Ηταν αναμενόμενο, δύσκολα θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς έκπληξη. Δηλαδή δεν πιστεύουμε ότι υπάρχουν πολλοί στη χώρα μας που «έπεσαν από τα σύννεφα», όταν διαπίστωσαν ότι οι Ευρωπαίοι φίλοι, εταίροι και πιστωτές μας προτίμησαν το βράδυ της Τρίτης και τα ξημερώματα της Τετάρτης να επιδοθούν και πάλι σε ασκήσεις πολιτικών ισορροπιών, αφήνοντας την Ελλάδα με το κεφάλι μέσα στο νερό.
Σε αυτούς που δεν θα πρέπει να
εκπλήσσονται από τις εξελίξεις, μπορεί να συμπεριλάβει κανείς και την κυβέρνηση, η οποία δικαιούται να θρέφει προσδοκίες και -για ευνόητους λόγους- να τις μεταφέρει διακριτικά στο ευρύ κοινό, αλλά σαφώς δεν δικαιούται να έχει άγνοια της πραγματικότητας για το πώς ακριβώς κινούνται οι μηχανισμοί και λαμβάνονται οι αποφάσεις στην Ενωση ή αυταπάτες για τις πολιτικές μεθοδεύσεις που υιοθετούνται από τις χώρες της Ενωσης με πεδίο την ευρωπαϊκή κρίση.
Θα ήταν άδικο να φορτώσει κανείς το βάρος της παταγώδους ευρωπαϊκής αποτυχίας στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Κάθε καλόπιστη κριτική οφείλει να δεχθεί ότι, από τη σκοπιά της ευρωπαϊκής νομιμότητας, η τρικομματική κυβέρνηση υπό τον κ. Σαμαρά έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο από όσο ανέμενε κανείς.
Ομως τελικά αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα των επιλογών, που έχουν κάνει έως τώρα οι ελληνικές κυβερνήσεις στη διάρκεια της κρίσης, είναι ότι όλες οι προσπάθειες που έγιναν, εστιάζονταν στο να ενταχθούν οι ελληνικές κινήσεις, με τον καλύτερο τρόπο, στην πολιτική που ασκεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.
Η τακτική αυτή θα ήταν σεβαστή και -το σημαντικότερο- αποτελεσματική, αν υπήρχε κάτι τέτοιο, αν υφίστατο δηλαδή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατά της κρίσης. Ομως, όπως επιβεβαιώθηκε, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή πολιτική κατά της κρίσης, παρά μονάχα σκόρπιες στρατηγικές, που στόχο έχουν να υπερασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα των μελών και σε αυτή την περίπτωση οι επιδιώξεις των ισχυρότερων χωρών της «ευρωπαϊκής παρέας» είναι αυτές που υπερισχύουν.
Επιπρόσθετα, υπάρχει ανικανότητα ακόμη και σε αυτό το περιβάλλον να επιτευχθεί το ελάχιστο, μια τεχνική σύνθεση των απόψεων και τάσεων που αναπτύσσονται, προκειμένου να προφυλαχθεί -οριακά έστω- το ευρωπαϊκό μόρφωμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους όσοι είναι μέλη του.
Οταν, λοιπόν, διαπιστώνει κανείς ότι δεν διασφαλίζεται η διάσωσή του, εύλογα και ίσως εύκολα μπορεί να αφήσει στην άκρη όσες δοξασίες και προσδοκίες είχε για τη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και να καταλήξει στο λογικό συμπέρασμα ότι, εφόσον δεν υπάρχει ευρωπαϊκή πολιτική κατά της κρίσης, θα πρέπει για λόγους αυτοσυντήρησης να αναπτύξει μια εθνική πολιτική σε αυτόν τον τομέα.
Η απάντηση στο πώς θα γίνει αυτό, δεν σηκώνει πολιτικάντικες υπεραπλουστεύσεις και δεν είναι εύκολη. Οι συνθήκες, ωστόσο, μας αναγκάζουν να την αναζητήσουμε…
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ – NAYTEMPORIKH
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου