχομένου” της κυβέρνησης; Όπως η τελευταία με το “έτσι γουστάρω και έτσι κάνω”-λουκέτο της ΕΡΤ.

Μα γιατί, πολύ απλά ιδωμένα, ακυρώνουν με το πλέον αντιδημοκρατικό πνεύμα την ουσία κι ευρυθμία του χιλιοταλαίπωρου, στα χέρια λογής δικτατορίσκων, πολίτευμα της δημοκρατίας. Που είναι η ακόλουθη, με δυο φράσεις:

Η εκλεγμένη απ’το λαϊκό εκλογικό σώμα κυβέρνηση προτείνει και η βουλή αποφασίζει.

Και κανένα μνημόνιο ή διεθνής σύμβαση ή νόμος του κράτους δεν νομιμοποιείται να καταργήσει το παραπάνω.

Αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ και καιρό: η κυβέρνηση νομοθετεί κατά το δοκούν και η βουλή υποχρεώνεται απλώς να επικυρώνει!

Οπότε η όποια αναφορά στη λέξη δημοκρατία (από πολιτικά, δημοσιογραφικά κι οποιαδήποτε άλλα χείλη), για να μασκαρέψει με δημοκρατική στολή αυτή την πολιτική πτώση στην παρανομία και την εικόνα αποκαρδιωτικής παρακμής των θεσμών, είναι απλώς μια γελοία αναφορά που στερείται κάθε νοήματος. Ηθικού, πνευματικού, πολιτικού και σύμφωνου με την έννοια της ορθής λογικής. Άλλη μια βιασμένη έννοια στον τόπο που πριν δυόμισι χιλιετίες την είχε υψώσει σε πρωταρχική αξία ζωής. Και που όποτε συμφέρει τους αυτόκλητους πνευματικούς ταγούς και φωνασκούντες πολιτικούς-τηλεπωλητές αρχαίου ελληνικού πνεύματος, ανακαλούν και προβάλλουν ως πρότυπο εκείνες τις εποχές…

Ας ξαναγυρίσουμε στις στις σημερινές εποχές καθαρής παράνοιας και τις “πράξεις νομοθετικού περιεχομένου”, που σαν τους νεοβαρβάρους πλιατσικολόγους εισβάλλουν και λεηλατούν. Ό,τι έχει απομείνει στο κακοποιημένο κουφάρι του θεσμού της δημοκρατίας, ο οποίος υποτίθεται πάντα πως εξασφαλίζει τα βασικά κι αναφαίρετα δικαιώματα των-ο μεγαλοτραπεζίτης Θεός να τους κάνει ”πολιτών”:
στην εργασία και στέγαση(έρχονται και οι κατασχέσεις σπιτιών για να μπει “κερασάκι στην τούρτα της ανάπτυξης!”), στην Υγεία , στην δημόσια δωρεάν Παιδεία και γενικά σε μια αξιοπρεπή ζωή…
Μια φούσκα δημοκρατίας, μια ελεεινή παρωδία, στην οποία συμβιβάζονται και την οποία αποδέχονται μόνο οι άβουλοι υπηρέτες και οι φυλακισμένοι που διακατέχονται από το σύνδρομο της ιδρυματοποίησης. Δηλαδή ένα συντριπτικά σεβαστό τμήμα του λεγόμενου “λαού!” Όπου η μόνη έκφρασή του στα ζητήματα που αφορούν την ίδια του τη ζωή (και το μέλλον των επερχόμενων γενεών) αποτελεί το κάθε 4 χρόνια, άρτια δημαγωγικά στημένο, “εκλογικό πανηγύρι”.
Κομμένο και ραμμένο στο διανοητικό επίπεδο της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων, όπως τους έχουν τσεκάρει επιστημονικά οι “σφυγμομετρητές” και εκπαιδεύσει η κοινωνική μηχανική της υποταγής συνειδήσεων. Και μετά το σώου των εκλογών τι έχει στη διάθεσή του ο “κυρίαρχος λαός” (εδώ κι αν είναι για γέλια!), εκτός από αδεια κελύφη μεγαλόστομων υποσχέσεων και καμιά στην ουσία ενεργή συλλογική συμμετοχή στις διαδικασίες διακυβέρνησης; Μα φυσικά ένα μεγάλο δημοκρατικό ΦΙΜΩΤΡΟ και συκοφαντίες σε βάρος του, ξύλο με το καντάρι, φυλάκιση αν…διαπράξει την ανομία της διαμαρτυρίας!

Μην ξεχνάμε όμως τις πράξεις “νομοθετικού περιεχομένου”.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας θα μπορούσε, αν ήθελε, να ελέγχει τα τυπικά, εξωτερικά στοιχεία συνταγματικότητάς τους ή μη και να μην τις υπογράφει, μπλοκάροντάς τες.
Aλλά…για ποια δημοκρατία μιλάμε βρε πατριώτες;

Ωστόσο, ο άμεσα υπεύθυνος για τον έλεγχο της διαγωγής και ορθής λειτουργίας της δημοκρατίας και τη διατήρηση της νομιμότητας που χωρίς αυτή δεν υφίσταται εξ’ορισμού αυτό το πολίτευμα, είναι ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ: ο λαός μιας χώρας που θέλει ακόμα να την αποκαλούν δημοκρατική! Ένας λαός με αυτοσεβασμό, οξυμμένα δημοκρατικά ανακλαστικά και υψηλή αίσθηση δικαιοσύνης να τον εμπνέει. Ώστε να αντιδράει ανάλογα κάθε φορά που καταστρατηγούνται τα δικαιώματά του και η ευρυθμία των θεσμών. Πόσο περισσότερο όταν οι εκλεγμένοι απ’τον ίδιο (ή έστω ένα σημαντικό κομμάτι του) δημόσιοι άρχοντες ή “λειτουργοί” τον οδηγούν σε κοινωνική γενοκτονία και τις τράπεζες σε νεκρανάσταση με νύχια και δόντια και τους τοκογλύφους σε αυξανόμενη κερδοφορία…

Στη χώρα του μέχρι τώρα κυνηγιού του βολέματος, της λαμογιάς, ρεμούλας, εξαπάτησης, κακοτεχνιών, υπεξαιρέσεων και μάσας μικρών(στο βαθμό των ψίχουλων που τους αναλογούσαν)-μικρομεσαίων-μεγάλων-υπερμεγεθών στομάτων, της μέχρι τώρα συνήθειας στο  “δανεικώς ζειν”, της εργασιακής πλέον δουλείας, και υπογραφόμενης θανατικής καταδίκης ενός πολύ μεγάλου μέρους του πληθυσμού…
Σε αυτή τη χώρα, όπου η αυξανόμενη δυναμική και η δημιουργική σύνθεση των εξαιρέσεων θα πρέπει να δώσει μάχη για να υπερκεράσει τις παθογένειες των θλιβερών κανόνων(από τα κάτω ως τα πάνω), το κρίσιμο ερώτημα θα έλεγε κανείς πως είναι:

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΑΟΣ;(ή ένα αποδομητικά ανομοιογενές αν και ομοιοπαθές, κομματικοπολτοποιημένο, κοντόφθαλμο, οχυρωμένο στη χιμαιρική αυταπάτη του “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, ζαλισμένο συνονθύλευμα; )

upogia-taxi.blogspot.gr