Η ομιλία της Σ. Σακοράφα για την ενωτική απάντηση της Αριστεράς

Θα ήθελα να ξεκινήσω τη σημερινή μου παρέμβαση με τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου.
Ένας τίτλος που πιστεύω ότι συμπυκνώνει αιτίες και ερμηνείες για αυτό που ζούμε στην πατρίδα μας, για αυτό που συγκλονίζει τον πλανήτη :
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΗΛΙΘΙΕ.

Και ξεκινάω μ' αυτό γιατί έγινε και γίνεται μεγάλη προσπάθεια από όλους τους θιασώτες του συστήματος, προσπάθεια που μετατράπηκε σε γκεμπελική προπαγάνδα, ώστε να ενοχοποιηθούν όλοι και όλα, πλην του συστήματος.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να κάνουμε μια σοβαρή αλλά και καταληκτική προσέγγιση. 

Μια προσέγγιση της κρίσης μακριά από την προπαγάνδα του ένοχου δημόσιου υπαλλήλου και του τεμπέλη λαού, αφού η ίδια η ταυτότητα της κρίσης, αφοπλίζει τους γκεμπελιστές, καθώς αφορά πλέον σε ολόκληρη την Ευρώπη, τόσο του κέντρου όσο και της περιφέρειας.

Τα τελευταία τρία χρόνια δεν αποτελούν τα χρόνια που γέννησαν την κρίση, αλλά είναι η κορύφωση μιας βαθιάς και μακροχρόνιας κρίσης που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια, από τη δεκαετία του 70, κρίσης συρρίκνωσης του καπιταλισμού. 

Σήμερα πληρώνουμε τις συνέπειες αυτής της κρίσης.
Και ταυτόχρονα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα δίλημμα
Από τη μία ο νεοφιλελευθερισμός.
Που στέλνει μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι αυτό που χρειάζεται είναι ακόμη περισσότερος νεοφιλελευθερισμός, μέχρι τελικής πτώσεως.

Από την άλλη, η επιλογή ενός άλλου μοντέλου πιο ορθολογικού και κοινωνικά δίκαιου, το οποίο θα προκύψει μέσα από ένα ευρύ κοινωνικό και πολιτικό μετασχηματισμό.
Το πολύτιμο συμπέρασμα του συστήματος είναι ότι όσο η ισορροπία οικονομικής και πολιτικής ισχύος παραμένει υπέρ της καπιταλιστικής τάξης, τόσο θα διατηρείται ο νεοφιλελευθερισμός.

Μικρογραφία αυτού του συμπεράσματος και μάλιστα σε παγκόσμια πρώτη το βλέπουμε στην πατρίδα μας. 

Η συγκυβέρνηση των μνημονιακών δυνάμεων, που χωράει τους πάντες, από τα εξαπτέρυγα του νεοφιλελευθερισμού και τους τσεκουροφόρους του 85, μέχρι τους εντολοδόχους του Μάη του 2010 και την αξιωματική αντιπολίτευση που συμφωνεί διαφωνώντας, είναι η απόλυτη μικρογραφία της εφαρμογής του σχεδίου ΄΄Σώζουμε το νεοφιλελευθερισμό΄΄.
Ποιά στιγμή ήρθε η εφαρμογή αυτού του σχεδίου ;
Τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, αυθόρμητα και μαζικά, τόλμησε να αποκαταστήσει το αντιστασιακό νόημα και το πολιτικό περιεχόμενο της 28ης του Οκτώβρη.
Τη στιγμή που αποκαθήλωσε την εντολοδόχο κυβέρνηση και διατύπωσε με τρόπο συγκλονιστικό, άρνηση υποταγής και βούληση ανατροπής.
Οι συστημικές δυνάμεις, ντόπιες και ξένες, κλονίστηκαν, φοβήθηκαν και πέρασαν στην επόμενη φάση.
Πρώτος στόχος η ήδη λαβωμένη Δημοκρατία.

Παραφράζοντας μία εξαίρετη ιστορική αποτύπωση του τί σημαίνει συστημικός σχεδιασμός και τί είδους εκτροπές μπορεί να πραγματοποιήσει για να επιβιώσει, δείτε τί έκαναν, αλλά και πώς διαχρονικά σκέφτονται.

Να έχουν δημοκρατία ή να μην έχουν, ο ελληνικός λαός δηλαδή.
Και αν την έχουν χωρίς να την έχουν ; 

Εάν νομίζουν ότι την έχουν και εις την ουσία δεν την
έχουν ; 

Αυτοί θα χαίρουν πως την έχουν και μεις θα ξέρουμε πως δεν την έχουν ! 

Έτσι θα έχουν χωρίς να έχουν και δε θα έχουν ενώ θα έχουν. 

Αυτό υπήρξε το σχέδιο.

Ο ελληνικός λαός να νομίζει ότι έχει δημοκρατία, αφού οι δυνάμεις του μνημονίου συγκροτούν συγκυβέρνηση, ενώ στην ουσία δε θα έχει.
Και αυτός ο σχεδιασμός δε συνιστά μόνον αντιδημοκρατική εκτροπή.
Συνιστά μια θεμελιώδη προσπάθεια πολιτικής αναδιάταξης του συστήματος.
Ποιό είναι το πραγματικό περιεχόμενο αυτής της προσπάθειας ;
Για τον καπιταλισμό, η καταστροφή συνιστά ευκαιρία.
Στο παρελθόν αυτή η καταστροφή πραγματώθηκε μέσα από δύο παγκοσμίους πολέμους.
Σήμερα πραγματώνεται μέσα από έναν βίαιο και ακραίο οικονομικό πόλεμο με στόχο ακριβείας τους ίδιους τους λαούς.
Και η ιστορική εμπειρία μας αποδεικνύει, ότι το σύστημα διαθέτει τον κυνισμό, ώστε να μετατρέψει και την παρούσα κρίση σε ευκαιρία για την επιβίωσή του και να την παρουσιάσει μάλιστα σα μοναδική λύση προοπτικής.
Αυτό είναι το σχέδιο, και ακριβώς αυτό το πολιτικό περιεχόμενο καλείται να υπηρετήσει τούτη η κυβέρνηση, να συγκροτήσει ένα σκηνικό απόλυτης καταστροφής και ανθρωποθυσιών.

Στον αντίποδα αυτής της συστημικής επίθεσης, αυτής της συστημικής αγριότητας υπάρχει ο άλλος κόσμος, ο δικός μας κόσμος.
Ο κόσμος μας, που πάντα πίστευε ότι αυτό το σύστημα είναι πολύ κακό για να είναι οριστικό.
Και που γνωρίζει ότι, όταν ο καπιταλισμός φτάνει σε κρίση τέτοιας έντασης, τότε ακριβώς μπορεί να αναπτυχθεί και σαν ώριμη δυνατότητα και σαν επιβεβλημένη αναγκαιότητα, ένας ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός.
Η λογική ενός τέτοιου δρόμου δεν είναι πρωτότυπη, ούτε πειραματική.
Σε παρόμοιες ιστορικές εποχές εξόντωσης του λαού, γκρεμίσματος της εθνικής κυριαρχίας, εκτροπής της δημοκρατίας, οι λαοί απάντησαν, ο ελληνικός λαός απάντησε συγκροτώντας το ΕΑΜ.
Σήμερα η ιστορική και πολιτική συγκυρία είναι επιτακτικά ώριμη και πολιτικά επιβεβλημένη για τη συγκρότηση ενός πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, ενός νέου ΕΑΜ.
Ποιά θα είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του μετώπου;
Καταρχήν αντιμνημονιακά.
Οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στο μνημόνιο είναι η πρώτη ζωογόνος δύναμη αυτού του μετώπου.
Ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας έχει δύο παραμέτρους.
Η πρώτη παράμετρος αφορά στην αντίστασή μας.
Ο αντιστασιακός άξονας κινείται γύρω από την προστασία του λαού μας, γύρω από την προστασία της εθνικής μας ανεξαρτησίας, γύρω από την προστασία του πλούτου μας.
Είναι λοιπόν άξονας λαϊκός, εθνικοανεξαρτησιακός, κοινωνικοαπελευθερωτικός.
Η δεύτερη παράμετρος αφορά στην ανατροπή.
Ο ανατρεπτικός άξονας είναι πιο σύνθετος.
Είναι σαφές ότι σε πρώτο επίπεδο αυτό που θέλουμε να ανατρέψουμε είναι οι μνημονιακές δυνάμεις και τα πολιτικά τους παράγωγα.
Αυτό σημαίνει, ότι σε αυτό το πρώτο επίπεδο ο επιβεβλημένος στόχος είναι οι εκλογές.

Εκλογές για την ανατροπή εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που άνοιξαν την λεωφόρο της υποταγής, της κοινωνικής και οικονομικής υποδούλωσης.
Εκλογές για την ανατροπή των δυνάμεων που όψιμα υποκρίθηκαν και απέκτησαν αντιμνημονιακό προσωπείο και αυτό χάθηκε ως δια μαγείας μέσα σε ώρες.
Εκλογές για την ανατροπή των φασιστοειδών που λιγωμένοι έστερξαν να καταλάβουν έναν υπουργικό θώκο.
Κάθε ανατροπή όμως εμπεριέχει και μία κατάφαση.
Ποιά πρέπει να είναι η δική μας κατάφαση.
Ένας συνασπισμός εξουσίας που θα απαλλάξει την πατρίδα μας από το μνημόνιο,
που επιθετικά θα επαναδιαπραγματευθεί το χρέος και θα αρνηθεί καταρχήν το μεγάλο, το τεράστιο κομμάτι του που είναι απεχθές ή μη νομιμοποιημένο,
που θα κοινωνικοποιήσει το τραπεζικό τομέα, που θα εφαρμόσει μια εναλλακτική αναπτυξιακή στρατηγική, που θα αναδιανείμει τον πλούτο και θα διασφαλίσει τα δημόσια αγαθά.
Στο σημείο αυτό αγαπητοί συναγωνιστές ξεκινάει η μεγάλη συζήτηση σε ολόκληρη την αριστερά.
Από το ΚΚΕ διατυπώνεται η άποψη ότι αυτή η πρόταση συγκρότησης ενός συνασπισμού εξουσίας ψαρεύει σε θολά νερά και ότι η αυτοτελής πορεία του ΚΚΕ είναι ο όρος για το σοσιαλισμό.
Θεωρώ τη στάση του ΚΚΕ μεταφυσική και φοβική.
Εναποθέτει την επίλυση όλων των ζητημάτων σε ένα χρόνο μοιραίο και νομοτελειακό, αυτόν της επανάστασης – δευτέρας παρουσίας.

Είναι όμως ιστορικό δεδομένο ότι για να οδηγηθούμε σε επαναστατική διαδικασία, ο ίδιος ο λαός παρεμβαίνει θέτοντας συγκεκριμένα ζητήματα.
Δίνει και λαμβάνει πολτικές απαντήσεις, διαμορφώνει πολιτικές επιλογές που βασίζονται σε ένα συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων, αλλά και αναπτύσσει νέους συσχετισμούς.

Η επανάσταση δε γίνεται σε χρόνο νεκρό και από υποκείμενα τα οποία με μαγικό τρόπο και σε αποστειρωμένο πεδίο, αποκτούν επαναστατική συνείδηση.
Η επανάσταση γίνεται σε χρόνο ζώντα και από αυτούς, που ακριβώς δεν φοβούνται την αέναη εμπλοκή τους με το κίνημα, διαμορφώνουν επαναστατική συνείδηση και την ίδια στιγμή αλλάζουν τους συσχετισμούς δυνάμεων.

Σας καλώ να θυμηθούμε,
Ο Τσιριμώκος υπήρξε ένας από τους ιδρυτές του ΕΑΜ.
Σκεφτείτε το μέγεθος της τραγωδίας, εάν κάποιοι είτε φοβούμενοι την προδιαγεγραμμένη ενσωμάτωση του Τσιριμώκου - έως προσήλωσης στα ανάκτορα το 65 – είτε φοβούμενοι μήπως ο ΄΄ενσωματωμένος΄΄ Τσιριμώκος, ΄΄μολύνει΄΄ και το ΕΑΜ και το οδηγήσει σε ενσωμάτωση, δεν ίδρυαν το ΕΑΜ.

Αντλώντας το δικαίωμα από την αγωνία μου για το αύριο, αλλά κυρίως για το σήμερα, νιώθοντας βαθιά υποχρέωση απέναντι στο κυρίαρχο αιτούμενο του ελληνικού λαού, απευθύνομαι στο μεγάλο κόσμο της κομμουνιστικής αριστεράς και λέω πολύ απλά, πάμε μαζί.
Πάμε μαζί, ο καθένας προασπιζόμενος την αυτοτέλειά του, αλλά μέσα στο κίνημα και όχι φοβούμενος το κίνημα.
Πάμε μαζί, ο καθένας προασπιζόμενος το όραμά του, αλλά κοινωνώντας το όραμα και όχι περιχαρακώνοντάς το.
Πάμε μαζί, με τεράστια εμπιστοσύνη στον λαϊκό παράγοντα και στις τελικές επιλογές του.
Εάν όχι τώρα , τότε πότε ;
Τούτη είναι η ώρα μας. Η ώρα της μεγάλης συμμαχίας, της μεγάλης ανατροπής.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να την μετατρέψουμε σε άλλη μία χαμένη ευκαιρία.
Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς εκτιμά ότι η πολιτική πρόταση για αντιμνημονιακό – απλώς και μόνο – μέτωπο, αντιστοιχεί σε χαμηλότερο σημείο σύγκλισης από αυτό που σήμερα είναι αναγκαίο και επιβεβλημένο.
Η λογική αυτή δεν είναι καθόλου παράδοξη.
Το μνημόνιο, το χρέος είναι συστατικά και συνέπειες του ίδιου του συστήματος, άρα το μέτωπο θα πρέπει να έχει έναν ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.

Φυσικά και δε θα διαφωνήσω καθόλου σε αυτή την λογική, όμως δεν μπορεί να είναι προαπαιτούμενο συνεργασίας, αλλά ο τελικός στόχος μιας συνεργασίας που θα ριζοσπαστικοποιεί διαρκώς τις συνειδήσεις, έως την τελική ρήξη.

Λέω και ξαναλέω χωρίς καμία απολύτως ενοχή ότι για μένα ο στρατηγικός στόχος είναι ο σοσιαλισμός .
Χωρίς καμία ενοχή γιατί ο σοσιαλισμός δεν ταυτίζεται ούτε με την κακοποιημένη σοσιαλδημοκρατία τύπου ΠΑΣΟΚ, ούτε με το ιδιότυπο μόρφωμα της προδομένης Οκτωβριανής επανάστασης.

Και απέναντι σε αυτό το στρατηγικό στόχο, ο συνασπισμός εξουσίας είναι μία στιγμή και όχι ο τελικός σταθμός.
Η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός, παρά μια επιβεβλημένη στιγμή ώστε να σπάσουμε το μαύρο μέτωπο της συστημικής αντίδρασης.

Είναι η πρώτη και απαραίτητη και αναγκαία απάντηση, που περιορίζει την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και ενδυναμώνει την κοινωνική και πολιτική θέση του λαού μας. 

Είναι το αναγκαίο στάδιο που συμβάλλει στο μετασχηματισμό της κοινωνίας, που είναι αδύνατος χωρίς την ισχυρότερη κοινωνική, οικονομική και πολιτική παρουσία του λαού μας.

Κατά συνέπεια, θα ήθελα να τονίσω τα εξής: 

Ο καπιταλισμός, σαν κοινωνικό σύστημα, χαρακτηρίζεται από την εμπορευματοποίηση των πάντων, αλλά κυρίως της εργατικής δύναμης, του χρήματος και της γης.
Σε πολιτικό επίπεδο εκφράστηκε από μια κυβέρνηση που καταρρακώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς και την ελευθερία, που συσσωρεύει τον πλούτο στους ισχυρούς, που ξεπουλάει γη και φυσικούς πόρους.
Ταυτόχρονα εκφράζεται με δυνάμεις, οι οποίες χρησιμοποιώντας τον μανδύα του αριστερού, χρησιμοποιώντας τη ρητορική της υπευθυνότητας, διαδραματίζουν έναν ρόλο αντιδραστικό επί της ουσίας.

Γιατί αντιδραστικό?
Αφενός γιατί χρησιμεύουν ως αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, αφετέρου γιατί αλληθωρίζουν ήδη με ανεπίσημο τρόπο στην κυβέρνηση Παπαδήμου, και με επίσημο τρόπο προς τις μνημονιακές δυνάμεις και το ΠΑΣΟΚ του νεοφιλελευθερισμού και των εκσυγχρονιστών.
Συνεπώς, φίλες και φίλοι, οποιεσδήποτε προτάσεις ανατρέπουν τη δυνατότητα του συστήματος να εξασφαλίσει τις παραπάνω προυποθέσεις ύπαρξής του, να εξασφαλίσει τους παραπάνω πολιτικούς όρους της επιβίωσής του, αντιτίθενται στην ίδια τη λογική του συστήματος και δημιουργούν πεδίο για σημαντικές κοινωνικές αλλαγές.
Η αντίσταση στην κυριαρχία του χρήματος και του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν έχει μόνο τον χαρακτήρα της άμυνας και του περιορισμού της ασυδοσίας των κερδοσκόπων.
Εμπεριέχει κυρίως την άρνηση της επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων μέσα από τις λύσεις που προτείνουν οι μηχανισμοί του συστήματος.
Λύσεις που παράγουν φτώχεια, εξαθλίωση, ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πηγών, γκρέμισμα των κοινωνικών δικαιωμάτων και των κοινωνικών αγαθών.

Με βάση την παραπάνω συλλογιστική, θα μου επιτρέψετε να θεωρώ την πρόταση για το συνασπισμό εξουσίας, ως στιγμή, ικανή και αναγκαία για το μεγάλο άλμα.
Επίσης η επιθετική αναδιαπραγμάτευση, η παύση πληρωμών, το ευρώ ή η δραχμή από μόνα τους δεν είναι πολιτική θέση, αλλά τα απαραίτητα και δυναμικά εργαλεία, μιας πολιτικής θέσης, καταρχήν αντιμνημονιακής, που θα θέτει σαν στόχο τη ρήξη με τον καπιταλισμό.

Είναι ιστορικό, πολιτικό και φιλοσοφικό ατόπημα αφενός να μετατρέπουμε τα εργαλεία μας σε ανελαστικές και δογματικές πολιτικές θέσεις, και αφετέρου να υπονομεύουμε τη δυνατότητα συνεργασίας εξαιτίας αυτών των θέσεων.

Ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί να μπαίνει σαν όρος συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων, αλλά κυρίως σαν διαμορφούμενο διακύβευμα της ίδιας της κοινωνίας και από την ίδια την κοινωνία.

Φίλες και φίλοι,
θα ήθελα στο σημείο αυτό να αναφερθώ σε ένα κρίσιμο ζητούμενο, που είναι το πολιτικό υποκείμενο και εν προκειμένω ο ελληνικός λαός.
Και θέλω με μεγάλη έμφαση να αναφερθώ σε αυτό, γιατί πολλές φορές ο πολιτικός μικρόκοσμος ξεχνά τον κοινωνικό μεγάκοσμο.
Και τότε αυτός ο μεγάκοσμος τον υπερβαίνει.
Και αυτόν τον κίνδυνο θέλω να τον επισημάνω.

Αυτό το είδαμε και στις αραβικές κοινωνίες, το είδαμε και στην πατρίδα μας. Και αυτό είναι αφενός ένα πολύτιμο δίδαγμα, αφετέρου καταδεικνύει ότι για το πολιτικό υποκείμενο έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες.
Για πολλά χρόνια το σύστημα τα είχε καταφέρει.

Η κοινωνία μας βρισκόταν σε καθεστώς ετερονομίας. 

Φανταζόταν, δηλαδή, ότι οι θεσμοί, η παραγωγή πολιτικής, δεν είναι έργο ανθρώπινο, αλλά εξωκοινωνικό. Ότι μορφοποιούνται πέρα και έξω από τη δυνατότητα της ίδιας της κοινωνίας.
Αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης, ήταν η διαμορφωμένη πεποίθηση ότι αυτός κόσμος δεν αλλάζει.

Το κίνημα του καλοκαιριού έθεσε ένα σοβαρό θεμέλιο αυτονομίας που είναι και η προϋπόθεση της πολιτικής και κοινωνικής χειραφέτησης.

Ένα δεύτερο πολύ σοβαρό συμπέρασμα αυτού του απολογισμού είναι ότι το αυθόρμητο κάποιες φορές και υπό συγκεκριμένες διεργασίες μετατρέπεται σε συνειδητό και μάλιστα με όρους ποιότητας και ποσότητας που θα ζήλευε κάθε ΄΄ συνειδητό ΄΄.

Πόσες φορές το περιώνυμο ΄΄ συνειδητό ΄΄ μπόρεσε να θέσει τόσα πολλά ζητήματα, τέτοιας ιδεολογικής φύσης, και να έχει ισχυρή και δυναμική ανταπόκριση σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους σε ανατολή και δύση ;
Πόσες φορές το περιώνυμο ΄΄ συνειδητό ΄΄ μπόρεσε να μιλήσει με όρους ανατροπής σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους και να τους μετατρέψει στα πολιτικά υποκείμενα αυτής της ανατροπής ;
Ένα τρίτο συμπέρασμα που εδράζεται στα δύο παραπάνω είναι ότι από τη στιγμή που το πολιτικό υποκείμενο είναι παρόν, διαθέτει πίστη στις δυνατότητές του και αναλαμβάνει και ρόλο πρωτοπορίας, η μόνη αναγκαία επιλογή, επιλογή – μονόδρομος για τις δυνάμεις της ρήξης και της ανατροπής, είναι η εμπλοκή τους με το ίδιο το υποκείμενο, που έχει σοβαρά χαρακτηριστικά κινήματος.
Αγαπητοί φίλοι,
θέτω την τελευταία ερώτηση στον καθένα ξεχωριστά, στους συντρόφους μου από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από όλο το φάσμα της αριστεράς.
Εάν όχι εμείς τότε ποιοί?
Και στο πότε και στο ποιοί η απάντηση είναι φανερή.
Τώρα! Εμείς!
Μου επιτρέπετε λόγω πολιτικής καταγωγής, αυτό το εμείς, να το απευθύνω κυρίως στους συντρόφους μας από το ΠΑΣΟΚ.
Στη γενιά της εθνικής αντίστασης, που σήμερα οφείλει να βγει μπροστά παρέα με τους παλιούς συντρόφους από τα αποκαλυπτικά χρόνια, το Μανώλη Γλέζο, το Μίκη Θεοδωράκη και να ενωθούν στο μεγαλύτερο πατριωτικό προσκλητήριο.

Στη γενιά του 114 και του Πολυτεχνείου, που δεν έστερξε να εξαργυρώσει τους αγώνες και που σήμερα οφείλει να υπερασπιστεί τον ίδιο της τον εαυτό, τη δημοκρατία, το ψωμί, την παιδεία, την ελευθερία.

Στους νεότερους συντρόφους μου από την ΠΑΣΠ που είδαν το όραμα του σοσιαλισμού και της πανεπιστημιακής δημοκρατίας να σαρώνεται από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και τη φασίζουσα λογοκρισία.

Στους συντρόφους – αγωνιστές που έμελλε να ζήσουν και αυτό, να οδηγούνται με ΜΑΤ σε αίθουσες δικαστηρίων, γιατί υπερασπίζονταν το ελάχιστο δικαίωμα στη ζωή.

Σε όλους όσους πριν από δύο χρόνια πίστεψαν ότι πράγματι απέναντι στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, το μόνο αντίπαλο δέος είναι ο σοσιαλισμός.

Σε όλους όσους βλέπουν καθαρά πια, ότι το ΠΑΣΟΚ, ως σοσιαλιστικό κίνημα, ως πολιτικές αρχές και ως ιδεολογικό περιεχόμενο, βρίσκεται εκτός ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή, αφού καμία σχέση δεν έχει με νεοφιλελεύθερες τριπλέτες, με τους υπουργούς των χαρατσίων, με τη συγκυβέρνηση του Βορίδη, με όλους αυτούς που πρόθυμα ΄΄ ξέσκισαν αρχαία οράματα΄΄.

Απευθύνω ένα μεγάλο, ένα ευρύ κάλεσμα.
Ένα κάλεσμα που ακουμπάει, στο αγωνιστικό μας πείσμα, που μας επιβάλλει να αντέχουμε. 

Ένα κάλεσμα που παίρνει πνοή από την ωριμότητά μας, που μας επιβάλλει να συνθέτουμε.

Ένα κάλεσμα που παίρνει σάρκα και οστά από τον ελληνικό λαό , που μας επιβάλλει να είμαστε εδώ, μαζί, παρόντες, ανατρεπτικοί, ισχυροί και κυρίως ΟΛΟΙ!