ΕΡΤ: Καναπέ και Φατμαγκιούλ… γιατί έτσι μας αξίζει

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

 Μεταξύ του Μαΐου και Φεβρουαρίου του 2000-2001 υπηρέτησα σε μονάδα προκάλυψης στα Ρίζια Έβρου. Εννιά σκληροί μήνες, πολλές ασκήσεις στο ύπαιθρο, ετοιμότητες για οτιδήποτε, από δασοπυρόσβεση, ασκήσεις έως και επιθεωρήσεις επιπέδου ΓΕΠΣ (Γενικός Επιθεωρητής Στρατού) και παρά το γεγονός ότι είχα τη τιμή να υπηρετήσω ως επιλοχίας, δηλαδή να βγάζω υπηρεσίες, πολύ λίγες έξοδοι.

Αγαπητοί φίλοι, είναι η πρώτη φορά που απευθύνομαι σε όλους εσάς σε πρώτο ενικό πρόσωπο, αλλά μετά τα σημερινά γεγονότα που βλέπω να λαμβάνουν χώρα στη πατρίδα μας αδυνατώ να κρατήσω το «πολιτικώς ορθό» στυλ γραφής όπου κάποιος θα πρέπει να ακολουθεί όταν εκφράζει τις απόψεις του από ένα δημόσιο βήμα, ας συνεχίσω όμως τη διήγησή μου.

Στην ευρύτερη περιοχή του Έβρου λοιπόν, τις περισσότερες φορές που βγαίναμε για ασκήσεις, όταν χρησιμοποιούσαμε κάποιο κινητό μιλούσαμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα μέσω της TURKCELL. To πρωί με την αυγούλα, ακούγαμε το ράδιο… Εντιρνέ (Αδριανούπολη) το οποίο προς τιμήν μας έπαιζε αρκετή Βανδή, ενώ όταν δεν πραγματοποιούσαμε ασκήσεις, ατενίζαμε το τουρκικό ασκέρι από τη δυτική πλευρά του Έβρου.

Τι έσπαγε τη μονοτονία της… Τουρκολαγνίας που μας είχε πιάσει εκείνη την εποχή στο ακριτικό αυτό μέρος; Το βίντεο, το οποίο δανειζόμασταν από βίντεο κλαμπ της Ορεστιάδας, καθώς και τα προγράμματα που έπαιζε η δημόσια τηλεόραση τα οποία πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν μας συγκινούσαν ιδιαίτερα, αφού στην ηλικία από 18 έως 25 μας φαινόντουσαν κάπως παλαιομοδίτικα.

Φυσικά, τις Κυριακές το πρωί μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε ακόμα και τη Λειτουργία, εάν φυσικά θέλαμε, ενώ η ΕΤ3 πάντα είχε κάποιο καλό ντοκιμαντέρ να παρακολουθήσουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Γιατί τα γράφω όλα αυτά τώρα, μάλλον θα το έχετε αντιληφθεί αφού όλοι μας μάθαμε τα νέα ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας αποφάσισε να κλείσει τελείως τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, για να την ξανανοίξει σε τρεις μήνες.

Η είδηση αυτή πολύ απλά μου θύμισε τις ημέρες των Ριζίων όπου στην ουσία η μόνη μας υπενθύμιση μέσα στο στρατόπεδο ότι βρισκόμασταν σε ελληνικό έδαφος ήταν η τηλεόραση. Προσοχή! Όχι ότι την παρακολουθούσαμε επισταμένα, κάθε άλλο, ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ να μας υπενθυμίζει ακόμα και τη στιγμή του ζάπινγκ ότι η φωνή του Ελληνισμού, η ποιοτική και εθνική αυτή φωνή του έθνους μας ήταν εκεί να συντροφεύει, όχι εμένα τον πρωτευουσιάνο, αλλά τον κάθε Ακρίτα μας ο οποίος θα ήθελε να δει ένα πρόγραμμα το οποίο να περιέχει τη Θεία Λειτουργία, ιστορικά, λαογραφικά και μουσικά ντοκιμαντέρ και παραγωγές, κάποιες ειδήσεις – έστω και κυβερνητικά ελεγχόμενες – στις οποίες δινόταν η ουσία όχι το θέαμα και τέλος να θυμάται ότι πέραν του Life Style του επελαύνοντος τότε «εκσυγχρονισμού», υπήρχε και κάτι άλλο ποιο ουσιαστικό, υπήρχε ΕΛΛΑΔΑ.

Τι με έπιασε και γράφω ένα τέτοιο κείμενο για έναν οργανισμό ο οποίος έχει όλα εκείνα τα μεταπολιτευτικά ελαττώματα τα οποία έριξαν τη χώρα μας στον γκρεμό και σε τελική ανάλυση τον έχω περάσει γενεές δεκατέσσερις με αυτά που ακούω να μεταδίδει, σε πολιτικό επίπεδο, ουκ ολίγες φορές; Όπως είπα, την εποχή που υπηρετούσα τη θητεία μου στα σύνορα, με τη μάχιμη 265 σειρά, η δημόσια τηλεόραση στο μέρος εκείνο λειτουργούσε ως ένας άγρυπνος θεματοφύλακας του Ελληνισμού και αντιστεκόταν σε κάθε «ηλεκτρονική» εισβολή από ανατολάς με συνέπεια, πείσμα και επιτυχία.

Αφήνοντας τα ρομαντικά και προσωπικά, τα οποία ίσως να έχετε αντιληφθεί ότι δεν τα θέτω σε αποκλειστικά ατομικό επίπεδο, ερωτώ: Δηλαδή η εθνικά υπερήφανη ηγεσία μας, δεν είχε κάτι άλλο να «καταργήσει» πρώτα, αλλά έπρεπε να χτυπήσει έναν οργανισμό ο οποίος, παρά τα όλα τα άσχημα που φέρει, στην ουσία παραστέκεται δίπλα σε ολόκληρο τον ακριτικό πληθυσμό της πατρίδας μας από τον Έβρο έως το Καστελόριζο και την Κύπρο; Ειδικά τη σημερινή εποχή με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως έθνος στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου;

Να το πάμε λίγο παρακάτω; Πόσα εκατομμύρια Έλληνες ομογενείς μας σε ολόκληρο τον πλανήτη δεν ενημερώνονται και δεν ριγούνε από εκπομπές της Δημόσια τηλεόρασης και ραδιοφωνίας; Αυτούς τους ξεχάσαμε, δεν τους χρειαζόμαστε ή μήπως δεν μας ενδιαφέρουν πλέον να μείνουν όσο το δυνατόν πλησίον των εθνικών μας ιδανικών (τι είναι αυτά θα μου πείτε);

Θα μου απαντήσει κάποιος, «σιγά, τα μισά νησιά δεν έχουν γιατρούς και φάρμακα, τα άλλα μισά ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ και του ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ εξυπηρετούν τις ανάγκες τους από τη Τουρκία, για την τηλεόραση θα κάνουμε έτσι; Ούτως ή αλλιώς σε τρεις μήνες θα είμαστε πάλι στον αέρα».

Ίσως να είναι έτσι, ΑΛΛΑ προσωπικά επειδή δεν πιστεύω ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ από όσα λένε έχω το δικαίωμα να ανησυχώ ότι για μία οποιαδήποτε δικαιολογία μπορεί οι τρεις μήνες να γίνουν 13 ή 23 ή και ποτέ. Έχω επίσης το δικαίωμα να ερωτώ αναφορικά με το ζήτημα του τι ακριβώς θα φτιάξουν στη θέση του παλαιού και να αναρωτιέμαι εάν και κατά πόσο είναι έτοιμα τα σχέδια της «νέας» ΕΡΤ, και γιατί δεν μας τα δείχνουν να ησυχάσουμε.

Παρεμπιπτόντως, να υποθέσω ότι κατά τη διάρκεια της απουσίας της ΕΡΤ, τον εθνικό της ρόλο, σε όλα τα επίπεδα, από τη προστασία της εθνικής μνήμης, μέχρι τη μετάδοση των αποτελεσμάτων των πανελληνίων σε όλη τη χώρα, θα την έχουν τα ιδιωτικά κανάλια; Φυσικά εδώ γελάνε.

Να ρωτήσω και κάτι άλλο; Ok, γνωρίζαμε ότι κάτι «παίζει» με την ΕΡΤ εδώ και αρκετές εβδομάδες, ήταν όμως τυχαίο ότι η ανακοίνωση έγινε λίγες μόνο ώρες μετά το ναυάγιο της αποκρατικοποίησης των ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ; Δεν θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι μετά την αποτυχία μεγατόνων, για την οποία φταίνε όχι μόνο οι Βρυξέλλες αλλά και το τι ακριβώς προέβλεπε στους όρους της η προκήρυξη του διαγωνισμού, έπρεπε ΑΜΕΣΑ να επιδειχθεί η κυβερνητική αποφασιστικότητα στο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, με μία κίνηση η οποία θα εντυπωσίαζε τους «εταίρους» αναφορικά με το πόσο υπάκουα παιδιά είμαστε; Δεν μπορώ να το αποδείξω φυσικά αλλά κάνω μία «πολιτική» σκέψη.

Τέλος, να ρωτήσω και κάτι άλλο, δηλαδή εάν ακολουθούμε τη πολιτική «πονάει χέρι, κόψει χέρι» γιατί δεν κλείνουμε τελείως το ΕΣΥ ή τη ΔΕΗ ή τη… Βουλή ή και την Κυβέρνηση, ή στο τέλος γιατί δεν κλείνουμε τη χώρα, δηλαδή δεν χρεοκοπούμε να τελειώνουμε, και να τα ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή. Αλλά είπαμε, από το 2009 και μετά έχουμε αποδείξει ότι είμαστε ΠΡΩΤΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ και μετά, εάν μας επιτραπεί, Έλληνες.

Κλείνω το σύντομο αυτό σημείωμα επισημαίνοντας κάτι το οποίο έχω γράψει από το 2010: Η τύχη του μνημονίου και του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος στη χώρα μας θα παιχτεί πραγματικά μόλις θα αρχίσουν οι άμεσες απολύσεις στο δημόσιο. Από εδώ και πέρα, η Ιστορία έχει πιάσει την πένα της και γράφει το επόμενο κεφάλαιο για το έθνος μας. Το τι ακριβώς θα γραφτεί για εμάς θα φανεί πολύ σύντομα και εξαρτάται ΑΠΟΛΥΤΩΣ από εμάς, τους Έλληνες πολίτες… Για την ώρα ας κάτσουμε στον καναπέ και ας απολαύσουμε αντί το «ΜΕ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ» το «Φατμαγκιούλ». Ίσως αυτό να μας αξίζει τελικά.