Πρωί, γύρω στις 7, πήγαινα στη καθημερινή μου διαδρομή προς μετρό.
Σταμάτησα στο περίπτερο και καθώς περίμενα τα ρέστα, άκουγα μια φωνή να
έρχεται από κάπου. Μια φωνή που ήταν σαν κλάμα…Προχωρώντας η φωνή γινόταν δυνατότερη μέχρι που σταμάτησα κάτω από μια πολυκατοικία ν΄ακούσω τι ήταν.
“Δεν μπορώ άλλο” φώναζε κάποιος, με ένα τρόπο συνεχόμενο, κάτι σαν
κλάμα, που απλωνόταν παντού. Συνέχεια ανά μισό λεπτό κάποιος
επαναλάμβανε ξανά και ξανά την ίδια φράση “δεν μπορώ άλλο, δεν μπορώ
άλλο, δεν μπορώ άλλο” Ηταν τόσο σπαρακτική η χροιά αυτής της φωνής που
ένοιωσα πανικό. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Γύρω ο δρόμος
ήταν άδειος. Κοίταζα να δω κάποιον, να καταλάβω αν άκουγε κι εκείνος, μη
τυχόν κι ήταν η φαντασία μου. Κοίταζα στα μπαλκόνια.. κανείς. Η φωνή
συνέχιζε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά.
Μια σκέψη φρίκης πέρασε στο μυαλό μου. Είδα, μέσα στο μυαλό μου μια
σκηνή τρόμου. Κάποιον να πέφτει ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου από κάπου,
βάζοντας τέρμα στην επαναλαμβανόμενη φωνή απελπισίας… Εμεινα ακίνητη
χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Ν΄αρχίσω να χτυπάω κουδούνια, να φωνάξω.. τι..
Ενας κύριος φάνηκε να έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου.
Πλησιάζοντας τον κοίταξα γεμάτη απορία, έντονα να καταλάβει ότι τον
ρωτούσα, αν ξέρει. Η φωνή είχε γίνει ξεκάθαρη πλέον “δεν μπορώ άλλο”
Μόλις έφτασε δίπλα μου ρώτησα “το ακούτε?” Ο άνθρωπος σταμάτησε, άκουσε
και μου είπε. Μην ανησυχείτε είναι ένας φουκαριάρης, ξέρετε, μάλλον τα
έχει χάσει, έτσι κάνει κάθε μέρα…. και με προσπέρασε.
Δεν ξέρω τι εννοούσε με τη λέξη “φουκαριάρης”. Πολύ περισσότερο δεν
κατάλαβα τι εννοούσε λέγοντας “μην ανησυχείτε” Πως γίνεται να μην
ανησυχεί κάποιος, ακούγοντας αυτή τη κραυγή… Πως γίνεται να μην
ανησυχούμε με όλες τις φωνές που αρχίζουν και να βγαίνουν σιγά σιγά από
τους τοίχους και μας προειδοποιούν πως έχουν ανοίξει οι πόρτες της
κόλασης. Ο συγκεκριμένος φουκαριάρης μπορεί να ήταν τρελός, μπορεί να
ήταν απλά κάποιος που είχε σταματήσει τη ζωή του σ΄αυτό ακριβώς που
έλεγε “δεν μπορώ άλλο”…
Δεν ξέρω πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή, λένε το
ίδιο πίσω από τους τοίχους τους, ακόμα κι αν δεν τους ακούμε. Πόσες
φορές το φωνάζουμε εμείς οι ίδιοι, χωρίς να μας ακούει κανείς. Θα
μπορούσε να είναι το κεντρικό σύνθημα σε οποιαδήποτε συγκέντρωση… Το
αναρτημένο πανώ στη πρώτη σειρά μιας πορείας. Το σημείωμα που μπορούμε
να καρφώσουμε πάνω στο χάρτη της χώρας που οδηγείται στο πάτο χωρίς
ελπίδα να κρατηθεί από πουθενά. Ανθρώπους απελπισμένους που η Πολιτεία
τους καλεί να κοιτάνε στο βάθος του τούνελ μήπως διακρίνουν κάποιο
φωτάκι και βλέπουν πως αυτό το φωτάκι ναι έρχεται. Αλλά δεν είναι φως,
είναι φλόγα. Φλόγα από πεδίο πολέμου..
“Δεν μπορώ άλλο”. Επαναλαμβανόμενο. Ασταμάτητα. Μέχρι κάποιος
ν΄ακούσει. Μέχρι ν΄ακούσουμε. Να χτυπήσουμε το κουδούνι να προλάβουμε
πριν πέσει κι άλλος ένας κάτω από το μπαλκόνι, μήπως και το καταλάβουμε
καλύτερα. Πίσω από τις ατέλειωτες ηλίθιες συζητήσεις των επώνυμων
τηλεμαϊντανών, πίσω από τις θρασύτατες δηλώσεις των κυβερνώντων, το
δάχτυλο που κουνιέται αυστηρά μπροστά στο μάτι μας, απειλητικό πως θα
μας το βγάλει, αν δεν…
Υπάρχει η πλέον απλή ανάλυση των γεγονότων..
“Δεν μπορώ άλλο”. Αυτή η μικρή κραυγή από τη κόλαση, είναι μετέωρη γιατί δεν έχει βρει τη κατάληξή της ακόμα….
Δεν μπορώ άλλο, γι΄αυτό θα κάνω αυτό… Και το αυτό να μην είναι ένα
τραγικό σταμάτημα αλλά μια κατευθυνόμενη οργή, στους κατάλληλους
αποδέκτες. Με κάθε τρόπο.
ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει γεμίσει ο τόπος από γραφικούς τύπους, "θεωρητικούς" και "διανοούμενους" της δεκάρας, βαριά και ασήκωτα "πατριώτες" που κρύβονται μέσα σε "ΟΜΙΛΟΥΣ", "ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ", "ΟΜΑΔΕΣ", "ΔΙΚΤΥΑ" και όπως αλλιώς αυτοαποκαλούνται. Οι συμμετέχοντες δεν αυτοπροσδιορίζονται "χρυσαυγίτες" για ευνόητους λόγους και ούτε φέρουν σβάστικες, μαιάνδρους, περικεφαλαίες, μαύρα μπλουζάκια, κουρέματα με την ψιλή.
Έχουν αναλάβει την λαϊκίστικη ιδεολογικοποίηση ό,τι πιο φασιστικού και αντιδραστικού υπάρχει και φυσικά ρόλο τιμωρού. Και όλως περιέργως είναι πολύ καλά δικτυωμένοι μεταξύ τους σε όλη τη χώρα. Το ερμηνεύουν λέγοντας ότι "τους ενώνει η αγάπη για την Ελλάδα". Στη Θράκη το φαινόμενο το ξέρουμε από παλιά. Και ξέρουμε ότι πάντα πίσω από τέτοια συνονθυλεύματα βρίσκεται χρήμα.
Μαύρο χρήμα που τα συντηρεί για να παίζουν τον προβοκατόρικο ρόλο του παρακράτους. Η αλήθεια είναι ότι η ανέχεια της εποχής επιδρά εκκολαπτικά σε τέτοια φαινόμενα. Μη χαίρονται στο παρακράτος ότι μέσω όλων αυτών ξαναβρίσκουν το ρόλο τους. Υπάρχουν δημοκράτες όλου του πολιτικού φάσματος που έχουν την εμπειρία του παρελθόντος. Μπορεί σήμερα να μην έχουμε πνευματικούς ανθρώπους, διανοούμενους, και κοινωνικούς φάρους που θα δείξουν το θηρίο του φασισμού και του παρακράτους αλλά έχουμε γενιές με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο που αντιλαμβάνονται. Και θα συγκρουστούν με τα φαινόμενα εκφασισμού και παρακρατικής λειτουργίας. Ίσως η σύγκρουση αυτή να είναι η γέννα της νέα δημοκρατικής περιόδου της χώρας.
Η βρώμα των ασβών του διαδικτύου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφει ο Ν Βράχος
Δεν νομίζω, ότι μπορεί να υπάρχουν άλλα τέτοια δείγματα απάνθρωπης εκμετάλλευσης, του πόνου και της δυστυχίας των συνανθρώπων μας, από ότι συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα.
Ο λαός μας, ζει σήμερα μία κατάσταση που δεν θα μπορούσε κανείς ούτε να φανταστεί, ούτε πολύ περισσότερο να περιγράψει.
Τα προβλήματα των αδύναμων κοινωνικών τάξεων, δυστυχώς έχουν γίνει το πεδίον όπου ‘’αθλούνται’’ όλοι οι πληρωμένοι φονιάδες που ξεφύτρωσαν σαν αρρωστημένα ζιζάνια στον κοινωνικό μας περίγυρο.
Αθέμιτος, άθλιος και άνανδρος ανταγωνισμός των προβλημάτων που ταλανίζουν τους συμπατριώτες μας. Δεν μετρά ούτε η ηλικία , ούτε το φύλλο στα πιράνχας των μαυροκόκκινων εραστών του πόνου και του στεναγμού.
Άνθρωποι, χαμένα κορμιά, ατυχήματα της γέννας, ευτελείς υπάρξεις μιας νεο-μεσαιωνικής εποχής και αντίληψης, κτυπούν με ηδονή αντί ευτελούς συνήθως τιμήματος, την περηφάνια και την ελπίδα των πληγωμένων συνανθρώπων μας.
Παίζουν και διασκεδάζουν με τον πόνο. Γελούν και χαίρονται με την δυστυχία.
Προκαλούν και προβάλλουν ,φανταστικές ή και πραγματικές υποθέσεις, προκειμένου να ευχαριστήσουν τα αφεντικά τους και ίσως και τις απίστευτες κομματικές ‘’προτιμήσεις τους’’. Απόγονοι μιας μαύρης εποχής και γόνοι μιας μαύρης μοίρας, προσπαθούν να αποδείξουν ..ότι υπάρχουν, ότι ζούν , ότι είναι και αυτοί άνθρωποι !!!
Σε ένα κράτος που προσπαθεί να επιβιώσει. Σε μια εποχή που ελπίδα κτυπιέται αλύπητα και ανορθόδοξα , σε μια εποχή που όλοι μας ζητάμε μιαν άκρη να πιαστούμε, έρχονται αυτά απάνθρωπα χαμίνια να ‘’πατήσουν πάνω στην εθνική μας πληγή’’, να την ματώσουν, για να ικανοποιήσουν τα ναζιστοφασιστικά τους ένστικτα και την απάνθρωπη κτηνωδία τους.
Σε μια εποχή που η Ελλάδα και η δημοκρατία αγωνίζονται να επιβιώσει ο λαός μας, αυτοί μόνοι ! ολίγοι και βρώμικοι! ξαναφορούν τις κουκούλες της ντροπής και της προδοσίας.
Βλέπεις, το αίμα νερό δεν γίνεται, όταν μάλιστα είναι τόσο πολύ και τόσο έντονο που συνάδει με τα κληρονομικά και νυχτερινά τους βιώματα.
Είναι οι απόγονοι εκείνων που μάτωσαν την πατρίδα μας.
Είναι οι απόγονοι εκείνων που πρόδωσαν τους Έλληνες.
Είναι δυστυχώς τα εθνικά μιάσματα, που προσπαθούν να επιπλεύσουν στο οικογενειακό τους βούρκο της ντροπής και της ατιμίας.