ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΥΓΗ:Η ΘΡΑΚΗ, Η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Κείμενα των: Δήμητρας Σιατίτσα, Αλαίν Μπαντιού, Τασίας Χριστοδουλοπούλου, Δημήτρη Χριστόπουλου, Γιώργου Μαυρομμάτη, Μουσταφά Μουσταφά, Γιώργου Μπάλια, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Νίκου Σαραντάκου, Ηρακλή Οικονόμου

 Η ΘΡΑΚΗ, Η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

1. Η αμοιβαιότητα των εθνικισμών: ένας φαύλος κύκλος. Γράφει η Τασία Χριστοδουλοπούλου: «Η Αριστερά προσπαθεί διαχρονικά να σπάσει τον φαύλο κύκλο της “αμοιβαιότητας” των εθνικισμών. Βρίσκεται στον αντίποδα της λογικής ότι η ανάσχεση του τουρκικού εθνικισμού είναι υπέρτατος σκοπός που καθαγιάζει τον ελληνικό εθνικισμό. […]

Την ίδια στιγμή, έχει επίγνωση των ιεραρχικών σχέσεων εντός της μειονότητας και καταστάσεων που προσβάλλουν τα δικαιώματα, όπως η εφαρμογή της Σαρία. Και, βεβαίως, γνωρίζει ότι  η χειραγώγηση τμημάτων της μειονότητας, ένθεν και ένθεν, διευκολύνεται από τις συνθήκες απόλυτης ένδειας και τους ακραίους κοινωνικούς αποκλεισμούς που μαστίζουν τη Θράκη. Χρειάζεται να δουλέψουμε περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση, επιμένοντας ότι τα δικαιώματα, πολιτικά και κοινωνικά, είτε ισχύουν για όλους είτε, εν τέλει, για κανέναν».

2. Τι είναι  και τι δεν είναι αριστερή πολιτική στα μειονοτικά. Γράφει ο Δημήτρης Χριστόπουλος: «Κανένας, στην Αριστερά,  δεν αρνείται σε κανέναν να πιστεύει ό,τι θέλει για τον εαυτό του και να προσδιορίζεται όπως θέλει, είτε είναι μειονότητα της μειονότητας είτε μειονότητα της πλειονότητας. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν οι άνθρωποι μπορούν να προσδιορίζονται όπως θέλουν, αλλά το αν αυτό αρκεί για να συμπεριληφθούν σε ένα αριστερό ψηφοδέλτιο. Κατά τη γνώμη μου, προφανώς όχι.  Το ότι κάποιος ή κάποια είναι λ.χ. Ρομά (ή γκέι ή  τρανς  – ή άνεργη  ή προλετάριος) δεν αρκεί αφεαυτού για να είναι υποψήφιος της Αριστεράς. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να εκπροσωπούνται αυτές οι ομάδες  στο ψηφοδέλτιο – αλλά όχι με (μόνο) κριτήριο αυτή την ιδιότητά τους».

3. Μειονοτική σχέση: μια σχέση εξουσίας. Γράφει ο Γιώργος Μαυρομμάτης: «Οι Θρακιώτες μουσουλμάνοι Ρομά αποτελούν μια ειδική κατηγορία. Ο σημαντικός αριθμός τους τραβά το ενδιαφέρον και των δύο πλευρών, ενώ το ότι είναι φτωχοί και πολιτικά αδύναμοι τούς καθιστά εύκολα χειραγωγήσιμους. Η σχετικά πρόσφατη εμπλοκή τους στα γρανάζια του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού –το επεδίωξαν ή το δέχτηκαν με την ελπίδα να βελτιώσουν κάπως τη θέση τους–, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επιτείνει τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την εξαθλίωσή και την εμπλοκή τους σε αδυσώπητα πελατειακά σχήματα. Βέβαια, οι κοινοτικές ελίτ που συμμετέχουν στη διαχείριση αυτής της «κίνησης» (περιλαμβάνει διανομή ψηφοδελτίων και χρημάτων, διαμεσολάβηση για πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, σβήσιμο προστίμων και έκδοση αδειών μικροπωλητών ή αδειών οδήγησης καθώς και ποικίλες άλλες εκδουλεύσεις) είχαν, και θα συνεχίσουν να έχουν, μια καλύτερη τύχη».

4. Η καταλυτική παρουσία της Αριστεράς στη Θράκη. Γράφει ο Μουσταφά Μουσταφά: «H Aριστερά  πορεύεται στη Θράκη ανάμεσα σε Συμπληγάδες. Έτσι πορεύθηκε μέχρι τώρα και στάθηκε όρθια. Και έτσι θα πορευθεί και από δω και πέρα. Η δράση της Αριστεράς στη Θράκη, ανεξάρτητα από το μέγεθος της δύναμής της, κατά καιρούς υπήρξε καταλυτική. Είναι η δύναμη που είχε το κουράγιο να αρθρώνει πολιτικό λόγο, τον ίδιο πολιτικό λόγο σε διαφορετικές γλώσσες και να απευθύνεται σε όλη την κοινωνία της Θράκης».

Σχετικά με την ελληνική κατάσταση. Συνέντευξη στη Μαρία Κακογιάννη. Ο Αλαίν Μπαντιού, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του συλλογικού τόμου «Το ελληνικό σύμπτωμα» (εκδ. νήσος) μιλάει στη Μαρία Κακογιάννη για τη σοσιαλδημοκρατία, την Αριστερά, την εκλογική διαδικασία, τους εχθρούς: «Είναι αναγκαίο, απόλυτα αναγκαίο, να απομακρυνθούμε για μια μεγάλη περίοδο από κάθε συγκατάβαση με την εξουσία του κράτους όπως και με κάθε θριαμβολογία που συνδέεται με τη λατρεία του κινήματος. Αυτό που μετράει είναι να εργαστούμε για να πλέξουμε, συνθήκη με συνθήκη, την οργανωμένη συνάντηση ανάμεσα στις λαϊκές μάζες όπως αυτές είναι σήμερα και την κομμουνιστική Ιδέα, όπως  θα την έχουν αναδιατυπώσει οι οργανικοί διανοούμενοι.

Η «Προσευχή του ταπεινού» και η παρωδία του Βάρναλη: Καρχαρίας Παπαφαταούλας vs Ζαχαρία Παπαντωνίου.  Ο Νίκος Σαραντάκος μαςμαςρουσιάζει μια παρωδία των «Θείων Δώρων» του Ζαχαρία Παπαντωνίου, γραμμένη από τον «Καρχαρία Παπαφαταούλα» ή «Καρχαρία Φαγαντωνίου». Ένα απόσπασμα: α) «Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου. / Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου. /Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι. /Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη» (Παπαντωνίου) και β) «Κύριε, σαν ήρθε η βραδιά και μάτι δε μας βλέπει / βρέχε σωρό διορισμούς στην ταπεινή μου τσέπη. / Την προσευχή μου, Κύριε, σου λέω με προθυμία  / καμιά ψυχή δεν έβλαψα, εξόν απ’ τα ταμεία».

Άγγελοι. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη μόνιμη στήλη του «Άγγελοι» μας γράφει για τις διαδρομές του στην Αθήνα την ημέρα της άφιξης Μέρκελ: «[Στον περιφερειακό του Φιλοπάππου], το φως έφευγε πίσω από το λόφο κι εμείς συνεχίζαμε να βαδίζουμε αργά, όταν άξαφνα ένιωσα μια στιγμιαία μα απέραντη γαλήνη, ίσως επειδή περπατούσαμε μαζί κάτω από τη βροχή που δυνάμωνε, και μακάρι να ένιωσε το ίδιο και ο θείος μου. Το μόνο που διέλυε την ησυχία μας ήταν το ελικόπτερο που στριφογύριζε από πάνω μας, προσπαθώντας να προστατεύσει τη Μέρκελ από εμάς που μπορούσαμε ακόμα να κάνουμε ένα δύο απλά πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει πλέον αυτή.

Κοινωνική κατοικία: Φιλανθρωπία ή δικαίωμα; Η Δήμητρα Σιατίτσα δείχνει πώς  το «πρόγραμμα κοινωνικής κατοικίας», που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, πέραν της υποκρισίας και της ανεπάρκειάς του, προδιαγράφει το μέλλον για την κοινωνική πολιτική κατοικίας. Εξηγεί γιατί το μέλλον αυτό παραπέμπει σε φιλανθρωπία βασισμένη στον ιδιωτικό τομέα, και όχι σε σχεδιασμένη κοινωνική πολιτική, και μας μιλάει για τη διεθνή εμπειρία: «Η γεφύρωση των πολιτικών κοινωνικής κατοικίας με τις υπηρεσίες για αστέγους αποτελεί πάγιο αίτημα ειδικών και κοινωνικών οργανώσεων, και σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες μελέτες, τα ενδιάμεσα στάδια επισφαλούς, μερικής και μη αξιοπρεπούς στέγασης όπως τα υπνωτήρια, οι ξενώνες και οι προσωρινές μονάδες πρέπει να περιοριστούν, καθώς έχει αποδειχθεί ότι στην ουσία ανακυκλώνουν τον αποκλεισμό».

Η ΤIPP, το περιβάλλον και οι καταναλωτές. Ο Γιώργος Μπάλιας γράφει για τις διαπργαματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ για τη σύναψη της TIPP, που απειλούν σοβαρά τα δικαιώματα των καταναλωτών και το περιβάλλον: «είναι πιθανή η επίτευξη συμφωνίας στην οποία να  περιλαμβάνονται χαμηλότερα στάνταρντ για το περιβάλλον και την υγεία των καταναλωτών σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα. Ο παραπάνω κίνδυνος έχει να κάνει κυρίως με την κυριαρχία --σήμερα-- των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, οι οποίες επιχειρούν μια σύγκλιση με τις ΗΠΑ, στη βάση της μείωσης των προστατευτικών (για την κοινωνία και το περιβάλλον) κανόνων. Αυτό, άλλωστε, δείχνει η πρόσφατη ιστορία με το γενετικά τροποποιημένο καλαμπόκι 1507 στο Συμβούλιο Υπουργών ή η εξαγγελθείσα, πρόσφατα, αλλαγή πολιτικής της Επιτροπής αναφορικά με την κλιματική αλλαγή και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας».

Κερδίζοντας από την κρίση. Ο Ηρακλής Οικονόμου μας παρουσιάζει μια έκθεση του Transnational Institute και του Corporate Europe Observatory, δυο γνωστών ριζοσπαστικών δεξαμενών σκέψης, που  μας δείχνει πώς εταιρείες και δικηγόροι κερδίζουν από τις ευρωπαϊκές χώρες που πλήττει η κρίση. Και μας εξηγεί: «Η μελέτη έχει άμεσο ενδιαφέρον για την Ελλάδα και την ελληνική Αριστερά καθώς καταδεικνύει πώς οι εταιρείες, με την υποστήριξη δικηγόρων, χρησιμοποιούν τις διεθνείς επενδυτικές συμφωνίες για να μεγεθύνουν τα κέρδη τους, υποβάλλοντας αγωγές εναντίον ευρωπαϊκών χωρών που μαστίζονται από την κρίση. Με άλλα λόγια, και σε ό,τι μας αφορά, μας περιγράφει πώς οι κερδοσκόποι γκρεμίζουν ό,τι αφήνουν πίσω τους η τρόικα και η κυβερνητική πολιτική, δείχνοντας ταυτόχρονα τις πανίσχυρες ασφαλιστικές δικλείδες υπέρ του κεφαλαίου που βρίσκονται σε ισχύ διεθνώς και περιορίζουν το εύρος δράσης της οποιασδήποτε κυβέρνησης της Αριστεράς, αν μια τέτοια κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση να αμφισβητήσει αυτές τις δικλείδες».