Τα παιδιά ουρλιάζουν

Δεν ξέρω αν είναι ιδέα μου ή το έχουν παρατηρήσει κι άλλοι, όμως όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερα παιδιά ουρλιάζουν χωρίς να υπάρχει λόγος. Ή μάλλον δίχως να νομίζουμε εμείς ότι υπάρχει λόγος, μιας και μιλάμε για περιπτώσεις που δεν μπορούν ακόμη καλά – καλά να πουν “μαμά” ή “μπαμπά”.

Κρίνοντας από το τι παρατηρώ γύρω μου, αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι μεγάλο κομμάτι της νέας γενιάς γονιών αφιερώνει όλο και λιγότερο χρόνο ενασχόλησης με το παιδί τους.

Όπως μου έχουν πει οι δικοί μου γονείς -κάτι το οποίο έχω επιβεβαιώσει όχι μόνο από τις αναμνήσεις μου αλλά κι από ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό- δεν σταματάγαμε να κάνουμε βόλτες.
Πρωί – απόγευμα, με κρύο ή με ζέστη, η διπλή βόλτα ήταν στο καθημερινό πρόγραμμα. Δεν πα να έλιωναν και οι δύο στη δουλειά ή να έβγαζα δόντι και να μην τους άφηνα να κοιμηθούν, η βόλτα δεν έβγαινε ποτέ από την καθημερινότητα.
Σήμερα, όλο και περισσότερες είναι οι περιπτώσεις που η μικρή αυλή μιας πολυκατοικίας θεωρείται αρκετή για ένα μικρό παιδί που μόλις έχει αρχίσει να τρέχει χωρίς να σκουντουφλάει.
Σε κανένα παιδί δεν αρκεί να βρίσκεται απλά κάπου που να μην υπάρχει ταβάνι πάνω από το κεφάλι του. Γεγονός που πολλοί επιλέγουν να αγνοήσουν και που, τελικά, συνιστά έναν από τους κυριότερους λόγους που είσαι έτοιμος να πάρεις τηλέφωνο την αστυνομία γιατί νομίζεις ότι οι γονείς του απέναντι σπιτιού είναι βασανιστές.
Τα παιδιά τσιρίζουν. Το ‘χουν αυτό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Οι περιπτώσεις που ένα μικρό παιδάκι κάθεται και ουρλιάζει θεωρώντας πως αυτός είναι ο σωστός τρόπος επικοινωνίας, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φαινόμενα της έλλειψης προσοχής από τους δικούς του.
Όταν δεν δίνεις σημασία στο παιδί σου, αυτό θα κάνει τα πάντα για να την κερδίσει. Τι πιο εύκολο από το να αρχίσει να ουρλιάζει στα καλά καθούμενα;
Οι γονείς έχουν χάσει την υπομονή τους. Οι ιστορίες που έχω ακούσει από την προσωπική μου εμπειρία, σε κάνουν να τα χάνεις. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια το παιδί ήταν για πολλούς μια “υποχρέωση”, την οποία έψαχνες να βρεις τρόπο να την “παρκάρεις” έστω και για ένα δίωρο την εβδομάδα.
Κι ήταν πολλά αυτά τα “δίωρα” με τις δεκάδες άχρηστες και πολυέξοδες δραστηριότητες που το μετέτρεπαν σε μια μηχανή μη αφομοιωμένων δεξιοτήτων.
Πρόκειται για τα καλά χρόνια, που οι δουλειές ήταν ακόμη στα φόρτε τους και όσοι δεν είχαν τα προς το ζην από τότε, ντρέπονταν να βγουν να το πουν.
Μετά ήρθε η κρίση. Οι δουλείες χάθηκαν κι ο εκνευρισμός της όποιας αδυναμίας πολυτελούς αναβάθμισης της καθημερινότητας, μετατράπηκε σε οργή και κατάθλιψη. Αυτή η οργή και η κατάθλιψη είναι το μόνο που λαμβάνουν χιλιάδες μικρά παιδιά, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας.
Σήμερα, ένα στα τρία παιδιά βιώνουν την φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Πάνω από 320.000 μεγαλώνουν με πραγματικές και άκρως σοβαρές ελλείψεις βασικών καθημερινών αγαθών. Από το 2010 ως το 2012 τα παιδιά που ζουν κάτω από ακραίες συνθήκες φτώχειας ανέβηκαν από τις 12.000 στις 69.000. Με τους ίδιους ρυθμούς, ο αριθμός αυτός, σήμερα, είναι σίγουρα εξαψήφιος.
Τα παιδιά ουρλιάζουν για πολλούς λόγους. Ο πόνος είναι ο προφανής μιας και αποτελεί το μέσο της πρώτης τους επαφής με τούτο εδώ τον μάταιο κόσμο. Δεν είναι μόνο αυτός.
Η αδιαφορία και η αδυναμία να καλυφθούν οι βασικές υλικές και ψυχολογικές τους ανάγκες χειροτερεύουν κάθε λεπτό που περνά.
Οι εκνευρισμένοι κι έτοιμοι για καυγά άνθρωποι που συναντάμε καθημερινά στο δρόμο είναι πιθανότατα γονείς, που αν εμάς μας προκαλεί εντύπωση το ξεκατίνιασμα των δέκα δευτερολέπτων σ’ ένα φανάρι, δυσκολεύομαι να φανταστώ τι μπορεί να γίνεται μέσα στο σπίτι τους.
Κι όταν μιλάμε για πάνω από 2,5 εκατομμύρια φτωχούς στην Ελλάδα του 2013, πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μιας ότι δύο στους δέκα από όσους συναντάμε κάθε λεπτό της ημέρας, ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.
Δεν είμαι εδώ για να δώσω συμβουλές, ούτε να πω στον άλλο πώς θα μεγαλώσει το παιδί του. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για την ανατροφή του. Ας αναλογιστούμε, όμως, τι είναι αυτό που συνέβη σε χιλιάδες ανήλικα παιδιά μέσα σε ελάχιστους μήνες. Και τι είναι αυτό που περιμένει όσα έρχονται.
Μάλλον αυτό ουρλιάζουν, τελικά…
polyfimos.blogspot.gr