Το Ποτάμι, η απελπισία, η Τηλεόραση, η υποτίμηση...

Μιας και είμαι από τους λίγους που δεν ανέβηκαν στο τρένο της μεσσιανικής αποθέωσης του μονοπρόσωπου εγχειρήματος του Σταύρου Θεοδωράκη και έχω ήδη γίνει «κακός», θα ήθελα να κάνω ένα  ακόμα σχόλιο για το θέμα.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το Ποτάμι αποτελείται μόνο από...

τον Σταύρο Θεοδωράκη. Δεν υπάρχει πουθενά λίστα με τα στελέχη του, με τους υποψήφιους του, κανείς δεν μπορεί να διαβάσει κάπου το καταστατικό ή τη διακήρυξη του. Ως «θέσεις» του κόμματος προβάλλονται παλαιότερα άρθρα του γνωστού δημοσιογράφου στο Protagon. Ούτε μισό κάποιου άλλου.

Ο ίδιος μάλιστα δήλωσε, σχεδόν καμαρώνοντας, ότι πρώτα θα πάνε οι όποιοι ευρωβουλευτές του κόμματος στις Βρυξέλλες και μετά θα αποφασίσουν σε ποια ευρω-ομάδα θα ενταχθούν. Η ψήφος των πολιτών ως λευκή επιταγή στη λογική του «είμαστε τόσο καλοί που τι σας νοιάζει αν θα πάμε με τους Σοσιαλιστές ή τους Φιλελεύθερους ή τους Πράσινους»; Λες και δεν μπορεί κανείς από την Αθήνα να γνωρίζει τις διαφορές μεταξύ των ευρωομάδων, πρέπει να πάει από κοντά να τις διαπιστώσει. Σαν να ιδρύσω κόμμα στην Πάτρα και να σας πω «δεν ξέρω μωρέ, ψηφίστε και θα ανέβω Αθήνα, θα δω λίγο τι παίζει στη Βουλή και θα σας πω».

Ένας συνεργάτης του μάλιστα δηλώνει σήμερα επί λέξη ότι «δεν μας απασχολεί να προσδιοριστούμε και να επιδείξουμε ένα πιστοποιητικό φρονημάτων» τονίζοντας βέβαια ότι «αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε απολιτίκ».

Σήμερα, μάθαμε ότι αυτό το κόμμα που αποτελείται από έναν άνθρωπο που δήλωσε «ηγέτης» του λαμβάνει 5,7% σε μια δημοσκόπηση. Μου λένε κάποιοι: είδες που πέτυχε τελικά; Τους απαντώ: Και η Χρυσή Αυγή πέτυχε και μάλιστα με το παραπάνω. Και ο Καμμένος. Ε και;

Κατά 90% τα ίδια με τον Θεοδωράκη έχουν προσπαθήσει να πουν κατά καιρούς και άλλοι και κατά τη γνώμη μου με πολύ μεγαλύτερο βάθος και με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα. Από τη Δράση μέχρι και τον απίθανο Τζήμερο. Κι αν ο Μάνος ήταν «φθαρμένος» και γι' αυτό απέτυχε, τον Τζήμερο ποιος τον ήξερε; Κι όμως πήρε σε εθνικές εκλογές 2,15% χωρίς ίχνος τηλεοπτικής προβολής. Κανείς όμως δεν τους αφιέρωσε τον χρόνο που σχεδόν όλοι αφιερώνουν σήμερα στον Θεοδωράκη.

Το ερώτημα μου είναι απλό και νομίζω εύλογο: Θα ασχολούμασταν τόσο πολύ με κάτι προς το παρόν τόσο πρόχειρο και αδιαμόρφωτο όπως το Ποτάμι αν δεν γνωρίζαμε τον Σταύρο Θεοδωράκη από την τηλεόραση και αν τα ΜΜΕ δεν τον προέβαλαν τόσο πολύ;

Αυτό δεν σας ενοχλεί; Δεν σας προβληματίζει; Σας ενοχλεί μόνο όταν προβάλλονται με το «έτσι θέλω» οι κακοί πολιτικοί; Η τηλεοπτική Δημοκρατία σας ενοχλεί μόνο όταν μπαίνουν στη Βουλή ποδοσφαιριστές και τραγουδιστές με τα μεγάλα κόμματα; Όταν βαφτίζει σε «κόμμα» και μάλιστα «διαφορετικό» κάτι τόσο πρόχειρο όπως το Ποτάμι, σας μοιάζουν όλα καλά;

Καταλαβαίνω την απελπισία πολλών για την έλλειψη επιλογών στις προσεχείς Ευρωεκλογές αλλά αληθινά με τρομάζει η τόσο μεγάλη διάθεση τους για συμβιβασμούς ακόμα και σε πράγματα αυτονόητα όπως είναι π.χ ο κανόνας που θέλει τα κόμματα να μην αποτελούνται μόνο από έναν τηλεαστέρα, τις σκέψεις και τους φίλους του.

Η λογική «να πούμε αυτά για να μας ψηφίσουν» αφορά τους πολιτικούς και κυρίως τους πολιτικάντηδες. Το να ακούω από ενεργούς πολίτες ότι «εντάξει μωρέ, απολιτίκ αλλά αυτά θέλει ο κόσμος» με εξοργίζει. Πολύς κόσμος έχει ψηφίσει πολύ σοβαρούς πολιτικούς στα χρόνια της κρίσης γι' αυτό και η χώρα υπάρχει ακόμα. Μην υποτιμάτε τόσο τους πολίτες και τους συμπολίτες σας.

parapolitiki.com