ΓΙΑΤΙ Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Γράφει ο Περικλής Αθανασόπουλος

Για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά μιας δημοκρατικής χώρας τρία από τα βασικά κόμματα που θέλουν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στις ερχόμενες εκλογές στην ουσία δεν έχουν την υποδομή για να συνδέσουν την αμφίδρομη σχέση από και με τον λαό.

Για να γίνω πιο σαφής,

Στην ιστορία της πολιτικής λειτουργίας των κομμάτων, για να μπορέσει ένα κόμμα να μπει στην βουλή θα έπρεπε να στήσει ένα δίκτυο οργανώσεων σε όλη την χώρα και μέσα από αυτό θα πετύχαινε την αμφίδρομη σχέση λαού και εξουσίας.

Σήμερα τα μόνα κόμματα που μπορούν να λειτουργήσουν έτσι είναι το ΚΚΕ, η ΝΔ, και ότι έχει απομείνει από το ΠΑ.ΣΟ.Κ του 12%.

Το μεγάλο πρόβλημα το έχουν τα τρία κόμματα που σήμερα αντιπροσωπεύουν περίπου πάνω απο το 50% του εκλογικού σώματος και στην ουσία είναι κόμματα του διαδικτύου, των ΜΜΕ, της αυτοπροβολής  της λαικής εκτόνωσης και της αντίδρασης.

Για να γίνω πιο σαφής, θα αναφερθώ πρώτα στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ που σήμερα εισπράττει τους κραδασμούς της αντίδρασης του κόσμου προσπαθώντας να εκμεταλλεύεται την ανυπαρξία οργανωμένης πολιτικής από ένα σοβαρό κόμμα, ποντάροντας κυρίως στην Εθνικιστική της υπόσταση.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν έχει ανάλογο δίκτυο σε όλη την Ελλάδα μέσα από  το οποίο να γίνονται συζητήσεις και να διαμορφώνονται προτάσσεις ιδεολογικού περιεχομένου, ώστε να θεμελιώνεται και η απαραίτητη αμφίδρομη σχέση, λαού και εξουσίας, οπότε ο μόνος τρόπος για να επικρατεί είναι η ανυπαρξία του κράτους  η κατάργηση των θεσμών και των κανόνων λειτουγίας.

Σε ότι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, στις προηγούμενες εκλογές πήρε ένα τεράστιο ποσοστό κοντά στο 30% και σήμερα αντιμετωπίζει το τεράστιο πρόβλημα της προσάρτησης του κόσμου του ΠΑ.ΣΟ.Κ που το ψήφισε.

Δηλαδή, πρέπει να βρει τρόπο να «δέσει» τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ στις τάξεις του, πράγμα πολύ δύσκολο γιατί ένας  ψηφοφόρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ δυσκολεύεται να περάσει το κατώφλι των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποδείξει ότι ο κόσμος που τον ψήφισε είναι επιλογή συνειδητή και όχι διαμαρτυρία στα άλλα κόμματα.

Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναδιαμορφώσει την ιδεολογική του θέση και γενικά να αρχίζει να προβάλλει θέσεις κόμματος εξουσίας και όχι διαμαρτυρίας όπως ήταν έως σήμερα.

Τέλος οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα γιατί στην ουσία είναι ένα μοντέρνο διαδικτυακό κόμμα που δεν έχει την ανάλογη οργανωτική δομή σε πανελλήνια διάσταση.

Πρέπει και αυτό το κόμμα να αποδείξει ότι μπορεί να διαμορφώσει ιδεολική πλατφόρμα για να αποδείξει ότι δεν εισέπραξε κραδασμούς από αγανακτισμένους πολίτες και να αποδείξει οτι λειτουργεί και εκτός διαδικτύου.

Για την Ν.Δ, αυτό που την κρατάει σήμερα «δεμένη» είναι η εξουσία, στην περίπτωση που την απωλέσει θα κινηθεί πάλι σε επίπεδα πλήρης αποδιοργάνωσης, γιατί τα στελέχη που διαχειρίζονται στην εξουσία είναι σε πλήρη διαφοροποίηση από την βάση.

  

Απ, ότι φαίνεται αυτό που ήθελαν τα συμφέροντα που ταλανίζουν την χώρα μας  ,ήταν να διαλύσουν το κόμμα που δεν μπορούσαν να το ελέγξουν στη βάση του  δηλαδή το ΠΑ.ΣΟ.Κ γιατί πάντα όταν λειτουργούσαν οι οργανώσεις του από την μία δεν έχανε εκλογική διαδικασία, από την άλλη έβγαζε στελέχη από την βάση που συνεχώς τα ανανέωνε.

Στην περίπτωση που το ΠΑ.ΣΟ.Κ μπορέσει και επαναλειτουργήσει έστω και σαν μαγιά τις οργανώσεις του στην βάση ,στο παραδοσιακό μοντέλο, θα είναι πάλι  ο μεγάλος αντίπαλος.

Αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι ότι ακόμα δεν έχει φανεί αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ έχει χάσει το παιγνίδι στη βάση του, σίγουρα όμως το έχει χάσει στην κορυφή, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν είναι αδύνατο να μπορέσει να ανασυνταχθεί.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ελληνικός λαός τα τελευταία 30 χρόνια πέρασε τα καλλίτερα χρόνια της Ελληνικής ιστορίας, τώρα αν ζούσε με  δανεικά  η όχι αυτό είναι άλλο θέμα…!!!

Το πρόβλημα που υπάρχει και είναι πολύ σοβαρό για την χώρα και γενικά για λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, είναι ότι τέτοια κόμματα είναι ευάλωτα σε κινήσεις γενικής αποσταθεροποίησης, και απαιτείται πολύς χρόνος για να μπορέσουν να δείξουν μια σταθερότητα απο την μία σε βασικές θέσεις που να στέκονται στο χρόνο, και απο την άλλη σε επιμέρους πολιτικές ώστε να μπορούν να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών.