 |
| Νίκος Φωτόπουλος |
Μέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΓΣΕΕ
Αθήνα 20 Φεβρουαρίου 2020
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΤΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΟ Ή ΘΑ «ΜΙΛΑΜΕ» ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ;
Ένα χρόνο τώρα όλοι έχουμε διαβάσει δεκάδες ανακοινώσεις της συνομοσπονδίας αλλά και παρατάξεων γύρω από το ποιος ευθύνεται που δύο φορές παρ’ ότι επιχειρήθηκε (Καλαμάτα – Ρόδος) δεν έγινε το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Φταις εσύ λέει ο ένας… Όχι εσύ φταις ανταπαντά ο άλλος.Σίγουρα το γεγονός του ότι δεν έγινε το συνέδριο επειδή οι συνδικαλιστές τσακωνόμαστε μεταξύ μας (μαζί με τις εικόνες που έφυγαν από την Καλαμάτα και τη Ρόδο) πρόσθεσε απαξίωση. Πρόσθεσε απέχθεια.
Σίγουρα το γεγονός του ότι δεν έχουμε εκλεγμένη διοίκηση δεν είναι καλό και την ευθύνη γι αυτό την έχει το ΠΑΜΕ.Το αν έχει δίκιο σε όσα καταγγέλλει ή όχι, είναι ένα ζήτημα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προσπερνά χωρίς σοβαρή μελέτη.Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αντιμετωπίζει τις όποιες καταγγελίες του με την αλαζονεία της πλειοψηφίας.Όμως το πώς διεκδικείς το δίκιο σου επίσης έχει πολύ μεγάλη αξία. Το διεκδικείς πολιτικά και όχι επειδή δεν έχεις την πλειοψηφία να επιχειρείς, όπως έκανε, να επιβάλεις την άποψή σου εμποδίζοντας την πραγματοποίηση του Συνεδρίου.
Επαναλαμβάνω δεν είναι καλό που δεν έχουμε εκλεγμένη Διοίκηση.
Αν την απασχολούσε θα είχαν γίνει δεκάδες συζητήσεις, θα είχαν έρθει δεκάδες εισηγήσεις γύρω από τι έφταιξε και φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Δηλαδή του να μην μπορούμε πλέον να κινητοποιήσουμε ούτε 300 ανθρώπους…
Δυστυχώς όμως δεν έχει υπάρξει ίχνος συζήτησης, ίχνος προβληματισμού, ίχνος αυτοκριτικής πάνω στο τι έγινε και τι πρέπει να διορθώσουμε – αλλάξουμε.
Το ότι το οικοδόμημα έχει καταρρεύσει είναι φανερό ότι κάποιους δεν τους νοιάζει.
Το μόνο που έχει αξία είναι οι καρέκλες. Άραγε γιατί;
Αν δεν ήταν έτσι, εάν δεν υπήρχε πάθος για την καρέκλα πρώτος ο πρόεδρος (και όχι μόνο) αφού εδώ και 8 χρόνια δεν τολμά να ηγηθεί των συγκεντρώσεων, των πορειών και των συλλαλητηρίων φοβούμενος ότι θα τον γιουχάρει ο κόσμος της εργασίας θα είχε παραιτηθεί.
Τι είδους συμπεριφορά, τι είδους λογική είναι αυτή, πόσο θράσος χρειάζεται να έχεις ενώ ξέρεις ότι δεν σε θέλουν οι εργαζόμενοι, ενώ ξέρεις ότι δεν μπορείς να μπεις μπροστά, εσύ να επιμένεις ετσιθελικά να παραμένεις πρόεδρος και να σχεδιάζεις όταν κάποια στιγμή φύγεις να πας πρόεδρος στο ΙΝΕ/ΓΣΕΕ;
Τι είδους λογική είναι αυτή ενώ δεν σε εκλέγουν σύνεδρο οι συνάδελφοι του εργασιακού σου χώρου εσύ προκειμένου ντε και καλά να είσαι (ώστε να ξαναπάρεις την καρέκλα) τρέχεις γρήγορα γρήγορα να εκλεγείς σύνεδρος από άλλη ομοσπονδία!
Από ομοσπονδία που ποτέ δεν είχες περάσει την πόρτα των γραφείων της!!!
Πόσο μυαλό θέλει να αντιληφθείς ότι όταν κάνεις κάτι τέτοιο και μάλιστα πολύ περισσότερο όταν δεν είσαι τυχαίο πρόσωπο αλλά (ο εκ της θέσεως σου ως οργανωτικός γραμματέας) ο καθ’ ύλην αρμόδιος να τηρείς το καταστατικό σπέρνεις ανέμους και περνάς το μήνυμα της αδιαφάνειας και της μικροαστικής λογικής του πάνω απ’ όλα η συνδικαλιστική επιβίωσή μας!! Δηλαδή η καρέκλα!!
Τι περιμένεις μετά απ’ αυτό να κάνουν οι παρακάτω και με τι ηθικό ανάστημα θα ελέγξεις τις εκλογές των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων;
Θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα πολλά που αποδεικνύουν ότι η ηγεσία το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι το πώς θα ξαναπάρει τις καρέκλες.
Θα αρκεστώ σε ένα ακόμα.
Το ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες της πλήρους απαξίωσης δεν διστάζει να ρίξει λάδι στη φωτιά διοργανώνοντας ένα συνέδριο παρωδία.
Ένα συνέδριο φαστ τρακ.
Ένα συνέδριο μαϊμού.
Χωρίς εισηγήσεις, χωρίς συζήτηση, χωρίς προβληματισμό, χωρίς τοποθετήσεις, χωρίς συμπεράσματα και αποφάσεις για την πορεία και την από δω και πέρα δράση μας.
Αυτή της η απόφαση για «συνέδριο» φαστ τρακ ενισχύει την άποψη ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι άρον άρον να στηθεί μια κάλπη να ξαναεκλεγούν και από δω παν και οι άλλοι…
Όσο για τη συζήτηση;
Η συζήτηση αναβάλλεται…
Η δικαιολογία ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε ακούγεται ως άλλοθι.
Ακούγεται ως άλλοθι γιατί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ένα χρόνο τώρα δεν πήρε ούτε μια πρωτοβουλία να φωνάξει τον επικεφαλής του ΠΑΜΕ να γίνει έστω μια συζήτηση για το πώς μπορεί να βρεθεί μια διέξοδος.
Δεν έκανε τίποτα απολύτως για να πέσουν οι τόνοι.
Αν δε στα παραπάνω προσθέσει κανείς την απόφαση να φέρουν τα ΜΑΤ για να εμποδίσουν τα μέλη του ΠΑΜΕ που δεν είναι σύνεδροι να μπουν μέσα στο χώρο του συνεδρίου όχι απλά κάνει τα πράγματα χειρότερα δείχνει πόσο επικίνδυνοι είναι.
Το ΠΑΜΕ που δεν είναι άμοιρο ευθυνών δεν αντιμετωπίζεται κατά αυτό τον τρόπο.
Δεν αντιμετωπίζεται με τα ΜΑΤ.
Τα ΜΑΤ και η αστυνομία δεν έχουν καμιά δουλειά στα εργατικά συνέδρια. Ούτε μέσα ούτε έξω.
Η παρουσία των ΜΑΤ (εάν και εφόσον συμβεί κάτι τέτοιο) θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Θα οξύνει πιο πολύ τα πνεύματα.
Θα μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ την πόλωση που υπάρχει.
Το πρόβλημα της εμπόδισης διεξαγωγής του συνεδρίου από το ΠΑΜΕ δεν λύνεται κατά αυτό τον τρόπο.
Δεν λύνεται με τη συνδρομή των ΜΑΤ με γνωστή τη φόρτιση που όλοι έχουμε για την κατά καιρούς αντιμετώπιση των αγώνων του εργατικού λαϊκού κινήματος.
Το ΠΑΜΕ με έναν τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Πολιτικά.
Αυτή είναι η αντιμετώπιση που πρέπει να επιλεγεί. Αυτή είναι η οδός που πρέπει να ακολουθηθεί. Να αντιμετωπιστεί πολιτικά. Να αναδειχθούν οι ευθύνες του.
Να χρεωθεί ως υπεύθυνο που έστω και τυπικά δεν έχουμε ΓΣΕΕ.
Να χρεωθεί ότι εξαιτίας του δεν μπορεί να ληφθεί απόφαση για πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση.
Να αναδειχθούν οι δικές του τεράστιες ευθύνες στο ότι την ώρα που καταγγέλλει την πλειοψηφία για νοθεία (και πράγματι έχει δίκιο σε πάρα πολλές περιπτώσεις) το ίδιο όπου μπορεί κάνει και αυτό.
Να αναδειχθεί το γεγονός του ότι ακόμα και σε χώρους που υπάρχουν μαζικά σωματεία δημιουργεί δικά του.
Άραγε γιατί;
Να αναδειχθεί ότι και τα προηγούμενα χρόνια στα προηγούμενα συνέδρια υπήρχαν νόθοι αντιπρόσωποι και εργοδότες όπως καταγγέλλει σήμερα αλλά τότε δεν κράταγε αυτή τη στάση.
Άραγε γιατί;
Γιατί άφησε και έγιναν τα προηγούμενα συνέδρια;
Τότε δεν υπήρχαν νόθοι αντιπρόσωποι;
Να αναδειχθεί ότι η λαθεμένη στρατηγική του να διασπάσει εδώ και 20 χρόνια την κοινή δράση των εργαζομένων δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τον κάθετο ιδεολογικό και κομματικό διαχωρισμό τους δεν το οδήγησε στα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Να αναδειχθεί ότι ενώ εδώ και 10 χρόνια συντελέστηκαν κοσμογονικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία δεν κατάφερε να αυξήσει τις συνδικαλιστικές του δυνάμεις.
Να αναδειχθεί ότι η αλλαγή της στάσης του πιθανά έχει να κάνει με αυτό το γεγονός και την ανάγκη να κρυφτεί η αδυναμία του να συσπειρώσει ευρείες μάζες του εργατικού κινήματος.
Τέλος όσον αφορά τις καταγγελίες του περί συμμετοχής εργοδοτών στα σωματεία πρέπει να αντιμετωπιστούν με προσοχή και σοβαρότητα.
Πρέπει να εξετάζονται μια μια και να απαντώνται μια μια.
Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Σε κάποιες περιπτώσεις έχει δίκιο.
Όσο δεν γίνεται αυτό περνά μια λογική για μια σειρά σωματεία ότι όλοι όσοι ψηφίζουν είναι εργοδότες ή ενεργούμενα των εργοδοτών.
Αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να μην εκπροσωπούνται ή να τρέχουν στα δικαστήρια.
Αλήθεια πόσο εργοδότης μπορεί να είναι ο προϊστάμενος ενός τμήματος που και ο ίδιος δουλεύει όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι;
Όχι συνάδελφοι του ΠΑΜΕ, αυτός δεν είναι εργοδότης.
Άλλο αυτό που καταγγέλλεται για όσους είναι ταυτόχρονα υποψήφιοι σε επιμελητήρια με ψηφοδέλτια που τιτλοφορούνται «ενωμένοι επιχειρηματίες» και άλλο επειδή δεν μας βολεύει να αποκλείουμε ολόκληρα σωματεία βαφτίζοντας τον κάθε εργαζόμενο εργοδότη ή όλους όσους ψήφισαν ενεργούμενα και άβουλα πλάσματα.
6.040 εργαζόμενοι που ψήφισαν στα τρόφιμα είναι όλοι εργοδότες; Είναι όλοι άβουλα πλάσματα; Είναι ενεργούμενα των εργοδοτών;
Όχι συνάδελφοι, δεν είναι έτσι.
Έτσι κατά την άποψή μου πρέπει να αντιμετωπιστεί το ΠΑΜΕ με επιχειρήματα, με ηρεμία, με σοβαρότητα, χωρίς κραυγές, θυμίζοντάς του ότι δεν το ενοχλούσε να συμπορεύεται με τον γνωστό εργοδότη από τον χώρο των Τραπεζών ή ότι για τις ίδιες περιπτώσεις, για κάποια άλλα Σωματεία, κρατάει δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Αυτή η στάση, της πολιτικής αντιμετώπισης του ΠΑΜΕ και της ανάδειξης των δικών του ευθυνών, είναι που θα το φέρει σε δύσκολη θέση.
Αυτή η στάση (που μάλιστα εάν συνοδευτεί από διορθωτικές κινήσεις από τη μεριά της πλειοψηφίας σε θέματα που οφθαλμοφανώς έχει δίκιο το ΠΑΜΕ) είναι που θα βοηθήσει να πέσουν οι τόνοι.
Η εκλογή «νέας» διοίκησης με τσαμπουκάδες με τη συμβολή των ΜΑΤ και χωρίς να έχει ληφθεί τίποτα υπ’ όψιν απ’ όσα εντοπίζει το ΠΑΜΕ ένα είναι σίγουρο: Θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Σε αυτή τη φάση περισσότερο από ποτέ χρειάζεται σύνεση και αυτοσυγκράτηση. Χρειάζεται όλοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω.
Για όσους είναι ανυπόμονοι και βιάζονται να «καθαρίσουν» με το ΠΑΜΕ πιέζοντας να εκλεγεί «νέα» Διοίκηση με κάθε τρόπο θα συμφωνήσω μαζί τους ότι δεν είναι καλό να μην έχουμε εκλεγμένη Διοίκηση, θα συμφωνήσω ότι δεν είναι καλό να είναι διορισμένη όμως τους συνιστώ να μην βιάζονται τόσο πολύ γιατί και με εκλεγμένη Διοίκηση επί της ουσίας και πάλι δεν θα έχουμε ΓΣΕΕ.
Όσοι βιάζονται να εκλέξουν νέα Διοίκηση καλό θα ήταν τη βιασύνη τους να την στρέψουν στο ότι πρέπει επιτέλους να βγάλουμε συμπεράσματα για το τι έφταιξε και φτάσαμε ως εδώ.
Τέλος για όσους δεν αντιλαμβάνονται τι πάνε να κάνουν και είναι αποφασισμένοι για ρήξη με το ΠΑΜΕ ας μην φωνάξουν τα ΜΑΤ να τους βοηθήσουν να γίνει συνέδριο. Μια και είναι η πλειοψηφία ας φωνάξουν τους χιλιάδες εργαζόμενους που υποτίθεται τους εκτιμούν και τους στηρίζουν.
Δυστυχώς όμως για αυτούς δεν μπορούν να κινητοποιήσουν ούτε έναν.
Για όσους δε απαντούν (για να κρύψουν την αδυναμία τους ότι δεν μπορούν να κινητοποιήσουν ούτε έναν) με το «Δεν θα βάλουμε τους εργαζόμενους να τσακωθούν μεταξύ τους» τους απαντώ: Θα βάλετε τα ΜΑΤ να καθαρίσουν για πάρτη σας;
Την υπευθυνότητά σας να την δείξετε αλλού.
Τα ΜΑΤ και η αστυνομία δεν έχουν καμιά δουλειά στα εργατικά συνέδρια.
Η παρουσία των ΜΑΤ θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Υ.Γ. Σέβομαι το θεσμό του πρωθυπουργού. Όμως σε αυτή την συγκυρία με δεδομένη την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και την απαξιωτική και εχθρική αντιμετώπιση του συνδικαλιστικού κινήματος, με δεδομένο ότι μόλις κατέθεσε το αντισφαλιστικό νομοσχέδιο, με δεδομένο ότι την άλλη εβδομάδα εξαγγέλλει και νέα μέτρα ενάντια στα συνδικάτα, είναι ή δεν είναι πρόκληση και απαράδεκτο να καλείτε στο συνέδριο;
Είναι ή δεν είναι ντροπή να δίνετε βήμα στον κ. Πρωθυπουργό και να μην δίνετε βήμα στους συνέδρους;
Προσωπικά δεν εκπλήσσομαι γι αυτή την απόφαση της πλειοψηφίας. Δεν εκπλήσσομαι γιατί αφενός μεν η λέξη ντροπή έχει διαγραφεί από το συναισθηματικό τους πεδίο, αφετέρου δε γιατί αντιλαμβάνομαι ότι κλήθηκε στο συνέδριο προς βοήθεια διεξαγωγής του.
Αυτό όμως δεν είναι κατάντια;
Δεν είναι ξεπεσμός;
Δε γεννά άλλου είδους σκέψεις;
Θα ακολουθήσουν και άλλες ανακοινώσεις όπως αυτή για το ασφαλιστικό … «πολύ κακό για το τίποτα;».
Νίκος Φωτόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου