Του Παντελή Μπουκάλα. «Επικαιροποιημένη συμφωνία των
τριών κυβερνητικών εταίρων» ζητάει ο κ. Βενιζέλος, αλλά και «πολύ
καθαρούς και αυστηρούς κανόνες» στη λειτουργία της συγκυβέρνησης. Θα
’χει τους λόγους του. Η ΔΗΜΑΡ πάλι ζητάει τη συγκρότηση τριμερούς
κυβερνητικού συμβουλίου που θα συνεδριάζει καθημερινά για να προλαβαίνει
ή να επιλύει τις συχνές ενδοκυβερνητικές και διυπουργικές κρίσεις. Θα
’χει κι αυτή τους λόγους της. Δεν είναι πάντως βέβαιο ότι έχει και ο
πρωθυπουργός λόγους να αλλάξει έναν συμφερτικό γι’ αυτόν τρόπο σκέψης,
πρακτικής και αντιμετώπισης των εταίρων του.
Το ότι εγείρουν πάντως θέμα λειτουργίας της κυβέρνησης οι δύο από τους τρεις σημαίνει ότι, υποχρεωμένοι πια και από τα πράγματα, συνειδητοποιούν ό,τι διαισθάνθηκαν από νωρίς οι ουδέτεροι: πως χρησιμοποιούνται εντελώς συμπληρωματικά σε ένα κυβερνητικό σχήμα απολύτως ταυτισμένο με τον κ. Σαμαρά, όχι μόνο στα οικονομικά ζητήματα αλλά και στα ιδεολογικοπολιτικά – και αυτό κυρίως τρομάζει αρκετούς στο ΠΑΣΟΚ (όσους διατηρούν μνήμες κεντροαριστεροσύνης) και κυρίως στη ΔΗΜΑΡ. Το διογκωμένο πρωθυπουργικό εγώ και η εμμονή στη χρήση του πρώτου ενικού προσώπου («παλεύω για…», «εγώ θα φέρω… » κ.ο.κ.) απειλούν να καταπιούν τους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Οι οποίοι εκτέθηκαν ήδη αρκετές φορές, διαβάζοντας στον Τύπο αποφάσεις της κυβέρνησης ή ακούγοντας στην τηλεόραση τον πρωθυπουργό να κηρύσσει το πέρας των διαπραγματεύσεων την ώρα που οι ίδιοι συνεδρίαζαν με θέμα τις διαπραγματεύσεις. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τις εξ αρχής δύσκολες σχέσεις τριών ανόμοιων ή και αντίθετων χώρων.
Για τη συμφωνία τους στα οικονομικά μέτρα, το ΠΑΣΟΚ και κυρίως η ΔΗΜΑΡ επικαλούνται τη μη έξοδο της χώρας από το ευρώ. Αλλά η δικαιολογία αυτή δεν είναι γενικής χρήσεως. Δεν είναι νοητό λ.χ. να χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι στην περίπτωση του νόμου περί ιθαγένειας, όπου και πάλι αιφνιδιάστηκαν από τον πρωθυπουργό, ούτε στο μεταναστευτικό, όπου η ΔΗΜΑΡ εκτίθεται συνεχώς. Τα δύο κόμματα δεν συγκυβερνούν αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο. Χρεώνονται ως εκ τούτου όλες τις αποφάσεις της κυβέρνησης, που δεν θα ήταν πολύ πιο δεξιές αν η Ν.Δ κυβερνούσε μόνη της. Αλλά, όπως φαίνεται, αυτό μόλις τώρα δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Εγκλωβισμένοι πια.
kathimerini
Το ότι εγείρουν πάντως θέμα λειτουργίας της κυβέρνησης οι δύο από τους τρεις σημαίνει ότι, υποχρεωμένοι πια και από τα πράγματα, συνειδητοποιούν ό,τι διαισθάνθηκαν από νωρίς οι ουδέτεροι: πως χρησιμοποιούνται εντελώς συμπληρωματικά σε ένα κυβερνητικό σχήμα απολύτως ταυτισμένο με τον κ. Σαμαρά, όχι μόνο στα οικονομικά ζητήματα αλλά και στα ιδεολογικοπολιτικά – και αυτό κυρίως τρομάζει αρκετούς στο ΠΑΣΟΚ (όσους διατηρούν μνήμες κεντροαριστεροσύνης) και κυρίως στη ΔΗΜΑΡ. Το διογκωμένο πρωθυπουργικό εγώ και η εμμονή στη χρήση του πρώτου ενικού προσώπου («παλεύω για…», «εγώ θα φέρω… » κ.ο.κ.) απειλούν να καταπιούν τους δύο κυβερνητικούς εταίρους. Οι οποίοι εκτέθηκαν ήδη αρκετές φορές, διαβάζοντας στον Τύπο αποφάσεις της κυβέρνησης ή ακούγοντας στην τηλεόραση τον πρωθυπουργό να κηρύσσει το πέρας των διαπραγματεύσεων την ώρα που οι ίδιοι συνεδρίαζαν με θέμα τις διαπραγματεύσεις. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τις εξ αρχής δύσκολες σχέσεις τριών ανόμοιων ή και αντίθετων χώρων.
Για τη συμφωνία τους στα οικονομικά μέτρα, το ΠΑΣΟΚ και κυρίως η ΔΗΜΑΡ επικαλούνται τη μη έξοδο της χώρας από το ευρώ. Αλλά η δικαιολογία αυτή δεν είναι γενικής χρήσεως. Δεν είναι νοητό λ.χ. να χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι στην περίπτωση του νόμου περί ιθαγένειας, όπου και πάλι αιφνιδιάστηκαν από τον πρωθυπουργό, ούτε στο μεταναστευτικό, όπου η ΔΗΜΑΡ εκτίθεται συνεχώς. Τα δύο κόμματα δεν συγκυβερνούν αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο. Χρεώνονται ως εκ τούτου όλες τις αποφάσεις της κυβέρνησης, που δεν θα ήταν πολύ πιο δεξιές αν η Ν.Δ κυβερνούσε μόνη της. Αλλά, όπως φαίνεται, αυτό μόλις τώρα δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Εγκλωβισμένοι πια.
kathimerini
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου