«Θέλεις μήπως χρήματα;», ρωτάει ο πατέρας μου ντροπαλά.«Όχι μπαμπά», του απαντώ χαμογελαστά.
«Σίγουρα παιδί μου;»
«Ναι, μπαμπάκα μου»
Είμαι άνεργη από το Οκτώβριο του 2011.
«Έλα να πάρεις τη μάνα σου να πάτε λαϊκή».
«Ναι, μπαμπά, έρχομαι». Άγχος για τη βενζίνη.
«Όχι μαμά, δεν χρειάζομαι 5 κιλά πατάτες / ούτε μελιτζάνες / ούτε φράουλες / ούτε κεράσια, είναι Βοδενών; Αυτά είναι τα καλύτερα. Ακριβά είναι».
Λυγίζω και της ζητώ ν’ αγοράσει ένα μπουκέτο λουλούδια. Την Κυριακή θα πάω σε φίλους για φαγητό. Μην πάω με άδεια χέρια. Κόστος: 5€. Πολλά.
Στη γιορτή της μητέρας, της αγόρασα ένα πολύ όμορφο φυτό. Να το φυτέψουν στον κήπο – αυτόν που ως παιδί και έφηβη δεν εκτίμησα και που τώρα κοιτώ και λαχταράει η ψυχούλα μου. 12€. Πολλά είναι. Πολύ λίγα. Μιλάμε για τη μητέρα μου.
Τη φίλησα, «χρόνια πολλά μαμά».
«Εύχομαι κι εσύ να γίνεις μαμά, σύντομα», απαντά και με αγκαλιάζει.
Πώς να της πω, όμως, πώς να πω στον πατέρα μου ότι φοβάμαι, ότι τρέμω στην ιδέα ενός παιδιού (κι ας περνάω τα μεσημέρια όταν μαγειρεύω εξηγώντας στην κόρη μου, στο γιο μου, το καλό που κάνουν τα μπαχαρικά και τα λαχανικά, κι ας τα συμβουλεύω για τη ζωή, κι ας τους τονίζω πως πάντα μετά τη μαγειρική πρέπει ν’ αφήνουμε την κουζίνα καθαρή γιατί έτσι είναι πιο ωραία).
Ο λατρεμένος θησαυρός-άντρας μου λαχταράει κι αυτός ένα παιδί, να μπουσουλάει και να γελάει, να παίζει και να τραβάει την ουρά της γάτας μας.
Μα πώς; ΠΩΣ, ενώ κάθε μήνα μασουλάμε τα απομεινάρια των αποταμιεύσεων; ΠΩΣ, ενώ ο άντρας μου τώρα ξεκινάει τη δική του δουλειά, αφού η εταιρεία του έκλεισε; Ό,τι είχαμε επενδύσει εξαφανίστηκε με το κούρεμα. Ως διαχειρίστρια των οικονομικών μας έχω κάνει περικοπές απ΄τα ΠΑΝΤΑ. Μαζί με όλα, «περικόπτω» και την πιθανότητα ενός παιδιού.
Η ανεργία μ’ έχει γυρίσει πίσω στα χρόνια όταν βασιζόμουν σε άλλους για την επιβίωσή μου. Είμαι ένα παιδί με 3 ξένες γλώσσες, μεταπτυχιακό, αρκετά χρόνια εργασίας στην πλάτη μου και κάποιες επιτυχίες.
«Όχι μπαμπά, είμαστε καλά, μην ανησυχείς»
Arena
imerologioanergou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου