|  | |||
Βρισκόμαστε στην αναμονή του θαλάμου αερίων περιμένοντας να
αντιδράσουμε, να εξεγερθούμε αφού μας βάλουν μέσα και κλείσουν τις πόρτες.
Έχουν βέβαια πραγματοποιηθεί κάποιες απεργίες και συλλαλητήρια,
με μικρομέγαλη συμμετοχή, ως δοκιμαστικές βολές.
Έχουμε όμως συνηθίσει να δοκιμάζουμε τις δυνάμεις μας πυροβολώντας
με άσφαιρα και μας διαφεύγει ότι είναι καιρός να αναμετρηθούμε με πραγματικά
πυρά.
Παράλληλα οι ηγεσίες των οργανωμένων εργατών έχουν πιαστεί
κουρασμένες, αποστερημένες συνείδησης και λόγου, με ενοχική συνείδηση να λεονταρίζουν φραστικά αλλά να μην έχουν την
δυνατότητα ούτε να πεισθούν μεταξύ τους, ούτε να εμψυχώσουν τους εργαζόμενους για μια πραγματική σύγκρουση με του τροχονόμους
της Άντζελας – Δωροθέας Μέρκελ.
Άλλωστε για να αποκτήσεις «στρατό» πριν την μάχη πρέπει να έχεις
στρατηγική όχι μόνο σύγκρουσης αλλά και οικοδόμησης εναλλακτικής οικονομίας.
Από το 1984 που η ΓΣΕΕ
έκανε ένα συνέδριο οικονομικών προτάσεων και συγκρότησης κοινωνικών σχημάτων που θα οδηγούσαν την
οικονομία και την κοινωνία στον σοσιαλισμό ( δηλαδή ένα συνέδριο επικύρωσης του
προγράμματος της πρώτης Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ), μέχρι σήμερα δεν έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι χωρίς στρατηγική
δεν μπορείς ούτε να ανατρέψεις πολιτικές ούτε να αναλάβεις την ευθύνη της πρόταση μιας εναλλακτικής οικονομίας,
που θα στρατευόντουσαν οι εργαζόμενοι διεκδικώντας να καταστεί η πρόταση
οικονομίας τους ισχυρή και ηγεμονεύουσα στις
αποφάσεις των κομματικών συνεδρίων.
Χωρίς λοιπόν λόγο πώς να διαπραγματευτείς με μια Κυβέρνηση, πώς
να διαπραγματευτείς με ένα Κράτος, πως
θα διαπραγματευτείς με ένα κόμμα, πως θα
δημιουργήσεις συμμαχίες, πως θα συνεγείρεις τους εργαζόμενους, πως θα δώσεις
την μάχη;
Γιατί άντε και την έδωσες, άντε και κέρδισες, προς τα πού θα
κτήσεις την νέα Ιερουσαλήμ;
Η άποψη που κυριαρχεί στην ηγεσία της ΓΣΕΕ,
είναι πως οι άλλοι Κυβερνούν και εμείς απλά διαμαρτυρόμαστε. Άντε και να πετύχουμε
κάποια πράγματα, αλλά όχι και να κυβερνήσουμε !!!
Ως λαός όμως μέχρι σήμερα, από την έναρξη της κρίσης , έχουμε
καταγγείλει την κομματοκρατία και το πολιτικό – οικονομικό σύστημα που δημιούργησε
και δεσπόζει πάνω στην ζωή μας και στην προοπτική, όποια της έχει απομείνει, της
χώρας μας.
Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δικαιούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες
διακυβέρνησης της χώρας. Και διακυβέρνηση δεν είναι μόνο η συγκρότηση μια κυβέρνησης,
αλλά η συγκρότηση ενός λόγου εξουσίας του λαού. Ενός συντεταγμένου λόγου εξουσίας.
Ενός άλλου συντάγματος, μια άλλης οικονομικής στρατηγικής ανάπτυξης που θα την αποφασίσει
ο λαός με καινούργιες μορφές συμμετοχής στις αποφάσεις και ίσως με καινούργια
κοινωνικά σχήματα.
Αν λοιπόν οι ανώτερες συνδικαλιστικές συγκροτήσεις αρέσκονται
στον ρόλο που τους επέλεξε το σύστημα της κομματοκρατίας, τότε δεν έχει καμιά
αξία η απεργία, το συλλαλητήριο, η διαβούλευση. Δεν έχει καμιά αξία η συμμετοχή
των εργαζομένων ( Ενεργών ή ανέργων) και είναι απολύτως δικαιολογημένη η μικρή
συμμετοχή σε αυτές τις ενέργειες.
Στις 18/10 προχωράμε σε μια καινούργια εικοσιτετράωρη
απεργιακή κινητοποίηση.
Το σύνθημα είναι να μην ψηφιστούν τα μέτρα. Να αλλάξει η
πολιτική, αλλά κατ’ ουσία να παραμείνουν τα ίδια ένοχα σχήματα που συγκροτούν
την Κυβέρνηση, στην εξουσία τους.
Το ερώτημα λοιπόν που
μπαίνει σε όλους μας, είναι πότε θα αποφασίσουμε να ορίσουμε εμείς την
ζωή μας, να ορίσουμε εμείς την προοπτική της χώρας και να αναλάβουμε εμείς τις ευθύνες
διακυβέρνησης της χώρας.
Δεν παρείχαμε αρκετά χρόνια τώρα το δικαίωμα αυτό στα κόμματα;
Δεν μας δίδαξε τίποτε μέχρι σήμερα η διαπλοκή και η ταξική
συνείδηση των κομμάτων;
Δεν βαρεθήκαμε άλλοι να μιλούν για μας, άλλοι να ασκούν
εξουσία για μας, άλλοι να αποφασίζουν για την Ελλάδα, για την οικονομία, για τις ανάγκες των πολιτών;
Δεν βαρεθήκαμε να ψηφίζουμε κόμματα που την άλλη μέρα να κάνουν
τα ακριβώς αντίθετα από όσα έταζαν προεκλογικά;
Δεν βαρεθήκαμε να τους επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν χωρίς
καμιά τιμωρία;
Δεν βαρεθήκαμε να μην φορολογούνται οι πλούσιοι και να πληρώνουν
μόνο οι φτωχοί ;
Δεν βαρεθήκαμε να έχουμε τις ίδιες ηγεσίες στα συνδικάτα και
να επιτρέπουμε στα κόμματα να κατευθύνουν
την ψήφο μας στους δικούς τους ανθρώπους για δήθεν συνδικαλιστικά στελέχη;
Ναι λοιπόν στην απεργία. Ναι λοιπόν στην μεγάλη συμμετοχή, όχι
για τους συνδικαλιστές αλλά για τον εαυτό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου