Προσκλητήριο για τη Συγκρότηση του Σοσιαλιστικού Χώρου

Προσκλητήριο για τη Συγκρότηση του Σοσιαλιστικού Χώρου

Η χώρα και ο λαός βιώνουν μια πρωτοφανή στα μεταπολεμικά δεδομένα παρακμή. Η σύμπτωση της κρίσης του καπιταλισμού διεθνώς με την επιθετική, νεοφιλελεύθερη λογική που εκφράζεται μέσω της «μνημονιακής» πολιτικής, μετεξελίσσουν την οικονομική ύφεση σε κοινωνική, πολιτική, πνευματική κρίση και γεωπολιτική αποδυνάμωση. Η εθνική και λαϊκή κυριαρχία συρρικνώνονται, η κοινωνία βιώνει διαλυτικά πλήγματα ενώ δυνάμεις πολιτικής ανωμαλίας, τόσο νεοναζιστικές- παρακρατικές, όσο και εμφανώς καθεστωτικές δρουν ανοιχτά.

Οι συντηρητικές κυβερνήσεις που διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρα τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια και φυσικά η παρασιτική ολιγαρχία φέρουν την κύρια ευθύνη για τις εσωτερικές, διαρθρωτικές ανεπάρκειες της ελληνικής οικονομίας και του δημοσίου τομέα, όσο και για την άνευ όρων παράδοση στη διεθνή του νεοφιλελευθερισμού. Προωθούν τη νέα φάση συγκεντροποίησης και βίαιης απαξίωσης της εργατικής δύναμης και άλλων συντελεστών παραγωγής προς όφελος του υπερσυσσωρευμένου, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Πολιτική που διεθνώς μεταδίδει την κρίση ακόμη και στις αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις, τροφοδοτώντας επικίνδυνα την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων.

Οι εγχώριες, δεξιές πολιτικές δυνάμεις, πότε φέρουσες το μεταρρυθμιστικό – ψευτοπροοδευτικό μανδύα, πότε κρυπτόμενες πίσω από θεωρίες περί άκρων και μονοδρόμων, χτυπούνε ανελέητα τις δημοκρατικές κατακτήσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα, απαξιώνουν την παραγωγή διαδικασία, χαλκεύουν νεοαποικιακά δεσμά εις βάρος του λαού, υπό την καθοδήγηση των ξένων πατρώνων τους. Για άλλη μια φορά στην ιστορία του λαού μας, το πατριωτικό και το κοινωνικό ζήτημα δένονται αξεδιάλυτα.

Η στρατηγική τους φορτώνει τα βάρη της κρίσης στην κοινωνία, προκειμένου να διασώζει την ντόπια και ξένη παρασιτική, επιχειρηματική ολιγαρχία. Τα νεοφιλελεύθερα μνημόνια δεν συνιστούν παροδική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – η επικοινωνιακή φούσκα του «success story» και η συνεχώς ανακαθοριζόμενη ημερομηνία λήξης τους δεν πείθουν πια κανέναν. Ενσωματώνουν και χτίζουν το νέο καπιταλιστικό μοντέλο της διαρκούς ειδικής οικονομικής ζώνης, των φτωχοποιημένων εργαζομένων, της ενδημικής ανεργίας, της κατεστραμμένης μικρομεσαίας δραστηριότητας, του ελέγχου από μια χούφτα επιχειρηματιών των μέσων παραγωγής, της μετανάστευσης του εξειδικευμένου ανθρωπίνου δυναμικού, των ταξικών φραγμών, της περιβαλλοντικής απαξίωσης και της καθοδηγούμενης πολιτικής ζωής.

Η κυβερνητική, προς το παρόν, συνεργασία της Ν.Δ. και του «κόμματος Βενιζέλου» επιδίδεται σε άθλια κοινοβουλευτικά τερτίπια που εξευτελίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Οι εκπρόσωποί τους και τα υπεργολαβικά ΜΜΕ τρομοκρατούν την κοινή γνώμη  και συνεπικουρούν τη κρατική καταστολή, αξιοποιώντας εντέχνως το ναζιστικό, παρακρατικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής ως φόβητρο. Πρώτα εθελοτυφλούσαν απέναντι στη δράση της, τώρα αξιοποιούν την «πρότυπη» νομική αντιμετώπισή της ως απειλή για την καταστολή της λαϊκής αντίστασης απέναντι στην κοινωνική και οικονομική βία που ασκούν.

Την ίδια στιγμή, αποδεικνύοντας τη θλιβερή ιδεολογικοπολιτική της ένδεια, η απερχόμενη συνομοταξία των αλλοτριωμένων, κατ’ επίφαση δημοκρατικών δυνάμεων ευελπιστεί πως θ’ αναδειχθεί σε χρήσιμη εφεδρεία επαναφέροντας την ανιστόρητη και απολίτικη φιλολογία περί «κεντροαριστεράς», λες και το ζήτημα της πολιτικής έκφρασης περιορίζεται σε χωρικούς προσδιορισμούς ή σε προσωποκεντρικές κινήσεις. Διακατέχονται από την αγωνία των συνενόχων.

Για εμάς, η ίδια η φύση της καπιταλιστικής κρίσης καθιστά αναγκαία την κοινωνική απελευθέρωση και το σοσιαλισμό: Μένουμε σταθεροί στους στρατηγικούς στόχους της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής σε συνέπεια με την τεχνολογική εξέλιξη, της βιώσιμης παραγωγικής ανασυγκρότησης, της κοινωνικά δίκαιης οικονομικής ανάπτυξης, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον, της γνήσια αμεσοδημοκρατικής πολιτείας, του ισχυρού δημοσίου χώρου και της διεθνιστικής αλληλεγγύης των λαών.

Με πυξίδα την παραπάνω στρατηγική μας στόχευση και με πολιτικό ρεαλισμό, οφείλουμε να επεξεργαστούμε τις μεταβατικές πολιτικές εξόδου από την κρίση στο πλαίσιο ευρύτερων συνεργασιών με τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις, στους εξής βασικούς άξονες:

Δίκαιο και απλό φορολογικό σύστημα και τη φορολόγηση του νομότυπα ή εντελώς παράνομα διαφεύγοντος πλούτου.

Λειτουργικό δημόσιο με αναπτυξιακό, κοινωφελή και ρυθμιστικό χαρακτήρα.

Προώθηση νομοθεσίας που θα ενισχύει την αυτοδιαχείριση στην οικονομία.

Ενίσχυση της ποιοτικής, μικρομεσαίας παραγωγής.

Στοχευμένη στήριξη συγκεκριμένων κλάδων της βιομηχανίας στο πλαίσιο δημοκρατικού, κεντρικού και περιφερειακού σχεδιασμού.

Δόμηση δημοσίου τραπεζικού πυλώνα και έλεγχο του τραπεζικού συστήματος.

Πρότυπους αγροτικούς συνεταιρισμούς.

Συνολική αλλαγή και απλοποίηση της νομοθεσίας.

Γενναία συνταγματική αναθεώρηση και  επαναθεμελίωση της δημοκρατίας μας σε όλους τους τομείς και τα επίπεδα του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι.

Αλλαγή βασικών αξόνων της διεθνούς πολιτικής της χώρας.

Πολιτικές που οδηγούν σε οριστική σύγκρουση με το αντιδραστικό διευθυντήριο της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, σε ρήξη με τις δυνάμεις που αποδομούν συστηματικά τα ιστορικά επιτεύγματα του εργατικού, κοινωνικού κινήματος, ακόμη και αυτά του ευρωπαϊκού αστικού φιλελευθερισμού, που αναβιώνουν εθνικισμούς, μεγεθύνοντας το χάσμα κέντρου/περιφέρειας και οξύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό και των ισχυρότερων κρατών μελών. Μια σύγκρουση που, καθιστάμενη αναπόφευκτη, θα είναι απόλυτα δικαιωμένη, ιστορικά και πολιτικά.

Ως εκ τούτου, θεωρούμε αναγκαία την εκπόνηση εναλλακτικού σχεδίου, εξόδου από το κοινό νόμισμα, δίνοντας νόημα και περιεχόμενο στο σύνθημα «το ευρώ δεν είναι φετίχ»: δεν υπονοούμε κάποια προτίμηση στον εγχώριο καπιταλισμό, ούτε βεβαίως μια επιφανειακή δραχμολαγνεία, αλλά δηλώνουμε την ετοιμότητά μας να προχωρήσουμε σε άμεση ρήξη με την ευρωζώνη εφόσον το ευρωπαϊκό διευθυντήριο εξακολουθήσει να εμμένει στο ευρώ-φυλακή των λαών.

Ως σοσιαλιστές έχουμε ένα κοινό μέτωπο: ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, ενάντια στη δεξιά κάθε εκδοχής. Αντιπαλεύουμε δυναμικά σε όλα τα επίπεδα την ουσία της μνημονιακής πολιτικής και τα ακροδεξιά της δεκανίκια, ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, που ασκούν κοινωνική και οικονομική βία, αμφισβητούν βασικές πανανθρώπινες αξίες, ατομικά ή κοινωνικά δικαιώματα και την, έστω κουτσουρεμένη, δημοκρατία μας.

Με την αριστερά και τις αληθινά προοδευτικές δυνάμεις, σε συνεργατικό πλαίσιο, οφείλουμε να εκπονήσουμε κοινές θέσεις για την έξοδο του λαού από την κρίση. Οφείλουμε να συμπορευθούμε με τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται και με όσους θέλουν να συμβάλλουν στη συγκρότηση κοινωνικής πρωτοπορίας για τη δημοκρατική, σοσιαλιστική διέξοδο.

Η ραγδαία εξέλιξη της κρίσης από τη μια, η διαδικασία ωρίμανσης και ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών μαζών από την άλλη επιτάσσουν τη συγκρότηση του πατριωτικού, σοσιαλιστικού, δημοκρατικού, πολιτικού Υποκειμένου. Υποκειμένου που μέσα από ευρύτερες συνεργασίες θα πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, τη λαϊκή κυριαρχία, την παραγωγική ανασυγκρότηση και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Έχουμε τη δυνατότητα ως λαός και ως κοινωνία να βαδίσουμε στην έξοδο από την κρίση, στην οικοδόμηση ενός δημοκρατικού, σοσιαλιστικού, περιβαλλοντικά ισόρροπου και βιώσιμου μοντέλου για τη χώρα μας. Δηλώνουμε παρούσες / παρόντες καλώντας σε ουσιαστικό διάλογο και κοινωνική δράση σε αυτήν την προοπτική.