Πολλές
φορές έχει γραφτεί πως η Αριστερά στην Ελλάδα, ηγεμονεύει ιδεολογικά τα
40 τελευταία χρόνια. Η ιδεολογία όμως της Αριστεράς και μάλιστα της
κομμουνιστικής, εμπεριέχει την βία ως νομοτελειακή μορφή της “ταξικής
πάλης” και αναγνωρίζει το “ταξικό μίσος” ως ευγενή αξία και αίτιο
“κατανόησης” ή και εξιλέωσης εγκλημάτων ακόμη και κατά της ανθρώπινης
ζωής. Ειδικά ο δογματικός Τρότσκι ( Κροστάνδη ) ως πρώτος αρχηγός του
Κόκκινου στρατού και ο τρομερός Στάλιν ( Δίκες ) ως
υπέρτατος αξιολογητής του “κόκκινου πατριωτισμού”, έβαψαν τα χέρια και
την ψυχή τους με το αίμα αντιφρονούντων, αναρίθμητες φορές. Φυσικά, ούτε
οι πρώτοι στην Ιστορία υπήρξαν και στο δικό τους ιστορικό πλαίσιο,
είχαν εξηγήσεις για τα εγκλήματά τους, τα οποία έγιναν “για το καλό της
πλειοψηφίας”, του “προλεταριάτου” ή της “σοσιαλιστικής πατρίδας”.
Αυτό που ενδιαφέρει συγκεκριμένα σήμερα είναι πως στις μετέπειτα
γενιές υπήρξε ηρωοποίησή τους. Και σε συνθήκες κατά τις οποίες οι
μεταπολεμικές κοινωνίες συνέχισαν στο περιβάλλον του “ψυχρού πολέμου” να
βιώνουν πολέμους, οικονομικές κρίσεις, αιματοχυσίες. Στην Ελλάδα, η
7ετής στρατιωτική δικτατορία και οι διώξεις των αριστερών “αγιοποίησαν”
κάθε αριστερή ιδεοληψία. Εμφανίστηκε η ατομική τρομοκρατία της 17Ν κ.ά.
αλλά και η “ταξική βία” απέσπασε ανοχή και μερική αποδοχή στη νεολαία.
Επεκτάθηκε στο συνδικαλισμό και στα ΑΕΙ.
Εάν δεχθούμε πως όντως ηγεμονεύει ιδεολογικά η Αριστερά, με όλα τα
κουσούρια της σαν και τα παραπάνω, τότε φυσικά, στελέχη της που είναι
διαχυμένα στο κοινωνικό σώμα, στην παραγωγή και στους θεσμούς είναι
φορείς- έστω σε λανθάνουσα και μερικές φορές σε πρωτεύουσα κατάσταση-
ροπής στην βία.
Αυτοί, διάσπαρτοι και σε όλα τα πολιτικά κόμματα,
μήπως είναι ευεπίφοροι στην εξουσιαστική βία, ακόμη και ως απωθημένη
νεανική ορμή. Πόσο επικίνδυνοι άραγε μπορεί να γίνουν όταν διευκολυνθούν
από τους πολιτικούς συσχετισμούς ή συγκυρίες; Είτε συμπολιτευόμενοι
είτε αντιπολιτευόμενοι. Όντας και μεταξύ τους γνώριμοι από παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου