Η κοινωνία δεν αντιδρά. Δέχεται μερικές χούφτες ελεημοσύνης και γυρίζει πεινασμένη σπίτι της

Στις σύγχρονες δημοκρατίες η λέξη ψήφος έχει αποκτήσει μια έννοια άκρως παρεξηγημένη. Γι’ αυτό και στην περίπτωση των εκλογών των τοπικών συνελεύσεων των καθηγητών, ο κόσμος είπε ναι στην απεργία αλλά οι συνδικαλιστές εκπρόσωποι τους αποφάσισαν πως οι προϋποθέσεις δεν είναι κατάλληλες.

Είχε προηγηθεί η εισήγηση των κομματικών εκπροσώπων της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέλευση της ΟΛΜΕ, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να ανασταλεί η απεργία επειδή οι συνθήκες δεν την επέτρεπαν.

Με λίγα λόγια, ενώ η βάση των καθηγητών είπε κατά 92% ναι στην απεργία με συμμετοχή που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, απεργία δεν θα γίνει γιατί αυτό αποφάσισαν οι συνδικαλιστές τους.

Οι περισσότεροι κρύφτηκαν πίσω από το λευκό σε μια διπλή ψηφοφορία ανέκδοτο όπου καλούνταν να πουν ναι ή όχι στην απεργία και ναι ή όχι στις προϋποθέσεις της απεργίας. Πολλοί υποστήριξαν ότι δεν είχαν την εξουσιοδότηση να αποφασίσουν για το θέμα των προϋποθέσεων κι έτσι κατέφυγαν στη λύση της λευκής ψήφου.

Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Οι καθηγητές καλούνται να ντυθούν στο χακί και να συρθούν με τα φύλλα επιστράτευσης στα σχολεία, για να κάνουν τη δουλειά τους.

Ύστερα, αφού διορθώσουν τα γραπτά των επίδοξων φοιτητών, μπορούν να αρχίσουν να ετοιμάζουν βαλίτσες για τις διάφορες γωνιές της Ελλάδας που θα μεταφερθούν μετά από την απόλυση των αναπληρωτών συναδέλφων τους.

Όσοι είναι τυχεροί και μείνουν στις πόλεις τους, μπορούν να χωριστούν σε βάρδιες που θα μεταφέρει ο ένας τον άλλο στα διάφορα σχολεία που θα κληθούν να διδάξουν τις παραπάνω ώρες που τους καλεί το υπουργείο παιδείας αν θέλουν να κρατήσουν τη δουλειά και το μισθό χαρτζιλίκι.

Είναι πάρα πολύ ωραίο να βλέπεις το συνδικαλισμό να πεθαίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Αναζωογονητικό θα έλεγα. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι όσο περνά ο καιρός ούτε τα γνωστά αδέσποτα του κέντρου των Αθηνών δεν θα εμφανίζονται πια στα ραντεβού των συνδικαλιστικών συλλαλητηρίων.

Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν για να υπάρξει επιστροφή από αυτόν τον κατήφορο. Η πρώτη κίνηση είναι να αποτινάξουν όλοι οι εργαζόμενοι τούς συνδικαλιστές τους. Ειδικά αυτούς των μεγάλων σωματείων. Αν δεν υπάρξει οργάνωση στη βάση με νέα πρόσωπα και άμεσες δομές, δεν θα απομείνει τίποτα όρθιο.

Από την άλλη, ίσως αυτή να είναι η λύση. Να μην μείνει τίποτα όρθιο. Να σερνόμαστε κάτω από πάγκους λαϊκής για μερικά σάπια κρεμμύδια όπως γίνεται κάθε φορά που μοιράζουν τρόφιμα στο κέντρο της Αθήνας.

Τότε μπορεί να δούμε τη φάτσα μας σε μια φωτογραφία του Ρόιτερς την ώρα που απλώνουμε τα χέρια ανάμεσα σε σκουριασμένα κάγκελα για δυο καρότα για να καταλάβουμε ότι ο πάτος έχει τελειωμό.

Όσο μπορεί να πει κανείς με απόλυτη σιγουριά πόσο μακριά φτάνει αυτός ο πάτος.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι άνθρωποι που δηλώνουν προασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων είναι πιο σάπιοι κι από τα κρεμμύδια στην άσφαλτο της λαϊκής των επαιτών. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι εκπρόσωποι κανενός άλλου παρά μόνο του εαυτού τους και των κομμάτων τους.

Κι όμως, η κοινωνία δεν αντιδρά. Δέχεται μερικές χούφτες ελεημοσύνης και γυρίζει πεινασμένη σπίτι της. Όσοι τέλος πάντων έχουν ακόμη σπίτι. Το λίπος της δεν έχει καεί. Υπάρχει κι άλλο περιθώριο στην εξαθλίωση. Αν δεν υπήρχε, τότε όλοι θα είμαστε στο δρόμο να μοιράζουμε την επίπλωση του Μεγάρου Μαξίμου και της βουλής.

Αλλά δεν θα το κάνουμε. Γιατί κατά βάθος μας αρέσει που πίσω από αυτό που ζούμε έρχεται η απαλλαγή απ’ το μνημόνιο υπό προϋποθέσεις. Αυτή η νέα οπτική της αλλαγής όταν κι εφόσον θα το επιτρέπουν οι συνθήκες.

Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι κανένα κόμμα δεν λέει την αλήθεια. Δεν είναι ισοπεδωτικό, αλλά η σκληρή πραγματικότητα. Είτε αυτό σημαίνει ότι θα ανεχόμαστε μια συγκυβέρνηση φασιστών και νεοναζί είτε μια μπασταρδεμένη σοσιαλδημοκρατία, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει όσο τα πρόσωπα παραμένουν τα ίδια.

Αλλά ακόμη κι αν τα πρόσωπα αλλάξουν, η έλλειψη οράματος δεν θα δώσει καμία απολύτως λύση.

Απ’ τη στιγμή που όλες οι κομματικές δυνάμεις συμπορεύονται μπροστά στον κίνδυνο της πολιτικής αποσταθεροποίησης μιας καθολικής απαίτησης για ζωή και όχι επιβίωση, χωρίς καμία προϋπόθεση, όλοι θα βρισκόμαστε απέναντι τους.

Δεν ξέρω αν η Ελλάδα είναι τελικά χαμένη υπόθεση. Οι περισσότεροι από όσους την εγκαταλείπουν αυτό πιστεύουν. Μιλώ καθημερινά με ανθρώπους που έφυγαν και σχεδόν όλοι μου λένε το ίδιο πράγμα. Αποχαιρέτα αυτά που ήξερες.

Κοιτάς τότε γύρω σου και ψάχνεις να βρεις από πού να αρχίσεις. Σε μια κοινωνία που ανέχεται να δολοφονούνται παιδιά εξαιτίας του χρώματος και της θρησκείας τους, να βλέπει τον γείτονα της να τρώει απ’ τα σκουπίδια, να ζητιανεύει για πέντε μήνες δουλειάς με δύο ευρώ την ώρα, να βασανίζεται από τους φρουρούς των ιδιωτικών συμφερόντων.

Ίσως τελικά η Ελλάδα είναι μία χαμένη υπόθεση. Που έκανε τον κύκλο της και τώρα να είναι πλέον έτοιμη να πνιγεί στα σκατά της.

Δεν ξέρω, δεν έχω απάντηση σε κάτι τέτοιο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τις μαλακίες του στυλ “πριν την αυγή είναι το πιο πηχτό σκοτάδι” τις ακούω βερεσέ.

Αν η αυγή έρχεται μετά την πίσσα, τότε μάλλον έχει αργήσει.

Η περίπτωση της ακύρωσης της απεργίας των εκπαιδευτικών δεν είναι κάτι καινούριο. Είναι ρουτίνα. Με λίγο μεγαλύτερο δράμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι για πρώτη φορά ζήσαμε επιστράτευση εργαζομένων πριν ακόμη απεργήσουν με ταυτόχρονη αποδόμηση μιας εργατικής απόφασης που προήλθε από εκλογές στην ίδια της τη βάση.

Κανείς δεν ξέρει τι άλλο μάς απομένει να ζήσουμε.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να επιστρέψουν άμεσα στο πάνελ του Γιάννη Πρετεντέρη με ένα τεράστιο πανό που να γράφει “Ανατροπή γίνεται μόνο κάθε Δευτέρα βράδυ στο Μέγκα”.

polyfimos.blogspot.gr