Ο «συνωστισμός» συμφερόντων στην Ελλάδα, «αγκάθι» στα όποια «πειρατικά» σχέδια…

Σημαντική εξέλιξη τόσο σε επενδυτικό όσο και σε γεωπολιτικό επίπεδο μπορεί να θεωρηθεί η ελληνο-κινεζική προσέγγιση. Τέτοιου είδους κινήσεις αναβαθμίζουν τον ρόλο της χώρας μας στην παγκόσμια σκακιέρα, αρκεί βέβαια να προωθούνται με βάση την απαράβατη αρχή «do ut des» (δίνω, για να δώσεις).

Η Ελλάδα οφείλει να μιλάει με όλους, χωρίς να μένει εγκλωβισμένη σε ξεφτισμένα παλαιό-ψυχροπολεμικά δόγματα. Καμία χώρα δεν είναι «άγια» και όλες κοιτούν αποκλειστικά το συμφέρον τους. Η Κίνα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους δανειστές. Τα κινεζικά δισεκατομμύρια βοήθησαν τον Πούτιν να ανοικοδομήσει την Ρωσία -που είχε «καταστρέψει» ο Γιέλτσιν- με αντάλλαγμα προμήθεια ρωσικού πετρελαίου, ενώ το Πεκίνο κρατάει στο χέρι το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέος των… υπερχρεωμένων Η.Π.Α. με την αγορά αμερικανικών ομολόγων.

Οι Κινέζοι βρίσκονται λοιπόν σε διαρκείς συνομιλίες με τους Ρώσους και ασκούν παράλληλα πίεση στους Αμερικανούς, κάτι που η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η συνεργασία με τους Κινέζους είναι διπλής κατεύθυνσης. Από την μία οι Κινέζοι επενδύουν επιτυχώς στην χώρα μας με χειροπιαστά οφέλη, όπως έδειξε η περίπτωση της COSCO με τον εντυπωσιακό ρυθμό ανάπτυξης που καταγράφηκε για το λιμάνι του Πειραιά. Από την άλλη παρατηρείται ενίσχυση των ελληνικών εξαγωγών στην Κίνα με ελαιόλαδο, κρασί, γούνες και μάρμαρο να «διεγείρουν» έντονα το ενδιαφέρον των Κινέζων.

Δεν μπορεί, επίσης, να παραβλεφθεί ο θαυμασμός του κινεζικού λαού για τον ελληνικό πολιτισμό σε αντίθεση με κάποιους άλλους, οι οποίοι προσπαθούν να τον σφετεριστούν διαστρεβλώνοντάς τον. Οι Κινέζοι τρέφουν μεγάλο σεβασμό για χώρες με ευγενές ιστορικό βάθος, κάτι που επηρεάζει άμεσα την διπλωματία τους. Ειδικά την Ελλάδα την θεωρούν πολύ αρχαίο έθνος και δεν είναι τυχαία η εκτενής αναφορά που γίνεται στον ελληνικό πολιτισμό.

Η διπλωματία μπορεί να γίνει πολύ απλή, άπαξ και υπάρχει μεράκι, αποφασιστικότητα καθώς και ενεργοποίηση των γεωπολιτικών ατού της Ελλάδας, τα οποία είναι πολλά. Σαφώς και η πολυδιάστατη πολιτική της χώρας έχει βρει ήδη πολέμιους, με τους Αμερικανούς να κουνούν αυστηρά στην Αθήνα το δάκτυλο, ειδικά για την περίπτωση της Ρωσίας, η οποία, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, έχει μέχρι στιγμής τον πρώτο λόγο για τις γεωοικονομικής σημασίας ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ.

Η Ελλάδα, παρ’ όλη την κρίση που την «σκέπασε», χάριν στην επιλογή του George Papandreou να βάλει την χώρα στο ΔΝΤ, έχει αξιοζήλευτη γεωγραφική θέση, δουλευταρά λαό (που η παγκόσμια διαπλοκή προσπάθησε να τον συκοφαντήσει διεθνώς, χωρίς αποτέλεσμα), ιστορικό βάθος και, κατά τις πρόσφατες ενδείξεις, κοιτάσματα. Επιπλέον δεν δημιουργεί αναταραχές στην ευρύτερη περιοχή της (παράγοντας ύψιστης σημασίας στις οικονομικές συναλλαγές), όπως η Τουρκία, ενώ διπλωματικά δεν φέρεται ανέντιμα, κάτι που είχε παραδεχτεί και ο πάλαι ποτέ πρωθυπουργός της Βρετανίας,  Lloyd George.

Ρωσία, Κίνα και Ισραήλ θέλουν να «στριμωχτούν» μαζί με Ευρωπαίους και Αμερικανούς στον ελλαδικό χώρο. Δεν είναι η Ελλάδα που τους κάλεσε. Από μόνοι τους ήρθαν λόγω συμφερόντων. Ο συγκεκριμένος «συνωστισμός» αναγκάζει με την καλή έννοια τους ιθύνοντες να κινηθούν πολυδιάστατα.

Οι Η.Π.Α., εφόσον δουν τους βασικούς τους αντιπάλους, δηλαδή τους Ρώσους, να αποκτούν σε μεγάλο βαθμό επιρροή στην ελληνική επικράτεια, ίσως επιχειρήσουν να «αμολήσουν» την, κατά την άποψή μου, ήδη καταδικασμένη πανσπερμική Τουρκία, η οποία «τρέμει» στην ιδέα μετατροπής της Ελλάδας σε ενεργειακό κόμβο, να δημιουργήσει αναμπουμπούλα σε Αιγαίο ή Ανατολική Μεσόγειο, προκειμένου να ανατραπούν δεδομένα. Ωστόσο, όσο περισσότερα συμφέροντα προλάβει να βάλει η Ελλάδα στο παιχνίδι, τόσο αποτυχημένη θα είναι η όποια «πειρατική» επιχείρηση της γείτονας…

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

ΠΥΓΜΗ.gr