Του Βασίλη Ρουμπιέ
Το
ρολόι δείχνει 7:30 ώρα το πρωί. Τρίτη 5 Μαρτίου 2013. Μία απ' τις
πρώτες ανοιξιάτικες μέρες αυτού του χρόνου. Ο ήλιος κάνει σιγά σιγά την
εμφάνιση του στον αττικό ουρανό, όμως το κρύο παραμένει τσουχτερό. Δεν
μπορώ να αποφασίσω τι υπερτερεί. Το χειμωνιάτικο κρύο, που ακόμα αφήνει
τα τελευταία του "απόνερα" πριν χαθεί με την ροή του χρόνου ή ο
ανοιξιάτικος ήλιος, που προετοιμάζει το σώμα και το μυαλό μας για τις
ζεστές μέρες που θα ακολουθήσουν... βλέπεις «το μόνο που δε μπορούν ακόμα να μας πάρουν, είναι ο ήλιος» μου λέει η κυρία Ουρανία, συνταξιούχος.
Βρίσκομαι
στο Παγκράτι, στη συμβολή των οδών Πρατίνου και Αμασείας. Ο κόσμος
είναι πολύς. Ο δρόμος είναι γεμάτος αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά, αλλού
διπλοπαρκαρισμένα, και αλλού παρατημένα πρόχειρα με αναμμένα τα αλάρμ.
Έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι στην αναμονή για κάποια μεγάλη συναυλία ή
έναν σημαντικό αγώνα.Όμως η πραγματικότητα είναι πάντα ωμή και ξεπερνάει κάθε φαντασία. Είμαι στο Παγκράτι. Έξω από το κατάστημα της ΔΕΗ... η ώρα είναι πλέον 8. Ο κόσμος που περιμένει έξω απ' το κατάστημα της ΔΕΗ έχει αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο. Εκατοντάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών περιμένουν στην ουρά η οποία ξεκινάει από τα γκισέ του καταστήματος και τελειώνει στο...επόμενο οικοδομικό τετράγωνο!
Ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί περιμένει
να πληρώσει τον λογαριασμό της ΔΕΗ και το "δώρο" της κυβέρνησης στον
ταλαιπωρημένο λαό, το γνωστό χαράτσι. Μπαίνω στην ουρά και περιμένω
υπομονετικά όπως όλοι, ο μεγάλος χρόνος αναμονής είναι μια ευκαιρία για
άλλους να γνωριστούν μεταξύ τους και για άλλους να πουν μία κουβέντα
μέχρι να περάσει η ώρα.
Γνωρίζομαι με τον κ. Γιώργο, φιλόλογος στο επάγγελμα, του αποκαλύπτω την δική μου ιδιότητα και μου λέει «Ό.τι έχουμε ακόμα να πληρώσουμε, αυτό είναι η είδηση!». Ξεκινάω να βγάζω φωτογραφίες. Ένας άλλος κύριος που παρακολουθούσε την συζήτηση μας, επεμβαίνει «Ό,τι και να τραβάς δεν έχει νόημα. Κάθε μέρα αυτό το παραμύθι έχουμε».
Γνωρίζομαι με τον κ. Γιώργο, φιλόλογος στο επάγγελμα, του αποκαλύπτω την δική μου ιδιότητα και μου λέει «Ό.τι έχουμε ακόμα να πληρώσουμε, αυτό είναι η είδηση!». Ξεκινάω να βγάζω φωτογραφίες. Ένας άλλος κύριος που παρακολουθούσε την συζήτηση μας, επεμβαίνει «Ό,τι και να τραβάς δεν έχει νόημα. Κάθε μέρα αυτό το παραμύθι έχουμε».
«Δουλεύουν πέντε για να εξυπηρετήσουν πεντακόσια άτομα»
δίνει το δικό της στίγμα στην συζήτηση μια κυρία από τις μπροστά θέσεις
της ουράς. Ύστερα από περισσότερα από τριάντα λεπτά αναμονής στο
πεζοδρόμιο ήρθε η ώρα να μπω μέσα. Η πόρτα του καταστήματος είναι όμοια
με αυτές που έχουν οι Τράπεζες για λόγους ασφαλείας, όμως δεν λειτουργεί
«Γιατί αυξανόταν ο χρόνος αναμονής» με ενημερώνει η υπεύθυνη σεκιούριτι που βλέποντας με να βγάζω φωτογραφίες μου κάνει παρατήρηση με έντονο ύφος "σβήσε τα πάντα".Την καθησυχάζω, όμως ο κόσμος που κατάφερε μετά από τόσο χρόνο υπομονής να βρεθεί στο τελευταίο στάδιο ταλαιπωρίας, την ουρά προς τα γκισέ, δεν καθησυχάζει. «Μας ισοπέδωσαν! Μας ξεφτίλισαν! Ψάχνουμε τις δεκάρες να πάρουμε ένα καρβέλι ψωμί» φωνάζει η κυρία Αγγελική ακούγοντας την παρατήρηση της υπαλλήλου ασφαλείας προς το πρόσωπο μου. Στα γκισέ επικρατεί ένας χαμός. Άλλοι ψάχνουν τα χαρτιά που τους λείπουν, άλλοι φωνάζουν γιατί ο χρόνος αναμονής ήταν επί ματαίω. Άλλοι διαμαρτύρονται γιατί οι υπάλληλοι τους παραπέμπουν αλλού.
Η γραφειοκρατεία εν έτη 2013 στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει. Μία κυρία που φωνάζει στην υπάλληλο ότι ταλαιπωρείται από τις 6:30 το πρωί και την στέλνουν από γραφείο σε γραφείο, αποκρίνεται «Χάρηκα που έφαγε 8 χρόνια ο Τσοχατζόπουλος! Το ευχαριστήθηκα!», όπου μου αποκαλύπτει ότι είναι δικαστικός και κατέχει υψηλή θέση.
Ανεβαίνω στον πάνω όροφο. Εκεί η κατάσταση μοιάζει κάπως καλύτερη. Σ' αυτόν τον όροφο εξυπηρετούνται οι αλλαγές ρολογιών, οι διακοπές συνδέσεων ή οι ενάρξεις σύνδεσης. Περίπου είκοσι άτομα περιμένουν να εξυπηρετηθούν από τρεις υπαλλήλους της υπηρεσίας. Σαφώς καλύτερα τα πράγματα απ' την χαοτική κατάσταση που εξακολουθεί να επικρατεί ακριβώς από κάτω.
Ζητάω την διευθύντρια του καταστήματος. Με παραπέμπουν σε ένα γραφείο που βρίσκεται μόνο του, στον ίδιο όροφο, πίσω από κάποιες βιβλιοθήκες. Στέκομαι απέναντι της, χωρίς να έχει γίνει αντιληπτή η παρουσία μου. Μία γυναίκα ρωτάει την διευθύντρια αν μπορεί να απαλλαχτεί απ' το τέλος της ΕΡΤ. Η απάντηση της είναι αρνητική. Η γυναίκα χάνει τη ψυχραιμία της και φεύγοντας φωνάζει «Εγώ πάντως, eurovision φέτος δεν θα δω από γινάτι!».
Πλησιάζω το γραφείο της διευθύντριας. Την ρωτάω αν αυτό το σκηνικό που αντίκρισα σήμερα είναι καθημερινό φαινόμενο. Μου απαντάει πως «Eίμαι 25 χρόνια στο επάγγελμα, όμως πρώτη φορά φέτος γίνεται αυτός ο χαμός». Της ζητάω να μου δώσει κάποια λογική εξήγηση και εκείνη λέει «Από όταν μπήκε το χαράτσι τα πράγματα χειροτέρεψαν, αφού ο πιο πολύς κόσμος αδυνατεί να πληρώσει και έρχεται εδώ προκειμένου να κάνει συνεχείς διακανονισμούς». Αν προσθέσει κανείς και ότι «μία συνάδελφος είναι ασθενής και μία άλλη έχει πάει να καλύψει θέση στην Αριστείδου» μαζί με την φυγή των συμβασιούχων (η μη ανανέωση των συμβάσεων τους,άλλη μία συνέπεια της οικονομικής κρίσης) τότε αρχίζει κάποιος να αντιλαμβάνεται πως η "πληγή" δεν είναι μία άλλα πολλές.
Mία εταιρεία που διαχειρίζεται τις ζωές μας, αφού το φως και η θέρμανση είναι αγαθά πρώτης ανάγκης, δε μπορεί να διαχειριστεί τις εισπράξεις της, δε μπορεί να διαχειριστεί τον ισολογισμό της, δε μπορεί να διαχειριστεί την γραφειοκρατεία, δε μπορεί να διαχειριστεί τις τιμές της... τότε πως περιμένουμε αυτή η εταιρεία να δείξει τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντι σε όλους εμάς;
Διαβάστε το θέμα εδώ: http://leaks.gr/index.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου