23 Απριλίου 1827 Η δολοφονία του Καραΐσκάκη

Κρίτων Βασιλικόπουλος

23 Απριλίου 1827
Η δολοφονία του Καραΐσκάκη σφραγίζει την μοίρα της Επανάστασης και την πορεία της νεότερης Ελλάδας.
Ο Καραΐσκάκης ήταν το δεύτερο εμπόδιο στον σχεδιασμό των άγγλων και των «ελλήνων» πολιτικάντηδων για μια «ανεξαρτησία» περιορισμένη στα όρια της Πελοποννήσου, ουσιαστικά για ένα «ελεύθερο» κρατίδιο υπό κηδεμονία.
Το πρώτο εμπόδιο, το μεγαλύτερο, που άκουγε στο όνομα Αλέξανδρος Υψηλάντης, είχαν καταφέρει να το εξουδετερώσουν από την αρχή.

Ο Καραΐσκάκης όμως ήταν παρών με την στρατιωτική του ιδιοφυΐα και χάλαγε τη «σούπα».
Προσπάθησαν να τον βγάλουν από την μέση με όλους τους τρόπους-μέχρι και «δίκη» έστησε ο Μαυροκορδάτος λίγο πριν την δολοφονία της 23ης Απριλίου 1827, με την κατηγορία της…προδοσίας. Αλλά τρόμαξαν και οι ίδιοι με τις συνέπειες που θα είχε μια εκτέλεση,όταν μάλιστα στο πεδίο των μαχών η απουσία του Αρχιστράτηγου είχε προκαλέσει τεράστια προβλήματα και αναγκάστηκαν να τον επαναφέρουν άρον-άρον και να του αναθέσουν να αντιμετωπίσει τους τούρκους στην Αθήνα.
Εκεί άλλωστε είχαν στήσει το σκηνικό της «τελικής λύσης», ορίζοντας τους δύο άγγλους στρατηγούς, τον Κόχραν και τον Τσωρτς, ως…αρχηγούς των ελληνικών δυνάμεων, με σαφή (μυστική) εντολή να οδηγήσουν τους επαναστατημένους Έλληνες (με σχηματισμό αντάρτικων σωμάτων) σε μετωπική επίθεση εναντίον τακτικού στρατού και, φυσικά , να ηττηθούν.
Γιατί μόνο ήττα περιμένει ένα στράτευμα μαθημένο στην πολεμική τακτική του «ανορθόδοξου πολέμου», από «ταμπούρια», όταν κληθεί να αντιμετωπίσει σε παράταξη και σε πεδιάδα τακτικό στρατό.
Ο Καραΐσκάκης αντέδρασε,αρνήθηκε και δολοφονήθηκε.
Την επομένη ημέρα,οι δύο άγγλοι οδήγησαν τους Έλληνες στην Μάχη του Αναλάτου (περίπου εκεί όπου βρίσκεται σήμερα η Νέα Σμύρνη) που είχε ως αποτέλεσμα την συντριβή.
Ο ρόλος της Αγγλίας (πρωτίστως) και της Γαλλίας ως «εγγυητριών» της ελληνικής Ανεξαρτησίας, κατοχυρώθηκε οριστικά, με την Ρωσία να παίρνει κι αυτή το «κομμάτι» της.
Ακολούθησαν το Ναυαρίνο και η Συνθήκη του Λονδίνου και,φυσικά, οι συνεχείς εξωτερικοί δανεισμοί που είχαν ξεκινήσει ήδη από την αρχή της Επανάστασης.
Και οι αντίστοιχοι «πολιτικοί ηγέτες» από τον Μαυροκορδάτο μέχρι τους σημερινούς που έστησαν το «κράτος» των νέο-ραγιάδων, με δανεικό χρήμα, μπόλικη «εθνικοφροσύνη», ασύλληπτη (κυριολεκτικά και μεταφορικά ) διαφθορά και διαρκή υποτέλεια στους ξένους.
Το τρίτο μεγάλο εμπόδιο εκείνης της Γενιάς, ο Κολοκοτρώνης, την «γλίτωσε» με μια καταδίκη σε θάνατο που δεν εκτελέστηκε ποτέ.
Τραγική ειρωνεία, την ώρα που ο Καραΐσκάκης ψυχορραγούσε τυλιγμένος με μια κουβέρτα στο κατάστρωμα του αγγλικού πλοίου όπου τον μετέφεραν μετά τον θανάσιμο τραυματισμό, έφτανε το γράμμα του Κολοκοτρώνη που τον συμβούλευε να προσέχει και να μην μπαίνει διαρκώς πρώτος στην μάχη…
Ήξερε,καταλάβαινε ο Γέρος, ότι ο μεγάλος κίνδυνος ήταν οι «έλληνες».
Σαν ταιριαστός επίλογος στην εθνική τραγωδία της δολοφονίας, τα όστά του Καραΐσκάκη που βρίσκονταν στο γνωστό μνημείο στον Πειραιά, πετάχτηκαν κατά…λάθος ως σκουπίδια από το ιδιωτικό συνεργείο στο οποίο ο Δήμος Πειραιά είχε αναθέσει εργασίες…αναβάθμισης.
Πότε; Μα φυσικά την περίοδο της χούντας, επί δημαρχίας Σκυλίτση, τότε που η…«εθνικοφροσύνη» βρισκόταν στο ζενίθ της .
Όχι τυχαία, σε μια χώρα που βρίθει αγαλμάτων, πλατειών και λεωφόρων που τιμούν μέτριες ή και άθλιες «προσωπικότητες», ο Καραΐσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης, ο Ρήγας και όσοι-όσες είπαν και προσπάθησαν τα ίδια με αυτούς, έχουν «δευτερεύουσα» θέση.
Δεν γίνεται να αποσιωπηθούν, αλλά δεν «πρέπει» να αναδειχθούν στο αληθινό τους μέγεθος, γιατί τότε, θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για τους σύγχρονους και για τους διαχρονικούς «Μαυροκορδάτους»…