Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΤΙ ξέρει ο κ. Σαμαράς και δεν τον έκανε υπουργό. Κάτι θυμάται ο κ. Βενιζέλος και δεν τον…πρότεινε. Μόνος, λοιπόν, και με το...
παρελθόν του ο κ. Βορίδης, στη γωνιά και παραπονεμένος, δεν το
άντεξε. ΕΧΕΙ την άποψή του για το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και το
δικαίωμα να τη διατυπώνει δημόσια, δημοκρατικά και ελεύθερα (πλην
άκαιρα), έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να κρίνουμε τον παλιό ΕΠΕΝίτη,
κατοπινό ΛΑΟΣίτη και σημερινό Νεοδημοκράτη (που ίσως το ξανασκάσει για
τον…φυσικό του χώρο). Για τα «έργα» του (με το τσεκούρι υπό μάλης),
ανάμεσα σε «λουλούδια» με
καδρόνια, πέτρες και…κουκούλα.
ΑΠΕΔΡΑΣΕ απ’ τον ΛΑΟΣ αφήνοντας σύξυλο και καταπροδομένο τον Γ. Καρατζαφέρη, περιεβλήθη την…τήβεννο του υπουργού (γι αυτό και το’ κανε), αναμείχτηκε με Νεοδημοκράτες νομίζοντας πως επιστρέφει στον φυσικό του χώρο και σίγουρος για την (λεγομένη) αριστερά που δεν ενοχλείται από κάτι τέτοια. Ωστόσο, η Ν.Δ. που πασκίζει να αποδείξει πως «η δεξιά άλλαξε» (το’ χε πει και ο αείμνηστος Χαρίλαος) κρατάει τις αποστάσεις της από «δραστήρια» ακροδεξιά στοιχεία. Κι ως προς τον Άδωνη ο Μάκης; Ε, δεν τον άντεξε (υπουργό)!
ΤΟΝ παρατάμε και πάμε στην εποχή του Α. Παπανδρέου. Τότε, που για πρώτη φορά στη ζωή του πήγε διακοπές ο μεροκαματιάρης. Αφήνουμε το 50% των ελλήνων που τον ψήφιζαν (ανάμεσά τους εκείνοι που τον λάτρεψαν) και πάμε στους άλλους μισούς. Ουδέποτε καθυβρίστηκε πρωθυπουργός όσο ο Α. Παπανδρέου απ’ τα «ανήμερα» της δεξιάς και με την ανοχή της (λεγομένης) αριστεράς. Και, βέβαια, είναι λάθος να βλέπεις το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 με τα σημερινά μάτια. Κι αν
μοιράστηκαν δανεικά, γέμισαν τσέπες φτωχών και δεν ξοδεύτηκαν σε μυστικά κονδύλια για χαφιέδες και αντικομουνισμό, ούτε για εκλογές «βίας και νοθείας».
ΚΙ αν ήταν αντικειμενικός ο κ. Βορίδης και πολιτικά έντιμος, νεότερος και τα’ χε ζήσει, θα ξεκινούσε απ’ τον…χωροφύλακα. Δεν τον παρακολουθούσαν για να νιώσει την ανάσα του χαφιέ στο σβέρκο του
κι ούτε ήταν φακελωμένος όπως οι μισοί (και βάλε) έλληνες, άρα δεν ένιωσαν τα πνευμόνια του τον αέρα της Αλλαγής. Κι αν ο μετριοπαθής Γ. Ράλλης παρέδωσε τα ηνία «εν ειρήνη», ήταν γιατί είχε ήδη πρασινίσει ο ουρανός.
καδρόνια, πέτρες και…κουκούλα.
ΑΠΕΔΡΑΣΕ απ’ τον ΛΑΟΣ αφήνοντας σύξυλο και καταπροδομένο τον Γ. Καρατζαφέρη, περιεβλήθη την…τήβεννο του υπουργού (γι αυτό και το’ κανε), αναμείχτηκε με Νεοδημοκράτες νομίζοντας πως επιστρέφει στον φυσικό του χώρο και σίγουρος για την (λεγομένη) αριστερά που δεν ενοχλείται από κάτι τέτοια. Ωστόσο, η Ν.Δ. που πασκίζει να αποδείξει πως «η δεξιά άλλαξε» (το’ χε πει και ο αείμνηστος Χαρίλαος) κρατάει τις αποστάσεις της από «δραστήρια» ακροδεξιά στοιχεία. Κι ως προς τον Άδωνη ο Μάκης; Ε, δεν τον άντεξε (υπουργό)!
ΤΟΝ παρατάμε και πάμε στην εποχή του Α. Παπανδρέου. Τότε, που για πρώτη φορά στη ζωή του πήγε διακοπές ο μεροκαματιάρης. Αφήνουμε το 50% των ελλήνων που τον ψήφιζαν (ανάμεσά τους εκείνοι που τον λάτρεψαν) και πάμε στους άλλους μισούς. Ουδέποτε καθυβρίστηκε πρωθυπουργός όσο ο Α. Παπανδρέου απ’ τα «ανήμερα» της δεξιάς και με την ανοχή της (λεγομένης) αριστεράς. Και, βέβαια, είναι λάθος να βλέπεις το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 με τα σημερινά μάτια. Κι αν
μοιράστηκαν δανεικά, γέμισαν τσέπες φτωχών και δεν ξοδεύτηκαν σε μυστικά κονδύλια για χαφιέδες και αντικομουνισμό, ούτε για εκλογές «βίας και νοθείας».
ΚΙ αν ήταν αντικειμενικός ο κ. Βορίδης και πολιτικά έντιμος, νεότερος και τα’ χε ζήσει, θα ξεκινούσε απ’ τον…χωροφύλακα. Δεν τον παρακολουθούσαν για να νιώσει την ανάσα του χαφιέ στο σβέρκο του
κι ούτε ήταν φακελωμένος όπως οι μισοί (και βάλε) έλληνες, άρα δεν ένιωσαν τα πνευμόνια του τον αέρα της Αλλαγής. Κι αν ο μετριοπαθής Γ. Ράλλης παρέδωσε τα ηνία «εν ειρήνη», ήταν γιατί είχε ήδη πρασινίσει ο ουρανός.
ΕΙΠΑΜΕ να αποθέσουμε καταγής τα κομματικά μας ταμπελάκια.
Όσο η Ελλάδα σχοινοβατεί κοιτώντας τον γκρεμό. Να μάθουμε να συνεργαζόμαστε, περιμένοντας την Ιστορία. Αυτή θα «αποφανθεί» και μη αδημονούμε.
Υ.Γ.Πότε «ανοίγει» η ΕΡΤ για να τελειώνουμε με το ΤΙΠΟΤΑ των ιδιωτικών καναλιών;
Όσο η Ελλάδα σχοινοβατεί κοιτώντας τον γκρεμό. Να μάθουμε να συνεργαζόμαστε, περιμένοντας την Ιστορία. Αυτή θα «αποφανθεί» και μη αδημονούμε.
Υ.Γ.Πότε «ανοίγει» η ΕΡΤ για να τελειώνουμε με το ΤΙΠΟΤΑ των ιδιωτικών καναλιών;
Ο Γέρος της Δημοκρατίας ‘’απαντά’’ στο Μάκη Βορίδη
ΑπάντησηΔιαγραφήΓέρος της Δημοκρατίας: Σημασία έχει το “ποιος”
Παρουσιάζει ο Ν Βράχος
Για τον Γεώργιο Παπανδρέου, θα μπορούσε κανείς να γράφει και να μιλάει… για χρόνια. Επιχειρώντας να προσεγγίσει τη διαδρομή του στα πολιτικά πράγματα του τόπου, την κληρονομιά που άφησε, και όχι μόνο τη… γονιδιακή, το τι χώρα παρέλαβε και πως την παρέδωσε.
Έχει σημασία να πούμε ότι ο λαός που τον αγάπησε, του αφιέρωσε τον χαρακτηρισμό Γέρος της Δημοκρατίας. Στη δε κηδεία του, οι Αθηναίοι κατάλαβαν για πρώτη φορά, ότι η χούντα μπορούσε να πέσει… με ένα φύσημα.
Έστω κι αν χρειάστηκαν μερικά χρόνια, για να φυσήξουμε οι Έλληνες όλοι μαζί.
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 13 Φεβρουαρίου του 1888, γεννήθηκε στο Καλέντζι της Αχαϊας
ένας πολιτικός που έμελλε να σημαδέψει καθοριστικά τον προηγούμενο αιώνα. Και την πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων.
Τα γεγονός ότι ο πρόλογος της πολιτικής διαδρομής του έγραφε «πολιτικός φίλος του Ελευθερίου Βενιζέλου», και αργότερα «διευθυντής του πολιτικού γραφείου» του Κρητικού Εθνάρχη, κάθε άλλο παρά λειτούργησε υπονομευτικά για τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Αντιθέτως, τον οδήγησε σε ακόμη σημαντικότερες λεωφόρους και διαδρομές πολιτικής συνέπειας. Έστω κι αν η πολιτική παρακαταθήκη του κληρονόμησε στην Ελλάδα τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ. Και στη συνέχεια τον Γιώργο Παπανδρέου και το Μνημόνιο.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε, πέραν όλων των άλλων, εμβληματικός ρήτορας. Συνομιλούσε με τα πλήθη, με ρητορική κομψότητα, σε σχέση με την αμεσότητα των κοφτών φράσεων που χρησιμοποιούσε ο Ανδρέας.
Και είχε τον τρόπο του να στέλνει διαχρονικά και αυταπόδεικτα μηνύματα. Όπως με την απάντησή του σε έναν βουλευτή που τον διέκοψε κάποτε εν μέσω μιας συνεδρίασης της Βουλής, υβρίζοντάς τον.
-«Ποιος το λέει αυτό;»,ρώτησε ο Γεώργιος Παπανδρέου.
- «Εγώ», απάντησε ο βουλευτής από τα έδρανα.
- «Τότε δεν έχει καμία σημασία», ανταπάντησε ο Γέρος της Δημοκρατίας. Που είχε καταλάβει ότι το μέσο είναι το μήνυμα.
Και σημασία δεν έχει τόσο το τι λέει κάποιος, αλλά το ποιος είναι αυτός που το λέει.
Αυτός ο προσωπικός αυτοπροσδιορισμός που κερδίζεται, και δεν χαρίζεται, ούτε κληρονομείται, είναι που μας συνοδεύει εφ’ όρου ζωής.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το γραφείο του Γιώργου Α. Παπανδρέου εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
Τα στελέχη της ΝΔ, το σύνολο των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, με την ψήφο τους για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, αναγνώρισαν ότι, το έλλειμμα του 2009, ήταν 15,6%. Για την ιστορία, ο νυν Πρωθυπουργός το είχε αναγνωρίσει νωρίτερα.
Με την ψήφο τους, δηλαδή, αναγνώρισαν ποιος οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Σήμερα, μπορούν να υποστηρίζουν ό,τι θέλουν και να αναζητούν υπευθύνους όπου τους βολεύει.
Η αλήθεια είναι ότι, την ώρα των μεγάλων αποφάσεων για τη σωτηρία της χώρας, κάποιοι απουσίαζαν και κάποιοι έδωσαν τη μάχη και ανέλαβαν ευθύνες που δεν τους αναλογούσαν, για να μπορούν σήμερα να ομιλούν όλοι εκ του ασφαλούς.
Όσο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, είναι βέβαιο ότι, κανείς δεν μπορεί να περιμένει τη δικαίωσή του από τους προαναφερθέντες. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Όλοι γνωρίζουν ότι, ο Ανδρέας Παπανδρέου αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Γι” αυτό συγκρούστηκε με το κράτος της δεξιάς και με ό,τι κρατούσε σε καθεστώς εξάρτησης την Πατρίδα μας.
Προς τι, λοιπόν, η έκπληξη από τη στάση τους;
Όλα αυτά θα έπρεπε να ανήκουν στους ιστορικούς.
Η χώρα χρειάζεται υπευθυνότητα, σοβαρότητα και ενωτικό λόγο. Δυστυχώς, ακούστηκαν πολλά μεγάλα λόγια για ενότητα αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά πίσω από τα λόγια φανερώθηκαν διχαστικές διαθέσεις.
Και αυτές δεν υπηρετούν τη χώρα.
Σήμερα χρειάζεται το θάρρος να αναγνωρίζει κανείς απλές αλήθειες, επάνω στις οποίες θα μπορέσουμε να κτίσουμε μια νέα εθνική ενότητα – για να αντιμετωπισθούν οριστικά όσα κρατούσαν τη χώρα πίσω.
Αν κάτι πρέπει να μείνει από όλα αυτά, είναι η πανηγυρική επαναβεβαίωση της ανάγκης για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις παντού. Για εμβάθυνση της Δημοκρατίας, διαφάνεια, κοινωνική δικαιοσύνη, ισονομία και κράτος δικαίου.
Ό,τι δηλαδή δεν επιθυμούσε και φαίνεται ακόμα να μην επιθυμεί η συντήρηση.