Το αίνιγμα του τάφου της Αμφίπολης – 2α

υτές τις μέρες, φαίνεται πως αρκετοί χρήστες του Διαδικτύου βάλανε φωτιά στα ψαχτήρια – ψάχνοντας γιά “τάφο Μεγάλου Αλεξάνδρου”. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω πως το θέμα έχει συνεπάρει όχι μόνον εμάς τους Έλληνες, αλλά όλον τον κόσμο.
Αυτό έπραξε καί η μία από τις Διοτίμες μου, η Μάγια η Μέλισσα – καί μου υπέδειξε άρθρο γιά έτερον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου. Στη Θάσο.
Στο συγκεκριμένο άρθρο δεν φαίνονται οι εικόνες, καί γενικά έχει μία εμφάνιση εγκατάλειψης. Ούτε κάν η χρονολογία δημοσιεύσεως δεν αναγράφεται. (Συμπεραίνω πως είναι γύρω στο 2006.) Ωστόσο, βγάζει απ’ το καπέλλο μερικούς λαγούς αρκετά μεγάλους – γιά …στιφάδο! :-)
Αφού το διάβασα, λοιπόν, έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Το πρώτο:

• Όσο κι αν προσπαθούν όλοι, από αρχαιολόγους μέχρι “μαύρους” αποκρυφιστές, δεν πρόκειται να βρούν τον τάφο άμεσα κι εύκολα, διότι ο τάφος προστατεύεται άριστα. Διότι παρουσιάζει “πολλαπλότητες”, που αποπροσανατολίζουν τον περίεργο άσχετο καί τον παλιάνθρωπο.

- Υφίσταται πολλαπλότητα στο φυσικό πεδίο. (Μην είν’ αυτός ο τάφος; Μην είν’ ο άλλος; Μην είν’…)

Πχ, πάνε μερικοί κάπως πιό ψαγμένοι να εντοπίσουν τον τάφο με γεωμετρικά / αστρονομικά σχήματα. Από την Πόλη έρχομαι, καί στην κορφή κανέλλα! 

Σχηματίζουν, λέει, κάποιες τοποθεσίες ισοσκελή τρίγωνα με τον τάφο, κτλ κτλ. Έ, καί; Καί με τον βρεφονηπιακό σταθμό Κάτω Μαγούλας μπορούμε να φτιάξουμε ισοσκελή τρίγωνα κι αστερισμούς.

- Υφίσταται πολλαπλότητα στο αιθερικό πεδίο.  Ούτε κάν οι διάφοροι “ενορατικοί” δεν μπορούν να εντοπίσουν κάτι συγκεκριμένο από τοποθεσία.

- Τέλος, υφίσταται πολλαπλότητα στο συμβολιστικό πεδίο. Μέχρι κι ο
χριστιανικός σταυρός παίζει! (Μά, χριστιανισμός καί Μεγαλέξανδρος;… Ναί!… κάπως.)

Δεύτερο συμπέρασμα:

• Με τον Μεγαλέξανδρο καί τον όποιο τάφο του, παίζει καί θρησκευτική διάσταση του θέματος. Οι τάφοι αυτοί (είπαμε: είναι περισσότεροι του ενός) παίζουν καί κάποιον ρόλο θρησκευτικών κέντρων.

Αυτό εξηγεί άριστα το -εκ πρώτης όψεως περίεργο- ανακάτεμα του Βατικανού στην υπόθεση. Θα δείτε παρακάτω (με εικόνες) τί εννοώ.
Τρίτο συμπέρασμα:

• Υφίσταται ιερατείο, που προστατεύει τον τάφο. Αυτό μέχρι στιγμής έχει δώσει “αιθερικό” ίχνος, αλλά δεν αποκλείεται να δώσει καί φυσικό. Δηλαδή, να μην πρόκειται γιά “φαντάσματα”, αλλά γιά πραγματικούς ανθρώπους, σαν εμάς.

Εννοείται, πως ένα τέτοιο ιερατείο ΔΕΝ θα επιτρέψει την είσοδο σε όποιον απλά είδε φώς καί μπήκε.

Πάμε, τώρα, στις ενδείξεις.

Αντιγράφω μέρος από το όνειρο μιάς κυρίας – από το άρθρο γιά τον υποτιθέμενο τάφο στη Θάσο:

...είδα τριάδες ανδρών με λευκούς χιτώνες και χρυσούς σταυρούς

μπροστά και πίσω, με περικεφαλαίες στο κεφάλι, να ανεβαίνουν...

Γενικά, σε άλλα όνειρα ατόμων, που έχουν εμπλακεί με τις (ερασιτεχνικές λαθρ)ανασκαφές στη Θάσο, επικρατεί το έντονο φώς καί ο χρυσός / το χρυσό.

Λοιπόν, προσέξτε το έντονο λευκό του φορέματος καί τον χρυσό σταυρό / τα χρυσά σκουλαρίκια:

Προσέξτε κι εδώ (από την εκδήλωση στο Βατικανό) τα λευκά φορέματα καί τις χρυσές κορδέλλες καί ζώνες:


Ωραία (θα μου πεί κανείς), όλος ο κόσμος μπορεί να διαβάσει ένα ενδιαφέρον άρθρο οκταετίας, καί να εφαρμόσει τις ιδέες του σε θεατρικά δρώμενα, κτλ κτλ. Άρα, οι φωτογραφίες που παραθέτω, δεν σημαίνουν καί πολλά πράγματα.
Δεν διαφωνώ. Αλλά, αν προσέξατε, στο όνειρο μιλάει γιά άντρες. Εδώ απεικονίζονται γυναίκες. (Τώρα, αν η διαφορά σας φαίνεται …επουσιώδης, τί να πω; Δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ, διότι προφανώς ψηφίζετε Μπουτάρη! :-) )

Ας δούμε, όμως, καί τις αρχαίες Καλλιστιανές.
Πρώτη καί καλύτερη, η γυναίκα που θυμιατίζει – από τη λεγόμενη “Δυτική οικία”:

Τα εγκεκριμένα βιβλία αρχαιολογίας παύλα ξεναγήσεως την αποκαλούν “ιέρεια”. Δεν είναι απαραίτητα ιέρεια. Καί σήμερα οι γυναίκες (κάθε ηλικίας) θυμιατίζουν στα σπίτια ανά την Ελλάδα, καί όχι απαραίτητα μόνον οι (άτυπες σαμάνες ιέρειες) γιαγιάδες.

Εν πάσει περιπτώσει, καί παρά το ότι ο ζωγράφος δεν είναι ο καλύτερος του καιρού του, βλέπουμε καθαρά τον σταυρό στο χρυσό σκουλαρίκι. Βλέπουμε καί τους σταυρούς στα μανίκια.

Πάλι εδώ μπορεί ο οποιοσδήποτε να ισχυριστεί πως πρόκειται γιά διακοσμητικά μοτίβα. Όου-κέϋ, αλλ’ ας δούμε καί την τοιχογραφία πάνω αριστερά καί πίσω απ’ τη σεξουλιάρα κυρία εκ Καλλίστης, από την “Οικία των γυναικών”:


Την τοιχογραφία, είπαμε! Πού προσέχετε;! ΛΟΛ!!!
Ισοσκελείς σταυροί, σταυροί, σταυροί.
Διακοσμητικοί κι αυτοί; Εντάξει… Ετούτος εδώ, όμως;


Η φωτογραφία απεικονίζει τη σύνθεση που έκανε ο Ήβανς, με όσα βρήκε μέσα στο κουτί, που περιείχε την “θεά με τα φίδια” (αγαλματίδιο δεξιά). Είπαμε, είναι αρχιέρεια της Γαίας, κι όχι θεά. Αριστερά, έχουμε μία ιέρεια (ίσως αρχιέρεια) της Σελήνης των γεννήσεων.

Εδώ, τώρα, θ’ ακούσω άλλες αντιρρήσεις: Ότι ναί μεν, ο ισοσκελής αυτός σταυρός είναι λατρευτικός, κι όχι διακοσμητικός. Αλλά, ενώ στην Κνωσσό λάτρευαν τη Γαία καί τη Σελήνη, στην Καλλίστη (παρά το ότι -επί της ουσίας- πρόκειται γιά τον ίδιο λαό καί τον ίδιο πολιτισμό με την Κνωσσό) είχαν ως κύρια θεότητα την Άρτεμι. Τη Σεβαστή του Κυνηγιού (“Πότνια θηρών”).
Τί να πω… Μην ξεχνάτε, όμως, πως στο ταπεινό μας άρθρο δεν ασχολούμαστε με ξεκαθαρισμένες κι ακλόνητες σχέσεις αρχαίων πολιτισμών, αλλά με τον χορό των συμβόλων.

Λευκό, χρυσό, σταυρός, ιερείς, ιέρειες…
Βέβαια, το Βατικανό εξ ορισμού δεν έχει καμμία σχέση μ’ αυτά. Πλην όμως, λαμβάνοντας υπ’ όψη μας τα όσα είπαμε γιά το λευκοντυμένο ιερατείο, που προστατεύει τον τάφο του Μεγαλέξανδρου, καταλαβαίνουμε πως το Βατικανό επικαλέστηκε (με μαγικό τελετουργικό τρόπο) αυτό το ιερατείο, μπας καί καταφέρει να το προσεταιρισθεί.

Καί ακριβώς στα πλαίσια αυτού του μπλεξίματος ιερατείων κι αδελφοτήτων, πετάχτηκε κι η κυρα-Αννούλα κι έκανε “- Τσά!” στην καρυάτιδα.

- Τί λές, ρέ Εργοδότη; “Ιέρεια” η κυρα-Αννούλα, απλώς επειδή φοράει λευκά καί χρυσά;

Όχι ακριβώς… Δεν είναι τόσο εύκολο! Άλλως τε, τα ράσα δεν κάνουν τον παπά – καί, προφανώς, ούτε την παπαδιά! :-)

Αλλά, ξέρω ‘γώ, κανέναν τίτλο αποπνέοντα σεβασμό, μπορεί καί να τον έχει.
Ά, καί πού ‘σαστε! Οι φωτογραφίες έχουν ένα ελάττωμα: δεν μεταφέρουνε λόγια καί μυρωδιές. (Ελάττωμα; ‘Ντάξ’… Άμα είναι φωτογραφίες από σκ.τά, είναι προτέρημα! :-) ) Επομένως, δεν ξέρουμε αν η κυρα-Αννούλα είπε ακριβώς “- Τσά!” στην καρυάτιδα, ή -ξέρω ‘γώ- “- Σήκω χόρεψε κουκλί μου, να σε δω να σε χαρώ!”, ή τίποτ’ άλλο.

Τώρα, βέβαια, το να μιλάς σε αγάλματα ενέχει τον κίνδυνο να σε περάσουν γιά τρελλάρα. (Εγώ, ας πούμε, χαιρέτησα φωναχτά την προτομή του Αθανασίου Διάκου στην πατρίδα του, τη Μουσουνίτσα -καί ουχί “Μασωνίτσα” :-) – Φωκίδος, διά της ασεβούς φράσεως: “- Γειά σου, Θανάσαρε!” Μάλιστα, έκανα καί πρόποση με το κρασί – ναί, στην προτομή.) Αλλά ποιός να βρεθεί να σ’ ακούσει μέσα στον τάφο της Αμφίπολης; Αφού δεν υπάρχει βίντεο, επιτρέπεται κι ο διάλογος με καρυάτιδες.

Δέ ‘ν’ κακό – μέχρι ένα σημείο, όμως. (Αν με πιάν’ς, αναγνώστη μου.)

Πηγή

Αναρτήθηκε από ΠΟΠΗ ΣΟΥΦΛΗ στις 8:26 μ.μ