Nα ζήσουμε ως κεντροαριστεράς χώρος μα κυρίως ως Ελλάδα και την Ανάσταση.

Του Μιχάλη Χάλαρη/Δρ. Χημικός

Στελεχους των Νέων Μεταρυθμιστών

09.03.2014

Είναι πλέον ιστορικό γεγονός η Συνδιάσκεψη για κάθοδο στις ευρωεκλογές, υπό το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ως πρώτο βήμα του επίπονου, αλλά και συνάμα ελκυστικού, δρόμου για την αναγέννηση της Δημοκρατικής Παράταξης

Οι πολιτικοοικονομικές ανακατατάξεις που συντελούνται στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, επιφέρουν δραστικές αλλαγές σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής.

Η κρίση, μη περιοριζόμενη προφανώς σε οικονομικούς μόνο όρους, διαπερνάει αναμφισβήτητα κάθε έκφανση της συλλογικής και ατομικής δράσης.

Παρατηρείται, συνεπώς, μια ρευστότητα σε όσα θεωρούσαμε σταθερές αξίες, αλλά και σε όσα είχαμε μοιρολατρικά αποδεχθεί ως δεδομένα μέσα από τα στάδια της κοινωνικής μας εξέλιξης ως πολιτικά όντα.

Βρισκόμενοι, έτσι, σε μια περίοδο γενικότερης αμφισβήτησης των πάντων ερχόμαστε να εντοπίσουμε και μια, ιδιαίτερης σημασίας, μεταστροφή του πολιτικού αυτοκαθορισμού του κοινωνικού συνόλου, το οποίο, έχοντας ζήσει την περίοδο της μετάβασης από την αποθέωση στην απομυθοποίηση πολιτικών προσώπων, αρχίζει να σημειώνει μια τάση προς την ανάδειξη της συλλογικής απόφασης

Ο ερχομός της πρωτόγνωρης κρίσης σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια βρήκε στο «τιμόνι» της διακυβέρνησης της χώρας το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ως Κυβέρνηση ευθύνης και προκειμένου να αντιμετωπίσει την επιτακτική ανάγκη για δανεισμό, οδηγήθηκε στην υποχρεωτική υιοθέτηση της συγκεκριμένης πολιτικής (πολιτική του μνημονίου όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται) που διαμορφώθηκε από τους δανειστές της χώρας και που στον πυρήνα της επιχειρεί να εξασφαλίσει τους δανειστές και να διασώσει το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Τα όσα βιώνουμε ως πολίτες τα τελευταία έτη είναι σοκαριστικά και οι επιπτώσεις της κρίσης είναι πολυεπίπεδες. Επιπτώσεις για ολόκληρη της κοινωνία αλλά ιδιαίτερα για την νέα γενιά. Μια γενιά που καλείται να πληρώσει χωρίς να έχει την ευθύνη για το πώς οδηγήθηκε εδώ η χώρα. Μια γενιά που δεν βρίσκει δουλειά, που βλέπει ένα μέλλον γεμάτο αβεβαιότητα, που δεν έχει όραμα και ελπίδα. Μια γενιά που θα απομακρύνεται αντί να πλησιάζει στο αντίστοιχο επίπεδο των νέων στις προηγμένες χώρες.

Η διαχείριση της κρίσης ως γεγονός υπήρξε καταλυτικό για την υπόσταση του ΠΑΣΟΚ.

Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, που με βίαιο τρόπο μείωνε μισθούς και συντάξεις, αύξανε ραγδαία την ανεργία και περιόριζε το κράτος πρόνοιας, δεν μπορούσε να γίνει από ένα κόμμα το οποίο εξέφραζε από την ίδρυση του τα χαμηλά και μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας.

Ήταν και είναι μια ξένη πολιτική για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, για τις αρχές και τις αξίες της, για τα ίδια τα στελέχη της.

Είναι και κάτι ακόμα. Οφείλω να πω και κάτι ακόμα. Το λέω σε εσάς. Το λέω και εκεί έξω. Και το λέω περήφανα και δυνατά. Είμαι ΠΑΣΟΚ. Δεν ντρέπομαι γι αυτό. Δεν το αποκηρύσσω. Δεν το ωραιοποιώ, όχι! Αλλά δεν αποδέχομαι και την κοινωνική λήθη της πολιτικής προσφοράς του. Ήμασταν 45%. Πολλοί από αυτούς που διαρρηγνύουν σήμερα τα ιμάτια τους ήταν στο 45% και μάλιστα πολλές τελεπερσονες στον επιτελικό κορμό. Φταίμε για το σήμερα. Φταίνε κι άλλοι όμως.

Ελπίζω όμως αφού ζήσαμε την εποχή του Ωσαννά αφού ζούμε την εποχή του Άρων Άρων Σταύρωσον αυτόν, να ζήσουμε ως κεντροαριστεράς χώρος μα κυρίως ως Ελλάδα και την Ανάσταση. Το ελπίζω και το πιστεύω

Αν η Ελιά - Δημοκρατική Παράταξη καταφέρει να βγάλει καρπούς θα εξαρτηθεί από το πόσο καλά θα οργωθεί το έδαφος καλλιέργειας της και πόσο ανθεκτικός είναι ο σπόρος της.

Ακόμη, η ελιά για να δυναμώσει και να αναπτυχθεί υγιώς θέλει τον ήλιο της και βέβαια το ξεχορτάριασμα της από τα ζιζάνια ετησίως σύμφωνα με τους κανόνες της ελαιοκαλλιέργειας.

Υπάρχει ένα αξίωμα ! Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Ίσως ούτε και σε πολλά. Συμφωνούμε όλοι όμως, εντός και εκτός αιθούσης, εντός κι εκτός ελιάς, ότι υπάρχει ένας μεγάλος χώρος που περιμένει κάτι να τον εκφράσει, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και κοινωνικά. Γυρνάμε το βλέμμα στα διάφορα κόμματα και βλέπουμε μέχρι πρότινος συνοδοιπόρους να ακολουθούν άλλους δρόμους και άλλα ρυάκια προσπαθώντας να βρουν την έκφραση τους αλλά γνωρίζοντας κατά βάθος ότι η καρδιά τους, η σκέψη τους η ιδεολογία τους δεν ανήκει εκεί. Έχουμε ευθύνη απέναντι τους να ανοίξουμε το δρόμο που θα μπορέσουν να επιστρέψουν κοντά μας με σιγουριά ότι τα λάθη του παρελθόντος πέθαναν αλλά ζει η αυτογνωσία η αισιοδοξία και η θέληση για τη δημιουργία του παρόντος.

Οφείλουμε, μέσα από μια νέα διαλεκτική σχέση με την κοινωνία, να σπάσουμε τις κατεστημένες λογικές που θέλουν την αντίληψη περί της άσκησης πολιτικής εγκλωβισμένη σε πελατειακές και ψηφοθηρικές λογικές, όπως επίσης και σε λογικές εξυπηρέτησης προσωπικών ή και ολιγοπωλιακών συμφερόντων.

Το σκληρό μάθημα που όλοι πήραμε, ότι αυτό το είδος άσκησης πολιτικής δεν θριαμβεύει ούτε για το κοινωνικό όφελος, αλλά τελικά ούτε και για το μικροπολιτικό συμφέρον, αποδεικνύει ότι έχουν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες για να αποκτήσουμε μια νέα πολιτική αντίληψη, στο επίκεντρο της οποίας θα είναι ο πολίτης και το κοινωνικό όφελος.

Έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου ώστε ως δημοκρατική παράταξη να σταματήσουμε να ετεροκαθοριζόμαστε και να πάψουμε να ασχολούμαστε με το λάδι του γείτονα και να δούμε τη δική μας παραγωγή.

Το ζητούμενο δεν είναι το χειροκρότημα και οι φιλοφρονήσεις εδώ μέσα. Το θέμα είναι πως θα σπάσουμε τους τοίχους που έχουν υψωθεί ανάμεσα σε όσους καταθέτουν μια πολιτική άποψη και την κοινωνία. Πως θα επιστρέψουμε σε ένα ανοικτό εμείς. Πως θα γίνουμε μια ανοικτή διεργασία μια διαρκή ζύμωση. Πως θα προχωρήσουμε μπροστά. Πως θα δημιουργήσουμε.

Έχω δυο παιδιά και θέλω να τα κοιτώ στα ματιά. Να μπορώ να τους πω: παιδιά μου, εγώ προσπαθώ! Δεν κρύβομαι πίσω απ’ την εύκολη κριτική και τους αφορισμούς. Προσπαθώ !

Η νέα κεντροαριστερά θα πρέπει με όραμα, τόλμη και αυτοπεποίθηση να καταθέσει το δικό της σχέδιο για την οριστική έξοδο από την κρίση στην εποχή μετά τα μνημόνια. Το σχέδιο, όμως, αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση προσωπικοτήτων. Πρέπει να γίνει υπόθεση πολλών και ειδικά των νέων, που τους ζητείται να πληρώσουν το κόστος των λανθασμένων πολιτικών όλων των προηγούμενων ετών.

Είναι καιρός και ώρα να ανοίξει ο δρόμος σε νέες φωνές, σε νέες ματιές, που δεν έχουν αλλοιωθεί από τη νομή της εξουσίας, που δεν έχουν εγκλωβιστεί σε παρελθοντικές πολιτικές, που δεν έχουν χαρακτηριστεί από την αποτυχία του πολιτικού λόγου να εκφράσει την κοινωνική συνείδηση.

Νέες φωνές που νομιμοποιούνται να μιλήσουν για θυσίες γιατί δεν υπήρξαν μέρος του κέντρου λήψεως αποφάσεων που μας οδήγησε μέχρι το επώδυνο σήμερα και εξακολουθεί να προσπαθεί να μας σύρει σε ένα αβέβαιο αύριο.

Νέες ματιές που μπορούν να δουν πέρα από μικροκομματικά συμφέροντα και λαϊκίστικες αντιλήψεις που συντηρούν μια πολιτική κακοδαιμονία, αποκλείοντας οτιδήποτε γνήσιο και αυθεντικό προς όφελος συστημικών συντεχνιών, προσώπων και αντιλήψεων.

Η Ελιά – Δημοκρατική Παράταξη είναι ο Δούναβης της κεντροαριστεράς στην πατρίδα μας