Όταν οι στρατηγοί είναι ανάξιοι…

Γράφει ο Σπύρος Σταματόπουλος

… και δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στις περιστάσεις, αρκούν και οι «λοχίες». Και είναι πάμπολλα τα παραδείγματα που οι μάχες σώθηκαν από τους μικρούς και ταπεινούς (φαινομενικά), αλλά με μεγαλείο ψυχής και απόθεμα θάρρους

Υπάρχει ένα οριακό σημείο σε όλα τα πράγματα -αυτό που η παροιμία λέει «έφτασε ο κόμπος στο χτένι»-, όπου πρέπει να… εκδηλωθεί κάποιου είδους δράση ή να συμβεί κάτι απέναντι σε ένα γεγονός ή γεγονότα που οδηγούν, πολύ απλά, σε τραγωδία. Όταν οδηγείς με υπερβολική ταχύτητα και απέναντι σου

… βρεθεί τοίχος, υπάρχει το οριακό σημείο των δέκα -το λιγότερο- μέτρων, πριν γυρίσεις το τιμόνι προς άλλη κατεύθυνση. Την απόφαση για το αν θα στρίψεις το τιμόνι έπρεπε να την πάρεις μέσα σε κάποια δευτερόλεπτα και, όσο περνάνε αυτά, μειώνονται οι πιθανότητες να ανατραπεί η κατάσταση. Έτσι και στην περίπτωσή μας, ως χώρα και λαός πάμε στον πάτο, πλέον με ταχύτατο ρυθμό. Ο Τιτανικός – Ελλάδα, πετσοκομμένος από το παγόβουνο που λέγεται παγκοσμιοποίηση, νέα τάξη των πραγμάτων, κατεστημένο των τραπεζών, ευρώ, Ευρωπαϊκή Ένωση και δωσιλογισμός (σε θανατηφόρες δόσεις) βυθίζεται τόσο γρήγορα, που και η ορχήστρα η οποία έπαιζε στο κατάστρωμα για να εμψυχώνει τους μελλοθάνατους (λέγε με ενορχηστρωμένη προπαγάνδα για να κρατάμε το πόπολο σε ένα μείγμα φόβου, αδράνειας, απραξίας, τρομοκράτησης και παραπλάνησης ότι, τάχα, υπάρχουν λύσεις εντός του συστήματος) αρχίζει κι αυτή να ολισθαίνει προς την πλώρη και να χάνει την ισορροπία της.

Περιμέναμε, αναμέναμε, πιστέψαμε ότι κάποιοι από τους μεγαλόσχημους, τιτλούχους, γαλονάτους του πνεύματος, της διανόησης, των τεχνών, των επιστημών, των θεσμών (δικαστικών, στρατιωτικών;), κάποιοι από αυτούς που έχουν τίτλους και παράσημα, κάποιοι από αυτούς που θεωρούνται παραδοσιακά θεματοφύλακες ενός έθνους, μιας παράδοσης, ενός πολιτισμού, μιας έννομης τάξης, μιας εδαφικής κυριαρχίας, κάπως θ’ αντιδρούσαν απέναντι σε αυτή τη σαπίλα που τύλιξε τη χώρα μας σε βάθος χρόνου, βέβαια, αλλά ιδίως τα τελευταία αυτά χρόνια του ευρώ, της ψευτοκατανάλωσης και της δήθεν ευμάρειας, που μετέτρεψε μια παραγωγική χώρα σε αποβιομηχανοποιημένη ζώνη του νότου με πάμφθηνη «μαύρη» εργασία από εργατικά χέρια λαθρομεταναστών, εκατομμύρια λουκέτα επιχειρήσεων και στρατιές ανέργων και απελπισμένων Ελλήνων.

Περιμέναμε ότι θ’ αντιδρούσαν με ένα ηχηρό «ΟΧΙ» στην αθλιότητα που μας επιβλήθηκε με τις ευλογίες του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου (λέγε με τρόικα), που μετράει τις χώρες ως νούμερα και λογιστικά υπόλοιπα και όχι ως έθνη και πολιτισμούς.

Πως θα προέβαλλαν, τέλος πάντων, κάποια μορφή υγιούς αντίστασης στο ξεπούλημα της χώρας τους και του έθνους τους. Και ποιας χώρας μάλιστα! Της αρχαιότερης, ενδοξότερης χώρας της ευρωπαϊκής χερσονήσου, που για ακόμη μια φορά κακοποιείται αισχρά από τη μπότα του κατακτητή, τότε στρατιωτικού με τη δύναμη των όπλων, τώρα (για την ώρα) οικονομικού με τη δύναμη του επαχθέστατου χρέους που «μαγειρεύτηκε» δεόντως από τους ντόπιους συνεργάτες τους, της Ελλάδας μας.

Η Ελλάδα ψυχορραγεί κι εσείς αδιαφορείτε αν παραβιάζεται το Σύνταγμα, χάνεται η γλώσσα, καταλύονται οι θεσμοί, πλαστογραφείται η Ιστορία, καταστρέφεται ο κοινωνικός ιστός, αφανίζονται όλες οι αξίες και τα ιδανικά, παραδίδεται η εθνική μας κυριαρχία, διαλύονται οι Ένοπλες Δυνάμεις.

Ίσως, όμως, κύριοι να μην είναι η δική σας Ελλάδα, ίσως να είναι μόνο η δική μας, γιατί εμείς πονάμε, γιατί εμείς υποφέρουμε, γιατί εμείς προσμένουμε και γιατί εμείς απογοητευόμαστε επειδή δεν κρατηθήκατε στο ύψος των περιστάσεων, επειδή αποδειχθήκατε, στην καλύτερη περίπτωση, «λίγοι».

Η διατήρηση της θέσης σας, τα μαγαζάκια σας, η χίμαιρά σας «να μην τους μπείτε στο μάτι, αυτούς που τόσα χρόνια ψηφίζατε για να κρεμάνε τώρα τα παιδιά σας με το σχοινί του χρέους, των δανείων και των συνεπειών που έφεραν με ανεργία, φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση μήπως και… μήπως και… τι;», οι ψευδαισθήσεις σας ότι με τους ανθρώπους που δημιούργησαν το πρόβλημα, ή έστω -για τους λιγότερο κακόπιστους- το συντήρησαν αφού το βρήκαν έτοιμο «από τους προηγούμενους», πως θα ανασάνετε κάποια μέρα, σας κάνουν να μην αντιδράτε, σας κάνουν να παίζετε το παιχνίδι τους, σας κάνουν κάτι λιγότερο από άνθρωπο, σαφώς κάτι κατώτερο από Έλληνα.

Γιατί ο Έλληνας, αυτός που έχει αίμα ελληνικό στις φλέβες του και όχι… κόκα κόλα, ξεσηκώνεται και αντιδρά στην κατάφωρη αδικία, στην υποβάθμιση της ζωής του, στην επιβαλλόμενη σκλαβιά του. Θυμηθείτε τους Εβραίους στον προηγούμενο πόλεμο, που δεν αντέδρασαν και ήρθαν στη αρχή τα γκέτο, οι κατασχέσεις περιουσιών, το αστέρι ως διακριτικό στα ρούχα τους και μετά τα χειρότερα: Άουσβιτς, Νταχάου, τα παιδιά τους να πεθαίνουν στα κρεματόρια αφού πρώτα τα είδαν να ψυχορραγούν από την πείνα και τις κακουχίες.

Πώς το ανέχεστε δεν ξέρω, δεν το κατανοώ. Δεν είμαστε υπόλογοι μόνο για αυτά που κάνουμε, αλλά και για αυτά που δεν κάνουμε(Μολιέρος).

Αυτό, όμως, που ξέρω είναι ότι όταν οι «στρατηγοί» δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στις περιστάσεις, αρκούν και οι «λοχίες» και είναι πλήθος των παραδειγμάτων που οι μάχες σώθηκαν από τους μικρούς και ταπεινούς (φαινομενικά), αλλά με μεγαλείο ψυχής και απόθεμα θάρρους. Η Ελλάδα μας ψυχορραγεί, σας φωνάζω για άλλη μία φορά κι εσείς στον κόσμο σας, «δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω». Στη ζωή, όμως, να γνωρίζετε, παίρνεις ό,τι δίνεις.

Αυτοί που έσπειραν ανέμους, θα θερίσουν θύελλες κι εσείς που δεν αντιδράσατε όταν έπρεπε, που κάνατε ότι δεν βλέπατε το σπαρακτικό βλέμμα των Ελληνόπουλων που υποφέρουν, που τους στέρησαν ακόμη και την περηφάνια της φυλής τους, γιατί οι αξίες και η ηθική τρέφουν τον άνθρωπο ακόμη και όταν δεν έχει ψωμί να φάει, θα υποστείτε τις συνέ¬πειες της δειλίας σας, η κρίση του ελληνικού λαού θα είναι αμείλικτη και για εσάς.

«Να ντρέπεται όποιος δεν έχει κάνει κάτι για την ανθρωπότητα», είχε πει ο σπουδαίος παιδαγωγός Οράτιος Μαν, «να ντρέπεται όποιος κοιτάει μόνο το τομάρι του και δεν αγωνίζεται για τη χώρα του, γιατί όποιος δεν αγωνίζεται για τη σωτηρία της πατρίδος του είναι προδότης», λέμε εμείς.

Ευτυχώς, υπάρχουν και «λοχίες»… «έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται και ες αεί έσσεται».

[ΤΟ ΧΩΝΙ 19/05/2013]  staratalogia.blogspot.gr