Βουλιάζουμε χορεύοντας στον ρυθμό της Πάολα

Καρακαλπακης -Μαυρουδής - Κοσμά

Γράφει η  Έλενα Κοσμά

Καιρό έχω να γράψω. 

Είναι πολλά και στενάχωρα όσα συμβαίνουν γύρω, που ενώ χρειάζονται τις απαιτούμενες εξηγήσεις παραμένουν αναπάντητα, βάζοντας ταυτόχρονα καθημερινά, την αξιοπρέπεια μας να αιωρείται σε τεντωμένο σκοινί, που από την μία το κρατούν 300 και από την άλλη πολλοί περισσότεροι.

 Και οι μεν και οι δε εκμεταλλευτές της αδιαμαρτύρητης σιωπής μας. Αυτό που τρομάζει περισσότερο, είναι ότι συνηθίσαμε και την σιωπή.

Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί τέτοια σιωπή : μάλλον γιατί η χώρα είναι απόλυτα μπερδεμένη. Θα μου πείτε και πότε δεν ήταν; Δεν είναι όμως μόνο μπερδεμένη, είναι και ταλαίπωρη. Ταλαίπωρη από όλους εκείνους που προσπάθησαν να διαμορφώσουν το νέο της κράτος. Από όλους εκείνους που της ζήταγαν ψήφο με αντάλλαγμα το χρήμα και μετά όταν δεν «υπήρχαν άλλα λεφτά», την πούλησαν.

Μπορεί να φταίει και ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Έχει δίκιο ο ψυχίατρος Μ. Γιωσαφάτ που γράφει: αν η μητέρα δεν χειριστεί σωστά την κατάσταση και είναι, είτε πολύ αυστηρή είτε πολύ χαλαρή, τότε το παιδί –ανάλογα με τα γονίδιά του– μπορεί να γίνει η υποτακτικό ή αντιδραστικό. Αργότερα η μητέρα γίνεται η κοινωνία και οι αντιδραστικοί εναντιώνονται σε αυτή.

Εμείς τι γίναμε;

Μάλλον υποτακτικοί, υποτακτικοί και ανώριμοι γι’ αυτό και εκλέξαμε ανώριμους ηγέτες. Ηγέτες που έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν κινήσεις παραλογισμού. Όσο για τους Ευρωπαίους; Λέγαμε: «ευκαιρία, να βάλουν σε τάξη το άναρχο κράτος μας», μόνο που ούτε και αυτό δεν βλέπουμε να έγινε πράξη.

Δεν μας άλλαξε καθόλου η κρίση. Συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε και αυτοί συνεχίζουν να παίζουν πίσω από την πλάτη μας πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια χαϊδεύοντας ξένα και ντόπια συμφέροντα. Αδιαφορούμε και γινόμαστε έρμαια των εξελίξεων, παραμένουμε ασυντόνιστοι, εξακολουθούμε να κοιτάμε ελληνική τηλεόραση, είμαστε φοβισμένοι και δειλοί, πιστεύουμε πως αυτό που ζούμε είναι δημοκρατία. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει πολιτισμός, πιστεύουμε πως δεν υπάρχει τίποτα πιο κάτω, περιμένουμε ένα θαύμα να σωθούμε και εξακολουθούμε να χορεύουμε στο ρυθμό της Πάολα και του Παντελίδη.

Η υποταγή από την αντίδραση απέχει πολύ, μπορεί όμως να απέχει και ελάχιστα…

 Mια γεύση απο την Ελενα Κοσμά (video)