Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου 2017

ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ:Οι τρεις δρόμοι της Αριστεράς

Οι τρεις δρόμοι της Αριστεράς

Η συμφωνία: κέρδη και απώλειες

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο κέρδος της διαπραγμάτευσης που προηγήθηκε της συμφωνίας με τους θεσμούς; Ότι έσπασε ως προς το ελληνικό πρόβλημα η μονολιθικότητα της γραμμής που είχε επιβάλει την τελευταία δεκαετία η Γερμανία. Εμφανίστηκαν διαφορές ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ε.Ε., αντιθέσεις εντός της Ε.Ε., ιδιαίτερα ανάμεσα σε Γαλλία - Ιταλία και Γερμανία, καθώς και στο εσωτερικό της τελευταίας, ενώ τμήμα των θεσμών διαφοροποιήθηκε από την ακαμψία του Βερολίνου. Η σημασία των πιο πάνω διαφοροποιήσεων και αντιθέσεων δεν έγκειται απλώς στο τι απεφεύχθη ή τι δεν επετεύχθη, αλλά στο ότι διευρύνει τις μελλοντικές δυνατότητες αγώνων και διεκδικήσεων, γενικότερα της αξιοποίησής τους. Αυτό φάνηκε και από το πρόσφατο αίτημα των ΗΠΑ προς τους G20 να συζητηθεί ο τρόπος απομείωσης του ελληνικού χρέους.
Η συμφωνία προκάλεσε, από την άλλη, βαθιά ρήγματα στις δυνάμεις που κατέγραψαν τη μεγάλη πλειοψηφία του «Όχι» με τις γνωστές διαφορετικές ερμηνείες. Δηλαδή και η πλευρά «των δανειστών» μπόρεσε να δημιουργήσει ρήγματα στο μπλοκ δυνάμεων που αντιτάσσεται στην αποικιοποίηση της Ελλάδας. Το μεγάλο πρόβλημα που δημιουργήθηκε και καταγράφεται ενόψει εκλογών δεν είναι η ίδια η συμφωνία. Κακή συμφωνία, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι εκεί που έφτασε η διαπραγμάτευση δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Υπογραμμίζω το «εκεί που έφτασε», διότι δεν έπρεπε να φτάσει μέχρι εκεί.
Απώλεια χρόνου και οικονομισμός σφράγισαν αυτό το εξάμηνο. Οι μεν νόμιζαν ότι δεν διαπραγματεύονταν μια μεγάλη πολιτική υπόθεση, αλλά ότι έπρατταν απλά λογιστικές πράξεις. Οι δε νόμιζαν ότι το πρόβλημα είναι μονοδιάστατα νομισματικό. Και οι μεν και οι δε δεν ήθελαν να μπλεχτεί η πραγματική πολιτική και γεωπολιτική σε αυτή τη μάχη. Δεν συγκράτησαν την ομολογία Αμερικανών υπουργών και του επιτελείου του Γάλλου προέδρου Ολάντ, ότι επεδίωξαν να πείσουν τη Μέρκελ να εγκαταλείψει τον Σόιμπλε και το Grexit στο όνομα της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας
Η μάχη που έδωσε ο πρωθυπουργός στο δεύτερο κομμάτι της διαπραγμάτευσης αξιολογήθηκε θετικά από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που κατάλαβε την αναγκαιότητα του συμβιβασμού. Επίσης, κατέγραψε το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός σε αντίθεση με τους προηγούμενους δεν υιοθέτησε τη λογική που του επιβλήθηκε ούτε είχε καμιά διάθεση να την παρουσιάσει σαν αναγκαία για τη χώρα. Ότι ο ληστής δεν είναι το ίδιο με εκείνον που ληστεύεται, ακόμα και αν του δώσει ο τελευταίος τα υπάρχοντά του. Επιβεβαιώθηκε ότι ο σκληρά αντιστεκόμενος ληστευθείς δεν είναι ίδιος ούτε και με αυτόν που προσχωρεί στις ληστοσυμμορίες και πανηγυρίζει για αυτή τη συμμετοχή.

Το ασύντακτο της υποχώρησης

Ο λαός περίμενε μετά τον κατά ανάγκη συμβιβασμό με «τους έξω» ότι θα υπήρχε μια ένταση της μάχης ενάντια στην εσωτερική ολιγαρχία. Δεν το είδε στην έκταση που επιθυμούσε όλα τα στελέχη της Αριστεράς έτοιμα να δώσουν αποτελεσματικά αυτή τη μάχη. Το κύριο, όμως, είναι άλλο: ο λαός κατάλαβε την ανάγκη του συμβιβασμού. Τον ζάλισε, όμως, το ασύντακτο της υποχώρησης και της αναγκαστικής αναδίπλωσης. Αυτή δεν έγινε με τάξη και σχέδιο προκειμένου να ετοιμαστεί η επόμενη φάση της μακράς μάχης για εθνική κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη - πρόοδο. Είδε την κύρια δύναμη της κυβέρνησης να τείνει να αποσυντεθεί. Να εμφανίζονται οι γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ σε πλήρη αναταραχή και ανώριμες, ως να μην έχουν μάθει από την ιστορία του τόπου και του κινήματός μας. Η κακή ψυχολογία να αντικαθιστά την νηφάλια πολιτική ανάλυση.

Τρεις επιλογές σε μια μάχη

Σε μια μάχη έναντι υπέρτερου αντίπαλου υπάρχουν τρεις θεμελιακές επιλογές. Η πρώτη είναι η άμεση παράδοση και η προσχώρηση στο στρατόπεδο του εχθρού. Ο γενιτσαρισμός. Είναι ο δρόμος που ακολούθησαν τα κόμματα του Συστήματος Παρακμής. Η δεύτερη οδός είναι να εγκαταλείψει κανείς το πεδίο της μάχης και να παριστάνει τη στρουθοκάμηλο της ηθικής. Να πιστεύει ότι αφού δεν βλέπει πια το πεδίο μάχης, τότε αυτό έχει κατατροπωθεί. Η εγκατάλειψη αμαχητί εμφανίζεται ως η πλέον επαναστατική οδός. Είναι ένας δρόμος βαθιά συντηρητικός και έχει υιοθετηθεί μαζί με τη νεοφιλελεύθερης αντίληψης πρωτοκαθεδρία του νομίσματος από τμήμα της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς.
Ο τρίτος δρόμος είναι ο δύσκολος. Να παραμείνει κανείς στο πεδίο της μάχης κάνοντας λάθη, έχοντας τον κίνδυνο να χάσει αίμα και δυνάμεις. Αυτό τον κίνδυνο τον υφίσταται πρακτικά ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος, αντί να κάνει μια σχεδιασμένη υποχώρηση μαζί με τους συμμάχους του, επέδειξε μια φοβισμένη αλαζονεία και έναντι όσων συμπορεύτηκαν μαζί του. Είχε δε απώλειες όχι μόνο από τη σύγκρουση, αλλά από το άτακτο της υποχώρησης.

Η αποικία χρέους και οι τρεις δρόμοι

Όπως ανέλυσα στο προτελευταίο μου βιβλίο, η Ελλάδα είναι Αποικία Χρέους (2015, έκδοση). Απέναντι στην αποικία χρέους και το σύστημά της υπάρχουν, επίσης, οι τρεις δρόμοι. Ο πρώτος είναι της υποταγής σε αυτό το σύστημα και της συνενοχής μαζί του. Η υιοθέτηση της λογικής του. Όπως έκαναν οι κυβερνήσεις μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 και θέλουν να συνεχίσουν οι ίδιες δυνάμεις τα επόμενα χρόνια. Ο δεύτερος δρόμος είναι η εγκατάλειψη του πεδίου μάχης. Εγκλωβισμός στη μεταφυσική ότι όσο πιο μακριά πάει κανείς από αυτό το πεδίο και όσο λιγότερο έρχεται σε επαφή μαζί του τόσο αυξάνουν τάχα οι πιθανότητες να το κατανικήσει. Ο τρίτος δρόμος απαιτεί τη μάχη ενάντια σε αυτό το σύστημα. Αξιοποίηση των ρωγμών που δημιουργούνται, καθώς και υπεράσπιση των θέσεων που καταλαμβάνονται. Αποφυγή εκ νέου απώλειας χρόνου και υλικών εφεδρειών.
Η αξιολόγηση και αξιοποίηση των αντιθέσεων της άλλης πλευράς πρέπει να συνοδεύεται με τη μέγιστη συστράτευση της από εδώ πλευράς, των δυνάμεών μας. Της σχεδιασμένης προστασίας και ανάπτυξής τους. Της αποτροπής ατμόσφαιρας πανικού. Της υπεράσπισης της σημερινής κυβερνητικής θέσης. Διότι αν κάτι επιθυμεί διακαώς το σύστημα της αποικίας χρέους, είναι η ανακατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και η στερέωση του όλου συστήματος μέσω του «κλεισίματος» της αριστερής «παρένθεσης». Δυστυχώς, οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι αγαπημένοι σύντροφοι/συντρόφισσες, που άλλοι δείχνουν αδυναμία να ξεχωρίσουν το κύριο (την υπεράσπιση της κορυφής που κατέκτησαν) από τα επιμέρους, τα ζικ-ζακ της ιστορίας, τους συμβιβασμούς και τις αναγκαίες υποχωρήσεις, και άλλοι το απαραίτητο, σχέδιο και συμμαχίες, από το δευτερεύον, τα εσωκομματικά τους.
Είναι επείγον καθήκον η ψυχολογική ανασυγκρότηση της Αριστεράς και η υπέρβαση των μικροκομματικών οπτικών. Η ανάπτυξη ενός σχεδίου σωτηρίας της χώρας στις νέες συνθήκες. Η απάλειψη της κυριαρχίας του τακτικισμού έναντι της στρατηγικής καθώς και της συνολικότερης πολιτικής ανάλυσης. Η ορθολογική αξιολόγηση και μη υποτίμηση του αντίπαλου. Η συσπείρωση των μέγιστων δυνατών δυνάμεων για την υλοποίηση του κύριου κάθε φορά στόχου. Θεμελιακή αρχή είναι μια υπεύθυνη και μακράς πνοής πολιτική συμμαχιών με την οποία θα αλλάξει η Ελλάδα ριζικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: