Μ. Γκίβαλος: Το παρακράτος και ο υπόκοσμος της διαπλοκής

Μενέλαος Γκίβαλος / Νέα Σελίδα

17 Μαρτίου 2019

To σύμφυτο «κράτος και παρακράτος» της διαπλοκής, το οποίο αντιμετωπίζουμε σήμερα στις πλέον επαχθείς – ακόμα και εγκληματικές- εκφάνσεις του, αποτελεί το ανώτατο στάδιο μιας ιστορικής εξέλιξης που αποκρυσταλλώθηκε στις σύγχρονες καθεστωτικές του δομές.

Κατά την πρώτη περίοδο, την εποχή του «καθωσπρεπισμού», οι «δουλειές», οι προμήθειες, οι συμβάσεις και οι μίζες μεταξύ επιχειρηματιών και πολιτικών αποφασίζονταν, όχι μόνο σε κλειστές συναντήσεις, αλλά και με αφορμή δεξιώσεις και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.

Η φάση της «διαπλοκής του σαλονιού» εναρμονιζόταν με το αστικό-φιλελεύθερο καπιταλιστικό πρότυπο και την κουλτούρα που εξέφραζε.

Στην επόμενη φάση όμως ο άγριος νεοφιλελεύθερος- χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός που επικράτησε από τα τέλη της δεκαετίας του ΄90, ανέδειξε τον δικό του καθεστωτικό τύπο διαπλοκής. Γιατί, πέρα από την ιδιοποίηση και καταλήστευση των εθνικών πόρων, οι φορείς της διαπλοκής απέκτησαν πολιτική εξουσία και συναποφάσιζαν πολλές φορές με την εκτελεστική.

Το σύστημα της διαπλοκής εξελίχθηκε σε άτυπο κόμμα στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος. Μπορούσε να χρηματοδοτεί προεκλογικές εκστρατείες και να εκλέγει δικούς του βουλευτές αλλά και να διορίζει υπουργούς. Ακόμη δε και Πρωθυπουργό, όπως ο συστημικός Λουκάς Παπαδήμος, όταν πια το πολιτικό σύστημα κατέρρεε και αδυνατούσε να αναπαραχθεί. Οι περίφημοι «νταβατζήδες», άλλωστε, όπως τους αποκάλεσε ο Κώστας Καραμανλής, είχαν κάνει επίδειξη δύναμης από τότε, μη επιτρέποντας στον πρώην πρωθυπουργό να θέσει οποιονδήποτε φραγμό στην ασύδοτη δράση τους.

Η περίοδος των μνημονίων οδήγησε το κύκλωμα της διαπλοκής στα πλέον ακραία όρια δράσης του. Οι φορείς του συστήματος και οι επίλεκτοι ολιγάρχες, εκτός από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, απέκτησαν και δημοφιλείς ποδοσφαιρικές ομάδες ώστε να χρησιμοποιούν τον κόσμο της ομάδας ως ασπίδα προστασίας των άνομων συμφερόντων τους. Και παράλληλα διασφάλισαν «θύλακες» πρόσβασης στη Δικαιοσύνη με δικούς τους εισαγγελείς και δικαστικούς, όταν η εγκληματική δράση τους δεν μπορούσε με κανέναν τρόπο να καλυφθεί.

Η καθεστωτική διαπλοκή προσλαμβάνει πλέον τη μορφή και τη δομή παρακράτους, λειτουργώντας με τους όρους του υποκόσμου. Κινητοποιεί συμμορίες, προβαίνει σε εγκληματικές πράξεις, «κλείνει στόματα», απειλεί ευθέως και υβρίζει ασύστολα τους εκπροσώπους του λαού, απαξιώνοντας και περιφρονώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Ποιος νομιμοποιεί, όμως, τις μαφιόζικες-παρακρατικές μεθόδους και αντιλήψεις; Είναι δυστυχώς τα κόμματα και οι πολιτικές τους ηγεσίες που, τηρώντας τους κανόνες της ομερτά, είτε σιωπούν είτε επιτίθενται κατά της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ

Αυτές οι ηγεσίες νομιμοποιούν και παρέχουν πολιτική κάλυψη στους παρακρατικούς μηχανισμούς της διαπλοκής και σε κάποιους επίλεκτους ολιγάρχες της. Γιατί αν αυτοί οι μηχανισμοί του παρακράτους αντιμετώπιζαν σύσσωμη και καθολική την αντίδραση του πολιτικού συστήματος, τότε θα απομονώνονταν και θα περιθωριοποιούνταν. Όμως η ανοχή και η συμπόρευση με τους μηχανισμούς αυτούς μετατρέπουν τις μαφίες σε νόμιμους φορείς εξουσίας και το παρακράτος σε κράτος. Κι αυτή είναι η μέγιστη ιστορική ευθύνη που φέρουν οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και των συστημικών εταίρων της.

Αποτελεί όνειδος και απαξία για τις ηγεσίες αυτές το ότι όχι μόνο επιτρέπουν στους ολιγάρχες της διαπλοκής να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα, να παράγουν ψευδείς ειδήσεις και αν επιδίδονται σε συκοφαντικές επιθέσεις κατά της κυβέρνησης και των υπουργών, αλλά και το γεγονός ότι οι ίδιες οι εξουσίες πολιτικοποιούν και νομιμοποιούν τις εν λόγω πρακτικές, αναπράγοντάς τες κατά λέξη στα επίσημα Δελτία Τύπου των κομμάτων τους. Το μαφιόζικο πολιτικοοικονομικό παρακράτος σε όλο του το μεγαλείο.