ΕΡΤ, και μετά τις συναυλίες; Τι;

του Στρατή Μαζίδη

 Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που κατέβηκε ο διακόπτης και ολόκληρη η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση εξαφανίστηκαν. Τόσο γρήγορα. Τόσο εύκολα. Τόσο απλά.

Σα να μην υπήρξαν ποτέ. Αμέσως άρχισε ο ανένδοτος αγώνας. Οι εργαζόμενοι κλείστηκαν μέσα και ξαφνικά το από δεκαετίες όργανο της προπαγάνδας και βολέματος των εκάστοτε ημετέρων μετουσιώθηκε σε σύμβολο της ελευθεροφωνίας και της δημοκρατίας.

Το να μην κλείσει η ΕΡΤ έγινε συνώνυμο του να μην πέσει η Κωνσταντινούπολη.  Το έχω ξαναγράψει, αλλά τι θα γινόταν αν τελικά ο Σαμαράς έκανε πίσω και δεν την έκλεινε; Τι θα έκαναν την επομένη το πρωί όσοι το έπαιξαν επαναστάτες και ελεύθεροι, ότι δηλαδή έπρεπε να είναι όλα αυτά τα χρόνια; Θα συνέχιζαν έτσι ή θα άλλαζαν τροπάριο;

Σωματεία και συνδικάτα στρατοπέδευσαν μέσα κι έξω από το ραδιομέγαρο. Καντινές στήθηκαν στο άψε σβήσε κάνοντας χρυσές δουλειές.

“Πού θα πάμε το βράδυ;”

“Πάμε ΕΡΤ! Έχει ωραία συναυλία”.

Κάπως έτσι, στην πλάκα, αντιμετωπίστηκε το θέμα της ΕΡΤ. Με συναυλίες, μπυρίτσα, τοστ, αγκαλιές και πανσέληνο. Ίσως γιατί τελικά πήγαμε στην ΕΡΤ για να ερωτευθούμε, και όχι να ανατρέψουμε. Και φυσικά η κυβέρνηση του μνημονίου δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να στείλει τα ΜΑΤ να εκκενώσουν το ραδιομέγαρο. Απλά περιμένουν να ξεθυμάνει το ανθρακικό.

Γιατί; Διότι πολύ απλά μετά από μια συναυλία ή φεστιβάλ ο κόσμος πάει σπίτι του.