του Στέλιου Συρμόγλου
Δεν υπάρχει ιδεολογία της πραγματικότητας, αλλά αυτό δεν εμποδίζει να υπάρχει πραγματικότητα της ιδεολογίας, αυτή η καθημερινότητά της και, σε μεγαλύτερη κλίμακα, η ιστορικότητά της.Εχοντας ωστόσο αποκοπεί η σκέψη μας από την πραγματικότητα, η βαθιά σύγχυση έντεχνα καλλιεργούμενη, τα στημένα εκβιαστικά διλήμματα για να επιτείνουν κοινωνικό φόβο και ανασφάλεια, η αποπληροφόρηση, ο σκοταδισμός και η πολιτική απάτη, επιτρέπουν να "φύεται" η επιπολαιότητα στην κοινωνία. Η δε κομματική νομενκλατούρα και οι παρασιτικές ελίτ, εκμεταλλεύονται το θυμισμό των πολιτών, στον οποίο μόνιμα απευθύνονται. Οι πολιτικές ελίτ της αριστεράς, επίσης, είναι ιδιαίτερα ένοχες, για τη συντήρηση της πολιτικής υπανάπτυξης, αφού οι κομμουνιστές ηγέτες, μαζί με πολλούς άλλους "συντρόφους" τους, δεν μπόρεσαν να προσπεράσουν το σκουριασμένο αραμπά της πρωτορωσικής επανάστασης και να αφουγκραστούν τα μηνύματα των καιρών.
Φτάσαμε έτσι στην κακοποίηση της δημοκρατίας. Η προοπτική της δημοκρατίας, άλλωστε, φαίνεται πάντα μέσα στις δυνατότητες μιας κοινωνίας ενημερωμένης και σε εγρήγορση. Η πολιτική δημοκρατία πρέπει να είναι περισσότερο κοινωνική, γιατί βασίζεται στη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών, στον έλεγχο της εξουσίας και στον περιορισμό της δύναμης του κράτους. Περιέχει επομένως και την προοπτική της κοινωνικής μεταρρύθμισης, χωρίς γιγαντοκρατισμό και χωρίς την εργολαβία μιας κομματικής επιδερμικής λογικής. Κι αυτό, γιατί η δημοκρατία αρνείται όχι μόνο την ταύτιση μ' αυτή προσώπων ή κομμάτων, αλλά και την ταύτιση ιδεολογιών, αφού αρχή της είναι ο πλουραλισμός.
Ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε ο φιλελευθερισμός είναι το περιεχόμενό της, αλλά η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη εμπεριέχονται ως ουσιώδη στις διαστασεις της Στην Ελλάδα του 2013 οι κακοποιήσεις της δημοκρατίας, από τους αυτόκλητους εθνοσωτήρες, με κοινωνιστικό μάλιστα πρόσχημα έχουν υπερβεί σε κυνισμό και γελοιότητα την...πολιτική φάρσα τη σχετιζόμενη με την έννοια και το περιεχόμενο της δημοκρατίας. Οι "σταυροφορίες" ψεύδους της κυβέρνησης, ο πολιτικός θυμισμός, η παρελθοντολογία, οι περίεργες πολιτικοιδεολογικές μίξεις στα κόμματα, η άρνηση του διαλόγου και του ίδιου του σαφούς πολιτικού λόγου, είναι όχι μόνο έξω από το ήθος, αλλά και από το είδος της δημοκρατίας. Είναι ήθος και είδος πολιτικής ολιγαρχίας, που στηρίζεται στην οικονομική κρίση.
Κατά συνέπεια συνδέεται άμεσα με την υποβάθμιση της κοινωνικής διάστασης της δημοκρατίας, με την υποτίμηση της νοημοσύνης της ήδη πολλαπλώς δοκιμαζόμενης κοινωνίας. Ανάμεσα στα ανέκδοτα ή και στα παράδοξα που προκαλούν τη θυμηδία ή και τον γέλωτα, είναι κι αυτή η κοινότοπη, όσο και βλακώδης φράση περί "δημοκρατικού και Συνταγματικού τόξου". Και βέβαια εσχάτως προστέθηκε από τους ανεγκέφαλους και ορνιθοπετούντες του Μεγάρου Μαξίμου, ως επινόημα υψηλής πολιτικής αντίληψης, η θεωρία των "δύο άκρων", έτσι για να "ξεχειλίσει" το κομματικό πλαίσιο από την ακατέργαστη πολιτική βλακεία... Οδηγείται ασφαλώς "δημοκρατικά" η ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση, αλλά και στην εξουθένωση της σοβαρότητας. Και γίνεται παθητικός "θεατής" των τετελεσμένων.
Προηγείται βέβαια η κακότεχνη παράσταση που βασίζεται στη φάρσα και στη τραγωδία. Μια φαρσοτραγωδία με καταστροφικές επιπτώσεις για την κοινωνία. Και μέσα απ' αυτή τη φαρσοτραγωδία της ντροπής, γίνεται κατανοητή η απώλεια του "τραγικού αισθήματος της ζωής" και αναδεικνύονται καταστροφικά πάθη της ελληνικής πολιτικής ζωής. Εχοντας χάσει οι Ελληνες το τραγικό αίσθημα της ζωής, παρακολουθούμε μόνο καταστροφές και τρεφόμαστε με καταστροφικά αισθήματα. Πότε πότε μας εξεγείρει το θράσος κανενός Θερσίτη Ταρτούφου της πολιτικής, όχι όμως και η αβουλία ή η κακοήθης υστεροβουλία εκείνων που εξέθρεψαν το θράσος του.
Ζούμε οι Ελληνες στην απάτη και στην αυταπάτη! Ολα τα παιχνίδια παίζονται στον...Ολυμπο των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, για το Νέκταρ και την Αμβροσία. Στο λαό προσφέρονται βροντές και αστραπές και ό,τι από το τραπέζι της πολιτικής γευσιλαγνείας πέφτει. Μια απάτη απογυμνωμένη. Ενας αβούλευτος λαός. Κι ας έχει 300 βουλευτές. Συνεχίζουμε οι Ελληνες να χορεύουμε δίπλα στην ανοιχτή καταπακτή των κοινωνικών προβλημάτων και της εξαθλίωσης.
Με την πολιτική αυθεντία να έχει στήσει με αναίδεια περισσή ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα ήχων κοροιδίας, για να συνοδεύει το χορό της ευπιστίας και της αφέλειάς μας, το χορό της αμνημοσύνης μας. Με τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να πέσουμε μέσα στην ανοιχτή καταπακτή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου